@Iustus
A czy Wasza Eminancja wie o tym że pisze tu u nas pewien Świadek Jechowy, który swoją wiarę i nasze (katolickie) rzekome błędy dogmatyczne udowadnia poprzez teksty napisane przez katolickich duchownych? Proszę mieć to na uwadze, wyciągając z rękawa tatką czy inną książkę.

Brandy: uchyliłaś się od odpowiedzi. Jesteś skrupulantką (nie o odpowiedź chodzi)?
Teologia jest spójna wewnętrznie i jeśli następują sprzeczności, jak w przypadku przez mnie podanym to szukamy inaczej. Od czego ćwiczenie się w roztropności? Musisz to pozawieszać na poziomach ważności. Podałam nawet jak to zrobić. Co innego miał autor na myśli podając warunki odpustu. To jest podane dla analfabetów. A przepis jest jeden. Ogólnie wszystko OK. Człowiek myślący rozkłada takie sprzeczności inaczej. Ja nie pytałam o 20 dni, ale brak przesłanek, by spowiadać się. Jeśli kogoś męczy poczucie winy czy krzywdy to zawsze ma dyżurną pychę, na każdy dzień. On boi się, że coś zaniecha, czego nie dopełni i sprawa się rypnie. W tym odpuście najważniejszy jest brak przywiązania do grzechu, bo to wyższa szkoła duchowości. Prawie każdy ma coś na sumieniu. Na pewno nie zignoruje sakramentów, to już niemożliwe.

ANDPOL, Ten film się nie odnosi do dyskutowanego problemu. Są tam istotne punkty, jak przykładowo to, że żal jest decyzją woli, a nie uczuciem. Też jest wyjaśnione, co zrobić, aby faktycznie żałować.
Jednak przypadek, który dyskutujemy jest inny, tzn. sytuacja gdzie człowiek idzie do spowiedzi, ma tylko grzechy lekkie, tak lekkie, że nie za bardzo za nie żałuje, a właściwie nie żałuje.
W tym filmie jest powiedziane, co zrobić, aby żałować, a nie co w przypadku, gdy idę do spowiedzi z grzechami lekkimi i faktycznie za żaden nie żałuję.

PeterW, na forach są różni ludzie. Ja jestem sobą i chcę odpowiadać za siebie. Nie chcę być także wrzucany do jakichś dziwnych worków z ludźmi, z którymi mi nie jest po drodze. Kazanie, które wskazałem odbyło się 3 tygodnie temu, namiary na księdza są podane, to nie jest anonimowa osoba.

Powtórzę prośbę. Jeśli ktoś wie, że jest inaczej, to niech przedstawi jednoznaczne źródła i wyprowadzi wszystkich z błędu. Nie twierdzę, że jestem omnibusem, żaden ze mnie doktor Kościoła. Na forum chcę zgłębiać Prawdę i będę wdzięczny każdemu, kto mi Prawdę wskaże, albo mnie z błędu wyciągnie. Moim celem nie jest przekabacanie kogokolwiek na cokolwiek, jeśli już to zbawienie wszystkich dusz, a drogą do tego jest Prawda.

Jak widzisz grzech, który uważasz, że należy wyznać, bo on pozwoli ci iść w rozwój duchowy to powinieneś żałować, bo widzisz że to obraza Boga. Jeśli uważasz, że jest malutki i chcesz go wyznać, bo to spowiedź odpustowa to patrzysz na spowiedź od strony prawa. Coś trzeba zaliczyć. Uczciwiej jest przyznać się, że żałuję, ale nie potrafię żałować Widocznie nie dorosłem. To jest uczciwe postawienie sprawy.

KKK 1453 Także żal nazywany "niedoskonałym" (attritio) jest darem Bożym, poruszeniem Ducha Świętego. Rodzi się on z rozważania brzydoty grzechu lub lęku przed wiecznym potępieniem i innymi karami, które grożą grzesznikowi (żal ze strachu). Takie poruszenie sumienia może zapoczątkować wewnętrzną ewolucję, która pod działaniem łaski może zakończyć się rozgrzeszeniem sakramentalnym. Żal niedoskonały nie przynosi jednak przebaczenia grzechów ciężkich, ale przygotowuje do niego w sakramencie pokuty.

@Iustus próbujesz na siłę udowodnić swoją teorię. Skoro masz same "super-lekkie" grzechy i w dodatku za nie nie żałujesz to po co idziesz do spowiedzi? Chyba nie zrozumiałeś o co chodzi o.Szustakowi.

Dla rozluźnienia atmosfery https://www.youtube.com/watch?v=rDAL071rsxE

Niestety, wasza escelencjo, ale spowiedź będzie nieważna. Żal za grzechy ma dotyczyć tych, które są wyznawane w czasie spowiedzi, a które nie zostały jeszcze odpuszczone, a nie jakichkolwiek.

Mam wrażenie, że cały wątek i istota sprawy została pominięta. Ja nie uważam, że jest sens iść do spowiedzi i nie żałować za grzechy. Kościół takie sytuacje rozważa, więc przytoczyłem odpowiednie kazanie.

Dyskusja skupia się na temacie samego żalu, tudzież żalu (nie)doskonałego. Nikt nie przeczy, że takie coś istnieje. Ta dyskusja w ogóle nie trzyma się kupy, mam wrażenie, że każdy mówi o czym innym.

Przedstawiłem teorie, które powtarzam za Kościołem Katolickim - to Kościół uczy mnie, a nie w drugą stronę.

Wątpię, że uda się przywrócić dyskusję na właściwe tory. Liczę na rozsądek każdego forumowicza. Źródła są podane, a do tego Internet każdy ma. I do tych źródeł i narzędzi odsyłam.

Parę co najmniej razy zetknęłam się z radą że przy spowiedzi z pobożności można wyznawać jakiś wyznany już grzech ciężki. Można przystąpić do spowiedzi generalnej jedynie z pobożności. Myślę zatem ze to nie jest jakaś specjalna kontrowersja, do mnie to osobiście nie trafia i ja tego nie praktykuję, a do spowiedzi generalnej przystąpiłabym tylko gdybym mi to spowiednik wyraźnie polecił. Ale to przede wszystkim dlatego, że jestem przekonana że w moim przypadku nie byłoby to szczególnie roztropne bo miałam skrupuły. Myślę że ogólnie nie jest to metoda dla skrupulantów, byłych skrupulantów, albo dla osób które miewają takie czy inne wątpliwości z wyznawanymi grzechami w przeszłości.
A wracając do spowiedzi jako warunku odpustu - to zetknęłam się i z tym że spowiedź jest warunkiem i z tym ze jeśli ktoś jest w stanie łaski uświęcającej, to niekoniecznie. Ja się skłaniam do pierwszej, bo taka była idea by łączyć odpust z pokutą. Dzieła z którymi związane były kiedyś odpusty zupełne to nie były przy tym praktyki pobożnościowe realizowane niejako przy okazji - a mogę zyskać odpust to spróbuję, przyznam się że parę razy sama tak próbowałam, np. pobudzona przy kazaniu przeze księdza bo akurat tego dnia można było uzyskać odpust zupełny - ale coś wyjątkowego, gdzie pewna przemiana wewnętrzna skutkująca spowiedzią jest niejako oczekiwana, a sam warunek w postaci braku przywiązania do jakiegokolwiek grzechu bardziej zrozumiały. Odpusty parafialne to święto parafialne nawet obecnie. Zetknęłam się w kilka razy ze starymi opisami gdzie już przygotowanie do uzyskania odpustu było niejako świętowaniem, poprzedzonym np. rekolekcjami.
Należy zauważyć że Konstytucja Apostolska Indulgentiarum doctrina wskazuje "Co do odpustów zupełnych, wydało się rzeczą stosowną, zmniejszenie odpowiednio ich liczby, aby wierni należycie doceniali odpust zupełny i by go mogli uzyskać, mając odpowiednie dyspozycje. Mało się bowiem zważa na to, co częściej występuje; mało się ceni to, czego nam obficiej użyczają. Wielu też chrześcijan potrzebuje odpowiedniego czasu, ażeby się dobrze przygotować do uzyskania odpustu zupełnego."
Zatem niczym nadzwyczajnym by nie było gdyby wyrobienie wewnętrznej dyspozycji do uzyskania odpustu przez wiernego wymagało nieco czasu i świadomego przygotowania obejmującego również spowiedź sakramentalną. Natomiast skoro odpust zupełny można zyskać co do zasady raz dziennie, możliwym jest - dla mnie osobiście to teoria - korzystanie z odpustu codziennie. No i przy takiej częstotliwości, czy częstotliwości nawet kilka razy w tygodniu, pojawiałby się problem - ale jak zaznaczyłam dla mnie osobiście to teoretyczny problem.

Guzik prawda. Przytoczony przeze mnie punkt KKK naucza czegoś innego, niż wasza ekscelencja.

Za księdzem, a nie za Kościołem.

Na sprawie fundamentalnej to znaczy na warunkach spowiedzi.Poproszę w takim razie o link lub cytat z nauczania Kościoła które o tym mówi. UWAGA nie chodzi o uwagi jakiegoś księdza a dokumentu będącego oficjalnym nauczanie katolickim.
Skoro twierdzisz coś to twoim obowiązkiem jest dostarczyć podstawy twierdzenia. Czy będzie jak to masz w zwyczaju próbowanie odwracania sprawy i obciążenia dowodzeniem twoich niesprawdzonych tez temu kto się z tymi tezami nie zgadza.
Powtarzam oczekuję źródeł do tej twojej "nowej nauki o spowiedzi" że niby jest ona katolicka.

Przecież można wyznawać grzechy lekkie na spowiedzi. Przez 20 dni to zapewne solidna dawka sję ich uzbiera

Tak postawiłam problem, by wykluczyć możliwość popełnienia grzechu. Wówczas można rozwiązywać jedynie problemy w innym kontekście niż odhaczenie warunków. Z wyznaniem grzechów jest taki problem, że to zależy od wrażliwości sumienia, psychiki, duchowości, płci. Im bardziej człowiek zbliża się do Boga tym łatwiej mu znaleźć niedoskonałości, jest też bardziej czujny. Nie o to jednak chodziło.