Maria Valtorta - włoska pisarka, poetka, mistyczka i wizjonerka. Autorka wielu dzieł, z których najbardziej znanym jest Poemat Boga-Człowieka.

To monumentalne dzieło zawiera opis wydarzeń ewangelicznych, przedstawionych bardzo sugestywnym i barwnym językiem. Lektura jest bardzo wciągająca - do tego stopnia, że te kilka tysięcy stron nieomalże pochłania się jednym tchem. Ma się wrażenie bycia uczestnikiem wydarzeń.

Poznajemy wiele szczegółów z życia Pana Jezusa, Matki Bożej, Apostołów, Łazarza i wielu innych osób towarzyszących Chrystusowi w jego ziemskiej wędrówce.

Dzieło opiera się na objawieniach, jakich doświadczała autorka w latach 1943-1947.

Papież Pius XII, 26 lutego 1948, w czasie audiencji specjalnej udzielonej ojcom Andrea M. Cecchin, Corrado Berti i Romualdo M. Migliorini, (teolodzy z Zakonu Serwitów Najświętszej Maryi Panny, opiekunowie Marii Valtorty), powiedział: "Opublikujcie to dzieło takie jakie jest. Nie ma potrzeby wydawać opinii o jego pochodzeniu. Kto przeczyta, ten zrozumie"

Ojciec Pio zalecał również czytanie dzieła.

Później jednak 16 grudnia 1959 Dekret Świętego Oficjum wprowadził to dzieło na Indeks, gdzie pozostało aż do 1966 roku, kiedy to papież Paweł VI usunął artykuły 1399 i 2318 z Kodeksu Prawa Kanonicznego.

W 1985 roku Josef Ratzinger, jeszcze jako prefekt Kongregacji Doktryny Wiary, powiedział: ""potwierdzam słuszność potępienia dzieła Marii Valtorty i uważam za niepożądane jego rozpowszechnianie dla uniknięcia szkód, jakie dzieło to mogłoby wywołać u prostych ludzi."

W roku 1992 sekretarz Konferencji Episkopatu Włoch Dionigi Tettamanzi nakazał włoskiemu wydawcy umieszczenie informacji: "wizje i dyktanda, jakie są zapisane, nie mogą być uznane za mające pochodzenie nadprzyrodzone, lecz powinny być uważane za formę literacką, jaką autorka posłużyła się dla opowiedzenia po swojemu o życiu Jezusa".

Sama Valtorta jednak nigdzie nie traktowała swego dzieło, jako "literackiego" i w sposób jawny kłóci się to z sensem i przekazem, jaki z tekstu wynika.

Skąd taka ostrożność Kościoła?
Może wynikać z obawy, że ktoś zastąpi lekturę Ewangelii Poematem. To rzeczywiście mogłoby "wywołać (szkody) u prostych ludzi"

Moim celem nie jest mnożenie informacji na temat autorki (ma ona wielu zwolenników, którzy chcą wszczęcia procesu beatyfikacji) - każdy może znaleźć sobie sam potrzebną wiedzę.

Nie namawiam do czytania, choć sam, nie ukrywam, uważam Poemat za genialny.
Niemniej, gdyby ktoś chciał - całość dostępna jest za darmo i legalnie dzięki uprejmości Vox-domini pod adresem: http://www.voxdomini.com.pl/valt/valt/v-01-001.htm
lub nawet lepiej można zainstalować program w którym do tekstu Ewangelii podlinkowane są odpowiednie fragmenty z dzieł mistyków (w tym przede wszystkim Marii Valtorty): http://www.voxdomini.com.pl/valt/info.htm

Jestem ciekaw waszej opinii. Nie wiem na ile jest to dzieło znane wierzącym. Poemat pozwala pogłębić wiarę, lepiej zrozumieć przekaz ewangeliczny. Wyjaśnia wiele niezrozumiałych i pozornie sprzecznych przekazów Nowego Testamentu.

Chrystus jawi się w nim jako kochający, ale równocześnie wymagający nauczyciel. Daje niezwykle prosty i wyrazisty przekaz, jest niezwykle szczery, bliski i doskonały - po prostu jako Bóg - Osoba.
Wiele "naprostowało" się w moim życiu po przeczytaniu dzieła.

A jakie jest Wasze zdanie?

Lepiej unikać niesprawdzonych i nieuznanych przez Kościół objawień (Garabandal, Oława, Amsterdam, Mary Divine Mercy, Valtorta) Cytat: "A druga książka to „ Czas burzy”, której recenzja była na stronie Frondy. Tomasz Terlikowski krytykował ją. Jest on oparta na wizjach Marii Valtorty, włoskiej mistyczki, której wizje zostały przez Kościół odrzucone jako niezgodne z ortodoksją."
http://www.fronda.pl/a/ks-tomasz-jaklew ... &#comments

Pozdrawiam
m.k.

Coś tam czytałam (o dzieciństwie Maryi), jednak jak dla mnie była to opowieść podana w formie zbyt zbyt ckliwej i przesłodzonej. Zniechęcona odstawiłam, potem przeczytałam opinię J. Ratzingera, któremu w kwestii oceny dzieła pod kątem poprawności teologicznej ufam całkowicie i już zupełnie odechciało mi się do tego wracać.
Przede wszystkim dlatego, że jest (nie jedna) setka publikacji sto razy bardziej warta tego, aby po nie sięgnąć, a czas jak każdy mam na nie ograniczony. Wolę więc wybrać coś z czego będzie jakiś pożytek.
Myślę, że takie książki (K. Emmerich, Valtorta) powinny czytać tylko osoby, którym przy ich obeznaniu z teologią na pewno nie pomiesza się w głowach. Problem z tym kryterium jest taki, że jest na pęczki osób przekonanych o swojej znajomości nauk KK przy czym stan faktyczny jest inny niż ich samoocena.

To trochę karkołomne porównanie. "Poemat" nie jest proroctwem dotyczącym przyszłości, tylko opisuje to, co zostało zawarte w Ewangelii. Objawieniu nie towarzyszyły "cuda" na wzór tych z Garabandal i w ogóle nie dostrzegam tutaj zbieżności.

To, co jest u Valtorty to jedno a to, co sobie z tym zrobił Socci to drugie. "Czas burzy" to kompilacja wizji, domysłów i beletrystyki, która ma nakręcić sprzedaż. Jeśli już z czymś to porównywać, to może z "Kodem da Vinci".

Podobnie jak "Dzienniczek" św. Faustyny. To styl uwielbiany przez ludzi wywodzących się z kultury wschodu. Taki bizantyjski urok.

Od dłuższego czasu próbuje znaleźć gdzieś konkretne zastrzeżenia teologiczne lub inne i nie udaje mi się (może ktoś wie, gdzie ich szukać?). Dużo łatwiej o takie, jeśli chodzi o "Dzienniczek"

No tak, czytanie Valtorty zajęło mi jakiś rok... Może dlatego, że robiłem to równolegle z czytaniem Ewangelii.
Faktycznie, czytanie wyrywkowe nie ma sensu, jeśli nie zna się całości.
A na te 100-razy "więcej warte" też znajduję czas (zaoszczędzony na forum)

Może właśnie o to chodziło Ratzingerowi?

Swoją drogą ciekawa ta rozbieżność w ocenie "Poematu" między Piusem XII a Ratzingerem.

A i "Dzienniczek św. Faustyny" również przeleżał jakiś czas w Indeksie a zakaz publikacji cofnięto dopiero w 1978 roku.

Querty deprecjonując Dzienniczek nie czynisz dzieła Waltorty bardziej wiarygodnym.


Biorąc pod uwagę samą tylko stylistykę prywatną opinię papieża Piusa XII odbieram raczej jako coś co mówi się "na gorąco" będąc pod urokiem czegoś. Ale może papież Pius XII miał taki styl i jego ocena była przemyślana.

No tak, może tak to wyszło, chociaż zupełnie nie o to mi chodziło.

Interesuje mnie ilu katolików przeczytało "Poemat". Wiem, że w różnych krajach wiele razy wznawiano druk.

Wydaje mi się, że perspektywa zobaczenia wydarzeń ewangelicznych nieomalże własnymi oczami, musi być bardzo pociągająca.

Równocześnie jednak mało spotykam osób, które to przeczytały. Nawet na tym forum, znalazłem bodajże tylko jednego użytkownika, który dobrze znał dzieło.

Spotkałem się z opinią jednego z biskupów, który twierdził, że takie słowa wypowiedziane przez papieża w obecności świadków stanowią właściwie Imprimatur.

No cóż, znajomość tego do zbawienia nie jest konieczna;). Osobiście nie bardzo jakoś rozumiem zainteresowanie objawieniami prywatnymi - może i pociągające jest zobaczyć wydarzenia niemalże własnymi oczami ale możliwość obcowania ze Słowem Bożym bardziej pociąga. Ogólnie sądzę że powściągliwość w lekturze objawień prywatnych zwłaszcza u osób które są bardziej na początku formacji jest rzeczą pożądaną - mam w głowie "modele" osób wierzących których bardzo nie chciałabym powielić stąd może ta ostrożność. Czytam wprawdzie zapisy rozmów Pana Jezusa z Gabrielą Bossis ale tylko dlatego że zasugerował mi to spowiednik - z perspektywy czasu uważam że pozytywnie na mnie wpływa.


Nawet jeśli to imprimatur może być przecież cofnięte.

Przecież już sama domorosła interpretacja (i nie tylko) Pisma Św. może wyrządzić poważne szkody, więc nie ma potrzeby obarczania szczególną winą prywatnych objawień
Ja uważam, że sporo z takich objawień może mieć dobroczynny wpływ na pogłębienie rozumienia wiary, bo właściwie przecież taka jest ich jedna z ról. Gdyby były takie nieistotne, Bóg nie używałby tego środka.

Nieszczęściem to są raczej objawienia fałszywe, wprowadzające w duszę zamęt.

Jak wiadomo nie ma obowiązku wiary w objawienia prywatne. I każdy w swoim sumieniu sam powinien ocenić co mu służy a co nie. Pewnie że lektura Pisma Świętego też może zaszkodzić niemniej jednak chodziło mi bardziej o rozłożenie akcentów - bo objawienia prywatne niezależnie od tego jak mogą być pomocne w rozwoju wiary to jednak no właśnie tylko pomoc, a nie zasadniczy przedmiot zainteresowania czy przedmiot zainteresowania sam w sobie. Tak sądzę.

Jest sposób, by wybrać dobrze przewodnika duchowego, w zasadzie pewnie odrzucić. Należy słuchać o czym mówi, jakich używa argumentów. Jeśli bardziej skupia się na objawieniach prywatnych niż Piśmie, czy dostosowuje interpretację Pism prywatnymi objawieniami, należy sobie go odpuścić. Nie doprowadzi człowieka do indywidualnej ścieżki do Boga, ale będzie chciał prowadzić swoją ścieżką. Taką informację wyczytałam w książce dla spowiedników. Uznałam za bardzo pożyteczną w szerszym nawet zakresie.

Nie skończyłam czytać tej książki, osoba, która mi ją poleciła- obraziła się na mnie i podsumowała, że jestem tchórzliwa i boję się w nią zagłębić.

Mało to jest bardziej wiarygodnych tekstów?
Osobiście polecam Ojców Kościoła. Przeważnie prosty język (nawet prostszy niż Listy Apostolskie), wielka wiara i żarliwość. I świadectwo wiary wczesnego Kościoła.

Czytałeś Valtortę?

No cóż - odpowiedzi nie otrzymałem, bo @Barney czyta teraz coś innego

Może w takim razie wrzucę cytat z Dzieła. Ktoś mógłby zapytać - po co Pan Jezus miałby odtwarzać Ewangelię, skoro już wszystko zostało powiedziane?

Odpowiedź jest taka:


Inne cele i więcej

Pytanie jakie mi się nasuwa to nie dlaczego Pan Jezus miałby odtwarzać Ewangelię ale czy w istocie to zrobił. Obszerność tego dzieła po prostu mnie zniechęca - nie w tym rzecz że dużo czasu lektura by pochłonęła ale przy 10 tomach poematu Ewangelia wygląda jak ubogi brat. To jest nieproporcjonalne.
Natknęłam się na bodajże blog na którym autor przedstawiał swoje zarzuty różnej natury w tym teologiczne - m.in. twierdzenie że grzech pierworodny to grzech nieczystości o seksualnym wydźwięku, że Najświętsza Maryja Panna jest w hierarchii Kościoła druga za św. Piotrem.

Na samym początku Maria jest nazwana “second-born of the Father”. Nie mam dostępu do polskiego tekstu i nie wiem, jak to zostało przetłumaczone na polski, ale „first-born”, synem pierworodnym był Jezus. Jest to termin niejako prawny, określający fakt, że Jezus jest równy Ojcu, bo pierworodny zawsze był dziedzicem. Określenie Maryi jako „drugorodnej” jest niezrozumiale i bez sensu. To prawda, że Maryja spośród wszystkich ludzi jest wyniesiona najwyżej, ale znaczenie słowa „pierworodny” w odniesieniu do Jezusa ma zupełnie inny wymiar, inny ciężar gatunkowy.



Innym błędem dotyczącym Maryi jest oświadczenie z 4. tomu mówiące, że „w hierarchii kościelnej jest ona druga za Św. Piotrem”. Maryja w swej świętości na pewno jest dużo wyżej od każdego człowieka, zwłaszcza Św. Piotra, ale członkiem hierarchii Kościoła nie jest Ona w ogóle. Jest Królową-Matką w Królestwie Jezusa, ale nawet jakby w ten przykład przyjąć za interpretacje wizji Valtorty, to i tak mamy błąd, bo Królowa jest wyżej w Królestwie od klucznika, „zarządcy pałacu” (por. Iz.22,15-22).

http://www.fronda.pl/blogi/zyl-w-ziemi- ... ml?page=2&

Po takich rewelacjach jakie są opisane na Frondzie aż dziw bierze, że katolicy polecają takie książki...