16 kwietnia kończy 94 lat.
W bieżącym numerze Gościa Niedzielnego jest kilka artykułów na jego temat.
Ze s.19.
Sprawy skomplikowane towarzyszą mu przez całe życie Ale też droga w górę i dół. Jego kariera nie była prostym spacerem. Przy każdej "stacji" jego życia były sukcesy i niepowodzenia. Z tych ostatnich powstawał jak Feniks z popiołów. Odwagę udowodnił już przed nazistami. Potem, jako student, nie okazał lęku wobec profesora, którego teologia wydała mu się przedawniona. Jego pierwszy większy tekst - "Nowi poganie i Kościół" z 1958 roku - w którym domagał się "odświatowienia" Kościoła i wskazywał, gdzie wiara napotyka zagrożenia, kosztował go prawie utratę kariery. Z kolei to głównie Ratzingerowi zawdzięczamy, że przez opór wobec ustalonych wstępnych projektów sobór był autentycznym i wskazującym przyszłość wielkim zgromadzeniem Kościoła. Ratzinger nigdy nie stawiał oporu dla osiągnięcia samego wzburzenia, lecz robił to tylko wówczas, gdy widział konieczność zaangażowania po stronie prawdy i wiary, A przez wierność Ewangelii był gotów na klęskę i utratę popularności, Jako papież nie ulegał naciskom ducha czasów, nie wykonywał gestów,które miałyby medialną skuteczność. Przecież potrzeba było niezwykłej odwagi, by przełamać dotychczasową tradycję i zrezygnować z urzędu, by zrobić miejsce nowej sile. To była inna sytuacja niż w przypadku Jana Pawła II. Pokazanie światu ludzkiego cierpienia było częścią jego charyzmatu. W zmienionej sytuacji Kościoła Benedykt XVI uznał, że trzeba iść nowymi drogami. Był świadomy, że napotka odrzucenie. Ale wszyscy następcy będą mu dziękować za odwagę wzięcia na siebie idręki decyzji, która otworzyła nową bramę.

No OK, Andy, ale o czym zamierzasz dyskutować?