Witajcie

Przeczytałem artykuł ks. Marka Dziewieckiego "Duch czyni nas ludźmi" dostępny na katolik.pl i nasuwa mi się jedno pytanko. Według tego, co jest tam napisane, duchowość jest błogosławieństwem i praca nad nią budzi w nas pełnię człowieczeństwa co pozwala odkryć Boga. Wiadomo, duchowość przychodzi z wiekiem i jest po części uwarunkowana naszym rozwojem fizycznym. Co z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie, które zatrzymały się w pierwszych fazach rozwoju? Czy one mają szansę na zbawienie nie mając możliwości rozwoju mentalnego, tym samym nie potrafiąc ocenić co dobre a co złe, pozostając przy tzw. "zwierzęcych instynktach"?

Jak uważacie?

Pozdrawiam, Rafał.

Jak nie masz świadomości to nie zaciagaja winy zatep pewnie beda zbawione

Jeśli się o czymś nie wie, to nieznane nie istnieje dla tej osoby. Jeśli dla takich osób jest to temat nie odkryty. Nie mają one z tym związanego dylematu typu zbawienie. Na poziomie odruchów spodziewają się, oczekują. Otrzymują, to to otrzymywanie umacnia i nadaje im sens ich istnieniu. No i jak każdy z nas czynią postęp w tym kim są i jak się zachowją. Niech nam się nie wydaje, że tylko my na tym świecie rozwijamy się. Rozwija się wszystko, każde według swych cech dających dane możliwości. Czyli podlegają zbawieniu również, nawet tego nie ogarniając. Bo nie trzeba wiedzieć i znać zagadnienia zbawienia by jego doznawać. Natomiast by mieć pełną tego świadomość, trzeba mieć tą świadomość utrwaloną. U nas też bywa tak, że ktoś z nas na skutek urazu czy choroby, traci wiele ze swej świadomości. Więc tak na prawdę, nie ma granic i podziałów na podlegających zbawieniu i tych wykluczonych. To tylko nam nasza duża świadomość takie rozróżnianie wytwarza.