Ostatnio (od paru lat) Po przyjęciu Komunii Świętej, podczas modlitwy odczuwam wewnętrzne trzęsienie ciała, drżenie. Nie towarzyszy temu niepokój czy strach. Po prostu trzęsę się wewnętrznie (a czasem mam wrażenie, że widać to na zewnątrz) modląc w zależności od długości modlitwy dziękczynnej. Czy ktoś z was przeżywał z was coś podobnego? A jeśli tak to czy można to wytłumaczyć?....oczywiście nie ma to związku z aktualną temperaturą w Kościele - nie jest mi zimno

Pielęgnuj w sobie te uczucia.
Pamiętasz Małą Arabkę?

Proś Boga o dobrego kierownika duchowego.

Wstyd, ale nie pamiętam. Doczytam. A o co chodziło z Małą Arabką?

Pamiętam że tańczyła. Czasami tak miewała w trakcie modlitwy. Tyle wiem.
Poszperaj w sieci. Jest fajny film i niej.

Może to być 'doświadczenie religijne/duchowe' (możesz poszukać w literaturze tematu "religious/spiritual/sacred/mystical experience"). Przybierają one różne formy, np. właśnie taniec. Są tłumaczone na różne sposoby, np. od. str. neurologii, itd. Nie są istotą wiary, ale wielu przywiązuje do nich wagę.

Mała Arabka
http://www.youtube.com/watch?v=8qx7k9z6dS0
Widziałam ten film, dlatego polecam. Składa się z dwoch cz.
Miłego popołudnia

Dzięki nie czytałem tego wcześniej. U mnie chyba coś innego. Bo ja się po prostu wewnętrznie trzęsę, jak by mięśnie brzucha, płuc, krtani same się napinały i dygotały. Częściej następuje to w dniu w którym Spowiedź i Komunia następowały zaraz po sobie.....jak gdyby wtedy kiedy jestem bez grzechu.

Sakramenty te są zapewne bardzo ważne dla Ciebie i być może dlatego przypisujesz tym fizycznym objawom jakieś dodatkowe znaczenia i pielęgnujesz w sobie tę wiarę.
Myślę że lepiej skupić się na byciu dobrym człowiekiem, na wzajemnej Miłości, pytaniu siebie o nią w takich momentach, niż na przywiązywaniu większej wagi do takich oznak. Podobne reakcje naszego ciała może też powodować trema, zakochanie, niepewność, lęk, wyrzuty sumienia itd. A jeśli skupiamy się na tych swoich stanach, tym bardziej możemy się nakręcać na takie fizyczne reakcje ciała doszukując się w nich czegoś więcej, niż są.

Twoje wyjaśnienie trafiło do mnie, dzieki. Wiem, to jest zakochanie .

Jak nam już tu świadczyłeś dane ci było doświadczyć fizycznie Boga i tym nie jako ukierunkować życie nawrócić się. To co zauważam, twoja natura jest taka, że odczywasz fizycznie momenty duchowo ważne. Bardzo głeboko przezywasz to z kolei wiąże się tez z tym że towarzysza pewne doznania fizyczne.
Naprawdę ważne byś znalazł kierownika duchownego. Tak wrażliwość, takie odczucia są bardzo zwodnicze. Zmierzam do tego, byś przemyślał co się stanie jak z jakiegoś powodu doznaie przestanie być tak silne, albo zaniknie, albo pojawi się w chwili podejmowania decyzji grzech, moja wola, wola Boga.

Pamiętam, był taki okres, że coś bardzo zbliżonego odczuwałem po każdej komunii - przypominało mi dreszcze jak są pod ciepłym prysznicem, później jakby słyszenie bicia serca, i jakby odrywanie od miejsca, w którym się znajdowałem ( niby widziałem osoby obok, ale nie miały one dla mnie znaczenia tak i muzyka). Najsilniej w tym dniu kiedy byłem u spowiedzi.
Wstrząsem były słowa rekolekcjonisty: Pan Bóg to nie dezodorantem, że trzeba go czuć.
Pamiętam, że nawet decyzja czy iść d spowiedzi czy nie była u mnie jakby warunkowana czy te doznanie jest nadal tak silne czy nie. Moja żona jakby sprowadziła mnie na ziemię. Wskazała robisz to to to i idziesz do komunii. Przemodliłem przyjrzałem się dokładnie i okazało się, że już tak nie jest różowo. Wcale te uczucie jakby zalewania miłością, uświadamiania realności spotkania z Jezusem nie przekłada sie na moje zachowanie po komunii - największe awantury, czepienie się o błahostki były właśnie po Eucharystii z doznaniem.
Kilka miesięcy nie miałem takich symptomów, spowiadam się regularnie (1 raz w miesiącu), chyba, że popełnię grzech ciężki to idę przy najbliższej okazji. Niedziela, przebiega jednak inaczej, sprzeczek praktycznie nie ma.
Inaczej przystępuje do komunii, nie zastawiam się co poczuję - (był moment, że nawet z tego powodu zastanawiałem się czy nie pójść do Kościoła w tygodniu - mimo, że to byłoby w tym okresie bardzo ogromnym utrudnieniem w obowiązkach i dodatkowym obciążeniem dla żony).
Te porównanie z dezodorantem pokazuje, jak wiele rzeczy w moim życiu, w których silne doznania fizyczne równałem z obecnością Boga, zwłaszcza te pozytywne, nie maja wiele wspólnego. Mogę powiedzieć, że znacznie częściej, te które były negatywne miały więcej wspólnego z kierowaniem ku nawróceniu.

Nie skupiaj się na tym, jest ok ni podtrzymuj i nie wzbudzaj.

Masz rację. Szczególnie po Spowiedzi i Komunii. Po wyjściu z kościoła często dopadają mnie pokusy, aby zgrzeszyć,,,tak po prostu z niewiadomego powodu. A raczej chyba wiadomego - zły nie śpi i atakuje.

Te intensywne doznania u osób wrażliwych są charakterystyczne dla etapu przebudzenia duchowego i - jak pisze castorian - utrudniają trzeźwe spojrzenie na siebie, choć umacniają więź z Bogiem, Który przecież uznał, że z jakiegoś powodu są nam potrzebne. Warto pamiętać, że one miną i przyjdzie czas na szukanie Boga jakby po omacku. Szerzej o tym w dziełach św. Jana od Krzyża i św. Teresy od Jezusa.