Polecem dobry film o metodzie lekturze Pisma Świętego (nie chodzi o Lectio Divina).
https://www.youtube.com/watch?v=kchEizYo6as
Z Bogiem i Maryją !
Pozdrawiam

Ponawiam pytanie Jak uważacie, co jest bardziej istotne — czy znajomość interpretacji Pisma Świętego podawanej przez Kościół, czy po prostu czytanie Pisma Świętego i zaznajomienie z treścią, czy też umiejętność stosowania Słowa Bożego w życiu, czy może jeszcze coś innego?

To ostatnie. Przełożenie w życiu. Jeżeli czytam czy słucham jakiejś konferencji, ale to nic nie zmieniło w moim życiu to na marne to słuchanie, ale jeżeli z tego co usłyszałem/przeczytałem choć jedną rzecz wcielę w życiu to wtedy ma jakiś sens
Pozdrawiam

Wydaje mi się, że wybór rozłączny jednego z trzech wariantów podanych przez Ciebie jest albo przynajmniej może być nieporozumieniem.
Umiejętność stosowania bywa złudzeniem, jeżeli poprzestaniemy na własnej interpretacji (mało to nawiedzionych, także na forach, uzasadniających swoje dziwne postępowanie osobiście a niepoprawnie interpretowaną Biblią?).
Moja odpowiedź jest więc połączeniem:
umiejętność stosowania Pisma Świętego w życiu, zgodnie z interpretacją podawaną przez Kościół.
Pozdrawiam, T.

Moim zdaniem ważne jest to wszystko. Czytanie Pisma Świętego bez znajomości interpretacji może prowadzić na manowce. Świadome stosowanie Słowa Bożego w życiu jest możliwe dopiero po Jego głębokim zrozumieniu. Ponieważ źródłem Słowa Bożego są teksty starożytne niezbędna jest tu pomoc fachowców, czyli historyków, językoznawców, archeologów, badaczy nie tylko Biblii ale całej kultury tamtych czasów.

Racja.
Ale myślę też, że przeciętny katolik nie musi znać niuansów historycznych, językowych, obyczajowych itp., całej tej specjalistycznej wiedzy i dróg dochodzenia do sensów oraz właściwych interpretacji. Jeśli zna, to super, jesli nie - wazne, by dodtarła do niego wiedza "końcowa", czyli poprawna a nie amatorska wykładnia, zatem podaną przez Kościoł.
To, wybaczcie, trochę tak jak z lekiem albo sokowirówką: nie muszę znać kompletu praw biochemii ani jakiejś tam elektro - i innej mechaniki. Wystarczy, że umiem się tym bez szkody, zgodnie z autoryzowanym zaleceniem posługiwać w życiu. Detale zna specjalista.

Trochę dlatego nie widzę sensu amatorskich i w gruncie rzeczy często bardzo ignoranckich dyskusji na forach o tym, co jest czym, skąd się bierze itd., wtedy gdy wypowiadają się osoby nieprzygotowane profesjonalnie. Bez gruntownej znajomości wszystkiego, o czym pisał Robert.
Zatem dywagacje o np. tym, czym różni się w świetle Biblii duch od duszy, mają sens tylko wtedy, gdy mamy do czynienia z rzetelną, udokumentowana wiedzą, a nie wtedy, gdy ktoś pisze, co mu się wydaje, a inny przyjmuje to za wykładnię Biblii.

Jeśli macie dzieci, to pewnie udało się Wam właśnie tak wprowadzić czytanie Pisma Świętego, by dzieci nie tylko je znały i rozumiały je zgodnie z nauczaniem Kościoła, ale też żyły nim na co dzień. Napiszcie coś o swoich doświadczeniach w odniesieniu do siebie (np. kiedy zaczęliście czytać Pismo Święte, a kiedy rozbudowane komentarze, kiedy świadomie stosować Słowo Boże w życiu), lub w odniesieniu do właśnie Waszych bliskich (np. dzieci). Jak dajecie przykład innym i czy macie informację zwrotną, że ten przykład działa na innych? Doświadczenie z najbliższego rodzinnego podwórka (ale nie z mojego domu) mam takie, że młodzi ludzie po bierzmowaniu wręcz proszą, by im głowy nie zawracać rozmowami o Bogu. Wsiąkają w swoje towarzystwo i szukają swojego szczęścia na swój sposób. 'Najśmieszniejsze' jest to, że w domu nikt im nie dawał złego przykładu.

Orygenes+ http://www.orygenes.pl/ wypuściło nową (chyba nową) gałązkę Orygenes+ University http://www.university.orygenes.pl/ poświęconą biblistyce. Zgodnie z reklamą chętni mogą uczyć się za darmo on-line. (więcej: klik)

Czasem zbyt dobry przykład działa po prostu zniechęcająco. Kolega wychowywał córkę antyreligijnie i poszła do zakonu klauzurowego.

1. Oczywiście że nie musi, ale też jest prawdą że wiedza fachowa wzmacnia Wiarę. Gdzieś to przeczytałem, może znajdę. Jeżeli zwykła wiedza naukowa nie kłóci się z Wiarą a wręcz ją potwierdza, to Wiara tylko na tym zyskuje.
2. Zdarzają się ludzie wierzący, którzy uważają że Kościół dość dowolnie dopasowuje swoje interpretacje do teorii ogólnej (spotkałem takich). Wyjaśnienia naukowe mogą być tu argumentem.

Ja bym bardziej poszła w stronę tego, w jakim towarzystwie się obraca i jak to wygląda wśród rówieśników. Po prostu świat rodziców już po 40 pewnie i świat nastolatka wygląda inaczej i gdy tenże nastolatek szuka samego siebie, to jeżeli nie znajdzie wzorców wśród rówieśników (albo ogólnie wśród tego, czym się otacza), istnieje szansa na to, że nie przyjmie przykładu z domu.

Zapuszczam na parę sekund i pasuję. To nie mój styl i właśnie przez styl wykładającego nigdy nie mogę dowiedzieć się, co ma do powiedzenia, ale spojrzałam na komentarze, zobaczyłam rozmowę Marka Piotrowskiego (rozumiem, że tutejszego Barney'a) z Mikołajem Kapustą, i ją sobie przeczytałam.



Ale u nas raczej nikt nie ma skłonności do przesady. Rozumiem, że kolega jest ateistą. Myślę, że córka Twojego kolegi może starać się wymodlić wiarę/Niebo swojemu ojcu, i jeśli tak, to kolega ukręcił sobie dobry 'bicz' na siebie.



Część rówieśników w młodym wieku często ma dostęp do sporych pieniędzy, a te mogą znacząco wpływać na myślenie o świecie, o swoim życiu, o wybieraniu priorytetów. Jednak wydaje mi się, że istotna jest też jakaś wewnętrzna potrzeba szukania Boga, z którą jedni ludzie jakby się rodzą, a inni do niej z czasem dochodzą po wielu perypetiach, a jeszcze inni żyją bez niej aż do śmierci. Może pojawienie się tej potrzeby jest wymadlane przez kogoś z członków rodziny, a może Bóg to tak układa w jakimś Sobie tylko wiadomym celu? Niedawno usłyszałam, że jeśli sami nie potrafimy trafić do kogoś z dobrym słowem/przykładem, to powinniśmy modlić się, by Bóg posłał do dla nas ważnych ludzi kogoś, kogo oni będą chcieli słuchać i naśladować, i tak może się faktycznie stać, że z Bożej Łaski nieznana nam osoba nakieruje bliskiego człowieka na Boga.

Jak sądzicie, jak jest ze znajomością Pisma Świętego u ludzi, którzy pokończyli katolickie szkoły?

Nie umiem wycenić znajomości Pisma, natomiast w gimnazjum było u mnie w klasie dwóch chłopaków, co skończyli katolicką podstawówkę, z wiarą słabo u nich moim zdaniem. Ale to być może wynika ze specyfiki tejże szkoły w moim mieście.

A program w tych szkołach to był studium biblijne czy może szkoła podstawowa lub średnia?