Przez 22 lata mojego katolickiego życia nie udało mi się odnaleźć Boga tak NAPRAWDĘ - aż do poprzedniego tygodnia. Chociaż w ciągu tych wszystkich wiosen parę razy starałam się Go szukać, i nawet gdzieś tam trzymałam Go przy sercu, to prędzej czy później zaprzestawałam prób i trwania.
Na podstawie tych dwóch (o ile dobrze pamiętam) udanych podejść (raz jak byłam dzieckiem i raz gdy już znalazłam się się na studiach) byłam w stanie stwierdzić, ze życie w Bogu MA jak największy sens, jestem szczęśliwa. Jednakże, jak się okazywało bo pewnym czasie, też słaba bo wiara gasła i to tak na dobre.
Mając już za sobą jedną przepiękną(!) spowiedź, do której przyszłam z wielka wiarą, a z której wyszłam z ogromnym szczęściem, postanowiłam po dość długiej przerwie pójść jeszcze raz. Co mnie skłoniło oprócz tego doświadczenia? Nieszczęścia dzieciństwa zaczęły wracać, martwy punkt w życiu dołował i to przeczucie. To przeczucie że muszę iść, bo ON mnie woła, bo muszę siebie ocalić, bo tylko miłość może przetrwać a wszystko co miłością nie jest usycha, czego dowodem jestem ja i ludzie mnie otaczający. Bałam się, 2 lata bez Sakramentu Pokuty to sporo. Zastanawiałam się nad spowiedzią generalną ale w końcu poszłam i powiedziałam Jezusowi co najważniejsze, to czułam i chciałam żeby wiedział - że żałuję że zgrzeszyłam i nie chcę już tego więcej. Tym razem przyznałam Mu całkowita rację, zaufałam, wypowiedziałam grzechy, wszystko bez formułek, swoimi słowami. Oczywiście nie obyło się bez płaczu, trzęsącego się głosu, pustki w głowie.. Powiedziałam księdzu "przepraszam" bo głupio mi było tak się rozpadać przed nim, a on odpowiedział "spoko, spoko". Nie zapomnę tego i tego, jak powiedział ciepłym głosem że sama mam wybrać sobie pokutę bo on nie jest tu żeby karać ani sądzić. Zamurowało mnie, Chrystus po prostu przebaczył i nawet nie chciał karać tylko zaproponował żebym sama znalazła sobie formę zadośćuczynienia? Tak, właśnie gdy najbardziej tego potrzebujemy Jezus potrafi pokazać jak bardzo nas kocha. W całym zamieszaniu w mojej głowie powiedziałam że chciałabym tylko żeby Jezus już był ze mną zawsze (co nie jest pokutą ), na co ksiądz oznajmił że trzeba Go szukać, a ja odpowiedziałam że będę.
Po powrocie do ławki płakałam jeszcze długo ale cieszyłam się że wreszcie mogłam być częścią Kościoła, uczestniczyć w Mszy Swiętej jako dziecko Boga!!! Od tamtej pory nie przestaję myśleć o Bogu, dużo się modlę, uczestniczę w nabożeństwach, czytam Pismo Swięte, opowiedziałam o wszystkim mamie i bratu. Dotychczasowe hobby związane z grzechem (przemocą, perwersjami sexualnymi itp) wyeliminowałam z życia i otaczam się wszystkim co związane z Bogiem, bo CHCĘ Go poznać i być blisko. Mam dużo ciekawych książek i czasopism, filmów, znalazłam fora i strony internetowe (jak ta). Czuję spokój w sercu, bliskość Boga, pogłębioną wiarę, poczucie że robię coś dobrze, radość że mam ( i Ty też masz) tak wspaniałego Ojca Stworzyciela i Brata Zbawiciela. Nie przestaję szukać, docierać, starać się! Usiłuję robić krok do przodu w wierze, chcę się skupić tylko na niej. Chciałabym napisać więcej ale równie dobrze mogłabym nigdy nie przestawać pisać. Ludzie szukajcie Jezusa, gdy się ku Niego zwrócicie, na pewno was nie zignoruje tylko przebaczy wszystko i mocno przytuli!!! Wydaję się za piękne żeby było prawdziwe, ale takie jest, więc proszę was wierzcie!

Nina

Wiesz co, jeśli to Ci nie wychodzi, to nie ma sensu tego robić. Ja też nie przepadam za naganiaczami, akwizytorami. Każdy, kto mnie zaczepia i chce mi coś wcisnąć budzi u mnie odwrotny skutek niż on chce osiągnąć.

Chociaż z drugiej strony słyszałam nieraz świadectwa, że ktoś usłyszał od kogoś np. "Bóg Cię kocha" i to zdanie w nim pracowało. Albo jakiś cytat z Pisma św. Mogę poświadczyć, że kiedy w rozmowie z kimś zacytuję coś z Biblii odnośnie poruszanej sprawy, to często po jakimś czasie dopiero widzę, że to Słowo tę osobę poruszyło. Nigdy jednak sama nie wyskakuję z jakąś ewangelizacją do przypadkowych osób, tym bardziej na ulicy.

Najlepsze co można zrobić, to skupić się na wyłącznie swoim osobistym nawróceniu, które na pewno spowoduje, że to ludzie sami będą Cię zaczepiać i pytać o Boga. Np. św. Ojciec Pio nie latał za ludźmi, oni sami lgnęli do Niego. I tego Ci życzę.

Hihi to jak mniemam odpowiedź na mój post zatytułowany "Głoszenie Ewangelii w naszych czasach"? Mała pomyłka, nie szkodzi i dziękuję za podpowiedź. Mam nadzieję że Duch Swięty może kiedyś poruszy ich serca.
Masz rację że swoim przykładem najlepiej głosimy Słowo Boże, (a mam nad czym pracować) więc przede wszystkim tak dawajmy ludziom znać o Nim.

Duch Święty sam skieruje do ciebie tego kogo Pan Jezus chce zbawić, to jest piękne właśnie w tym wszystkim