A co jak po okresie przygotowań do Bierzmowania konkretnie, młody człowiek stwierdzi, że on nie jest gotowy i chce to odłożyć w czasie, argumentując to jeszcze zwiększeniem swojej świadomości w tym temacie? Co jako rodzice świadomi i silni w wierze zrobilibyście? Zakładając, że to wasze dziecko?

to nawet nie chodzi o to; chodzi o pewną korelację między wiarą a Sakramentami. Właśnie.... cudownie by było - silna wiara zainteresowanego lub rodziców i sakramenty; a często jest odwrotnie; pół biedy kiedy dojrzewamy, odnajdziemy Chrystusa i to co otrzymaliśmy w Sakramentach zaczyna działać -

Tak jak napisał Barney - Sakramenty to nie magia.

Bo oczywiście najlepiej byłoby gdyby było idealnie ale czegoś takiego nie ma

Tyle że wydaje mi się że bierzmowanie nastolatków to najgorszy pomysl

Otóż Jan jako młody chłopiec biegał za Jezusem. Dlaczego mówię „młody chłopiec"? Zwróciłem już kiedyś państwu uwagę, że Jan był jedynym Apostołem, który przebywał pod Krzyżem. Jednym to tylko można wytłumaczyć — nie tylko jego odwagą, a nawet nie jego odwagą, ale czymś odmiennym, mianowicie: pozostali Apostołowie pouciekali, ponieważ byli dorośli. W świetle żydowskiego prawa dorosłym i odpowiedzialnym za swoje czyny jest człowiek, który skończył 13 lat. Wygląda na to, że Jan pod krzyżem Jezusa nie skończył jeszcze 13 lat. Może miał ich 11, 12, może zbliżał się do tych 13, ale prawo żydowskie jakby go nie dotyczyło. W przeciwnym bowiem wypadku zostałby potraktowany tak, jak pozostali Apostołowie, a może nawet jak sam Jezus. Można by powiedzieć, że był dzieckiem. Ale ci z państwa, którzy byli na Bliskim Wschodzie, którzy znają kraje śródziemnomorskie, wiedzą, że tam 12 - 13 letni chłopiec to już nie jest dziecko ale młodzieniec. Tak więc Jan był z Jezusem, to możemy powiedzieć, że razem ze swoimi rówieśnikami, ale także w gronie Apostołów, za Nim biegał. To również tłumaczy fakt, że w decydujących momentach Jan był najbliżej Jezusa, że był traktowany jako swoisty beniaminek, jak najmłodsze dziecko w grupie kolonijnej, był traktowany jak ulubieniec Jezusa. Podczas Ostatniej Wieczerzy właśnie Jan oparł głowę na piersi Jezusa, ten obraz uwiecznił w swojej artystycznej wizji Leonardo da Vinci i wielu innych artystów.

Św. Jan Apostoł mógł być nastolatkiem w naszym współczesnym rozumieniu.

Raczej dlatego, że prawdopodobnie pracował w Światyni.

a coś więcej napiszesz??

Być może powie ktoś jeszcze, iż rozdzielenie postaci św. Jana Ewangelisty od postaci św. Jana Apostoła, syna Zebedeusza, jest sprzeczne z dobrze ugruntowanym przekonaniem Kościoła. A jednak wcale tak nie jest. Podczas audiencji ogólnej z 5go lipca 2006 poświęconej postaci św. Jana Apostoła papież Benedykt XVI stwierdził:

Wiemy, że to utożsamienie jest dziś dyskutowane przez uczonych i że wielu z nich widzi w nim [to jest św. Janie Ewangeliście] jedynie wzorzec ucznia Jezusa. Pozostawiając egzegetom rozstrzygnięcie tej kwestii, zadowalamy się lekcją, jaka z tego wynika dla naszego życia: Pan pragnie uczynić każdego z nas uczniem, który żywi ku Niemu osobistą przyjaźń. Aby się to spełniło nie wystarcza iść za Nim i słuchać Go zewnętrznie; trzeba jeszcze żyć z Nim i tak jak On. A jest to możliwe jedynie w kontekście stosunku wielkiej zażyłości, przenikniętej żarem całkowitego oddania.

Kościół zatem, pozostawiając rozstrzygnięcie kwestii tożsamości św. Jana Ewangelisty egzegetom, zachęca nas równocześnie, abyśmy weszli w tak intymną relację z Jezusem jak stało się to udziałem Umiłowanego Ucznia. Bo choć przypuszczalnie nie należał on do grona Dwunastu, to przecież był wielkim, bardzo wielkim Apostołem Miłości Ukrzyżowanej.

Świetnie opisał to Jacek Święcki http://mateusz.pl/mt/js/Jacek-Swiecki/T ... -Janie.htm

Raczej dlatego, że prawdopodobnie pracował w Światyni.