Po prostu uciekasz od dyskusji bo brak Ci argumentów. Twierdzisz, że wyciągam coś z kontekstu a nie pokazujesz gdzie lub robisz to strasznie nieudolnie.

Jest, bo osoba taka (rozwodnik w nowym związku, który nie planuje zakończyć relacji seksualnych z nowym partnerem), zgodnie z listem EA, po spowiedzi może przyjąć Eucharystie.
Komunie może przyjąć osoba będącą w stanie łaski uświęcającej. Jeżeli osoba taka (rozwodnik w nowym związku, który nie planuje zakończyć relacji seksualnych z nowym partnerem) może przyjąć komunie to znaczy, że musiała dostać rozgrzeszenie w sakramencie pokuty pomimo, że jest rozwiedziona i nie planuje zakończyć relacji seksualnych z nowym partnerem. A jeżeli nie planuje tego zrobić to nie ma u niej "postanowienia poprawy". Pomimo tego dostaje rozgrzeszenie.


Nie uciekaj. Bo nie na temat. W dokumencie tym jest cały czas mowa o rozeznaniu. Jeżeli spowiednik rozeznaje jakiś przypadek to ma obowiązek nauczyć, że dana osoba musi zakończyć relacje seksualne z nowym partnerem bo to jest grzech. Tak więc od tego momentu, osoba taka ma pełną świadomość grzechu. Robi to w sposób wolny i w powaznej materii.



Informuje Cię, że moja wypowiedź była ironiczna. Na drugi raz czytaj uważnie to nie zaliczysz tak głupiej wpadki.



Interpretuj sobie jak chcesz ten fragment Ewangelii. Ja mam inne zdanie.
Jockey swoim wpisem przypomniał , że dopuszczalność kary śmierci w NT mamy jeszcze w (Rz 13, 3-4) " Albowiem rządzący nie są postrachem dla uczynku dobrego, ale dla złego. A chcesz nie bać się władzy? Czyń dobrze, a otrzymasz od niej pochwałę. Jest ona bowiem dla ciebie narzędziem Boga, [prowadzącym] ku dobremu. Jeżeli jednak czynisz źle, lękaj się, bo nie na próżno nosi miecz. Jest bowiem narzędziem Boga do wymierzenia sprawiedliwej kary2 temu, który czyni źle.
Co do izolacji nawet najgorszego przestępcy to możliwe jest to w krajach nowoczesnych ale nie w krajach trzeciego świata a warunkach wojny w na całym świecie nie jest to możliwe.
Ale nawet jak przyjmiemy, że to jest prawda to bardzo dobrze oddawał to zapis w KKK wprowadzony przez JPII.
Teraz Kościół stwierdza, że w świetle ewangelii kara śmierci jest niedopuszczalna.


Raz kara śmierci w świetle ewangelii jest dopuszczalna a drugi raz w świetle ewangelii nie jest. Super.
Jedynymi okolicznisciami które się tu zmieniają jest tylko osoba Papieża (bardziej lub mniej liberalny/konserwatywny)



Tylko okoliczności nie wszędzie się zmieniły. Państwa trzeciego świata są dużo mniej zorganizowane niż państwa europejskie w XIX wieku, które już wtedy lepiej potrafią wyizolować przestępcę niż dzisiejsze dajmy na to Haiti.


Jest to powszechne zachowanie księży dominującego dziś w Kościele nurtu bliskiego Franciszkowi. Kapłan ten należy do pewnego zakonu i jego zwierzchnicy nie reagują na to co on mówi. Widocznie to akceptują.



Ja nikogo nie potępiam.
A KK nie wypowiada się na temat potępienia Judasza ale też od razu po śmierci kogoś, bez rozeznania, nie ogłasza , że ktoś jest już na pewno w Niebie.



Jest taki zapis. W następnym punkcie.

Doskonale rozumiem różnice bo mam dalej wyjaśnienie. Związany znaczy że, miedzy innymi protestanci "pozostają w jakiejś, choć niedoskonałej wspólnocie ze społecznością Kościoła katolickiego".

Nie, proszę Ciebie. Po prostu kończę dyskusję, ponieważ dobitnie pokazałeś, że nie zobaczysz tego, co jest zapisane w omawianym dokumencie, ponieważ jego treść zaprzecza temu, co sobie wymyśliłeś albo przyjąłeś od kogoś innego na jego temat. Można komuś na siłę otworzyć oczy w realnym świecie, ale nawet wtedy nie da się go zmusić do przyjęcia do wiadomości tego, czego nie chce. Przez internet jest to tym bardziej niewykonalne, więc szkoda mojego czasu na powtarzanie n-ty raz tych samych cytatów i argumentów, skoro zwyczajnie nie przyjmujesz ich do wiadomości.


To jest Twoja interpretacja. Ani w adhortacji, ani w komentarzu biskupów argentyńskich, niczego takiego nie zapisano. Możliwość uzyskania odpuszczenia grzechów po tym, jak się ponownie popełniło ten sam grzech mimo postanowienia po prawy (mniemam że właśnie do tego fragmentu zawartego w p. 5 pijesz), jest kolejnym fragmentem nauczania Kościoła dotyczącym wszystkich ludzi (a nie jedynie niektórych), którego najwyraźniej nie znasz. W efekcie kolejny raz widzisz nie to, co jest zapisane, tylko swoje lub cudze wymysły na ten temat.



A teraz poproszę o wskazanie fragmentu adhortacji lub komentarza biskupów argentyńskich, w którym to zapisano.

Nie ma?

To zajmij się tym, co jest, a nie tym, co ktoś wymyślił i kłamliwie przypisuje papieżowi.



Nigdzie nie uciekam, tylko wskazuję na nauczanie Kościoła, do którego odnoszą się biskupi we fragmencie o okolicznościach łagodzących. Nie moja wina, że Ci on nie pasuje do urojeń, na temat adhortacji czy wyjaśnienia, ale nie widzę powodu, aby to pominąć, bo to jest bardzo istotna kwestia.


Przeczytaj dokładnie ten dokument, bo znowu pleciesz bzdury na podstawie wyrwanych z kontekstu zdań.

Aha... Grzech ciężki może zostać odpuszczony, nawet jeżeli ktoś się go powtórnie dopuścił po wcześniejszym rozgrzeszeniu. Nie uczono Cię tego na katechezach?


W takim razie powinieneś lepiej popracować nad jej wyrażaniem w tekście, bo zazwyczaj nie mam problemów z jej zauważeniem.


Możesz sobie mieć, ale to niczego nie zmieni w tym, o czym jest ten fragment Pisma Świętego. Prawda boli, ale trzeba się z nią pogodzić, zaś takie zachowanie, jakie zaprezentowałeś, to zwykła dziecinada. Małe dzieci tak reagują kiedy ktoś im pokaże, że nie mają racji.


To jest prawo władzy do wymierzania kary, a nie zezwolenie na stosowanie kary śmierci przez chrześcijan. Według Ciebie papież to biblijny ignorant i nie zna tego fragmentu? Troszkę pokory.


Nawet w tych warunkach można odizolować niebezpiecznych przestępców od społeczeństwa.


I pora Ci się z tym pogodzić i przyjąć to nauczanie, a nie buntować przeciwko Kościołowi, bo Tobie nie pasuje ono do poczucia "sprawiedliwości".

Swoją drogą, to 20 lat temu sam myślałem, że wykonanie wyroku śmierci jest uzasadnione, ale uświadomiłem sobie, że życie ludzkie jest najcenniejsze na świecie i nawet najgorszy zbrodniarz ma prawo żyć.


Państwa tzw. III świata są zorganizowane jak są, bo szerzą się tam różne przestępstwa i korupcja, a nie z powodu, iż nie ma możliwości ich doprowadzenia na poziom europejski. Ich poziom rozwoju nie stanowi usprawiedliwienia dla wykonywania kary śmierci.


Dowód poproszę. Tak jak jedna jaskółka wiosny nie czyni, tak jeden ksiądz nie świadczy o tym, że pozostałych 400 tys. tak samo postępuje.


A doniosłeś jego przełożonym, że on źle naucza?


Tia... Tylko jakoś tak zabolało Cię to, że tenże ksiądz powiedział, że prezydent Adamowicz jest "w rękach Pana". Mam takie pytanie:

Ucieszyłbyś się z tego, że w niebie spotkałbyś np. Hitlera lub Stalina?


Z tego, co pamiętam, to Kościół nie wypowiedział się na temat prezydenta Adamowicza, więc... daruj sobie takie teksty.


Zacytujmy wobec tego stosowny punkt konstytucji "Lumen gentium":

16.Ci wreszcie, którzy jeszcze nie przyjęli Ewangelii, w rozmaity sposób przyporządkowani są do Ludu Bożego[153]. Przede wszystkim więc naród, który pierwszy otrzymał przymierze i obietnice i z którego narodził się Chrystus wedle ciała[154], lud dzięki wybraniu szczególnie umiłowany ze względu na przodków, albowiem Bóg nie żałuje darów i wezwania[155]. Ale plan zbawienia obejmuje także i tych, którzy uznają Stworzyciela, wśród nich zaś w pierwszym rzędzie muzułmanów, oni bowiem wyznając, iż zachowują wiarę Abrahama, czczą wraz z nami Boga jedynego i miłosiernego, który sądzić będzie ludzi w dzień ostateczny. Także od innych, którzy szukają nieznanego Boga po omacku i wśród cielesnych wyobrażeń, Bóg sam również nie jest daleko, skoro wszystkim daje życie, tchnienie i wszystko[156], a Zbawiciel chciał, aby wszyscy ludzie byli zbawieni[157]. Ci bowiem, którzy bez własnej winy nie znając Ewangelii Chrystusowej i Kościoła Chrystusowego, szczerym sercem jednak szukają Boga i wolę Jego przez nakaz sumienia poznaną starają się pod wpływem łaski pełnić czynem, mogą osiągnąć wieczne zbawienie[158]. Nie odmawia też Opatrzność Boża koniecznej do zbawienia pomocy takim, którzy bez własnej winy w ogóle nie doszli jeszcze do wyraźnego poznania Boga, a usiłują nie bez łaski Bożej, wieść uczciwe życie. Cokolwiek bowiem znajduje się w nich z dobra i prawdy, Kościół traktuje jako przygotowanie do Ewangelii[159] i jako dane im przez Tego, który każdego człowieka oświeca, aby ostatecznie posiadł życie. Nieraz jednak ludzie, zwiedzeni przez Złego, znikczemnieli w myślach swoich i prawdę Bożą zamienili w kłamstwo, służąc raczej stworzeniu niż Stworzycielowi[160], albo też żyjąc i umierając na tym świecie bez Boga, narażeni są na rozpacz ostateczną. Toteż, aby przyczynić się do chwały Bożej i do zbawienia tych wszystkich, Kościół mając w pamięci słowa Pana, który powiedział: „Głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”[161], pilnie troszczy się o wspieranie misji.

Nie widzę takiego stwierdzenia, więc poproszę, abyś mi je podkreślił.


1. To jest zupełnie inny dokument II Soboru Watykańskiego, więc racz podawać tytuł publikacji, z której cytujesz, jeżeli odnosisz się do innego tekstu, niż aktualnie omawiany!
2. Wiesz dlaczego jeżeli protestant przechodzi do Kościoła katolickiego, to nie udziela się mu chrztu (ew. robi to warunkowo)?

Tak. Możliwość uzyskania odpuszczenia grzechów po tym, jak się ponownie popełniło ten sam grzech mimo postanowienia po prawy jest nauką KK i dotyczy wszystkich ludzi ale taką sytuacje mamy w pkt. 5 listu EA.
W pkt. 6 idziemy już dalej. Tu jest mowa o osobach które z góry zakładają, że nie zaprzestaną relacji seksualnych z nowym partnerem. I takie osoby mogą, po rozeznaniu, dostać rozgrzeszenie w sakramencie pokuty po czym przyjąć Eucharystie. Gdzie tu jest zachowany warunek mocnego postanowienia poprawy?


Jasno to wynika z pkt 6 który mówi o możliwości rozgrzeszenia takiej osoby pomimo braku zamiaru zaprzestania relacji seksualnych z nowym partnerem. Jeżeli taka osoba nie zamierza powstrzymać się od współżycia nie ma u niej "postanowienia poprawy" a rozgrzeszenie dostaje.


Znowu to samo. Mam wrażenie , żę kończysz czytac list EA na pkt. 5.

A w pkt. 6 dalej jest mowo o rozeznawaniu. Osoba jest świadoma, że stosunki seksualne z nowym partnerem to grzech i to czyni bez zamiaru zaprzestania. I taka osoba zgodnie z pkt. 6 może przystąpić do sakramentu spowiedzi i Eucharystii.

Dobra dobra. Daruj sobie takie komentarze jeżeli chcesz prowadzić dyskusje. A jak nie chcesz to powiedz.
Co do cytatu z Pisma świętego. To nie jest mój wymysł. Wielu teologów katolickich przytaczało ten fragment PŚ w kontekście kary śmierci.


Najpierw prosisz mnie o fragmenty z PŚ mówiące o tym, że kara śmierci jest zgodna z Ewangelią, po czym jak je podaje to masz pretensje, że to robię bo podając je uważam Papieża z ignoranta.


W takim razie 100, 200 czy nawet 1000 lat temu było to możliwe. Tak więc okoliczności nic a nic się nie zmieniły. A nauka KK tak.


A jak KK znowu za 30 lat ponownie stwierdzi (bo sam stwierdziłeś, że to nauczanie można w przyszłości zmienić) , że jednak kara śmierci w świetle Ewangelii jest dopuszczalna to będę zobowiązany to zaakceptować?!!! Nie widzisz paradoksu?!!! Raz cos jest zgodne z Ewangelia a potem nie jest?

To już temat na inny wątek.
Dla mnie zakaz KŚ powoduje, że w niektórych przypadkach, przestępca mordując kogoś, nabywa prawa których nie miał przed popełnieniem zbrodni. Aby taki paradoks nie zachodził to w przypadku utrzymania zakazu kary śmierci, musielibyśmy zrezygnować z jakiegokolwiek prawa do obrony koniecznej.


Powtórzę to jeszcze raz. W takim razie takie same okoliczności były 50, 100 czy tysiąc lat temu. Więc okoliczności się nie zmieniły.

Żeby to była jedna jaskółka. Niestety jest to dominujący nurt w KK.

Nie. Bo nie widzę sensu.


Tak ucieszył bym się.
Ale odchodzisz od tematu dyskusji. Przytoczyłem O. Szustaka nie w kontekście miłosierdzia Bożego ale w kontekście tego, że dzisiaj wielu Kapłanów stara się nie pamiętać tym ,że osoby które umarły w grzechu śmiertelnym po śmierci idą do piekła.
Nie rozumiem czemu oskarżasz mnie o potępianie kogoś.


Dlaczego mam sobie darować jak jest to prawda?
Tak. Kościół nie wypowiedział się na temat prezydenta Adamowicza ale Ojciec Szustak to zrobił. A ja twierdziłem (przytaczając, miedzy innymi, ojca Szustaka) że wielu kapłanów Kościoła stara się nie pamiętać o pewnym dogmacie a nie, że KK odwołał go.

Chodziło mi o zwrot " przyporządkowani są".
Przynależeć a być przyporządkowanym to to samo.

1. Chodzi o dekret Unitatis redintegratio, 3 SW II,
Ale ja wziąłem to z katechizmu gdzie te dwa cytaty przytoczone są razem.
KKK 838 "Co się zaś tyczy tych ludzi, którzy będąc ochrzczeni noszą zaszczytne imię chrześcijan, ale nie wyznają całej wiary lub nie zachowują jedności wspólnoty pod zwierzchnictwem następcy Piotra, to Kościół wie, że jest z nimi związany z licznych powodów" . "Ci przecież, co wierzą w Chrystusa i otrzymali ważnie chrzest, pozostają w jakiejś, choć niedoskonałej wspólnocie ze społecznością Kościoła katolickiego" . Z Kościołami prawosławnymi ta wspólnota jest tak głęboka, że "niewiele jej brakuje, by osiągnęła pełnię dopuszczającą wspólne celebrowanie Eucharystii Pana" 296 .

2. Wiem. Chrzest jest ważny zawsze niezależnie kto chrzcił ani w jakiej wspólnocie przy zachowaniu formy trynitarnej chrztu.

Ale zapominasz o osobach które będąc ochrzczone w KK, świadomie go opuściły przyjmując ponownie "Chrzest" w innej wspólnocie protestanckiej. a takich osób jest miliony w USA i Brazylii. One też pozostają w jakiejś, choć niedoskonałej wspólnocie ze społecznością Kościoła katolickiego?

Wiesz co? Przejdziemy na inny sposób rozmowy. Podkreśl w poniżej zacytowanym fragmencie komentarza biskupów to miejsce, w którym zapisano nauczanie, o którym napisałeś w pogrubionym fragmencie Twojej wypowiedzi:

6) W innych bardziej skomplikowanych okolicznościach i kiedy nie można było stwierdzić nieważności małżeństwa, wyżej wymieniona opcja może nie być wykonalna. Niemniej jednak jest nadal możliwa droga rozeznawania. Jeśli dochodzi się do rozpoznania, że w konkretnym przypadku istnieją okoliczności łagodzące odpowiedzialność i winę (por. AL 301-302), szczególnie jeśli bierze się pod uwagę dobro dzieci z nowego związku, Amoris Laetitia otwiera możliwość przystąpienia do sakramentów: pojednania i Eucharystii (por. AL przypisy 336 i 351). One dzięki sile łaski przyczyniają się do dalszego dojrzewania i wzrostu takich osób.

Jak to zrobisz, to porozmawiamy dalej.


Interesuje mnie to, co zapisano w tym dokumencie, a nie co wg. ciebie "wynika". To, że uciekasz się do "jasno to wynika" świadczy, że takiego zapisu po prostu nie ma, a Ty bezmyślnie powtarzasz zarzuty, których nijak się nie da potwierdzić tekstem omawianego dokumentu.


Ależ nie... Ja po prostu czytam to, co zapisano w punkcie 6, a nie to, co mu przypisujesz. No taki mam zwyczaj: Jak ktoś mówi, że coś zapisano w jakimś dokumencie katolickim, to biorę go do ręki i sprawdzam, czy rzeczywiście tak się sprawy mają. Nie moja to wina, że w Twoim przypadku ciągle okazuje się, że w tekstach, na które się powołujesz lub z którymi polemizujesz, jest zapisane coś innego niż twierdzisz.


Ziew... Zacznij się zachowywać jak osoba dojrzała, to nie zobaczysz podsumowania dziecinnego zachowania, którym się wykazałeś, gdy obaliłem Twoje przekonanie, że Łk 23,39-43 zaprzecza nauczaniu Kościoła na temat kary śmierci.


Argumentum ad verecundiam to nie dowód.


I owszem, bo ja proszę o cytaty z nauczania Chrystusa i Apostołów, którym zaprzecza aktualne nauczanie Kościoła na temat kary śmierci, a nie o te, w których znajdują się opisy jej wykonania, tudzież, jak tutaj, odnoszące się do prawa karania przez władze świeckie.
Skoro wrzucasz coś, co dotyczy innej kwestii, to nie miej pretensji, że taki cytat opatrzę stosownym komentarzem, który to wskazuje, i poproszę o dotyczące omawianego tematu.


1. 100 czy 1000 lat temu łatwiej było nawiać z więzienia.
2. Dotrze do Ciebie wreszcie ta prosta informacja, że nauczanie o karze śmierci nie jest dogmatem i może ulec całkowitej zmianie?


To dopasujesz sobie poglądy jeszcze raz. Jw. w kwestii dogmatu.


Błąd. Obrona konieczna nie ma nic wspólnego z orzekaniem i/lub wykonywaniem kary śmierci, bo to są dwie różne sytuacje. Próbujesz stworzyć sztuczny dylemat moralny.
Przestępca, który znajduje się w więzieniu nie stanowi zagrożenia, ponieważ jest odizolowany od społeczeństwa, więc nie ma żadnego uzasadnienia dla pozbawienia go życia. W przypadku obrony to zagrożenie życia istnieje bezpośrednio i w tej sytuacji można posunąć się do zabicia napastnika w sytuacji, kiedy nie ma innej możliwości obrony własnego życia.


Dalej zachowujesz się tak, jak gdyby ludzkość stała w miejscu i nie nastąpił żaden postęp cywilizacyjny, intelektualny czy moralny. Może pora dorosnąć i zrozumieć, że kara śmierci tak naprawdę nie jest karą?

Powtórzenie tezy nie jest dowodem. Udowodnij, że ignorowanie nauczania Kościoła na temat losu człowieka, który zmarł w stanie grzechu ciężkiego, to "powszechne zachowanie księży dominującego dziś w Kościele nurtu bliskiego Franciszkowi".

Oczywiście zawsze możesz się z tego wycofać i przeprosić za pomówienie.


Przepraszam, ale czegoś nie rozumiem:
Widzisz, że ksiądz popełnia błąd merytoryczny dużego kalibru. Wiesz, że nie powinien nauczać tak, jak to zrobił, bo wprowadza innych w błąd, ale nie donosisz o tym jego przełożonemu lub biskupowi, bo to "nie ma sensu"???
Bez sensu, przykro pisać, to jest Twoje zachowanie i pretensje o to, że tenże ksiądz źle naucza. Widzisz bowiem, że źle się dzieje, ale nic z tym nie robisz.


O. Szustak nie wypowiadał się na ten temat, więc nie trafiłeś z przykładem.


O. Szustak wypowiedział się prywatnie na temat tego, w czyich rękach jest prezydent Adamowicz. Ma do tego pełne prawo.


Przytoczyłeś dwa przykłady, z których akurat o. Szustak jest nie na temat, bo nie wypowiada się o tym, co czeka człowieka, który umiera z nieodpuszczonym grzechem ciężkim na sumieniu. W efekcie Twoje oskarżenie, jakoby "wielu" księży ignorowało nauczanie na ten temat jest ciągle nie poparte dowodami, ponieważ przedstawiłeś jeden przykład takiego kapłana. W efekcie można na tej podstawie stwierdzić, że mamy jednostkowe przypadki takiego postępowania wśród księży.

Pechowo dla Ciebie, ale to nie to samo. Zapraszam do sprawdzenia: przyporządkować vs przynależeć.
Jak sam widzisz, błędnie rozumiesz tekst dokumentu, na który się powołujesz, ponieważ w żaden sposób nie stwierdzono w nim, że:
Kolejny raz polemizujesz z tym, co wymyśliłeś i przypisujesz Kościołowi.


Ślicznie się pogrążasz. Jeżeli podajesz cytat, to masz obowiązek, wynikający chociażby z polskiego prawa, aby podać jego źródło. Zaś w Katechizmie są podane źródła cytatów, które zamieszczono w p. 838 (w postaci odnośników w tekście Katechizmu, a tekstu w nawiasach na stronie ks. Kaszowskiego), więc nie udawaj Greka, że nie byłeś świadom tego, iż cytujesz z innego dokumentu soboru. No, chyba że cytowałeś z jakiejś innej witryny, na której nie podano źródła cytatu...



Więc powinieneś zdawać sobie sprawę, że w efekcie takiego chrztu osoba ochrzczona poza Kościołem łączy się z nim w niedoskonałej wspólnocie.


Przepraszam, ale co ma piernik do wiatraka? To jest zupełnie inna sytuacja, bo na takiej osobie ciąży ciężki grzech schizmy (połączony bardzo często z grzechem herezji), przez co teksty Soboru, do których się odnosisz, nie mają tutaj żadnego zastosowania.

Tego, że liberalne trendy dobrze się mają za obecnego papieża? No jakoś nie widzę zdecydowanych działań Franciszka wobec niemieckiej drogi synodalnej, wręcz przeciwnie - synodalność jako taka jest jednym z okrętow flagowych tego pontyfikatu i coraz częściej słychać głosy, jakoby droga synodalna w Niemczech miała stanowić przykład dla innych kościołów lokalnych jak i calego Kościoła powszechnego (synod o synodalności). Owszem, papież w czerwcu 2019 wystosował list do katolików niemieckich przestrzegający przed niektórymi zbyt daleko idącymi postulatami drogi synodalnej, niemniej w żaden sposób nie zainterweniował w sprawie jej formy czy treści tam poruszanych, a nawet w dwa lata później przyjmując na audiencji bpa Batzinga, miał zachęcić niemiecki episkopat do jej kontynuowania. To było już po tym, jak na fali owej drogi synodalnej pojawiła się zapowiedź błogoslawieństwa par homoseksualnych w niemieckich kościołach, a odpowiedź na ten pomysł ze strony KNW została zignorowana i w rezultacie w maju tego roku doszło do takich bluźnierczych praktyk. Żadnemu księdzu, który się tego dopuścił, nie spadł włos z głowy. Nie spadł też wiceprzewodniczącemu niemiekciego episkopatu, biskupowi Franzowi Josefowi-Bode, który po tym gorszącym spektaklu otwarcie wezwał do zmiany nauczania Kościoła w kwestii homoseksualizmu i promował "uczonych" opowiadających się za wywróceniem całej katolckiej etyki seksualnej do gory nogami. Nie ujrzał też światła dziennego żaden dokument Franciszka wyrażający ubolewanie, jak to synodalność została w niecny sposób wykorzystana przez niektóre środowiska by siać zamęt i podważać nauczanie Kościoła i w związku z tym kończymy z tą synodalnością (analogicznie do tego, jak przywalił w tradycyjną Mszę po całości, bo są grupki wykorzystujace ją do siania podziałów). Zamiast tego w czerwcu, na spotkaniu z papieżem przewodniczący niemieckiego episkopatu dostał zielone światło dla kontyunowania tej hucpy.

W gronie najbliższych doradców Franciszka, tzw. Radzie Kardynałów są co najmniej dwaj purpuraci otwarcie przychylni wobec postulatów podnoszonych przez drogę synodalną w kwestii zmiany nauki Kościoła w niektorych kwestiach moralnych, kard. Marx i kard. Schonborn - ten drugi publicznie nie zgodził się z dokumentem Kongregacji Nauki Wiary zakazującym błogosłowieństwa par homoseksualnych i zapowiedział, że w pewnych okolicznościach będzie to robił.. Nadal cieszy się zaufaniem papieża i pełni swoje funkcje.

Polecam przy okazji tekst T. Rowińskiego dotyczący polityki Franciszka wobec drogi synodalnej

Inna sprawa - Amoris Laetitia. Pisałeś, żebym nie powielał bzdur na temat jej liberalnej interpretacji. No więc proszę wykazać, że to co piszę jest nieprawdą.
Sama adhortacja, jak przyznałem, jeszcze nie była jakoś specjalnie wywrotowa, dużo tam było raczej takiego lania wody o włączaniu, towarzyszeniu, trosce itp. Natomiast interpretacja dokonana przez argentyńskich biskupów, która zawierała już twierdzenia nie do pogodzenia z nauką Kościoła dotyczącą nierozerwalności małżeństwa, weszła - jak się okazało - do oficjalnego nauczania papieskiego i została ogłoszona w "Acta Apostolicae Sedis" - o konsekwencjach tego kroku obszernie pisał np. Tomasz Terliskowski w tym artykule.
Co znajdziemy w interpretacji argentyńskich biskupów? Ano oddajmy im glos, by nie być posądzonym o pisanie bzdur. Piszą mianowicie argentyńscy hierarchowie tak (pozwoliłem sobie wytłuścić co ważniejsze frazy a czasem dodać swój komentarz):
Obecnie zatrzymamy się wyłącznie przy rozdziale VIII, ponieważ odnosi się on do "wytycznych biskupa" (AL 300), które mają pomóc w rozeznaniu możliwego dostępu do sakramentów przez niektóre osoby rozwiedzione żyjące w ponownym związku. Uważamy za stosowne, by jako biskupi tego samego regionu duszpasterskiego przedstawić kilka kryteriów minimalnych. Oferujemy je Wam z uwzględnieniem prawa każdego biskupa do ich precyzowania lub uzupełnienia na terenie swojej diecezji.
I dalej:
W pierwszej kolejności przypominamy, że nie jest stosowne mówić o "pozwoleniach" do przystępowania do sakramentów, lecz o procesie rozeznawania przy towarzyszeniu duszpasterza. Jest to rozeznawanie "osobiste i duszpasterskie" (AL 300).
(...)
Towarzyszenie osobiste to via caritatis. Jest ono zaproszeniem do podążania "drogą Jezusa: drogą miłosierdzia i integracji" (AL 296). Ten szlak wymaga od kapłana okazania duszpasterskiego miłosierdzia, które przyjmuje penitenta, wysłuchuje go uważnie i ukazuje matczyne oblicze Kościoła.
(...)
Ta droga nie musi koniecznie prowadzić do sakramentów [ale może - przyp. mój], lecz może skierować ku innym formom ściślejszej integracji z życiem Kościoła takim jak: większa obecność we wspólnocie, uczestnictwo w grupach modlitewnych i formacyjnych, zaangażowanie w różne posługi kościelne itp. (por. AL 299).
(...)
Gdy jest to wykonalne w konkretnych warunkach danej pary małżonków, szczególnie gdy obydwoje są chrześcijanami kroczącymi drogą wiary, można im zaproponować życie we wstrzemięźliwości seksualnej. [zaproponować, a nie wezwać, nakazać, zobowiązać itp. - Kościół już nie ma nakazywać życia bez grzechu, tylko je "proponować" - fajnie... - przyp. mój]
I wisienka na torcie:
Jeśli dochodzi się do rozpoznania, że w konkretnym przypadku istnieją okoliczności łagodzące odpowiedzialność i winę (por. AL 301-302), szczególnie jeśli bierze się pod uwagę dobro dzieci z nowego związku, Amoris Laetitia otwiera możliwość przystąpienia do sakramentów: pojednania i Eucharystii (por. AL przypisy 336 i 351).

I ta interpretacja została zaaprobowana przez Franciszka, który w odpowiedzi na jej ukazanie się wysłał list do Delegata Regionu Duszpasterskiego Buenos Aires, w którym stwierdził tak:
Pismo jest bardzo dobre i w pełni wyjaśnia sens ósmego rozdziału Amoris Laetitia. Nie ma innych interpretacji. Jestem pewien, że przyniesie ono wiele dobra. Niech Pan wynagrodzi Wam ten wysiłek duszpasterskiego miłosierdzia.
Po czym włączyj je razem z adhotracją do nauczania papieskiego.

Więc bardzo proszę nie dziwić się, czemu kardynałowie Burke, Brandmuller, Meisner i Caffarra uważali za stosowne dopytać papieża np. o te okoliczności łagodzące grzechu, jesli papież mocą swego urzędu włączył do nauczania Kościoła tekst, który mówi o tym, że jeśli zaistnieją okoliczności łagodzące, to ludzie żyjący w grzechu ciężkim, mogą przystąpić do Komunii Św.

Oczywiście to nie jedyne kwestie, w których progresywnie nastawieni hierarchowie i księża pozwalają sobie przy aprobacie lub też przyzwalającym milczeniu papieża na wypowiedzi, gesty czy działania mające pomału sączyć liberalną agendę do kościelnego krwioobiegu, ale myślę, że na tę chwilę wystarczy przykładów.


Czy ktokolwiek z krytykujących to, co dzieje się w Kościele za tego pontyfikatu hierarchów "wypowiedział posłuszeństwo" Franciszkowi? Czy odszedł z Kościoła, założył swój własny, zapowiedział, że nie będzie honorował poleceń papieża? Czy dla Ciebie każda krytyka jest równoznaczna z "wypowiedzeniem posłuszeństwa"?

Jak dla mnie ta adhortacja jest słaba przede wszystkim z uwagi na język jakim została napisana ale nie jest jakoś specjalnie rewolucyjna. Nie ma wątpliwości że osoby rozwiedzione żyjące w nowym związku cywilnym są obiektywnie w stanie grzechu ciężkiego. Niemniej jednak nie jest to równoznaczne że ponoszą pełną subiektywną odpowiedzialność za tą winę. Żadna okoliczność nie może spowodować że że czyn z natury zły stanie się dobry, ale może przecież większy lub zmniejszyć odpowiedzialność moralną osoby która go popełniła. To nie jest nic specjalnie kontrowersyjnego, podobnie jak to że takie rzeczy rozstrzyga się w konfesjonale - a do niego AL odsyła. Nie raz czytałam rady dla osób mających problem z masturbacją by miały stałego spowiednik bo niekoniecznie może zaciągają grzechy ciężkie każdorazowo gdy dopuszczą się aktu masturbacji. A przecież masturbacja to obiektywnie grzech ciężki, więc można by się też pytać - a co tu rozeznawać. Sprawa prosta jak drut. Druga rzecz - to moim zdaniem w większa jest trudność AL na gruncie encykliki Veritatis splendor niż Familiaris consortio. Bowiem jak mówi ta pierwsza człowiek ma obowiązek szukać swego Stwórcy i dobrowolnie dochodzić do doskonałości. "Dochodzić — znaczy własnym wysiłkiem budować w sobie tę doskonałość." Zakłada to między innymi aktywne odkrywanie i stosowanie prawa moralnego, z czym wiąże się odpowiednie formowanie swego sumienia. Bez tego bowiem łatwo o różne nadużycia - subiektywizm, zasłanianie się osądem własnego sumienia w sytuacji gdy nie stara się go kształtować odpowiednio dostosowując do obiektywnych norm. Ale takie ryzyko jest możliwe jednak zawsze. Kiedyś rozeznawałam pewną sytuację, w której niezaprzeczalnie Boga nie było więc nie miałam wątpliwości że był to grzech ale nie wiedziałam jak go ocenić. Ostatecznie rozeznałam jako lekki, ale nie byłam pewne bo nigdy tego nie konsultowałam przy spowiedzi, nie miałam dostępu do spowiedzi więc próbowałam wzbudzić w sobie żal doskonały. Nie zamierzałam przystępować do Komunii uznając że ryzyko błędnego osądu jest zbyt duże. Jednak tam w czasach kowidowych wierni pozostają w ławkach, chęć przyjęcia Komunii deklarując staniem, a księża i szafarze Ją roznoszą. A że wszyscy mnie znają lub co najmniej kojarzą bo parafia jest mała to i do mnie ktoś podszedł z Komunią chociaż ja klęczałam - przyjmując komunię duchową w nadziei ze jestem w stanie łaski. Ja się ucieszyłam i przyjmując Komunię już nawet nie pamiętałam o swoich wątpliwościach, ale te wróciły później. I miałam już totalny zamęt, po którego pokonaniu przystępowałam jednak dalej do Komunii. Gdy trafiłam w końcu do konfesjonału to pierwsze co zrobiłam to wyłożyłam że ja rozeznałam pewną sytuacje jako grzech lekki ale nie wiem czy to było słuszne i nie wiem czy świętokradczo nie przystępowałam do Komunii. Opisałam tą sytuację, ksiądz się dopytał o pewne kwestie i stwierdził, że tak to rozeznałam, to rozeznałam, dodając jednocześnie bym się jednak spowiadała z tego na przyszłość, bo niewykluczone że moje sumienie się bardziej uwrażliwi i inaczej będę to oceniać.

Nie ma wątpliwości, że Ty tak uważasz, ale to jeszcze nie pokrywa się z "rzeczywiście tak jest". Więcej pokory.

A coś merytorycznie? Czy tradycyjnie przypierdzielasz się dla sztuki? Najwyraźniej uważasz inaczej, ale to jeszcze nie pokrywa się z "rzeczywiście tak jest". Więcej pokory.

Ależ było merytorycznie: Wskazałem, że przedstawiasz swoje przekonania na ten temat jako opis rzeczywistości. Rzeczywistość jest jednak "nieco" inna w tej kwestii, bo nie samo zawarcie małżeństwa cywilnego sprawia, że para żyje w grzechu ciężkim.

A jeśli mają małżeństwo cywilne i współżyją?

Nie, włożyłeś mi w usta słowa które nie padły, żeby mieć pretekst do przypierdzielania się. Ale proszę zacytuj gdzie stwierdziłam " ze samo zawarcie małżeństwa cywilnego sprawia, że para żyje w grzechu ciężkim".