Człowiek ma powołanie. Jeden jest powołany do tego, drugi do innego. Nie mają sensu rozwiązania "co lepsze". Dla każdego najlepsze jest wypełnianie jego powołania.

Zawsze twoje powołanie jest lepsze. Lepsze dla ciebie. Bo to twoje powołanie. To coś do czego Bóg ciebie powołuje

Człowie raczej nie powinnien oczekiwać nagród za to że trwa w czystości. Aby trwać w czystości trzeba umiłować dobro i piękno. Czystośc rodzi się z pragnienia miłości, gdyż nie dotyczy ona jedynie sfery seksualnej, mamy czystość intencji, spojrzenia, myśli. Bo jeśli ktoś nie chce żyć w czystości to bedzie mu bardzo cięzko trzymać sie jakiś zasad ktore wg niego utrudniają mi życie. Wiec trzeba w sobie rozbudzić pragnienie czystości, które rodzi się z zachwytu pięknem tego co jest czyste - czystą miłością
"Życie duchowe nie rodzi się z lęku, z natrętnego poczucia obowiązku, lecz z zachwytu. Chrześcijaństwo jest wcielonym zachwytem. Tym samym to, co piękne, zwraca na siebie uwagę. Brzydota dekoncentruje oczekuje uwagi i rodzi kontemplację – spojrzenie, które sięga coraz głębiej. Kontemplacyjny „wzlot” daje dystans pozwalający przeczuć rozmiar całości (z góry widać lepiej). Nie zawęża na fragmencie, lecz uczy widzenia wielu elementów w ich harmonijnym współbrzmieniu. Rodzi spojrzenie, a nie „punkt widzenia”. Pozbawienie chrześcijaństwa wymiaru estetycznego jest przekreśleniem możliwości modlitwy kontemplacyjnej, a tym samym przerwaniem rozwoju życia duchowego."ks. Grzywocz
Czystośc jest wazna bo daje własciwą perpektywę na miłość, jeśli grzażniemy w nieczystości to tracimy tą perpektywę i życie staje się wulgarne. No i to widać na kazdym kroku ze wulgarność coraz bardziej się upowszechnia w przestrzeni publicznej. U ludzi którzy własnie odrzucaja czystość i Boga, można zauważyć narzekanie bo z jednej strony pochwała swawoli a z drugiej niezadowolenie z tego życia.

Ja jestem niestety w jakiś sposób uzależniony od pornografii i wiadomo czego, niestety chociaż próbuje ograniczać to wiadomo jak jest. jeżeli chodzi o poznawanie kobiet to owszem, jestem na wielu portalach randkowych, z wieloma osobami pisałem ale rzadko kiedy dochodzi do spotkania, albo kończy siena jednym. Problem jest też taki że nie pracuje i jestem na rencie socjalnej z powodu nerwicy natręctw i ogólnie nerwicy i fobi. W głównej mierze dzieki temu tak moje życie się potoczyło.

Dziękuje tobie za twoją historie, jestem ciekawy czy są też tutaj Panie które dalej są dziewicami w wieku około 30 lat. Bo z tego co zauważyłem niestety Panów jest więcej. Z wiadomych przyczyn, w końcu oczekuje się od nas pierwsszego kroku pomimo tego że tak chucznie się mówi o równouprawieniach. Bardzo chciałbym poznac kobiete która miała by podobnie jak ja brak doświadczenia i zacząc jakby od startu.

Cóż, ja mimo że mam 20 lat cały czas jestem prawiczkiem. I nie będę sobie szukać dziewczyny. Ale podobno niegrzeszenie ma dawać szczęście, no cóż ja nie czuje się szczęśliwym. Zazdroszczę moim kolegom którzy nie przejmują się 6 przykazaniem, chyba nie przejmują się wcale wiarą i żyją pełnią życia.

&


Wychodzi mi, że traktujesz forum jak kolejny portal randkowy

"nie zazdrość ludziom nieprawym,
Bo zwiędną prędko jak trawa, *
obumrą jak świeża zieleń.
Miej ufność w Panu i czyń to, co dobre, *
a będziesz mieszkał na ziemi i żył bezpiecznie"

Ostatnio czytając fragment z apokalipsy o zwoju który w ustach był słodki jak miód a po spożyciu wnętrzności napelnily się gorycza pomyślałem sobie że obietnice Boże zawarte w piśmie są słodkie,radość obcowania z Bogiem,radość wynikajaca z czystego sumienia to wszystko daje nadzieję i szczęście! Jednak trudy wynikające z chrzescijanskiego życia,zmagania i walki mogą być ta gorycza gdyż pełnia szczęścia dopiero w królestwie Bożym gdzie Bóg otrze z naszych oczu wszelką lze. Czasem też tak mam że przez chwilę se myślę o szczęściu (pozornym) żyjącym bez Boga i Jego przykazań ale najlepiej wtedy chyba odczytać psalm 73? Jego przykazania nie są ciężkie tzn nie są balastem lecz dla naszego dobra.

Można być niewierzącym i wieść całkiem przyjemne życie na ziemi. Przedstawianie wiary jako środka na szczęśliwe i wygodne życie w ziemskim tego słowa rozumieniu jest nieporozumieniem. Nasz Pan nikomu takich rzeczy nawet nie sugeruje. Często wręcz mówi o byciu nienawidzonym z jego powodu, prześladowaniach etc. by nikt nie miał wątpliwości, że nie chodzi tu o jakąś ziemską utopię…

Opieranie swojej relacji czy to z Bogiem czy z innymi ludźmi, czy z samym sobą, wyłącznie na uczuciach jest niepoważne. To miłe, gdy realizacji sprawiedliwości, czynieniu dobra i unikaniu zła towarzyszą przyjemne uczucia, ale bardzo często tak nie jest, bądź jest wprost przeciwnie. Wyrazem miłości jest, gdy matka wbrew uczuciu zdenerwowania karmi dziecko, mąż wbrew swojej niechęci naprawia kran, syn wbrew chęci na słodycze nie rusza ich bez zgody rodziców, a małżonkowie pomimo późnej pory odmawiają razem modlitwę… Miłość to sprawa decyzji woli, a nie uczuć, choć za tymi wyborami często idzie przyjemność duchowa o wiele większa od tej, którą należy dla niej poświęcić. Dlatego też życie duchowe w żadnym wypadku nie może być oparte na tym, co człowiek czuje, ani nawet na tym, czego sam chce. W końcu słowa modlitwy danej nam przez samego Boga to: «bądź wola Twoja», a nie «moja». Próżne jest też wymawianie się od wejścia na drogę nawrócenia tym, że inni z niej zbaczają. Sakramenty działają ex opere operato więc grzeszność kapłana nie ma wspływu na ich skuteczność. Chrystus umarł za każdego z nas, zmartwychwstał aby każdy z nas miał życie – i to w obfitości – i każdego z nas wzywa po imieniu.

Jednak niespokojne jest serce człowieka póki nie spocznie w Bogu.Zycie wg przykazań to życie szczęśliwe(Ps 119) jednak nie jest to sielanka,to czas walki.Dochodza trudności jak odrzucenie,prześladowania itp jednak człowiek jest w tym szczęśliwy gdyż wie że Bóg go darzy miłością i że wszystko to jest prawda.

Coś w tym złego ? Nie jak portal randkowy ale jedna z możliwości żeby kogoś poznać, niekoniecznie w celach matrymonialnych.



Ty masz dopiero 20 a co ja mam powiedzieć mając 30 ?

A ja mam 51. Ożeniłem się mając 35 lat. Syn ma 13 córka prawie 12 lat. Do 34 lat sądziłem, że będę starym kawalerem, nie sądziłem, że będę miał jakieś dzieci i nawet nie czułem wtedy, że mogą być do szczęścia potrzebne. Teraz, mając już to wszystko nie uważam, żeby to czego wam brakuje było niezbędne do szczęścia. Jeśli zamierzacie żyć wiecznie albo przynajmniej długo to przez większość czasu jaka będzie wam dana będziecie mieli inne priorytety i powody do szczęścia.

Bo rodzina nie jest po to abyśmy my bylinszczęśliwi ale po to abyśmy mogli wyzbywać się egoizmu i ofiarowywać siebie innym.

Niedobrze jest przeciwstawiać te rzeczy.