Witam was.
Mam problem, który coraz bardziej się nasila i nie pozwala powoli normalnie funkcjonować... nikomu nigdy o tym nie mówiłem, od dawna tłumię to w sobie, bardzo jest mi wstyd... ale mam już powoli dosyć... muszę poszukać pomocy

Od małego byłem "oszczędny" każdy grosik do skarbonki wrzucałem. Lubiłem oszczędzać. Teraz mam 27 lat, prowadzę firmę, nieźle zarabiam... ale mam problem, bo ciągle mi mało.
Powiem wprost- jak mam dobry miesiąc, to potrafię wyciągnąć 6-7tys. na rękę. Udało mi się już dorobić majątku ponad 400 tys. zł.

Żyję bardzo oszczędnie, nie lubię wydawać pieniędzy, jak mam jakiś większy wydatek (np. naprawa samochodu) to aż zgrzytam zębami, na wczasy nie wyjeżdżam bo szkoda kasy...

Myśląc realistycznie, mam świadomość tego, że zarabiam dużo, że mam dużo oszczędności... że mógłbym korzystać z życia na całego, ale psychika nie pozwala mi się tym cieszyć, tylko chciałbym więcej i więcej.

Jak z tym walczyć?
Dla niektórych to może być śmieszne, ale dla mnie to na prawdę solidny problem. Chciałbym być jak inni, cieszyć się życiem, korzystać z życia, ale psychika nie pozwala, każe non stop gonić po więcej...
To niestety jest silniejsze ode mnie, nie wiem jak się od tego oderwać.
Obawiam się, że na tym etapie potrzebuję solidnej pomocy, aby dać sobie z tym radę i nie zepsuć życia do końca.
To jest jak z paleniem papierosów... każdy palacz wie, że to mu szkodzi, że jest niezdrowe, ale mimo to dalej pali. W tym nie ma logiki, ale tak to działa...

Jak z tego wyjść?
Co można zrobić, żeby się wyleczyć?
Macie jakieś rady?
Póki jestem jeszcze w miarę "młody", to nie chciał bym do końca zepsuć sobie życia.

Idź na terapie

Może rozwal tą skarbonkę?
A grosikami zapłać w sklepie?



Także w drobnych wydatkach?
Zaczynając od drobnych wydatków idź do sklepu i kup sobie coś droższego niż zwykle?
Pomimo oporów.
Uwierz, że to się stało.
Módl się.



Kim jest ta "psychika"?



Może zaczynając od drobniejszych rzeczy zacznij udowadniać, że nie jest silniejsze?
"Za drogie jedzenie", kup?



Na co te pieniądze zbierasz? (nie musisz tu odpowiadać)
W rodzinie tacy sami?



A może jakaś jest?
Czyli nie wiesz dlaczego.
Chcesz się dowiedzieć?
Czy wolisz pozostawać w nieświadomości?

A co powiesz by dać większą kwotę niż zwykle na odpowiednie cele charytatywne?

A na internecie przesiadujesz? Czy Ty wiesz ile prądu marnujesz bezsensownym przesiadywaniem? A teraz prąd taki drogi. Samochodem jeździsz? Pewnie także po zakupy i znowu ta bezsensowna strata paliwa. A ubrania masz z darów, czy sam sobie kupujesz? No i te jedzenie. Sam kupujesz, czy dostajesz z "opieki"?
Może nie jest jeszcze z Tobą tak źle.

No cóż... Skoro jesteśmy na forum katolickim - może część tych oszczędności (część - bo mogą przyjść ciężkie chwile - brak pracy, choroba, wojna) oddasz na rzecz potrzebujących? Oczywiście w sposób mądry - danie banknotu 200 zł człowiekowi od którego zalatuje przetrawiony alkohol i widać że potrzebuje pieniędzy na następną flachę nie jest zbyt mądre. Może poprzez dźwignię finansową (zainwestować ten kapitał w coś) dodatkowy przychód przeznaczać na jakieś sensowne (to też ważne - sensowne, sprawdzone) fundacje pomagające ludziom?

Tak, korzystam z komputera
Samochodem też jeżdżę, zazwyczaj do pracy i zakupy
Ubrania sam kupuję
Jedzenie kupuję

Wydaję na to co muszę, z tym nie mam problemu... ale staram się jak najbardziej na wszystkim oszczędzać, szukać okazji, kupować najtaniej.

Mimo tego że nie zarabiam źlę i mam kupę oszczędności, nie cieszy mnie to, chciałbym mieć jeszcze więcej i więcej. Nie wiem kiedy to się stało, ale pieniądz i oszczędzanie stały się celem numer 1 w moim życiu.

Nie wiem jak to zmienić.
Potrzebuję pomocy, sam sobie z tym nie poradzę.
Chciałbym żyć jak inni, cieszyć się życiem i małymi przyjemnościami

Ktoś wcześniej zasugerował, żebym kupił coś droższego.
OK, mogę kupić. Ale to jest na zasadzie, że "zacisnę zęby" i zmuszę się do kupna czegoś drogiego. To nic nie da niestety.
Potrzebuję pomocy

Powtórzę. Idź na terapie.
Nadmierne skąpstwo może być jednym z objawów zaburzeń obsesyjnio-kompulsywnych

To odpowiedz sobie na pytanie zasadnicze: PO CO są Ci potrzebne pieniądze?
Na co je chcesz przeznaczyć? Pieniądze dla pieniędzy nie mają żadnej wartości - to sterta papierków, monet i zapisy w komputerach. Mimo że same z siebie są bez wartości, to i tak je zżera inflacja.

Pieniądz daje poczucie bezpieczeństwa. Ufam tylko sobie i kupuję sobie spokój i znaczenie wśród innych (chociażby subiektywne). To zaczyna się kłócić jednak z chrześcijaństwem, bo pojawia się pytanie o granicę między chciwością (daje wyrzuty sumienia) a roztropnością, gdzie pieniądz nie jest niczym złym. Jeśli mam pozbyć się wyrzutów sumienia to muszę ustalić tę granicę...też poczucia komfortu psychicznego. To pytanie więc o siebie i swój komfort psychiczny.

Widocznie nie masz lepszego celu nr 1, a być może musisz go posiadać. Może być jak sachol pisze początek jakiegoś problemu. Może coś nieprzerobionego w dzieciństwie np. ubóstwo, czy nadmiernie wymagający rodzice.

Kohelet 5
9 Kto kocha się w pieniądzach,
pieniądzem się nie nasyci;
a kto się kocha w zasobach,
ten nie ma z nich pożytku.
To również jest marność.

Marek 10
20 On Mu rzekł: «Nauczycielu, wszystkiego tego przestrzegałem od mojej młodości».
21 Wtedy Jezus spojrzał z miłością na niego i rzekł mu: «Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!»
22 Lecz on spochmurniał na te słowa i odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości.
23 Wówczas Jezus spojrzał wokoło i rzekł do swoich uczniów: «Jak trudno jest bogatym wejść do królestwa Bożego».
24 Uczniowie zdumieli się na Jego słowa, lecz Jezus powtórnie rzekł im: «Dzieci, jakże trudno wejść do królestwa Bożego.
25 Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego».
26 A oni tym bardziej się dziwili i mówili między sobą: «Któż więc może się zbawić?»
27 Jezus spojrzał na nich i rzekł: «U ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga; bo u Boga wszystko jest możliwe».



Próbowałeś czy jesteś prorokiem?
Jaki masz obraz siebie uleczonego?
Co by robił uleczony Ty, zamiast tego co teraz?

Jak się robi "post od chciwości"?

Problem w tym, że chory nie widzi siebie uleczonego. Gdyby to widział to postawiłby granicę między chciwością a roztropnością. Suma pieniędzy byłaby nieważna. Nieważne jest bowiem to ile zarabiam, ale jak wydaję te pieniądze. Nie można jednak nikomu dawać dobrych rad, bo wejdziemy w grę w ping - ponga. Daj ubogim. Dobrze, ale kiedy będę chory i będę musiał wyłożyć na leczenie 100 000 lub więcej? Jutro mogę mieć wypadek jak mój kumpel. Problem leży w człowieku i jego skupieniu się na samym sobie. Nie potrafi bowiem powiedzieć: jak nie będę miał dostępu do służby zdrowia i umrę prędzej niż z zasobami finansowymi, to po prostu wcześniej zobaczę się z Bogiem. To jednak powie człowiek zakotwiczony w Bogu. On też będzie miał pomysł jak obracać tymi pieniędzmi, których ma nadmiar. Ma je to dobrze, nie ma - trudno. Tak miało być. I nie chodzi o lekkomyślność.
To jest życie wiarą. Człowiek zakotwiczony w Bogu po prostu wie. Wie poza tym, że jest przywiązany do tego co ma a to pozwala mu już na drobne ograniczenia, mądre jednak.
Nawet osoba duchowna, która sporo zarabia różny użytek czyni z pieniędzy. Jeden wyda, by móc lepiej pełnić dzieło miłosierdzia, inny wyda na wycieczki, luksusowe samochody. A jeszcze inny oszczędza i zostawia testamentalne dyspozycje o przeznaczeniu ich na dzieła miłosierdzia.

Ta terapia nie była złym pomysłem. Pozwoliłaby zobaczyć siebie z zewnątrz i naprawić to co pozostaje być może niezauważalne. Likwiduje się przyczyny a nie objawy.

Wiem.
Po to zadaję pytania m.in.
By wydobyć niewidoczne.
Ludzie mają tendencję omijać niewygodne myśli.
Ale musi być chęć odpowiadania.
Choćby samemu sobie.

Doraźnie jak ktoś mówi, że "nie da się", to zrób choćby raz "wbrew oporom", a potem uwierz, że się stało. Argument staje się nieprawdą. Dało się. Pozostaje bycie kłamcą? Katolik chyba powinien mieć z tym jakiś problem. Trzeba sobie szukać innej "wymówki". Im absurd uzasadnień zajdzie dalej, tym trudniej się oszukiwać?

Jest taka "historyjka", że co doradził terapeuta pewnego nurtu komuś kto się boi, że potwory są pod łóżkiem. Utnij nogi łóżka.

Do autora wątku.
Ja myśle ze bez terapii się nie obejdzie. Wszystkie rady które dostałeś spróbuj zastosować. Ale idz na terapię. To co piszesz jest mocno niepokojące.

Tu tylko terapia pomoże, bo ewidentnie mamy do czynienia z poważnym zaburzeniem.

Przywiązanie do pieniędzy, zbytnie oczywiście to wada, ale to o czym napisałeś nosi znamiona choroby...