Jeśli chodzi o posłuszeństwo to jest związane z nakazem w sensie masz zrobić tak czy tak. Nigdy się nie zdarzyło żeby jakiś biskup czy ksiądz nakazał coś komuś takiego p czym piszesz czyli cudzołówstwo czy homoseksualizm.

Nigdy się nie zdarzyło żeby jakiś biskup czy ksiądz nakazał coś komuś takiego p czym piszesz czyli cudzołówstwo czy homoseksualizm.

Nie musi nakazywać, wystarczy, że akceptuje i podpiera swe działanie Ewangelią, a już uczestniczy i w grzechu i w herezji. Uczestnictwo w grzechu nie musi być czynne, gdyż samo zezwalanie na grzech (kiedy można i należy się mu przeciwstawić) jest grzechem. Jeśli akceptujesz taką postawę i zgadzasz się z nią, akceptujesz również grzech cudzy i zgadzasz się z nim.
Dokąd ta droga prowadzi?

Jeśli chodzi o posłuszeństwo to bez obaw, nikt nigdy nie nakarze nam grzeszyć w kościele bo nawet jeśli sam jest obłudny to i tak będzie nakazywał dobrze bo szatan się nie zdemaskuje bo by musiał zostać wyrzucony a on raczej woli się ukryć.. Dlatego mamy być posłuszni nakazom ale nie naśladować czynów. Jeśli chodzi o akceptację to człowiek jak idzie i szuka usprawiedliwienia dla swoich grzechów i sam z siebie robi ofiarę to niestety dzisiaj znajdzie współczujących i miłosiernych którzy jak to mówisz przyklepią grzech. Ojciec Pio po tym poznawał w konfesjonale szatana że się właśnie usprawiedliwiał. A dziś niestety jak człowiek chce uzyskać spokój sumienia to wybierze tekiego księdza który mu będzie pobłażał. Tylko czy taki człowiek chce się autentycznie zmienić czy raczej przekonać księdza i Boga nagiąć do siebie? Mamy niby czas Miłosierdzia głoszony poprzez samych papieży poczynając od Jana Pawła II. Co z tego wyjdzie wie chyba tylko sam Bóg.

Niestety nie ma takiej gwarancji, byłoby to zbyt piękne. Poczytaj sobie np. o historii Kościoła w XVI wieku, gdy całe klasztory przechodziły na protestantyzm. W życiu każdego z tych konwentów musiała się zdarzyć sytuacja, gdzie przełożony w imię posłuszeństwa nakazywał jakiemuś zakonnikowi odstąpienie od wiary katolickiej (przez przyjęcie błędów czy praktyk innowierczych) czy złamanie ślubu czystości. Jeśli przełożony był cwany, takie odejście od wiary całego konwentu przeprowadzał metodą małych kroków, tak że nawet światlejsi mnisi dali się przekonać, że oni wcale nie odłączają się od Kościoła, tylko "oczyszczają swoją wiarę z błędów", wracają do świętej wiary Apostołów itd.

Jeden ze świętych tamtego (chyba) okresu powiedział, że cnota wiary ma pierwszeństwo przed cnotą posłuszeństwa.

Mimo to dalej będę twierdzić że kto chce kochać Boga i nie chce grzeszyć temu nigdy nie grozi odstępstwo z zewnątrz czy wybór między złamaniem ślubu posłuszeństwa a popadnięciem w odstępstwo od wiary z powodu właśnie posłuszeństwa. Po prostu Bóg nigdy na to nie pozwoli. I przykłady z górnej półki ale takie co wszyscy znają. Św. Rita która z posłuszeństwa rodzicom wyszła za mąż choć chciała iść do zakonu. Po śmierci męża i dzieci i tak w tym zakonie się znalazła w cudowny sposób mimo że jej tam kilka razy odmawiali.Ksiądz Jerzy Popiełuszko w kluczowym momencie życia gdy ważyły się jego losy bo biskupi chcieli go wysłać za granicę. To ostatecznie nie skorzystali z przywileju nakazu wobec niego i spytali się jego co chce zrobić i on został w Polsce. Bóg jest wierny tym co Go miłują i nie pozwoli aby taki człowiek zbłądził przez ludzi i okoliczności zewnętrzne. Jedyna tylko jedna przeszkoda jest zawsze w sercu człowieka i to na nią mamy akurat wpływ. Mam tu na myśli wymyślanie i wyolbrzymianie różnych przeszkód czy np. manipulacje i chęć chodzenia drogami na skróty lub też nakładanie swoich ciężarów na innych zamiast własnego wysiłku co akurat mnie dotyczy i wiele innych wymówek i manipulacji.

Św. TERESA z Lisieux- " Matko moja (przełożona) od iluż niepokojów chroni nas pełnienie ślubu posłuszeństwa. Jak szczęśliwe są zwykłe zakonnice! Mając za jedyną busolę wolę przełożonych zawsze są pewne , że znajdą się na prostej drodze, nie lękają się pomyłki, choć czasem zdawać im się może, że przełożeni się mylą. Ale skoro tylko przestaną spoglądać na tę nieomylną busolę, skoro zboczą z wytkniętej drogi pod pretekstem pełnienia woli Boga, który rzekomo nie dość jasno oświeca tych, co przecież zajmują Jego miejsce, natychmiast dusza zaczyna się błąkać po jałowych ścieżkach , gdzie wkrótce zabraknie jej wody łaski."

Lubczyku, dlaczego tak błądzisz, skoro miłość Boga wystarcza?

Mała Tereska nie miała na myśli odpadnięcia od świętej wiary Kościoła katolickiego poprzez źle pojęte posłuszeństwo, zaś pomyłki przełożonych, w tej myśli (nie tylko ona szła tą drogą i nie tylko ona to odkryła) nie dotyczą sprzeciwu/nieposłuszeństwa tych przełożonych wobec Magisterium Kościoła.

Nie róbmy idiotów ze świętych Kościoła, powinno nam wystarczyć to, że sami nimi jesteśmy - jeśli oczywiście jesteśmy.

ostatnio wiele słyszy się o św. Charbelu, jego historia życia wydaje się prosta, ale zadziwiająca jest jego wierność temu pokornemu, ascetycznemu życiu.. Życie proste, a jednak pełne nadprzyrodzoności.

Przecież zdarzało się, że pozwalał! Np. w IV wieku tak wielu biskupów przyjmowało herezję ariańską, że - jak pisał św. Hieronim - "zdawało się, że cały Kościół stał się ariański". Wówczas wielu kapłanów stawało przed dylematem: albo posłuszeństwo swojemu biskupowi (=odstępstwo od wiary), albo wypowiedzenie posłuszeństwa, które mu ślubowali (=wierność Bogu, skutkująca wygnaniem lub więzieniem).

Przykłady, które dalej podajesz, są oczywiście ważkimi dowodami na to, że praktykowanie posłuszeństwa jest bezpieczną drogą do doskonałości. Natomiast nie dotyczą sytuacji kryzysowego wyboru pomiędzy wiernością Bogu a posłuszeństwem (św. Tomasz napisałby tu: służalczością).

Widocznie już wcześniej coś niedobrego działo się w tych zakonach co miało wpływ że tak łatwo popadli w herezję. Jakieś rozluźnienie obyczajów, znudzenie, zniechęcenie , czy cokolwiek z winy samych zakonników co sprawiło że potem znaleźli się w takim stanie. Może im nie zależało i obudzili się za późno jak już była taka sytuacja. Ojciec Pio, św. Tereska i wielu innych świętych mówiło o tym że łaski można utracić jak się nie zabiega o relację z Bogiem praktycznie cały czas tzn. jak brak jest tego czuwania. Dotyczy to tak samo świętych jak i każdego człowieka nawróconego czy konsekrowanego. Co nie znaczy że przy ponownym staraniu i podnoszeniu z upadku nie można odzyskać utraconej relacji. Chyba się zgodzisz ze mną że temu wszystkiemu winny jest sam człowiek, no bo przecież nie Bóg.

Co nie znaczy że przy ponownym staraniu i podnoszeniu z upadku nie można odzyskać utraconej relacji.

Owszem, tyle, że człowiek nie wie, czy będzie następna okazja, dlatego grzech, odstępstwo jest igraniem z ogniem.
A dziś żyjemy w czasach, kiedy zanika świadomość grzechu i odstępstwa, albo nie jest traktowane poważnie.
Mamy również cwanych ludzi (z lewa i z prawa), którzy doskonale wiedzą jak zaganiać owieczki w przepaść.

No tak, potwierdzam po sobie że im więcej miłosierdzia się otrzymuje, bez karania i napominania, tym większe przyzwyczajenie do takiego stanu, pojawia się zaraz zuchwałość, postawa roszczeniowa i jest za każdym razem o wiele wiele ciężej i trudniej wrócić na dawne ścieżki.

Jest taka święta Filomena. Męczennica z III/IV wieku, życiorys bardzo fajny, nabożeństwo rozwinięte (uwielbiał ją Vianney).
Problem w tym, że cała historia z nią związana jest bardzo niepewna i budząca wiele wątpliwości. Znaleziono zwłoki młodej dziewczyny w katakumbach, podpisany "Pax teceum Lumenia" (czy jakoś tak). Problem w tym, że "Lumenia" może znaczyć "Filomena" lub "Ukochana" (już pierwsza wątpliwość). Czytałem też gdzieś, że na jakichś badaniach izotopowych wyszło, że zwłoki są starsze/młodsze niż jak podawano. Po znalezieniu tych zwłok pojawiło się nagle objawienie jakiejś zakonnicy, która opowiedziała ze szczegółami całe życie św. Filomeny i jej męczeństwo, w wielu miejscach wyglądające na mocno "tęczowe" (że próbowali ją na kilka sposobów zabić, bo np. nie dało się jej zabić strzałem z łuku, bo ją anioł czy ktoś tam chronił). Więc moje pytanie dotyczy nie tylko niej, ale może i ogólnie świętych, o których nawet nie wiemy, czy byli. Co z nimi? Ale z Filomeną też, bo już ją polubiłem ale taka wątpliwość naszła...

Polecam Wam poczytac Sw. Alfonsa Maria de Liguori - "
Przygotowanie do smierci" - dla wszystkich pragnacych byc blisko Boga w godzinie smierci. Smierc brama do zycia wiecznego.

Wlasnie piekne sa slowa milujace Boga