Mój ojciec daje mocne przesłanki na temat reinkarnacji ze swego życia a to mnie przeraża i powoduje że życie i cierpienie staje się bezsensowne.
Jeśli by ktoś powiedział "Dokończ zdanie" i zdanie brzmiało by "życie jest..." to bym napisał "...męczące". Męczy mnie to że musimy wydalać, że jak słucha się piosenek, to nie raz są prymitywne, np. piosenka Łzy-"Agnieszka", czyli piosenka o ubikacji. Degustuje mnie chodzenie po marketach, to że na świecie są bandyci i policjanci. Z drugiej strony nie ma tego co ja bardzo chcę. Mam w sobie pragnienie nieskończoności. Wiara chrześcijańska daje przynajmniej nadzieję że po krótkim (dla mnie się dłuży) życiu będziemy na wieczność w Domu Ojca. Jeśli niebo było by czasowe, po czasie znowu wcielenie, nie było by to niebo. Podczas gdy chrześcijaństwo daje nadzieje i sens życia, reinkarnacja czyli buddyzm czy spirytyzm zabiera całkowicie ten sens. Nie pociesza mnie wizja życia w przyszłości w latach 2200-2300, bo technika tylko pogarsza sprawę, najlepiej było w latach 50-tych 20 wieku, tylko nie u nas ale na Zachodzie, teraz technika jest już zbyt duża, odczłowiecza, a co dopiero będzie. Mam nadzieję że Bóg nie dopuści do technologicznej osobliwości, do prawdziwie inteligentnych maszyn. Degustuje mnie in-vitro, manipulacje genetyczne, przedłużanie ludzkiego życia. Chciało by się powstrzymać technikę.

Zostań pustelnikiem

Myślę, że najlepiej będzie jak nie będę myślał o tym, tylko żył tu i teraz, co ma być to będzie.

To jest najlepsze myślenie. Nie uciekniesz od tego co Ciebie drażni, albo przestaniesz się przejmować, albo zamieszkaj z dala od ludzi, internetu, telewizji, kup starą działającą komórkę aby nie stracić kontaktu z rodziną i lekarzem... jedz to, co sam wyhodujesz, a w wolnym czasie się módl i czytaj książki.

Jak mówią "w życiu piękne są tylko chwile", a drażni mnie że te chwile były już ho ho ile lat temu. Czuje się takie podskórne zmęczenie życiem, życie to jak maraton albo długa pielgrzymka. Tylko przeraża myśl że celu tej pielgrzymki może nie być. Chciało by się mieć taki "wieczny odpoczynek". Ale muszę przerwać tę ciągłą spekulację, co będzie na końcu życia. Ani nie myśleć o tym co było, ani o tym co będzie tylko tu i teraz.

No tak teraz wieczny odpoczynek racz dać mi panie.
A idąc tym tropem to w wieczności z Bogiem powiesz, daj mi jak najwięcej możności do wykazania się.
Stworzyłeś mnie a tu żyję i nic się ze mną nie dzieje, jakież to beznadziejnie nużące, po co żyć w taki sposób i to wiecznie.
Daj Boże chociaż jeden problem, a walcząc z nim moje życie nabierze sensu.
Czyż nie taka refleksja się nasuwa?

Nie masz jakiejś pasji?