Chcę żeby świadkiem była moja siostra problem w tym, że.... Ona nie chodzi do kościoła prawie w ogóle. Wyjątkiem są święta ale też nie wszystkie a czytałem że świadek ma prowadzic przykładne życie...

Sprawdź, czy przypadkiem nie obowiązuje przepis zalecający, by świadkiem był chrzestny. I to mężczyzna.

Rzeczywiście w KPK użyte jest słowo "wypada", aby chrzestny był świadkiem, jednak akcentuje się kwestie prowadzonego życia na płaszczyźnie religijnej i moralnej.
Pozdrawiam!

Może się przyda:
"17. W celu wyraźnego zaznaczenia jedności sakramentów chrztu i bierzmowania świadkami bierzmowania powinni być rodzice chrzestni, o ile w dalszym ciągu są wierzącymi i praktykującymi katolikami (KKK 1309). Tam gdzie nie jest to możliwe świadkiem może być osoba, która już przyjęła wszystkie sakramenty inicjacji chrześcijańskiej, ukończyła 16. rok życia oraz jest wierzącym i praktykującym katolikiem."
(2017) https://episkopat.pl/wskazania-konferen ... rzmowania/

Coś zaczęło się dziać we Włoszech, że zaczynają tam zwracać uwagę na to, czy dana osoba może być chrzestnym lub świadkiem do bierzmowania, ze względu na to jakie prowadzi życie. Sprawa jest na tyle poważna, że zawieszono te funkcje w niektórych miejscach.

https://www.niedziela.pl/artykul/67976/Wlochy-diecezja-czasowo-rezygnuje-z

https://pl.aleteia.org/2021/10/25/chrzty-bez-rodzicow-chrzestnych-bierzmowania-bez-swiadkow/

Przykre to, bycie rodzicem chrzestnym, czy świadkiem bierzmowania, śluby zawsze było nawiązaniem więzi duchowej, nadprzyrodzonej, niematerialnej. Przykro na to patrzeć, jak od tego Kościół odchodzi...

Chrzestnych czy świadków do bierzmowania z prawdziwego zdarzenia nie jest łatwo znaleźć, ale to temat, który od kilkunastu lat jest gorąco dyskutowany w terminach około-sakramentalnych. Wydaje mi się, że sprawa w Polsce raczej nie ulega poprawie.

Czy we Włoszech Kościoły lokalne podjęły dobrą decyzję? Czy Polska pójdzie w ich ślady?

Oby nie wyszło, że wyznaczają niechlubny trend. Wszelkie wspólnoty, społeczeństwa, etc. są atomizowane. Odbiera się im jakąś tożsamość, poczucie jedności, separuje i próbuje zamknąć w domach czy przed urządzeniami elektronicznymi. W takich warunkach to co było grupą, staje się rojem przypadkowych jednostek, z którymi można zrobić wszystko, bo przecież się nie zorganizują. To jest niebezpieczne podejście, bo uderza w życie społeczne - parafia/wspólnota także ma swoje życie społeczne. Przykre, że Kościół (oby tylko chwilowo i tylko tam) idzie w takim kierunku.

A ja akurat mam tę decyzję za pozytywną, choć bardzo smutną.

Czemu smutną? Bo wynika z tego, że instytucja rodziców chrzestnych straciła swój sens (a szkoda). Nie z powodów religijnych, raczej społecznych: rodzice chrzestni nie tylko zwykle nie uczestniczą w wychowaniu swoich chrześniaków, ale wręcz nie mają takiej możliwości; dziś ludzie są bardzo mobilni, nie mieszkają już przez całe życie w jednej wiosce czy na jednej ulicy w mieście.
Żaden z chrześniaków nie zgodzi się też na wtrącanie się chrzestnych w ich życie. Również fikcją jest adopcja dzieci przez chrzestnych w razie śmierci rodziców: raczej zostaną przygarnięciu przez osoby z rodziny.

Dlaczego pozytywną?
Bo cieszę się zawsze, gdy rezygnuje się z fikcji; nie ma nic dobrego w utrzymywaniu pozorów. Nawet, gdy chcielibyśmy, żeby rzeczywistość byłą inna i wyglądała tak jak te pozory.

Natomiast utrzymałbym instytucję rodziców chrzestnych w stosunku do osób, które nawracają się i chrzczą w wieku dorosłym - nieco modyfikując jej formułę.

To tylko pokazuje jak zwykli katolicy zatracili rozumienie tego, czym jest bycie świadkiem, czy ojcem chrzestnym. Nie wszyscy zapomnieli, o co w tym chodzi i są ludzie, którzy interesują się rozwojem religijnym swoich dzieci chrzestnych. Ze względu na tych, którzy nie wiedzą o co chodzi w tych sakramentach nie powinniśmy obniżać poziomu.

Nie, upraszczasz. To rozumienie już od bardzo dawna było ułomne (patrz casus mafii czy proszenia na ojca chrzestnego Bieruta).
Główny wpływ miały dwie rzeczy: wzrost poczucia autonomii młodych ludzi (a także rodziny - rodzice niechętnie cedują wychowanie dzieci na innych i chyba słusznie) i mobilność społeczeństwa.
Obawiam się, ze znowu usiłujesz wtłoczyć dość skomplikowane i mające wiele źródeł zjawiska w swój ulubiony uproszczony schemat.

KPK w zasadzie dopuszcza sytuację, że nie będzie się miało chrzestnych (Kan. 872), czy świadka bierzmowania (Kan. 892), jednak do tej pory chyba nikt nie myślał, że taka sytuacja mogłaby wystąpić na szeroką (diecezjalną skalę). Zatrważające jest to, że z kwestii włoskiej można wyciągnąć wniosek, iż w diecezjach, które zawiesiły funkcje chrzestnych i świadków bierzmowania jest tak źle z postawą wiernych, że nawet proboszczowie nie są w stanie wskazać nikogo, kto jednocześnie nadawałby się do funkcji i godziłby się je pełnić (Kan. 874). Wydaje się, że owe diecezje to tereny misyjne.

Czyli co ktoś obcy rodzinie i dziecku ma być chrzestnym?
Tym bardziej wtedy nie ma to najmniejszego sensu.

Wątpię, żeby tu chodziło o niemożliwość znalezienia kogoś, kto by się nadawał.
Raczej chodzi o konstatację nad fikcyjnością tej funkcji dziś.
To bolesne, ale widać tamtejsi biskupi nie lubią żyć w ułudzie.

To w jakim celu istnieje odpowiedni zapis w KPK? KPK nie zawęża funkcji do osoby znanej rodzinie dziecka, nie to jest najważniejsze. Wydaje się, że w każdej parafii istniałby ktoś, kto na pierwszy rzut oka może służyć za wzór życia chrześcijańskiego, ale pewnie księża mają głębszy osąd spraw.



Jaką fikcyjność masz na myśli? Chodzi tylko o sytuację we Włoszech? Jak kiedyś wyglądała ta funkcja, np. na samym początku?