Mnie zaciekawił taki element zagadnienia w tej dyskusji. A mianowicie Bóg jako duch ( więc ktoś niezniszczalny i wieczny ). Oraz jego dzieło nazwane stworzeniem. Stworzeniem zniszczalnym ułomnym, doczesnym, choć dobrym na zasadzie celowości istnienia. Celowość istnienia, wobec nicości, czy tylko nieistnienia jednego z możliwych elementów do istnienia. Jest tym dobrem, więc dobrym istnieniem. To tłumaczy odmienności tego z czym tu się zmagamy, w przemyśleniach. Typu że doskonały Bóg, a jego dzieło już nie jest doskonałe, a w domniemaniu ( tylko ) dobre. Tu okazuje się wola Boga, że tak to ma być. Bez wyjaśnień dlaczego, oczywiście nam, jego stworzeniu.
Wobec tego bez szemrań jako jego stworzenie, pozostaje nam to przyjąć, jako wyraz woli Boga. To dlaczego, miało by sens tylko wtedy. Gdyby Bóg nadał nam ostatecznie wersję nie zniszczalną. Bo tylko wtedy ten sens dlaczego, miałby dla nas zrozumiały wymiar, poprzez analogię. Będąc już wtedy doskonałymi, było by to nam wtedy oczywistością że tak trzeba.
Teraz dla nas to co istotne, mamy hierarchiczny układ wartości. Coś, ktoś, ma większą wartość od innego. I jedyne co nam z tego życia ma pozostać to to. Że w doskonałości mimo że ona pozwala na dowolność, też ma mieć miejsce hierarchiczność spraw. Więc podporządkowanie się innym, w imię celowości koncepcji istnienia. To wynika z opisów biblijnych, typu zastępy (rzesze ), niebiańskich istnień. Co dla nas jest wskazówką, że tylko doskonała harmonia wspólnego posłuszeństwa sobie, wynikła z bożej woli. Będzie wyznacznikiem tego, że stworzenie tam zgromadzone, stało się doskonale z sobą zsynchronizowane. Więc godne bycia ostatecznie dziełem Boga. Czyli dziełem ostatecznym, doskonałego Boga i dzieła jego, dorównującego jemu doskonałością. Co jak wiecie w przypadku aniołów, jeszcze w Bogu nie zaistniało, wyłamał się jeden i pociągnął za sobą zło.
Ma szansę się stać, poprzez kolejne stworzone byty Boga. Na nasze szczęście, mówimy tu o nas ludziach. Według mnie jest to piękny element bożego twórczego dzieła. Tak po prostu, bez żadnego ale. Do mnie to wyjaśnienie jest kompletnie sensowne. No ale co dla mnie jest do przyjęcia, innemu może być trudnością. Może ktoś to samo ująć inaczej. Bo sprawa posłuszeństwa w doskonałości jest nie do podważenia.

Też mnie to trochę zaintrygowało, ale w ustnych wypowiedziach mogą się pojawić niedoskonałości. Wolalam więc podać namiary na Profesora, ale kiedy lekarstwo nadal pytał, odpisałam. Dopisałam jednak Genesis a tam mamy, że wszystko co bylo stworzone było dobre a człowiek udał się Panu Bogu bardzo dobrze. Może to bardzo dobrze to szczyt naszych możliwości, który kiedyś osiągniemy i z tego co wiemy to nie bedzie urawniłowka?
Sama się uczę i jestem na etapie raczkowania.

Możesz merss przytoczyć(zacytować) to nauczanie Kościoła gdzie tenże uczy, że to nie w Nim ale gdzieś na zewnątrz Niego zostało wszystko stworzone, bo ap.Paweł konsekwentny w nauczania iż to w Nim wszystko zostało stworzone wnioskuje iż wszystko w Nim ma istnienie, a nie na zewnątrz...wg ap.Pawła, to w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy...
Hmm...to co z naszym Panem i Zbawicielem chodzącym po ziemi(w czasoprzestrzeni) w ludzkiej postaci...nie istniał w Ojcu, a Ojciec w Nim ?

Ja filozofię znam bardzo amatorsko, ale tę kwestię - dokładnie tę - miałem na egzaminie z filozofii, a egzaminował mnie ks. profesor Machnacz. Zdałem, to więc hm.. chyba było dobrze.

Ja doczytuję w katechiźmie cały paragraf czwarty, i np to:

Hmmm, czy należałoby to rozumieć, że Bóg stworzył coś co istnieje obok Niego (to jest niezwykle ciekawe), a jednocześnie to całe coś jest od Boga zależne? Czyli coś może być bytem oddzielnym od Boga. Naprawdę to jest zagadkowe.

Sahcim. Nie ma żadnej sprzeczności. To co podałam dotyczy ontologii. Człowiek zawsze będzie bytem ludzkim, nie stanie się ani zwierzęciem, aniołem ani Bogiem. W sensie ontologicznym jesteśmy odrębnym bytem. Przywołane przez ciebie cytaty dotyczą naszej relacji, czyli dobrowolnego oddawania swej woli i jednoczenia ją z wolą Boga. To zmienia człowieka i upodabnia go do Boga i zjednoczenia dążeń. Nie chce mieć zdania odrębnego, chce myśleć jak Bóg by chciał bym myślał i postępował. Czytam więc wolę Boga wobec siebie. Nie ma między nami owej brudnej szyby znieksztalcającej obraz siebie i Boga. Duchowość podaje to jako kolejne etapy rozwoju czlowieka aż po jedność woli Boga i człowieka. Jesteś tym kim mialeś być w planach Boga. Osiągnąłeś świętość. Nie chce Paweł powrotu do bycia Szawłem. Zwróć uwagę, że dostał oścień. Natura ludzka jest słaba.

Jest zagadkowe o tyle, że ap.Paweł napisał o stworzeniu wszystkiego w Nim(boskim Logos), i że to w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy...

Kiedyś św. Faustyna rozmawiając z Panem Jezusem dowiedziala się, że nie wszystko oddała a twierdziła że tak było. Była bardzo zdziwiona i nie widziała już nic co należy do niej. Pan Jezus powiedział jej, że nie oddała Mu tego co naprawdę należy do niej...nędzy. To jest nasza własność, resztę otrzymaliśmy jako dar. Poprzez oddanie i tego nie stała się częścią Boga, pozostała nadal dzieckiem Bożym. W Nim wszystko czyniła. To przepis na szczęście człowieka a nie stanie się bytem boskim. I wówczas naprawiona nasza natura nie bedzie zainteresowana czynieniem zła, mimo posiadania wolności.
Jest jedna metoda na naprawę naszej natury: to ćwiczenie się w cnotach. Potrzebujemy łaski. Bóg niczego od nas nie potrzebuje.