Witajcie mam na imię Paweł. Jak myślicie co sprawia, że człowiek wierzy w Boga? Każdy człowiek już od dzieciństwa słyszał o Bogu. Co sprawiło, że w niego uwierzył. Wiele osób mimo, że słyszały o Bogu w niego nie uwierzyły.
Moim zdaniem Wiara jest łaską daną od Boga. Z drugiej strony Pan Jezus który kocha każdego człowieka będzie zawsze postawiony przed sądem człowieka wierzę lub odrzucam czyli nie wierzę bo np:
-Bóg nie istnieje
-Nie ma Boga jaki Bóg pozwoliłby aby tyle dzieci w Afryce umierało z głodu.
-Jeżeli nawet Jezus żył nie był Bogiem.
Wiele jest jeszcze takich argumentów przez które ludzie nie wierzą. Każdy człowiek ma wolną wolę. Ja myślę, że aby uwierzyć trzeba to poczuć.
Ciekawi jestem co myślicie? Co sprawiło że uwierzyliście? Czy pamiętacie ten moment?

Hej.

Dokładnie jak napisałeś Pawle - Wiara podchodzi od samego Pana Boga, my sami z siebie niczego nie możemy.

Człowiek natomiast przestaje wierzyć, bo sam próbuje " doszukiwać " się różnych paradoksów, bądź łatwo ulega zdaniu innym - Bardzo fajnie jest do opisane w przypowieści o ziarnie, gdzie ziarna, które upadły na drogę zostały wydziobane przez ptaki, inne na skałę, lecz nie mogły zapuścić korzeni i wypaliło je słońce, kolejne wpadły pomiędzy chwasty/ciernie i nie zdołały wyrosnąć, oraz te, które spadły na żyzny grunt i zdołały wyrosnąć.

Wiara to przede wszystkim ciągły kontakt z Panem Bogiem, to nie tylko " ideologia ", to fundament, na którym opieramy swoje życie, a nie od czasu do czasu sobie przypomnimy, że wierzymy.

Trzeba tą wiarę ożywiać przez sakramenty ( Eucharystia, Sakrament Pokuty ), czytanie Pisma Świętego, modlitwę, rozmowę z Panem Bogiem, jak z przyjacielem.

Jeśli brakuje nam tej wiary, bądź ufności w to, że Pan Bóg jest - To trzeba o to wszystko prosić Pana Boga, a On nam tego udzieli, bo nas kocha - Należy jednak prosić z pokorą, a nie z nastawieniem, że Pan Bóg jest tylko od dawania - My musimy swoim wysiłkiem również pokazywać, że nam zależy na Panu Bogu, że chcemy codziennie nieść swój krzyż i nigdy się nie poddawać.

Tak, to jest z Łk 8,5-15
"jedno padło na drogę i zostało podeptane, a ptaki powietrzne wydziobały je.
Tymi na drodze są ci, którzy słuchają słowa; potem przychodzi diabeł i zabiera słowo z ich serca, żeby nie uwierzyli i nie byli zbawieni.

Inne padło na skałę i gdy wzeszło, uschło, bo nie miało wilgoci.
Na skałę pada u tych, którzy, gdy usłyszą, z radością przyjmują słowo, lecz nie mają korzenia: wierzą do czasu, a chwili pokusy odstępują.

Inne znowu padło między ciernie, a ciernie razem z nim wyrosły i zagłuszyły je.
To, co padło między ciernie, oznacza tych, którzy słuchają słowa, lecz potem odchodzą i przez troski, bogactwa i przyjemności życia bywają zagłuszeni i nie wydają owocu.

Inne w końcu padło na ziemię żyzną i gdy wzrosło, wydało plon stokrotny.
W końcu ziarno w żyznej ziemi oznacza tych, którzy wysłuchawszy słowa sercem szlachetnym i dobrym, zatrzymują je i wydają owoc przez swą wytrwałość."

Zawsze mnie intrygowało, kiedy wydam w końcu plon stokrotny? Widziałam siebie czasami, że jestem ziemią żyzną, jednakże chyba częściej widziałam siebie jak z radością przyjmuję słowo i odchodzę uszczęśliwiona, a potem troski, przyjemności, pokusy, lenistwo powodowały to, że nie wydawałam należnego plonu.
Później bardzo zamartwiałam się. Pewnego razu przyszedł Bóg mi z pomocą, kiedy podczas rekolekcji ignacjańskich usłyszałam, że każdy człowiek w nosi w sobie różną glebę. Jesteśmy i drogą i skałą i cierniami i glebą żyzną i nie należy siebie przykładać tylko do jednej gleby. Bardzo mnie to uspokoiło i dziękuję Bogu za dar bycia choć od czasu do czasu ziemią żyzną.

Bardzo ładne słowa lucja - To prawda, bo jesteśmy tylko ludźmi, podatnymi na pokusy i grzech, a więc jest też w nas trochę cierni i skał, jednakże łaska Boża sprawia, że możemy również stać się glebą żyzną, potrafiącą dać obfity plon.

Sami niczego z siebie nie możemy.

To ze dzieci w Afryce umieraja z głodu,to nie wina Boga tylko tego świata i rzadzących nim.

Bóg sprawił, że uwierzyłem. Modliłem się o coś dla mnie ważnego, modliłem się nie tyle z wiary, co z desperacji. A Bóg mnie wysłuchał. Zacząłem więc czytać biblię, zamiast się skupić na tym, co czytam to zacząłem się zastanawiać: "Czy ten Bóg naprawdę jest?" Zaraz po tym trafiłem na fragment Wj 3, 14-15.

Wtedy uwierzyłem w Boga i uwierzyłem Bogu.

No właśnie co sprawia że człowiek wierzy oglądałem reportaż tylko nie odpocządku tytuł cyrograf facet skupywał dusze za 5 zł i z jego wpowiedz wyszło że wierzący bradzo chętnie sprzedawali a ateiści niezabardzo a więc co sprawia .

Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą" (Mt 5,8). Organem umożliwiającym nam widzenie Boga jest serce. Sam rozum nie wystarczy.Żeby człowiek mógł doświadczyć Boga, konieczne jest współdziałanie wszystkich władz jego egzystencji. Żeby człowiek
mógł oglądać Boga, jego serce, czyli całość człowieka, musi być czyste,
wewnętrznie otwarte i wolne. Teofil z Antiochii (ok. 180) tak to kiedyś wyraził w dyskusji z pytającymi go ludźmi: „Jeśli powiadasz mi: pokaż mi twego Boga, to odpowiem ci: pokaż mi twego człowieka (...). Bo Boga poznają ludzie, którzy potrafią Go zobaczyć, którzy mają otwarte oczy ducha (...) Jak lustro musi być czyste, tak czyste musi też być wnętrze człowieka..."

I tak pojawia się pytanie: w jaki sposób to wewnętrzne oko człowieka
staje się czyste?Jak zdjąć kataraktę, z powodu której jego wzrok staje się mętny albo zupełnie zanika?

Otóż ten temat znajdujemy przede wszystkim w Psalmie 24, który jest przykładem starej liturgii Wejścia do świątyni. „Kto wstąpi na górę Pana, kto stanie w Jego świętym miejscu? Człowiek o rękach nieskalanych i o czystym sercu, który nie skłonił swej duszy ku marnościom i nie przysięgał fałszywie". Przed bramą świątyni pojawia się pytanie, kto może stanąć tam, w pobliżu Boga żywego. Warunkiem tego są „ręce nieskalane i czyste serce". Psalm na rozmaite sposoby wyjaśnia treść tego warunku przystąpienia do miejsca mieszkania Boga. Niepodważalnym warunkiem, który muszą spełnić ludzie chcący się zbliżyć do Boga, jest pytanie o Niego, szukanie Jego oblicza: jako podstawowy warunek pojawia się znowu ta sama postawa, którą napotkaliśmy wcześniej, wyrażona w słowach „głód i pragnienie sprawiedliwości". [b]Proszenie Boga, szukanie Jego oblicza - oto pierwszy i podstawowy warunek wznoszenia się prowadzącego do spotkania Boga.Wcześniej jeszcze, jako wyjaśnienie nieskalanych rąk i czystego serca, było podane, że człowiek nie kłamie i nie składa fałszywej przysięgi - a więc uczciwość i prawdomówność w relacjach z drugim człowiekiem i ze społecznością — to, co moglibyśmy nazwać etosem społecznym, takim jednak, który sięga głębi serca. Psalm 15 wyjaśnia to szerzej jeszcze: zgodnie z nim można powiedzieć, że warunkiem zbliżenia się do Boga jest istotna treść Dekalogu, jednak z położeniem akcentu na wewnętrzne szukanie Boga i wędrowanie ku Niemu (I tablica), a także na miłość bliźniego i sprawiedliwość względem jednostki i społeczności (II tablica).

W ustach Jezusa słowa te nabierają jednak nowej głębi. Istota Jego postaci sprowadza się do tego właśnie, że widzi Boga, obcuje z Nim twarzą w twarz, w nieustającej z Nim wewnętrznej wymianie — żyje w egzystencji Syna. Zatem są to słowa z gruntu chrystologiczne. Boga oglądamy wtedy, gdy wchodzimy w „uczucia Chrystusa" (Flp2,5). Oczyszczenie serca dokonuje się w naśladowaniu Chrystusa, w stawaniu się z Nim jednością. „[i]Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus" (Ga 2,20). I tutaj pojawia się coś nowego: wznoszenie się ku Bogu ma miejsce właśnie w uniżeniu pokornej służby, w uniżeniu miłości, która stanowi istotę Boga i dlatego jest autentycznie oczyszczającą siłą, uzdalniającą człowieka do poznawania i oglądania Boga. W Jezusie Chrystusie sam Bóg objawił się w uniżeniu: „On to,istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz uniżył samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stając się podobnym do ludzi... uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej... Dlatego Bóg Go nad wszystko wywyższył..." (Flp 2,6-9). Słowa te wskazują na decydujący zwrot w dziejach mistyki. Ukazują nowość chrześcijańskiej mistyki, wywodzącą się z nowości Objawienia w Jezusie.Bóg uniża się - aż do śmierci na Krzyżu. I w tym właśnie objawia się w swej rzeczywistej boskości. Wznoszenie się do Boga dokonuje się w towarzyszeniu Mu w tym uniżeniu. Liturgia wejścia Psalmu 24 otrzymuje w ten sposób nowe znaczenie: czyste serce to serce miłujące, które wchodzi we wspólnotę służenia i posłuszeństwa z Jezusem Chrystusem. Miłość jest ogniem, który oczyszcza i zespala ze sobą rozum, wolę i uczucia;który jedna człowieka z nim samym mocą jednoczącą, pochodzącą od Boga, tak że staje się sługą zjednoczenia rozłączonych. W ten sposób człowiek wkracza do mieszkania Boga i może Go oglądać. A to właśnie znaczy: być błogosławionym.

Jozef Razinger

O to samo kilka dni temu zapytałam mojego męża i zgadzam się z tym że wiara pochodzi od samego Pana Boga.

Również zgadzam się że potrzebne jest czyste serce. Jako dziecko było mi łatwiej wierzyć, ufać i kochać Pana Boga. Oczywiście na swój dziecięcy sposób. Potem przyszedł czas nastoletni i zaczęły się większe grzechy i serce jak gąbka wodą, zaczęło naciągać grzechami. Nie zapomniałam o Bogu ale wiara w niego i zaufanie stało się inne, trudniejsze... a potem nadszedł dzień kiedy trzeba było zacząć żyć wgł. zasad Bożych o kazało się że wcale nie jest to takie łatwe, piękne i kolorowe. Mimo tego nie żałuję.

Ja jestem ciągle w drodze do Pana Boga.

W moim wypadku wiara była pełniejsza, kiedy byłam dzieckiem i panienką, a zaczęłam wątpić,kiedy pojawiły się sytuacje nie z mojej bajki,kiedy zostałam żoną i weszłam w inny świat.Zachowania ludzi zniszczą,zdepczą największą wiarę,jak również odbudują.