Witam serdecznie, szczęść Boże . Jako, że przechodzę duże zmiany w życiu, a w moim otoczeniu raczej nie ma osób chętnych do wysłuchania mnie, postanowiłam tutaj podzielic się swoją historią.

Wychowałam się w rodzinie mocno katolickiej. Byłam ciekawym świata dzieckiem, później stałam się podlotkiem odważnie zadającym sobie pytania o świecie, życiu. Byłam otwarta i "tolerancyjna" dla wszystkich inności. Narodziła się we mnie wrogość do Kościoła, księży. Jako dziecko szxzególnie się nad wiarą nie zastanawiałam - niby wierzyłam, ale była w mojej głowie gdzieś taka myśl, że ludzie niby wierzą, czczą Boga itd., ale tak naprawdę to jakaś masowa farsa, bo tak naprawdę żadna Bozia nie istnieje. W wieku 13-14 lat nagle olśniła mnie wiara - Bóg dał mi z jakiegoś powodu taką łaskę. Niestety, nie trała ona zbyt długo, bo już w wieku 14 lat stałam się zdeklarowaną ateistką. Interesowałam się różnymi światppoglądami, również satanizmem; miałam w planach kupić i przeczytać "biblię szatana", na szczęście ostatecznie do tego nie doszło. Nie byłam atrakcyjną fizycznie i towarzysko nastolatką, byłan raczej odludkiem, co ciągnęło się za mną od najmłodszych lat. Rodzice raczej nie rozmawiali ze mną nt.dojrzewania, spraw damsko-męskich itp. W tej kwestii "wychowywały" mnie poglądy liberalne, seriale typu "Seks w wielkim mieście", gazety typu "cosmopolitan". I tak w wieku16,17+ uważałam, że jeśli tylko masz ochotę, mozesz uprawiać seks z kim chcesz, nawet jeśli pierwszy raz kogoś widzisz. Jak wspomniałam, w tamtych czasach byłam nieatrakcyjna i miałam zerowe kontakty z chłopakami, więc te poglądy nie miały wtedy odbicia w rzeczywistości. Jednocześnie poglebialam swoje antykatolickie poglady, juz otwarcie podśmiechując się z ludzi wierzących (nieważne, jakiego wyznania). Od ok.20.roku życia zaczęły się imprezy, itd... nie będę wchodzić w szczegóły; niektórzy czytający mogą sobie wyobrazić zbyt wiele, inni za mało, ale nie o detale tutaj chodzi. Po jakimś czasie doszły substancje odurzające inne, niż alkohol oraz toksyczny związek... moja psychika była w opłakanym stanie. Budziłam się i płakałam, mimo, że obok miaĺam swojego "ukochanego"; patrzyłam w lustro i rozpaczałam,byłam cieniem czlowieka. Na tamtym etapie nie nazywałam już siebie calkiem ateistką, ale jeszcze troszkę nieśmiało, panteistką. Koniec końców, zerwałam. Dopiero po paru miesiącach zaczęłam odżywać. Wierzyłam w "Coś" coraz bardziej. Chodziłam czasem do kościoła. Coraz częściej myslalam o "Tym", jako o osobowym Bogu, nie jakiejś sile. Trwało to kilka miesięcy, w tym czasie coraz bardziej pĺakałam.nad błędami z przeszłości, płakałam z żalu za te grzechy. Za którymś razem w płaczu zwróciłam się do Boga, do Pana Jezusa; poczułam nieco ulgę. Od tego momentu coraz częściej się do Niego zwracałam, szybko pokłoniłam swe marne czoło przed Jego Majestatem i przepraszałam z całego serca za moje okropne grzechy. Od tamtego momentu minęło kilka miesoęcy, nie jestem w stanie powiedzieć ile. Dziś codziennie modlę się, rozmawiam z Bogiem, proszę o łaski Ducha Świętego i dziękuję za te wszystkie już otrzymane. Wyrzekam się wszystkiego złego. Chcę służyć Panu. Kocham Boga!i jestem szczęśliwa w końcu budzę się z uśmiechem na twarzy, uśmiecham się do ludzi, a gdy przychodzi jakaś podla mysl, od razu ją przeganiam. Długo nie mogłam soboe przebaczyc grzechów. Ale w koncu zrozumialam, że Pan Jezus wszystko wybacza,a skoro On mi wybaczyl - kimze ja jestem, byl mogła uczynić inaczej, niż Pan?
To tak w wielkim skrócie. Dziękuję za uwagę i pozdrawiam wszystkich! Niech Pan będzie z Wami!

Bardzo podbudowywujace. Cieszę się, że wróciłaś. Odmówię za Ciebie parę zdrowasiek. Trzymaj się, głowa do góry. Dziękuję za piękne świadectwo.

Bardzo piekne i zyciowe swiadectwo.
Jezus czeka aby do Niego przyjsc. Czlowiek przychodzac i wchodzac glebiej w te relacje zmienia calego siebie i swoj stosunek do swiata, zycia.
Doskonale ze rozwijasz swiadoma, dorosla wiare.

Pięknie dziękuję za ciepłe przyjęcie

Jezus nie przychodzi nieproszony. Moi Rodzice nieraz zapewne modlili się za mnie (powiedziałam Im w pewnym momencie, że straciłam wiarę), lecz modlitwy nie pomogą, kiedy nie ma woli zainteresowanej strony. A wystarczyło tylko odrobina chęci, minimum zwrócenia się do Pana o pomoc, jakiekolwiek otwarcie - i stał się taki osobisty cud. Bóg jest wielki, miłosierny, Bóg jest Życiem i wyciągnął mnie powoli z tego (przepraszam za porównanie) duchowego, życiowego szamba; oczywiście niezbędna jest współpraca, wola i wiara. Lecz naprawdę, na pierwszy krok wystarczy gram zaufania dla Pana, dobrej woli - a dary przekroczą nasze najśmielsze oczekiwania.

Aktualnie nadal poszukuję odpowiedzi na wiele pytań, mam nieraz wątpliwości natury doktrynalnej - lecz nigdy już nie zwątpię w Pana.

Bądźcie błogosławieni!

szukaj i pytaj - to dozwolone a nawet zalecane

Oczywiście - wiara bez wątpliwości to fanatyzm. W wolnym czasie chętnie poczytam forum i z pewnością będę się udzielać

Pozdrawiam

Truskawka90 piękne świadectwo i niech Ciebie Bóg błogosławi

Może nie tyle nie przychodzi nieproszony ile człowiek odwracając się od Niego nie może usłyszec co On mówi, gdyż zamyka swoje uszy.

Pewnie że konieczny jest akt woli, od tego się czesto zaczyna.
To jak z wyjściem z nałogu czy podjeciem decyzji o schudnięciu.
Musi byc JA TEGO CHCĘ.

Pytania i wątpliwości są, bośmy tylko ludzie ale ludzie myślący, ten kto ich nie ma brnie raczej w faryzeizm, co widac na forum.

Pięknie piszesz. Z Panem Bogiem.

Witaj

Napisałaś piękne świadectwo, w jaki sposób Pan Bóg zaczął powoli Cię zmieniać, działać w Twoim życiu.

Ten czas, który teraz przechodzisz to czas wielu zmian - Nie łatwo odrzucić to co robiło się dotychczas i zmienić całkowicie swój światopogląd, trzeba mieć bardzo dużo samozaparcia w sobie, a przede wszystkim wiary w Pana Boga.

Wiedz, że jesteś w rękach Pana Boga, choć czasami możesz nie wiedzieć jak kroczyć przez to życie, jak postępować, to Pan Jezus Cię prowadzi i pomaga Ci we wszystkim, wskazuje Ci drogę, stawia przed Tobą ludzi, którzy również Cię prowadzą - musisz tylko być otwarta na łaskę Bożą, ufać, że to wszystko co Cię spotyka to dzięki Panu Bogu, jego miłości.

Trzymam kciuki za wszystko, aby te chwile, które teraz przeżywasz były dla Ciebie pięknymi chwilami przebywania z Panem Bogiem, bo to co teraz przeżywasz nie jest do opisania, nie da się tego od tak doświadczyć.

Pamiętaj o modlitwie i sakramentach ( Spowiedź, Eucharystia ), bo one Cię umacniają, przybliżają do Pana Boga i chronią od zła, bo zły też będzie walczył, żebyś znów zbłądziła - stracił duszę, która się zagubiła. Bądź jednak spokojna, przy Panu Jezusie jesteś bezpieczna.

Modlitwa różańcowa jest piękną i skuteczną modlitwą - Matka Boża wstawia się za nami u Pana Boga.

Dużo uśmiechu życzę i radości! Zaczynasz nowy etap w życiu, piękny etap, a pierwsze owoce już zapewne widzisz i będziesz widzieć kolejne.

Pozdrawiam i pamiętam w modlitwie!

P.S: Gdybyś chciała coś poczytać, ja też założyłem temat w dziale " Duszpasterstwo " - " Moje kroki do Pana Boga ", wiele osób się wypowiadało i dziękuję im za to, bo wiele rad mi bardzo pomogło. Może i Tobie się przydać.

O właśnie! Zawsze wierz w to, że Bóg jest dobry. Nawet, gdy ktoś będzie chciał zasiać ci w sercu zwątpienie, wytrwaj, przeczekaj, bądź cierpliwa. Nigdy nie wierz w sugestie, że Bóg może kłamać, że może być niesprawiedliwy dla ludzi, że się nami nie interesuje, że nie wysłuchuje naszych modlitw, itp.
Zawsze pamiętaj, że Bóg jest dobry!