Jestem w związku niesakramentalnym (ślub cywilny). Mam 45 lat, mój cywilny mąż 53 (ma ślub kościelny i cywilny rozwód 20 lat temu). Ja nie miałam wcześniej męża. Jest więc przeszkoda kanoniczna do zawarcia sakramentalnego małżeństwa. Zaprzestaliśmy współżycia pół roku temu, ponieważ nie chcemy dalej żyć w grzechu. Chcemy się wyspowiadać, by móc przystępować do komunii. Czy musimy mieć zgodę biskupa, czy można po prostu wyspowiadać się u wikarego/proboszcza? Pytam, ponieważ spotkaliśmy się ze sprzecznymi informacjami w różnych diecezjach (ja pochodzę z innej parafii, mąż z innej, a na msze uczęszczamy jeszcze gdzie indziej). W jednej informacja wikarego parafii, że wystarczy spowiedź u niego, po której będzie możliwe przystępowanie do komunii św., a w drugiej, że konieczna jest zgoda biskupa na spowiedź i ewentualne przystępowanie do komunii. W diecezji naszej znajomej natomiast proboszcz twierdzi, że nie praktykuje się takiej zgody dla osób poniżej 60 roku życia. Czy faktycznie potrzeba zgody biskupa? Skąd te różnice? Diecezje same ustalają te zasady?

Może spróbuj kontaktu z duszpasterstwem małżeństw niesakramentalnych. Tam powinni być najlepiej poinformowani.

Witam,
nie potrzebuje Pani wg mojej wiedzy zgody Bp-a na przyjmowanie Komunii Św. Natomiast kwestia Osób zapodanych przez Panią bardziej dot. sytuacji, gdy Osoby te pozostają np. na kontrakcie cywilnym, gdyż małżeństwo kościelne jednej ze Stron, bądź Obu jest ważne, zachowują czystość, czyli nie żyją na tzw. sposób małżeński, a rozstanie "nie wchodzi w grę".
Nie wchodząc w szczegóły, to może warto jednak odpowiedzieć na pytanie: czy jednak rozpocząć proces o stwierdzenie nieważności kościelnego małżeństwa Pani Partnera/Męża.
Pozdrawiam
(Ciachciacz)

Czy w takim niesakramentalnym związku jak dzieci są już duże i samodzielne lub ich nie było nie należało by się rozstać aby żyć w zgodzie z Panem Bogiem? Przecież nawet bez współżycia ludzie widzą że nie jesteście małżeństwem sakramentalnym więc jest to zgorszenie niejako.

Z góry Pan zakłada, że ludzie znają naszą sytuację, a tak nie jest. Pochodzimy z różnych miasta, nikt w mojej parafii nie zna przeszłości mojego cywilnego męża. Ja natomiast ponad 25 lat mieszkałam w różnych miastach, poza miejscem urodzenia i poza swoją parafią. Nasza sytuacja w środowisku kolegów/koleżanek ze szkoły, czy sąsiadów jest nieznana. Funkcjonujemy jako małżeństwo, ale czy cywilne czy kościelne tego nikt nie wie i nikt o to nie pytał. Natomiast co do rozstania to są istotne powody, dla których jest to niemożliwe i przyniosło by bardzo duże szkody.

Podziwiam Panią i Pani zaangażowanie w to, żeby pogłębić relację z Panem Bogiem.Niech Pan Bóg błogosławi Jak napisał przedmówca; w duszpasterstwie dla małżeństw niesakramentalnych wiedza najlepiej.

"Pojednanie w sakramencie pokuty — które otworzyłoby drogę do komunii eucharystycznej — może być dostępne jedynie dla tych, którzy żałując, że naruszyli znak Przymierza i wierności Chrystusowi, są szczerze gotowi na taką formę życia, która nie stoi w sprzeczności z nierozerwalnością małżeństwa. Oznacza to konkretnie, że gdy mężczyzna i kobieta, którzy dla ważnych powodów — jak na przykład wychowanie dzieci — nie mogąc uczynić zadość obowiązkowi rozstania się, „postanawiają żyć w pełnej wstrzemięźliwości, czyli powstrzymywać się od aktów, które przysługują jedynie małżonkom”
Papież w Familiaris Consortio