Szczęść Boże wspólnie z żoną postanowiliśmy oddawać dziesięcine Panu Bogu. Wiem że jest to 10% dochodu miesięcznego tylko pytanie na co oddawać te 10%? Z cytatu Biblijnego wychodzi że na Dom Boży czyli Kościół? Nie potrzebuje komentarzy że jest to średniowieczny zwyczaj, i dzisiaj się tego nie robi.
Pewien kapłan opowiedział mi historię:
Przyszło do niego małżeństwo, które było załamane że ich firma idzie w stronę bankructwa, kapłan zalecił oddajcie firmę Panu Bogu prowadzcie ją legalnie, oddawajcie dziesięcinę , na to oni dodali to my jeszcze szybciej zbankrutujemy, ale tak zrobili i po pewnym czasie ich firma odbiła się od dna, dobudowali kolejne piętro fili, i w przeciągu roku zarobili pół miliona.
Ja też prowadzę firmę która jest daleka od Pana Boga, chciałbym ją oddać Panu Bogu, by to była jego firma, stąd pomysł na oddawanie dziesięciny, powoli dąże do tego żeby firma stała się legalna, nie robie tego z powodu takiego by Pan Bóg pomnożył mój dochód, ale ze względu na zaufanie i liczę się z tym że mogę być zawsze stratny te 10% ale od Pana Boga dostałem 100% tak więc czy te 10% to tak dużo, tak naprawdę mógłbym nie mieć nic.
Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby był zapas w moim domu, a wtedy możecie Mnie doświadczać w tym - mówi Pan Zastępów - czy wam nie otworzę zaworów niebieskich i nie zleję na was błogosławieństwa w przeobfitej mierze. I zgromię dla waszego dobra szkodnika polnego, aby wam nie niszczył owocu pól, a winorośl nie będzie już pozbawiona owoców, mówi Pan Zastępów. (Ml 3,10-11)

Jak rozumiem, na Kościół. W ramach przykazania kościelnego. W miarę możliwości na potrzeby parafii albo na misje albo na Caritas itp., jak wam się z Żoną podoba; tak myślę.

Kiedyś dziesięciną były ofiary opisane w Starym Testamencie: coroczne i zapokojne, i za grzech itp. Wtedy majątkiem były stada bydła, więc to tak jak dać na tacę. Nie widzę powodu żeby dziesięcina współcześnie miała być czymś złym, nawet jeśli sam wyraz trąci myszką.

A w świetle podatku VAT dziesięcina wygląda na zupełnie skromną kwotę.

Możesz też spróbować (choć to niekoniecznie świetny pomysł) kupić za tą kwotę egzemplarze jakiejś budującej książki (od zawsze i na zawsze polecam "Obronę Świętej Inkwizycji" Romana Konika oraz "Miłość i odpowiedzialność" Karola Wojtyły i może jeszcze "Człowiek a prawo naturalne" Mieczysława Krąpca i "Etyka. Dramat życia moralnego" Piotra Jaroszyńskiego) i w porozumieniu z księżmi udostępnić dla wiernych, tak jak prasę (u mnie w kościele jest pod chórem, ale nie jestem pewna czy to dobry zwyczaj; a kupcy gołębi i handlarze w świątyni?) katolicką lub święte obrazki.

Myślę że albo na potrzeby parafialnego kościoła i lokalnej wspólnoty - może akurat są w twojej parafii jakieś niezakończone projekty bo nadal brak finansowych środków. Albo na działalność ewangelizacyjną Kościoła i dzieła misyjne. Osobiście uważam że dzieła charytatywne łatwiej znajdują darczyńców bo obowiązek pomocy ubogim jest bardziej ugruntowany w świadomości wiernych niż materialna pomoc misjom choć udział w misyjnej działalności Kościoła jest też obowiązkiem każdego.

Jeśli trzymamy sie biblijnej zasady dziesięciny to ma być ona odprowadzana na cele Świątyni i kultu. A datki na Caritas to jałmużna czyli coś poza dziesięciną która była obowiązkowa.

Misje to dobry cel. Cel światyni i kultu też znajdziesz w realiach misyjnych, gdyby Ci zależało, ale przyznaję, że wybrałabym raczej studnię na misjach albo szkołę czy projekt medyczny.

A jak myślicie jak ksiądz zbiera na organy do Kościoła lub prace remontowe np. Podgrzewane ławki to na taki cel też ofiarować dziesięcine? Bo u mnie nie ma tak że ksiądz zbiera w miesiąc w miesiąc na to samo, raz przyjadą Oblaci, raz inni misjonarze, raz nie ma nikogo, czy taką dziesięcine też mogę dać na tacę? Bo chciałbym to zrobić anonimowo a nie iść oficjalnie do księdza z kopertą.

Oglądałem ale powiem Ci, że już na początku miałem ochotę wyłączyć, bo cały czas odradzał ale wytrwałem i się dowiedziałem wszystkiego, dzięki bardzo. Wszystkiego Bożego Życzę i z Panem Bogiem dla każdej osoby, która zabrała głos w tej sprawie

Nie pomyślałeś, że Panu Bogu nie chodzi o pieniądze?

Oczywiście że nie o to Mu chodzi, ale o Zaufanie do niego, jeżeli oddasz Panu Bogu dziesięcine to powierzysz mu swoje finanse, stwierdzając że jeżeli tyle dostałem od Ciebie Panie to podziele się z innymi. Bo wszystko to co posiadam i tak jest twoje, a ja to tylko otrzymuje na czas określony.

Uważałem jeszcze do niedawna dziesięcinę za jakiś taki relikt... Jednak ojciec duchowny zakonu, do którego wstępowałem w postulacie w Krakowie poruszył ten temat i opowiedział o pewnym małżeństwie, które co miesiąc jedną dziesiątą swoich zarobków przeznacza na kościół parafialny. Jak widać 'praktyka' taka choć może mało "popularna" w Kościele ma miejsce.

Jest to mój pierwszy post. Ksiądz moderator zaproponował mi umieścić to pytanie tutaj, a napisał tak:

"Odpowiedzi mogą być na 'tak' jak i na 'nie', zatem do postawienia pytania zapraszam obok: klik.
moderator"

Zatem umieszczam to pytanie tutaj. Dziękuję za odpowiedzi.

-------------------------------------------------

Czy dawanie na tacę podczas kolekty, podczas Mszy Świętej (i ogólnie jałmużna w całym rozumieniu), ma być znakiem mojej:

- miłości, znakiem tego że kocham Kościół i księży, i chcę dać ten datek, aby ich wesprzeć, ponieważ ich kocham i chcę im pomóc materialnie - jest to znak miłości i ona mną kieruje;
- czy może dawanie takiej jałmużny jest znakiem tego, że chcę walczyć z moim bożkiem chciwości, bożkiem „zabezpieczenia w pieniądzu” i mierzę się z nim i wygrywam i daję dowód sobie i innym i Bogu, że nie jestem chciwy i nie mam zabezpieczenia w pieniądzu?

Czy zatem powinienem dawać jałmużnę, bo kocham tego któremu daję ją i chcę mu pomóc? Czy może chodzi tylko o zmaganie się ze swoim bożkiem pokładania zabezpieczenia w pieniądzu i oddanie pieniądza ma być znakiem tego że sprzeciwiam się pokładaniu zabezpieczenia w pieniądzu?

Bo jest miłość i jest zabezpieczenie. I tu jest zmaganie. Bo przeciwną miłości jest nienawiść, lekceważenie dawania na tacę, lekceważenie księży, egoizm. A jeśli chodzi o zabezpieczenie, to zabezpieczenie prawidłowe jest w Bogu, ale może być też szukanie tego zabezpieczenia w pieniądzu. Są zatem te dwie rzeczy, dwa zmagania.

Czy należy zatem patrzeć na swoje motywacje, intencje i serce przy dawaniu jałmużny, na tacę podczas mszy? Czy ich kocham i dlatego daję, i daję dlatego bo, jestem wolny od zabezpieczenia w pieniądzu?

A czy musi być zmaganie? Czy zmaganie przy dawaniu nie świadczy o tym, że choć daję, to to nie znaczy, że kocham, ale że wykonuję czyn z prawa, zwyczaju, wewnętrznego nakazu, a tego uczynić jako wolny nie chcę?

Chcę by było to kochanie, ale dostrzegam wewnętrznie zmaganie i trud i chciwość i chytrość. A z kolei gdy z drugim elementem przy okazji walczę, i chcę być wolny od pokładania zabezpieczenia w pieniądzu, to mimo że daję, to czuję, że daję za mało i skąpię i ciągle czuję, że nie jestem wolny od strachu o pieniądz.

Zatem czy ma być zmaganie w kwestii jałmużny (a konkretnie dawania na tacę) - w jej aspekcie miłości ku obdarowywanym i zabezpieczenia w pieniądzu – mojego własnego szukania w nim zabezpieczenia? Czy może nie powinno być zmagania, bo świadczy ono tylko o niewoli prawa? Może otwarcie na Miłość powoduje że kocham i daję, a daję bo kocham i jak kocham to znaczy, że daję i jestem wolny od zabezpieczenia w pieniądzu jednocześnie? I nie zastanawiam się co robić, jak robić, co trzeba a co nie, co się „opłaci”, bo prowadzi mnie Pan Bóg? I to jest prawdziwe danie na tacę w wolności i w Woli Bożej?