W wąskim sensie - jest nie tylko uczuciem. Ale w szerokim sensie akty woli są uczuciami.
A w rozróżnieniach psychologicznych uczuć od emocji, gdzie uczucia obejmują umysłową interpretację zdarzeń spokojnie można tak powiedzieć.


Oczywiście, że przysięga dotyczy tego, co zależne od woli. W tych dyskusjach problemem jest to, gdzie w akcie woli sytuuje się miłość. On jest jej pierwszym drgnieniem ku dobru, które wyprzedza decyzję czy wykonanie decyzji. Jak najbardziej mamy wpływ na to, w czym upatrujemy dobra. Na tym polega formowanie własnego sumienia przecież.

A zgadzasz się z tym, że miarą miłości jest poświęcenie?

Jeśli mowa o uczuciach to Katechizm Kościoła Katolickiego mówi że uczucia nie są ani dobre , ani złe ( czyli są w zasadzie obojętne , być może poza tymi złymi bo grzeszyć można też myślą ). Dobre lub złe są dopiero uczynki które popełniamy pod wpływem uczuć.
Miłość prawdziwa to ta ,,Pawłowa " i tak samo odnosi się do bliżniego jak i do współmałżonka.

Obecnie w dobie niezwykłej łatwości komunikacji międzyludzkiej i nieograniczonego dostępu do mądrości świata jest to bardzo łatwe kiedyś już nie tak bardzo.

Sytuacja nie jest godna pozazdroszczenia. Jednak Jezus nam powiedział, czy mamy bardziej kochać Jego, czy członków rodziny:
"Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je." (Mt 10,37-39)
Z drugiej strony, jeśli ktoś po Bożemu weźmie na siebie taki krzyż, to zaskarbi sobie liczne łaski.

Trzeba zacząć od przywrócenia pojęciom ich normalnych znaczeń. W myśli katolickiej kochać, to bezwarunkowo pragnąć dobra drugiej osoby. Według definicji (patologicznej) świata miłość jest wtedy, kiedy druga osoba sprawia, że moje zmysły dostarczają mi "hormonów szczęścia".
Ślubujemy dozgonną wierność i miłość. I ślubujemy to w Kościele. Nie ślubujemy, że druga osoba zawsze będzie nas fascynowała, ale że będziemy ją po chrześcijańsku kochać - pragnąć jej dobra i działać dla jej (naszego wspólnego) dobra, bo stajemy się jednym ciałem.
Celem małżeństwa jest zrodzenie i wychowanie potomstwa. To jest naturalny skutek zdrowej miłości. To, jak wygląda nasza rodzina jest w dużej mierze skutkiem tego, jak się wywiązujemy z tego, co ślubowaliśmy i jak realizujemy naszą miłość.

Niekiedy tak, gdy osiągnięcie chcianego dobra jest trudne.

W chrześcijaństwie miłość jest ofiarą z siebie. Zawsze.

No potwierdzasz to, co piszę. Na szczęście to są tylko pobożne życzenia, w których zwykle więcej samooszukiwania niż rzeczywistości. Bo w realnym świecie nikt nie jest w stanie tak funkcjonować przed dłuższy czas. Ale same próby życia wg takich prawideł są cokolwiek patologiczne.

Zdarzyło Ci się zrobić coś dobrego dla żony/dzieci/rodziców bez poświęcania się?

Pisałem pokrótce czym się różni miłość światowa od miłości w myśli katolickiej. Właśnie natrafiłem na materiał, który krótko i dobrze tłumaczy, jakie są rodzaje miłości, jakie są ich niedoskonałości i jaka miłość jest "zdrowa" - nadprzyrodzona:
"Miłość w serduszku" to za mało

Kochając ofiarowujemy coś. Chodzi o postawę naszej wolnej woli, na podstawie której coś komuś bezinteresownie darowujemy, chcąc jego dobra. Z naszej strony oznacza to mniejszą lub większą stratę. Zawsze będzie więc to rodzaj poświęcenia, dokonywanego w interesie drugiego, czyli miłość jest postępowaniem, kiedy w interesie drugiego człowieka oddajemy coś, co należy do nas.

Zdradzę teraz pewien trik. Jeśli pokochasz kogoś bezinteresownie (a nie troska o dobro tego kogoś będzie dla Ciebie środkiem do osiągnięcia innych celów), to dobro tej osoby stanie się Twoim własnym dobrem. Troszcząc się o tę osobę sobie samemu zrobisz dobrze. Nie będziesz musiał się tylko poświęcać.

Fajny trik. A pamiętasz jeszcze bajkę o złotej rybce? Jak pokochasz bezinteresownie osobę interesowną - trik nie działa

Kochając bliźniego tracisz, masz czegoś mniej. A ten kochany ma więcej, bo otrzymuje Twoje kochanie. Tobie ubywa, a jemu przybywa z tego, co mu Twoja miłość ofiaruje. Właśnie tak wygląda miłość do bliźniego, ktoś zyskał coś, co Ty straciłeś.

Nie zgadzam się ze zdaniem, że kochając kogoś, szczerze kochając, z automatu zawsze tracę.
Miłość bywa trudna i wymagająca, ale wcale nie opiera się na automatyzmie utraty. Daje bowiem taki zasób wartości duchowych (niekoniecznie zawsze psychologicznych i społecznych), tak bardzo wychowuje, wzbogaca, służy dojrzałości, że doprawdy biedny jest ten, kto nie umie lub nien chce kochać.
Miłość będąca stratą to ujęcie płytkie, rachunki z cyklu: kocham -więc daję-daję - więc tracę.
Decyzja miłości nie jest decyzją obowiązkowego unicestwienia siebie samego.
Proszę sobie łaskawie przypomnieć, kto powiedział, że więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu!

To w jakim celu się tak męczysz? Nie lepiej by było dla Ciebie przestać się tak poświęcać?

Miłość własna nie istnieje w zgodzie z chrześcijaństwem, jest bowiem zaprzeczeniem ofiary.