Powstania żydowskie - te starożytne i współczesne Powstanie Warszawskie to jednak jakościowo co innego. Co innego walczyć (z resztą całkiem słusznie) z okupantem, by ten przestał nami rządzić, a moglibyśmy my, a co innego jak w to wpiąć eksterminację ludzi przez okupanta. Ta eksterminacja była, niezależnie od Powstania, a właściwie to Powstanie wybuchło m. in. na skutek tych eksterminacji.
Dla przypomnienia - zbiorowe rozstrzeliwania Bogu ducha winnych ludzi, wysyłka do obozów koncentracyjnych itp. Za czasów rzymskich raczej tego nie było, albo na jakąś bardzo niewielką skalę. Rzymianie tępili jedynie buntowników.

Judeochrześcijanie, kierując się zawartymi w Ewangeliach wskazaniami Jezusa (por. Mk 13,14), w chwili wybuchu powstania przeciwko Rzymianom w 66 r. opuścili Jerozolimę. Według Euzebiusza z Cezarei schronili się w Pelli, na wschód od Jordanu

Ale jaki ma związek jakiekolwiek powstanie z Jezusem? Bo ja nadal nie łapę analogi

To proszę czytać uważniej wątek.
viewtopic.php?p=1176364#p1176364

Tutaj jest skonfrontowany Jezus z Barabaszem. Tutaj są skonfrontowane dwa typy miłości. Mamy tu z jednej strony uosobienie tej miłości ludzkiej (do pewnych granic), która mówi, że odpowiem gwałtem na gwałt. Nie pozwolę niszczyć tego, co mi się należy. A z drugiej strony Jezus Chrystus posunął się do tego, że umiera w niesławie oszusta. On swej decyzji nie zmienił tą możliwością, że Bóg przyjdzie i zdejmie go z krzyża. Miłość Jezusa nie odpowiada gwałtem na gwałt, jest miłością taką, jaką nam nakazał w Kazaniu na Górze, jest miłością, która przekreśla swoje święte prawa, która pozwala się ukrzyżować. Skonfrontowana z wrogiem, z nieprzyjacielem ma jedną odpowiedź -- dać się zabić.

Miłość Jezusa nie odpowiada gwałtem na gwałt (...)

Wolno się bronić i wolno odpierać niesprawiedliwy atak.

Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza: „kto broni swego życia, nie jest winny zabójstwa, nawet jeśli jest zmuszony zadać swemu napastnikowi śmiertelny cios” (KKK, 2254).

„Użycie siły jest spowodowane własną obroną, a nie chęcią zabójstwa danej osoby. Jest ona wynikiem realizacji przykazania miłości samego siebie, podstawowej zasady moralności” (KKK, 2264)

Ten ostatni punkt katechizmu skłonił mnie do zadania pytania, czy Powstanie było rodzajem koniecznej obrony ? Bo czytając trochę o przyczynie i atmosferze jaka poprzedzała wybuch Powstania, mam wrażenie że jednak chodziło w jakimś stopniu jednak o odpłacenie "znienawidzonym" hitlerowcom.

Józek. Widzę że Tobie Powstanie kojarzy się z chęcią wymordowania przeciwnika.No nie całkiem tak. To była akcja wojskowa (bardzo fatalnie zorganizowana), zorganizowana bądź co bądź przez podziemną armię wojska polskiego, mająca na celu wyparcie wroga z Warszawy.

Sukcesem Powstania byłoby, jakby Niemcy po prostu poszli sobie, natomiast celem nie było wymordowanie ich wszystkich. Za to oni (Niemcy) wyrżnęli m. in. mieszkańców Woli - cywilów - nie miało to żadnego uzasadnienia z wojskowego punktu widzenia. To był po prostu bandycki mord.

Wydarzenie stanowiące pretekst do wojny było czymś zupełnie błahym – w Cezarei Grecy zabijając ptaki na ofiarę u wejścia lokalnej synagogi zbezcześcili to miejsce. Sprowokowało to lokalną ludność do ataku. Gdy nie udało się powstrzymać mieszkańców Cezarei od aktów gwałtu, Żydzi zabierając ze sobą księgi Praw, wycofali się do Narbaty i wysłali poselstwo do Florusa ze skargę z powodu tego co zaszło i prośbą o pomoc. Florus rozkazał pojmać i związać posłów, zarzucając im, że wynieśli księgi Praw z Cezarei.

Wydarzenie to oburzyło mieszkańców Jerozolimy, lecz nie pociągnęło za sobą żadnej fizycznej reakcji. Florus, dążąc do sprowokowania ludności, kazał zabrać ze świętego skarbca siedemnaście talentów pod pretekstem, że mają służyć potrzebom Cezara. Tłum żydów ruszył wtedy do świątyni i skandując imię cesarza błagał go o wyzwolenie od tyranii Florusa. Niektórzy z buntowników miotali na Florusa obelgi i obnosząc kosz prosili o składanie drobnych pieniędzy dla niego jako dla ostatniego biedaka. To wydarzenie rozdrażniło tylko Florusa, który ruszył do Jerozolimy z jedną kohortą wzmocnioną jazdą. Mieszkańcy pragnąc powstrzymać atak, witali żołnierzy radosnymi okrzykami i sposobili się do przyjęcia Florusa z uniżeniem. Florus rozkazał żeby się rozeszli i nie udawali, że żywią do niego uczucia życzliwości, skoro w tak niewybredny sposób go obrazili. Powrócili więc do swoich domów i noc spędzili w strachu i przygnębieniu. Nazajutrz Florus zażądał wydania tych, którzy obrzucili go drwinami. Odpowiedziano mu że lud pragnie spokoju, i proszono, aby wybaczył tym, którzy go znieważyli ale słowa te jeszcze bardziej rozsierdziły Florusa, który rozkazał żołnierzom, aby zaczęli grabić Górny Rynek i zabijać każdego, kto im wpadnie w ręce. Żołnierze dopuszczali się rabunków na wszelki sposób, a wielu spokojnych obywateli pojmali i przyprowadzili do Florusa. Ten kazał ich najpierw biczować, a potem ukrzyżować. Zginęło w sumie 3600 osób. Tragedię jeszcze spotęgował nowy rodzaj okrucieństwa Rzymian. Florus bowiem poważył się na czyn, którego nikt przedtem nie popełnił — kazał przed swoim trybunałem biczować ekwitów i przybić ich do krzyża; z pochodzenia byli oni wprawdzie Żydami, lecz otrzymali godność rzymską a według prawa rzymskiego, obywatel rzymski, a zwłaszcza ze stanu rycerskiego, nie mógł być ukrzyżowany.

Według Józefa Flawiusza, to właśnie postępowanie Florusa doprowadziło Żydów do rozpoczęcia wojny z Rzymianami, która miała trwać aż do upadku Masady sześć lat później.

Twój sposób rozumowania Jozku niebezpiecznie dąży do odwrócenia ról (jakie to modne ostatnio) ofiar i sprawców.

„Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko i ząb za ząb! A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi! Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz! Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące! Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie. Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”.

Poczytaj jeszcze nauczanie Kosciola o wojnie sprawiedliwej bo widac tu tez braki.

"Nieważne jest, czy prowadzimy wojnę ofensywną czy defensywną – i jedna i druga mogą być sprawiedliwymi, jeśli dążą do przezwyciężenia większego zła i ostatecznego zapanowania pokoju. Według św. Augustyna, w obliczu poważnego, trwającego zła, któremu nie można zapobiec w innym sposób, grzechem nie jest wojna, lecz bierność"

Błedna jest teza ze Polacy walczyli bo nienawidzili hitlerowców.

Swe konkretne początki ruch zelotów utożsamiał z inicjatywą Matatiasza, ojca braci Machabeuszów, który patrząc na usiłowanie narzucenia wszystkim Izraelitom jednego modelu kultury hellenistycznej i pozbawienia ich w ten sposób ich religijnej tożsamości, oświadczył: „Słów króla nie będziemy słuchali i od kultu naszego nie
odstąpimy ani w prawo, ani w lewo” (1 Mch 2,22). Słowa te stały się hasłem do wybuchu powstania, zmierzającego do uwolnienia się spod hellenistycznej dyktatury. Matatiasz zamienił je w czyn: zabił człowieka, który – posłuszny zarządzeniom hellenistycznych zwierzchników – chciał złożyć publiczną ofiarę bożkom.
„Gdy zobaczył to Matatiasz, zapłonął gorliwością (…). Pobiegł i zabił tamtego obok ołtarza. (…) Zapałał gorliwością o Prawo” (1 Mch 2,24nn). Od tego czasu słowo „gorliwy” (w języku greckim: zelos) stało się dewizą gotowości bronienia wiary Izraela siłą, dochodzenia przemocą własnych praw i wolności.Do tego nurtu zelos, zelotów, miał należeć Jezus – taka jest teza Eislera i Brandona, która w latach sześćdziesiątych doprowadziła do powstania fali teologii rewolucyjnych i politycznych. Za główny dowód tej tezy służy właśnie epizod oczyszczenia świątyni, uważanego za jednoznaczny akt przemocy,możliwy jedynie przy użyciu siły – co ewangeliści usiłowali zatuszować. Również pozdrawianie Jezusa jako syna Dawida i twórcy królestwa było według tych autorów aktem politycznym, a ukrzyżowanie Go przez Rzymian jako „Króla żydowskiego” miałoby dowodzić, że był On rewolucjonistą – zelotą – i jako taki został stracony.Ta fala teologii rewolucji, które – powołując się na Jezusa uważanego przez nie za zelotę – usiłowały uzasadnić posługiwanie się przemocą jako środkiem do zbudowania lepszego świata – „królestwa” – po pewnym czasie opadła. Straszliwe następstwa przemocy motywowanej religią wszyscy mamy aż nazbyt wyraźnie przed oczyma. Królestwa Bożego, królestwa ludzkości, nie można zbudować na przemocy. Wbrew wszelkim próbom posługiwania się religijną i idealistyczną jej motywacją, nadal pozostaje ona ulubionym narzędziem Antychrysta. Przemoc służy nie człowieczeństwu, lecz antyczłowieczeństwu. (...)
Jak jednak było z Jezusem? Czy był zelotą? Czy oczyszczenie świątyni stanowiło wstęp do rewolucji politycznej? (...) W związku z powyższym
pytaniem – i właśnie w powiązaniu z oczyszczeniem świątyni – Jan podarował nam cenne słowa, które dają dokładną i wyczerpującą odpowiedź na to pytanie. Mówi nam, że przy okazji oczyszczenia świątyni uczniowie przypomnieli sobie, że napisano: „Gorliwość o dom Twój mnie pożera” (2,17). Są to słowa wielkiego
pasyjnego Psalmu 69. Życie słowem Boga skazuje modlącego się na całkowitą izolację; staje się ono dla niego udręką z powodu cierpień zadawanych mu przez otaczających go ludzi, którzy dyszą nienawiścią do niego.
„Wybaw mnie, Boże, bo woda mi sięga po szyję. (…) Dla Ciebie bowiem znoszę urąganie (…) gorliwość o dom Twój mnie pożera” (Ps 69, 2.8.10).
W tym cierpiącym sprawiedliwym pamięć uczniów rozpoznała Jezusa. Gorliwość o dom Boży doprowadza Go do Męki, do Krzyża. Taki właśnie jest podstawowy zwrot, którego Jezus dokonał w temacie gorliwości – zelos. „Gorliwość”, która chciała służyć Bogu, posługując się przemocą, przeobraził w gorliwość Krzyża. W ten sposób ustanowił raz na zawsze kryterium autentycznej gorliwości:
jest to gorliwość dającej siebie samą miłości. Taką gorliwością musi się kierować chrześcijanin; w tym też zawarta jest autentyczna odpowiedź na pytanie o „zelotyzm” Jezusa.
Interpretacja ta znajduje dodatkowe potwierdzenie w dwóch krótkich epizodach, którymi Mateusz kończy opowiadanie o oczyszczeniu świątyni. „W świątyni podeszli do Niego niewidomi i chromi, i uzdrowił ich” (21,14). Sprzedawaniu zwierząt i operacjom pieniężnym Jezus przeciwstawia swą uzdrawiającą moc. Ona właśnie stanowi autentyczne oczyszczenie świątyni. Jezus nie przychodzi jako burzyciel, nie przybywa z mieczem rewolucjonisty. Przychodzi z darem uzdrawiania. Zwraca się do tych, którzy z powodu jakiejś ułomności spychani są na margines własnego życia i na margines społeczeństwa.
Ukazuje Boga jako miłującego, a Jego potęgę – jako potęgę miłości.

Sorry Józek, ale moim zdaniem też niespecjalnie jesteś w temacie nauczania Kościoła na tematy o których piszesz że wywołują twoje dylematy. Współczesna doktryna kościelna nie posługuje się już pojęciem "wojna sprawiedliwa" ale „uprawnionej obrony z użyciem siły militarnej". I mając na uwadze jej warunki nie wiem czemu z zasady wykluczasz jako jej sposób powstanie narodowowyzwoleńcze.
A tak bardziej w temacie to wydaje mi się że w chrześcijaństwie jest nieuniknione pewne napięcie między tym co boskie a co cesarskie, miedzy ty
m co nie z tego świata a tym co światowe. I w konsekwencji czcimy jako świętego Jerzego, który "wychowany w wierze chrześcijański" dobrowolnie został legionistą. I świętego Maksymiliana którego powołany do wojska odmówił bo "Wojowanie jest u pana mojego. Nie mogę walczyć dla świata. Już powiedziałem: Chrześcijaninem jestem.
Dion, prokonsul, rzekł: — W prześwietnym orszaku panów naszych — Dioklecjana i Maksymiana, Konstancjusza i Maksyma znajdują się żołnierze chrześcijańscy i pełnią służbę wojskową.
Maksymilian odpowiedział: — Oni sami wiedzą, co im wypada. Ja wszelako jestem chrześcijaninem i nie mogę czynić złego"
Te ostatnie słowa - oni sami wiedzą, co im wypada" poddaje ci pod rozwagę.