Delikatna próba dogadania się i sugestie odnośnie psychologa lub poradni małżeńskiej wywoływały szał i to bynajmniej nie radości u mojej żony. U niej to temat tabu i koniec.
Pomyślałem że to może ze mną coś nie tak , bo może innym normalnym małżeństwom rzeczywiście wystarcza współżycie 4 może 10 razy przez cały okres małżeństwa , a kto ma jakąś chęć na więcej jest po prostu jakimś erotomanem .
Zacząłem się na koniec przewartościowywać i zastanawiać czy rzeczywiście w małżeństwie współżycie małżonków nie jest podszyte grzechem códzołóstwa .
Być może szatan zaślepia ludzi i uważają oni że w małżeństwie wszystko wolno . A przecięż VI przykazanie wyrażnie mówi ,,nie códzołóż"

Ale powiedz czego oczekujesz? Bo mam wrażenie, że chciałbyś abyśmy zaakceptowali twoje roszczenie do rozwodu.
Widziałeś co robisz. Jak nie ma miłości (nie mylić z pożądaniem i zauroczeniem zwanym zakochaniem) to w zasadzie nie ma szans na udany związek.
Do mnie jeden starszy człowiek powiedział, żeby nie szukać kobiety z którą mógłbym spędzić życie ale szukaj takiej bez której nie mógłbyś żyć.
A pewien ksiądz miał takie powiedzonko "Jeden zły wybór i poligon do końca życia"
Zawsze trzeba się dobrze zastanowić zanim powie się to sakramentalne TAK.
Takie wybiegi nie zwalniają cię z przysięgi.
Katolickie podejście to żyć jak się da i modlić się aby Bóg który jest Miłością ożywił wasze serca do prawdziwej pełnej miłości, którą sobie ślubowaliście.

Doczytaj łaskawie, co znaczy: nie cudzołóż. Bo zdaje się, nie pamiętasz.

Szukasz kompletnie bzdurnych usprawiesliwień, bo nie radzisz sobie z sytuacją, owszem, trudną, i wymyślasz byle co.
Współżycie z sakramentalną żoną nie jest cudzołóstwem (nie rozumiesz tego słowa, to sprawdź znaczenie. Poziom szkolny.).

Cudzołóstwem jest współżycie poza małżeństwem, z cudzą żoną.
Cudzołóstwo to takie współżycie, w którym jedna, przynajmniej jedna z osób jest zwiazana sakramentalnie z kims innym, trzecim. Zatem skoro jesteś w sakramentalnym małżeństwie, to współżycie ze swoją zona NIE JEST i nie moze być żadnym cudzołóstwem.
Nie dorabiaj niepoważnych uzasadnień. Nie okłamuj siebie. To Ci w niczym nie pomoże.

Nawet w ogóle to nie są uniesienia, choć uniesienia upraszczają sprawę. Ale raczej nie utrzymują się na pierwotnym poziomie.

Tu jest kilka aspektów. Pierwszy to taki, że gdyby miłość obiecywana przy ślubie była uczuciem, bez sensu byłoby ją obiecywac.
Drugi taki, że jednak odpowiadamy za nasze uczucia. Możemy je świadomie kształtowac (nie jest to łatwe, ale jak najbardziej można), odpowiadamy za nie. Można się tez o siebie w tej sprawie modlić.

Tutaj przeczytaj to, co mądrze napisał Terremoto.

Banalne pytanie - rozmawiasz o tym z żoną?

Miłość jest uczuciem, jest pierwszym drgnieniem woli / pożądania zmysłowego - jest upodobaniem w dobru. Jeśli komuś ślubuje się miłość, to właśnie to, że się będzie w nim dostrzegać/szukać dobra, które nas pociąga, będzie się troszczyć o to, by to uczucie nie wygasło.

Uznanie, że ślub miłości to jest ślubowanie jakiś decyzji jest kolejnym potworkiem kultury katolickiej. Przecież kolega pawelv wręcz doskonale decyduje się na trwanie przy swojej żonie. A problemem jest to, że mało tam miłości, bo większość "przestrzeni uczuciowej" wypełnia frustracja ze względu na niezaspokojenie potrzeb seksualnych czy potrzeby bliskości/więzi z żoną (pewnie to bardziej złożony problem).

Anawim, czy jednak nie jest tak, że miłości towarzyszą uczucia, ale uczuciem miłość nie jest? Czy raczej miłość( mądra) nie jest rozumnym aktem woli?
Oczywiście uczucia (wszystkie od dobrych po złe) bardzo ważne, ale przecież nie mogą być w pierwszej kolejności, bo to byłby grunt na piasku.

No tak, ale akt woli jest uczuciem w szerokim sensie. Jest upodobaniem w dobru umysłowym, ruchem woli ku takiemu dobru.

A w tych wszystkich naukach przedmałżeńskich i potoczniekatolickim rozumieniu ten akt woli jest przedstawiany tylko z perspektywy wierności decyzji - nawet, a nie jako ruch ku dobru. To jest absurdalne podejście. Niekiedy bywa tak, że dobro widzimy już tylko w wiernym trwaniu przy kimś, a wszystko inne w tej osobie jawi się jako złe; ale to jest patologiczna sytuacja, którą bardzo trudno utrzymać przez dłuższy czas, a już nie idzie budować szczęśliwego związku na czymś takim.

Taka narracja jest wodą na młyn kolegi, który właśnie zdecydował się i codziennie decydować musi.

To by wynikało ze decyzja tez jest uczuciem

Może nie ma tutaj żadnego problemu. Autor wątku pisze, że nie odczuwał pożądania do żony od początku, żona też nie odczuwa potrzeby więc po co się zmuszać na siłę żeby dopasować się do jakiegoś schematu. Bo w tym cały jest ambaras aby dwoje chciało na raz
Najlepiej takie sprawy rozwiązywać z żoną i z nią rozmawiać. Miłość bliźniego w małżeństwie wg mnie nie jest zła jeśli oboje ją praktykują. Po tamtej stronie to będzie jedyny rodzaj miłości więc może kto będzie przygotowany temu będzie łatwiej poza tym jest coraz więcej białych małżeństw opartych na obustronnej decyzji.

Nie wiem czy w takim razie małżeństwo zostało prawidłowo zawarte. Ale to pytanie do księdza zajmującego się takimi sprawami albo do prawnika przy sadach kościelnych.
Moim zdaniem to takie drwienie z sakramentu.

Na wstępie przepraszam, nie chcę nikogo obrazić (w tym Autora wątku), ale cały ten problem zaczyna przypominać mi nieco (na zwolnieniu czasem bawię się pilotem) jakąś "Ukryta prawdę", czy inne "Trudne sprawy". Identyczna "zawierucha" jak w tych programach.

Teraz już na to za późno, ale gdyby cofnąć się do początku: Po co był ten ślub właściwie? W jakim celu? Czy to w ogóle było świadome?... Tak się kończą właśnie jakieś "śluby z rozsądku", ładnie z nazwy brzmi nawet, choć rozsądku tam nie było w ogóle.

Jak się nie jest pewnym jakiejś decyzji i nie liczy z konsekwencjami w przyszłości, to trzeba odejść, odpuścić "póki czas". Tak jest nie tylko z małżeństwem, ale też życiem zakonnym, kapłaństwem.

"Nie czujesz tego", że za 2,5 czy 10 lat będziesz na "swoim miejscu" czy to w klasztorze czy na parafii czy z żoną /mężem to zastanów się raz, drugi, trzeci a nie idź na oślep, bo już pierścionek kupiłem, bo krawcowa habit uszyła, bo co powie rodzina - przykładów jest mnóstwo.

Trwanie w takim błędnym kole zaprowadzi właśnie do takich rozterek, pytań, wątpliwości a w najgorszym wypadku do odejścia po ślubach wieczystych, święceniach, ślubie z zakonu, kapłaństwa, od żony, męża...

Ja odnoszę wrażenie, że oboje wiedzieliście już na długo przed Waszym ślubem jak to wszystko się potoczy i jak będzie wyglądać w przyszłości. I VI przykazanie nie dotyczy pożycia małżeńskiego. Tutaj zasłanianie się przykazaniami i dorabiania do tego teorii nic nie pomoże.

To w sumie ciekawe. Autor nie odczuwał pociagu do kandydatki na żonę a teraz ubolewa i płacze z powodu braku współżycia

Myślę że wiele osób po ślubie stwierdza że ,, to nie było to". Małżeństwa z przymusu bo dziecko w drodze , wyjdę za niego za mąż bo jest bogaty i będę urządzona w życiu , bo ten to sławny artysta będę miała wspaniałego męża....i temu podobne historie nie są raczej czymś nie istniejącym w życiu.
Paradoksalnie najmądrzejsi w zasadzie są ci którzy żyli ,,na próbę " ale jest to grzech definitywny.Przed małżeństwem na ogół większość z nas jest zielona szczególnie jeśli do ślubu żyje w czystości . Stan duchowny ma o tyle dobrze że wchodzi się do niego etapami : postulat , nowicjat , śluby czasowe na końcu śluby wieczyste .Kapłani przed święceniami kapłańskimi są do stanu duchownego przygotowywani przez lata seminarium.
Człowiek świecki nie kończy szkół przygotowujących go do stanu małżeństwa ani nie ma w małżeństwie kolejnych stopni tego sakramentu . Jeśli miał szczęście zdobyć gruntowną wiedzę na ten temat i mógł jeszcze wybierać między kandydatami na współmałżonka to może zbudować szczęśliwe małżeństwo. Jeśli nie ma takiej możliwości może tylko liczyć na łut szczęścia
tak jakby grał w totolotka .
Nikt chyba nie chce być w życiu sam i nie będzie czekał w nieskończoność aż mu się trafi kandydat na męża/żonę idealny w 100%.
Co mają powiedzieć żony alkoholików które widziały że ich narzeczony pije ale łudziły się że po ślubie wszystko się zmieni.
Bo ta czy tamta ma męża który się rzeczywiście zmienił bo przestał pić.
Zostałem przekonany że współżycie po ślubie nie jest grzechem . Tak samo jak i odmawianie współżycia współmałżonkowi.
Białe małżeństwo jest może dobre gdy oboje decydują się nie współżyć.
Natomiast jeśli jeden ze współmałżonków się na to nie pisze małżeństwo robi się trudną instytucją .
Nie pisze tego aby usprawiedliwiać się do rozwodu . Ale aby dalej żyć w małżeństwie (trudnym) i aby umieć rozróżnić gdzie są granice grzechu


Niestety nic nie wiedzieliśmy każde z nas wiedziało w zasadzie tylko o sobie a mało o partnerze .
Rozmowa z narzeczoną/nym o upodobaniach seksualnych jest przecież grzechem przeciw VI przykazaniu
Cytuję z rachunku sumienia: ,,...czy rozmawiałeś o rzeczach nieskromnych ? "
,,czy byłeś ciekawy rzeczy nieskromnych? "

"Rozmowa z narzeczoną/nym o upodobaniach seksualnych jest przecież grzechem przeciw VI przykazaniu"
Nieprawda. Kolejny błąd. Pewne rzeczy trzeba poustalać.

"Zostałem przekonany że współżycie po ślubie nie jest grzechem" Prawda.

"Tak samo jak i odmawianie współżycia współmałżonkowi" - ono, odmawianie, bywa grzechem.

To, czy ktoś potrafi o tym rozmawiać, w dużej mierze zależy od wychowania. Również okazywanie sobie czułości fizycznej jest różne w różnych środowiskach, czy pokoleniach, np. nigdy nie widziałam, by moi dziadkowie serdecznie się uściskali, z rodzicami już było inaczej. U ludzi, których znam może się zdarzyć, że żona z mężem wyściskają się przy gościach. Trudno wszystkich wrzucić do jednego worka.