"Dla stwierdzenia nieważności małżeństwa zgodnie z kan. 1095
n. 3 KPK z 1983 r. należy wskazać, że stan psychicznej niezdolności
istniał przed lub w momencie zawierania małżeństwa. Nie wystarczy
natomiast samo potwierdzenie takiego stanu, ponieważ istotne jest,
aby jego nasilenie uniemożliwiło tworzenie wspólnoty małżeńskiej
i nawiązanie relacji wyłącznej tylko z drugą osobą"

Cel jest taki, bu nie narażać ludzi na coś, co od samego początku daje nikłe szanse na powodzenie.

Jeśli można badać wkrótce po zawarciu małżeństwa, to chyba nie ma przeszkód, żeby prewencyjnie badać tuż przed.

(...) Pisanie w ogóle o "narażeniu ludzi" zakłada istnienie stanu zagrożenia. Kto go twoim zdaniem tworzy i na czym on polega?

I tak zdarza się, iż przywiązuje się zbyt wielką wagę do pociągu fizycznego, który sam w sobie jest darem Bożym, ale jego celem jest przygotowanie drogi do autentycznej i wiernej relacji z drugą osobą. Jak mawiał św. Jan Paweł II, człowiek «jest wezwany do pełnej i dojrzałej spontaniczności odniesień», która «stopniowo staje się owocem rozeznawania poruszeń własnego serca». Jest czymś, co się zdobywa, jako że każda istota ludzka «musi wytrwale i konsekwentnie uczyć się znaczenia ciała» (por. katecheza, 12 listopada 1980 r., w: «L’Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 11/1980, s. 5).

Powołanie do życia małżeńskiego wymaga zatem skrupulatnego rozeznania jakości relacji i pewnego okresu narzeczeństwa, by ją zweryfikować. Aby przystąpić do sakramentu małżeństwa, narzeczeni muszą zdobyć dojrzałą pewność, że w ich związku jest ręka Boża, która ich poprzedza i im towarzyszy, i pozwoli im powiedzieć: «Z łaską Chrystusa ślubuję ci wierność na zawsze». Nie mogą sobie ślubować wierności «w radości i smutku, w zdrowiu i chorobie» oraz że będą się kochać i szanować przez wszystkie dni swojego życia, opierając się tylko na swojej dobrej woli czy też nadziei, że «to się uda». Potrzebują znaleźć oparcie na mocnym gruncie wiernej miłości Boga. I dlatego przed przyjęciem sakramentu małżeństwa potrzebne jest staranne przygotowanie, rzekłbym katechumenat, ponieważ stawką w grze jest całe życie w miłości, a z miłością nie ma żartów. Nie można nazwać «przygotowaniem do małżeństwa» trzech lub czterech wykładów w parafii; nie, to nie jest przygotowanie — to jest przygotowanie fikcyjne. A odpowiedzialność za to ponosi ten, kto to robi — proboszcz, biskup, który na takie rzeczy pozwala. Przygotowanie musi być dojrzałe i wymaga czasu. Nie jest to akt formalny, to jest sakrament. Trzeba się do niego przygotować przez prawdziwy katechumenat.

Wierność jest bowiem sposobem bycia, stylem życia. Pracuje się w sposób lojalny, mówi się szczerze, dochowuje się wierności prawdzie we własnych myślach, we własnych czynach. Życie, którego osnową jest wierność, wyraża się we wszystkich wymiarach i prowadzi do bycia mężczyznami i kobietami wiernymi i godnymi zaufania we wszystkich okolicznościach.

Jednak aby osiągnąć tak piękne życie, nie wystarcza nasza ludzka natura, konieczne jest, by wierność Boga przeniknęła do naszej egzystencji, zaraziła nas. To szóste Słowo wzywa nas, byśmy kierowali spojrzenie na Chrystusa, który przez swoją wierność może usunąć z nas serce cudzołożne i darować nam serce wierne. W Nim i tylko w Nim jest miłość bez zastrzeżeń i wahań, całkowite oddanie bez nawiasów i wytrwałość pełnej akceptacji.