Dla mnie najatrakcyjniejszą częścią Mszy jest homilia i ona potrafi skupić moją uwagę, oczywiście jeżeli jest na przyzwoitym poziomie. Cenię również pieśni i lubię je śpiewać. Jeżeli msza jest starannie przygotowana muzycznie, jej siła wyrazu wzrasta dla mnie wielokrotnie.

Co do reszty, muszę przyznać, że ciężko jest mi skupić uwagę na formułach słyszanych tysiące razy. Wielokrotnie próbowałem to robić, ale bez skutku. Słowa jakoś przemykają obok, a myśl mimowolnie wędruje ku innym tematom. Bardzo często te tematy mają zresztą związek z przemyśleniami religijnymi lub słowami słyszanymi podczas homilii, ale nie jest to chyba zalecany sposób uczestnictwa we Mszy.

Ani sama Msza, ani Eucharystia nie powoduje u mnie wielkich wzruszeń.

Kriz, dla mnie Msza św. jest czymś bardzo bardzo ważnym. Podchodzę do tego tak, jak do najważniejszego wydarzenia w tygodniu, szczególnego spotkania, które mnie umacnia. I choć nie ogarniam i nie pojmuję sensu, bo jest zbyt głęboki, to staram się pojąć i przyjąć jak umiem i ile jest mi dane. Staram się zapoznać z czytaniami wcześniej. Staram się przed Mszą poprosić o wsparcie świętego Ojca Pio i Faustynę, bo do nich najczęściej się modlę, aby oni pomogli mi uwielbić Boga. Zawsze staram się mieć szczególną jedną intencję, którą złożę w ofierze podczas tej Mszy (czasem jest to prośba, czasem dziękczynienie). Traktuję Mszę jako miłosne spotkanie, na które zostałam zaproszona przez Boga. Eucharystia jest dla mnie ogromnym wyrazem miłości i pokory Boga. Trudno jest opisać co czuję (bo czasami nic nie czuję, czasami się modlę niestety w ogóle bez wzruszenia – to jak sobie tłumaczę zależy od łaski od Boga), ale dla mnie jest to niezmiennie wstrząsająca świadomość, że Pan Jezus na Mszy św. tak się zniża do nas grzeszników i daje się nam Cały po prostu… zjeść. Ta jedna świadomość właściwie wystarczy mi do przeżywania wszystkich Mszy do końca życia, bo bardzo dużo do mnie to mówi i dużo uczy. Któż z nas jest taki pokorny i uniżony? To mnie zawstydza, budzi respekt, podziw i całą gamę innych uczuć i przemyśleń. Niestety ja jestem niewyuczalna, bo niemal coniedzielna Komunia a czasem nawet transfuzja Krwi, bo tak to trzeba nazwać (gdy jestem na spotkaniu wspólnoty) powinna mnie już uświęcić, tymczasem to nie jest takie proste. Ale nie mogę powiedzieć, że też nic się we Mnie nie zmienia. Widzę uzdrawiającą moc swojego uczestnictwa w Eucharystii, łaski z Niej płynące, siły. Teraz po ponad roku mogę powiedzieć, że właśnie na Eucharystii i Adoracji Najśw. Sakramentu tworzy się moja RELACJA z Panem Jezusem, która w ciągu tygodnia jest podtrzymywania przez modlitwę w domu, aż do następnej Mszy św.
Jeszcze mogę dodać, że uważam, że Pan Jezus potrafi dotknąć kogoś kto biernie i bez zainteresowania uczestniczy w Mszy św. Potrafi wzbudzić w nim pragnienie Jego Samego. U mnie od tego biernego udziału się zaczęło. Jak z tego wniosek? Że Msza św. jest zaadresowana do opornych grzeszników.

Metanoja i Hopkins, dziękuję Wam za świadectwa.

Ja czuję podobnie jak Hopkins i nie bardzo wiem po co miałbym na siłę pragnąć doznawać, przeżywać nawet nie wiem co. Wiem, że można przyzwyczaić się do wszystkiego i nie móc żyć bez tego. Ale może lepiej większą wagę przywiązywać do realizowania swojego powołania i dostrzegania Chrystusa w drugim człowieku. Jedno drugiego nie wyklucza i powinno iść w parze. Ale czy w praktyce tak jest?

Eucharystia jako transfuzja Krwi, zafascynowało mnie to porównanie, możesz napisać coś więcej?

Kriz, na Twoje pytanie, to w praktyce się do tego dąży.

Przewrażliwiona, transfuzja Krwi mi się skojarzyła, bo przecież Pan Jezus pod postacią Chleba i Wina przenika nas cały. Czasem zdarza się, że przyjmujemy Pana Jezusa pod tymi dwiema postaciami i tak mi się skojarzyło. Skoro pijemy Jego Krew, to doświadczamy tej transfuzji

Uważam, że to genialne porównanie. Jeszcze nigdy w ten sposób nie myślałam o Eucharystii czy Komunii Świętej - wymiana ludzkiej krwi śmiertelnej na boską krew życia, transfuzja doustna. Lekarstwo, terapia ratująca życie. Pomyślę nad tym w następną sobotę Dzięki za podzielenie się na forum tym porównaniem.

film w jęz. angielskim, polecam

http://www.youtube.com/watch?v=1B-N_5dTAm4

Może wcale nie chodziło im o ich samych, a o ludzi w ogóle, gdyż widzieli że zdecydowana większość dąży do posiadania bogactw. Przerażający musiał być wtedy obraz tak wielu nie zbawionych. Wszak apostołowie nie byli egoistami widzącymi jedynie czubek własnego nosa.

Tak, Dalia, tym bardziej, że zostali zaprzęgnięci w służbie Panu dla zbawienia innych ludzi.

Mam tu pewien news: http://www.fronda.pl/a/ks-boniecki-nie- ... 34196.html

Fragment: „Mam wrażenie, że na ogół więcej sił i środków materialnych się inwestuje w głoszenie Słowa Bożego i Sakramenty. Z caritas zaś różnie bywa” - ocenia na łamach „Tygodnika Powszechnego” ks. Adam Boniecki.

Bo Kościół to głównie pierwiastek Boży, zaś Caritas jest nierozerwalną jego jego częścią , gdyż wiara bez uczynków martwa jest.
Szkoda, że taki kapłan może wypowiadać się publicznie, roszcząc pretensje do Kościoła, że jeszcze nie przekształcił się w organizację charytatywną, a więc czysto ludzką przy minimalizacji czynnika Boskiego.

No, nie pochylę się nad takim człowiekiem (chyba, że w modlitwie), a publicznie powiem - uwaga na farbowane lisy!

Tak, że kochani, umacniajmy się w Panu i nie dajmy się zwieść.

Dla mistyków sprawą oczywistą był pierwiastek nadprzyrodzony Mszy Św., dla nas Pan zostawił zasłonę wiary.