Niech będzie pochwalony,

od pewnego czasu nurtuję mnie pewien problem. Jak powinien zachować się katolik, który został proszony na świadka np. ślubu przez rodzinę lub kogoś bliskiego wiedząc, że dana osoba ma negatywne nastawienia do Kościoła, żyje w grzechu albo nawet w Boga nie wierzy, a z sakramentu tylko i wyłącznie korzysta "bo tak trzeba" i wypada lub pod presją rodziny.

W Biblii przypomina mi się fragment, gdzie Jezus chrzci niewiernych przy czym domaga się owoców nawrócenia. Jasne jest dla mnie, że najpierw powinienem spróbować nawrócić daną osobę, ale co jeśli wiem, że tych "owoców nawrócenia" nie mogę się spodziewać? Domyślam się, że opinie podyktowane własnymi odczuciami mogą być bardzo różne, dlatego najbardziej interesowałoby mnie stanowisko Kościoła w tej sprawie.

Osobiście kierowałbym się ku odmowie brania udziału w takim czymś, bo dla mnie osobiście jest to kpina z sakramentu. Z drugiej strony mamy tu do czynienia z osobami bliskimi i czy nie powinniśmy zostawić oceny takiego zachowania panu Bogu? Ta "druga strona" jakoś mnie nie przekonuje, równie dobrze możemy przymknąć oko na wszystko na zasadzie "niech się dzieje wola Nieba".

Z góry dziękuję.

Kto?


Pogadać z księżmi w parafii. Zwłaszcza, że "pod presją rodziny" kwalifikuje się jako przeszkoda.

o to samo chciałem zapytać... ;)
Niektórym imię Boga, którego wynali swoim Panem i Zbawicielem jakoś nie może przejść przez gardło(tu - klawiaturę)...

To chyba nie jest dobre rozwiązanie, bo wiąże się to z bardzo dużą ingerencją w cudze życie czyli z próbą niedopuszczenia kogoś do ślubu.

Nie słuchałeś nigdy zapowiedzi? Jeżeli ktoś wie o przeszkodach pomiędzy narzeczonymi, to powinien powiadomić o nich kancelarię parafialną.

To jak jedno ze współmałżonków zostało zmuszone przez matkę do ślubu (może nawet szantażowane) to małżeństwo jest nieważne?

Oczywiście:

Kan. 1103 - Nieważne jest małżeństwo zawarte pod przymusem lub pod wpływem ciężkiej bojaźni z zewnątrz, choćby nieumyślnie wywołanej, od której, ażeby się uwolnić, zmuszony jest ktoś wybrać małżeństwo.

Ale numer. Kupę lat żyję na kocią łapę i tego nie wiedziałam.

a ci, co Cię zmusili jeszcze żyją...???

Mnie nie. Współmałżonka. I żyje. A co to ma do rzeczy?

tak z ciekawości pytam komu zawdzięczasz ten obecny stan... ;))

W tym przypadku to za małżeństwo jest chyba rozumiane też kontrakt cywilny.
Znam całkiem sporo przypadków małżeństw które dobrowolnie zawarły się pobrały (kontrakt małżeński) ale w kościele ślub wzięli bo pod presją rodziny i wbrew swojej woli (najczęściej jedna ze stron nie chciała kościelnego ślubu ale pod wpływem nacisku to robi).

Posłuchaj.
Co do małżeństwa pod przymusem, zostało wyjaśnione, wiemy że jest nieważne. Kwestię czy był ten przymus może rozstrzygnąc sąd kościelny. Mam w rodzinie osobę która dostała na tej podstawie orzeczenie nieważności.
Co do sakramentu przyjmowanego przez osoby powiedzmy obojętne w wierze, bo chyba o to pytałeś.
Nigdy nie wiemy jaka bedzie ich dalsza droga. Wokół nas pełno jest ludzi po nawróceniu. Mój kolega nawrócił się po ślubie, w dużym stopniu pod wpływem wiary żony. Jest teraz głęboko wierzący, zaangażowany we wspólnotę. Jeżeli oni przyjmują sakrament łaska działa. Człowiek jest mały i słaby, Bóg jest wszechmocny. Łaska sakramentu ich dotknie, nawet jeśli sami w to za bardzo nie wierzą. Poza tym nie wiesz do końca co ktoś ma w duszy:) Ja bym zgodziła się pełnić rolę świadka i otoczyłabym ich bardzo mocno swoją modlitwą.

Wiel zdarza sie przypadków,gdzie jedno jest wierzące,drugie nie i biora ślub sakramentalny i żyją zgodnie, ona wierzy, chodzi do kościoła, on nie ale ejst wszystko ok.Znam takie małżenstwo,on był ochrzczony ,sakramenty z bierzmowaniem przyjęte,ożenił sie ,mają dzieci,on do kościoła chodzi od wielkiego dzwonu.Sluby dzieci Boże Narodzenie pasterka i Wielkanoc.Jest dobrym pracujacym dbajacym o rodzine ojcem i meżem.

Mnie się wydawało, że przyjmować ciało Jezusa można mając czyste serce, a to jest tylko możliwe poprzez żal za grzechy, spowiedź, obietnice poprawny. Trudno mówić tutaj o wymienionych, skoro ktoś ślub traktuje przedmiotowo. Czuję zewnętrzny opór przed takim czymś.