Czy takie pojednanie w ogóle jest możliwe? Jeśli ktoś jest np zatwardziałym grzesznikiem przecież tacy ludzie też są na świecie więc jak się z takimi ludzmi pojednać.Czy to kwestia tylko własnego sumienia?Przecież zli ludzie też są na świecie i często dokuczją tym dobrym.Jeśli mam jakąś chorobę od urodznia tzn,że jestem zapięczotowaną nauką??

Co to znaczy? Napisz jaśniej. To niezrozumiałe.

Przebaczenie nie zależy od tego, czy ktoś, kto zawinił, jest zły. Przebaczenie zależy od przebaczającego.

Możnaby w wielkim skrócie myślowym powiedzieć, że każdy człowiek wierzący w Boga, wzywany jest właściwie do jednej rzeczy - miłosierdzia. Pierwsze prawo, które Bóg ustanawia to prawo szabasu - dnia, który jest święty z jednej, jedynej przyczyny: to dzień zlitowania nad każdym żywym stworzeniem, dzień troski. Cała nauka Jezusa jest nawoływaniem do duchowego szabasu: "moje jarzmo jest słodkie a brzemię lekkie". Naprawdę niewielu zdaje sobie sprawę, że Jezus posługuje się zaawansowaną psychologią a jego wypowiedzi znajdują swoje odzwierciedlenie we współczesnej wiedzy i pracy terapeutycznej. Jest bardzo duża różnica pomiędzy wybaczaniem i trwaniem w toskycznej relacji z oprawcą, któremu taka sytuacja jest wygodna (i nie pomaga ani jemu ani tobie) - a czymś zupełnie innym jest odpuszczanie. Jezus nigdy nie uczył ślepego przebaczania, ale: "Jeżeli twój brat siedem razy na dzień zgrzeszy przeciw tobie i siedem razy na dzień przyjdzie prosić cię o przebaczenie, to mu przebacz." To jest genialne i bardzo proste. Zadaj sobie pytanie: ile znasz osób, które do głębi cię zraniły i przyszły cię za to szczerze przeprosić, świadome jak wiele bólu ci zadały i przejęły się Twoim cierpieniem? Ja nie spotkałem dotąd wielu takich osób. Jezus nie wymaga od nas jakiegoś tytanicznego wysiłku. Jego nauka to piękna opowieść o tym, że nie ma ludzi doskonałych, każdy (choćby przez swoją ograniczoną percepcję) może niekiedy "nadepnąć na odcisk", ale że warto walczyć o relacje szczere i oparte na wzajemnym poszanowaniu uczuć. Bo niewiele takich osób w życiu spotkasz.

Jezus mówił też o odpuszczaniu: "Odpuść nam nasze winy jak i my odpuszczamy naszym winowajcom." Jezus chce zdjąć z nas ciężar. Ciekawostka, którą kiedyś wyczytałem w materiałach AA: "Żywić do kogoś urazę to tak jakby pozwolić mu darmo mieszkać we własnej głowie". W psychologii też jest coś takiego jak "odpuszczanie" albo wypuszczanie - kiedy pozwalasz złym uczuciom wreszcie odpłynąć, a to - uwierz mi - wyzwala z ogromnego ciężaru, jakby z "kleszczów", w których więził latami oprawca.

W tytule wątku odniosłaś się do Boga. Rozumiem, że masz do niego żal. Powiem Ci z mojego doświadczenia: Bóg nigdy ale to nigdy nie jest sprawcą ludzkiego cierpienia, ani wrodzonego ani żadnego innego - w końcu to On jest autorem dnia szabasu właśnie, dnia troski. Ale może porozmawiaj o tym z Nim samym, tak po prostu. Czytałaś księgę Hioba?

P.S.
Cytaty z pamięci, niestety.