Niekoniecznie, to że np. istnieją obrazoburcze piosenki nie znaczy jeszcze, że w ogóle nie należy pisać piosenek lub ich słuchać.


O ile łatwo jest rozeznać to jak my się czujemy podczas tańca to już trudniej to powiedzieć o partnerze lub o osobach, które nasz taniec obserwują. Także taka teza jest dobra w odniesieniu do nas samych.


Oczywiście wszystko można sprowadzić do absurdu ale też trzeba pamiętać, że zło lubi się maskować pod pozorem dobra.

To co, Amando, proponujesz? Gdy idę ulicą, tez nie wiem, czy ktoś akurat nie patrzy pożądliwie w moją stronę. Burki nie założę;-)

Nie mogę brać odpowiedzialności za wszystkich. Jestem odpowiedzialna za siebie, za swoje sumienie.Oczywiście, jest jeszcze możliwość siania zgorszenia, ale tu też nie każdemu się dogodzi, różna jest wrażliwość ludzka. Taniec -jak piosenka-może być piękny, może być brzydki, może być wulgarny, może być erotyczny, subtelnie zmysłowy. Może być radosny, dziki, nieokiełznany. I jego odbiór-indywidualny. Jednego zgorszy dopiero taniec na rurze nagiej tancerki, inny będzie dopatrywał się zepsucia w walcu. Jeśli będziemy podchodzić zbyt skrupulatnie do każdej rozrywki, to okaże się, że należy w ogóle nie sprawiać sobie przyjemności. A w końcu Jezus zmienił wodę w wino (chociaż podejrzewam, że kilka osób na weselu z tego powodu mogło mieć problemy z zachowaniem potem pionu . Z tańcem jest podobnie-róbmy z niego odpowiedni użytek. Bawmy się i radujmy, kiedy trzeba. Nie zapominając, że niesie i zagrożenia (duchowe, ale i cielesne, ach, te zwichnięte kostki).

Myślę, że przytoczone przez Ciebie teksty są warte przeczytania i przemyślenia. Dobry przyczynek do dyskusji;-)

Dobry przykład z Pisma św. na wyrażenie w tańcu radości.A tu jeszcze radość ku Bogu.

Kotlinko! Zgodzę się z Tobą w pewnym stopniu co do tego, że trudno kontrolować odczucia kogoś innego, z drugiej strony chyba przyznasz że łatwo można kogoś do jakiegoś zachowania sprowokować. Np. jeśli zostawię w restauracji na stole portfel i wyjdę na chwilę na świeże powietrze, to gdy wrócę i portfela nie będzie to nie będzie w tym mojej winy. Niemniej jednak sprowokowałam kogoś do kradzieży.

Jak wyznaczyć granicę zachowania "przyzwoitości" w tańcu? Zaznaczę jednak że ja tak nie mam pojęcia co zaproponować jako rozwiązanie i dlatego bardzo liczę na jakąś polemikę w tym zagadnieniu.

czy taniec erotyczny w małżeństwie jest czymś złym?