Zacytuj może. Bo ja widzę jedynie nawoływania do ostrożności i poddania się kierownictwu osoby kompetentnej. To nazywa się roztropność.

Nie moja droga, nie będę przeszukiwał 7 podstron tematu.

Aj tam sprzeczka..
Jedynie prośba o większy sceptycyzm w tych objawieniach i zwrócenie uwagi na to że cały czas dzieją się cuda - tyle że mniej spektakularne. Zamiast wypatrywać "niesamowitości" warto spoglądać na Świat taki jaki mamy do dyspozycji - to jeden wielki cud.

Aha, ok. Chcę, żeby każdy mógł to przeżyć. Nie byłoby wtedy ateistów. Wielu rzeczy nie rozumiem, wiem jednak jedno. Nie da się tu być sceptycznym, gdy coś takiego się przeżyje. Zaprzeczanie takim rzeczom, to jak patrzenie w Słońce i mówienie, że jest noc. Bycie sceptycznym, to jak patrzenie w to samo Słońce i mówienie, że jego blask nie pochodzi ze Słońca. Nie da się, nieważne jaki punkt widzenia przyjmiesz.

Nie wziąłem poprawki na to, że nie każdy tego doświadczył. Nawet ludzie, którzy w moim przekonaniu na to zasługują. Żadne słowa tego nie opiszą, to trzeba przeżyć.

Zaręczam Ci, że gdy dojrzejesz w wierze, zmienisz zdanie. Są różne powołania w Kościele. Bóg mógłby się objawić każdemu wewnętrznie, niepotrzebna byłaby do tego religia. A jednak postanowić założyć Kościół, gdzie są różne powołania i tylko tym, którym uważa to za potrzebne, Bóg udziela takich umocnień. Mądrze i ciekawie mówił o tym o. Joachim Badeni, choć swoimi przeżyciami zaczął się dzielić z innymi dopiero po 80-tce

Przeczytałem cały temat i też nie sądzę, że Krzysztof doświadcza czegoś od złego i podoba mi się jego optymizm, wiara.
W odniesieniu do tego, że trzeba być ostrożnym... Ogólnie tego, co jest napisane na tej, siódmej stronie wątku, mam do Was prośbę. Powiedzcie, proszę, co sądzicie o tym, co ja przeżyłem. Pytałem o to już ludzi na forum ateista.pl, ale tam dowiedziałem się tylko tego, co już sam wiem.

Zawsze się zastanawiałem nad sensem życia i nadal go nie widzę patrząc przez pryzmat Boga. Zakładając, że Boga nie ma, życie to zwykłe przedłużanie gatunku i wszystko jest ok.
W wieku około 20 lat już tak mi się nie chciało żyć, że po prostu chciałem umrzeć, ale nie w wyniku samobójstwa, tylko prosiłem Boga, żeby mnie stąd zabrał i żeby moja świadomość przestała istnieć. No i pewnego razu zaczął mnie zabierać. Nagle poczułem błogostan, który cały czas narastał i uświadomiłem sobie, że właśnie umieram. Pomyślałem, "no i co, jest super!" Zacząłem myśleć o znajomych, rodzinie ale wiedziałem, że wszyscy z nich dadzą sobie radę beze mnie. W końcu pomyślałem o mojej Mamie, która zawsze powtarzała, że się zabije jak coś mi się stanie (dla niej sensem życia jestem ja - akurat trafiła mi się nadopiekuńcza Mama). I wtedy ogarną mnie strach i powiedziałem "nie, nie chcę jeszcze umierać!". Błogostan pomału sobie odpłynął, a ja obudziłem się całkiem sparaliżowany po popołudniowej drzemce. Jedynie otworzyłem oczy. Ciężko opowiedzieć moją panikę, pierwsze co pomyślałem, to to, że lepiej było jednak umrzeć. Nie trwało to długo, ale mi wystarczy. Może minutę, może dwie, trzy. W każdym razie nagle odzyskałem całą władzę nad ciałem. I teraz pytanie na które nie znalazłem odpowiedzi, a które zadają również inni i też nie wiedzą jak to wytłumaczyć: zakładając, że w wyniku ucisku nerwu, bądź niedotlenienia, doznałem halucynacji i paraliżu, to jak, mimo, że ciągle byłem w tej samej pozycji, obie rzeczy same ustąpiły? Przecież powinny się pogłębiać.
W każdym razie przyszło mi żyć dalej. Co najgorsze, podczas tego przeżycia, moja świadomość wcale nie chciała przestać istnieć.
W zeszłym roku spotkałem faceta, który powiedział o mnie, że "żyję na pożyczonym czasie i mam zrobić coś dobrego zanim umrę" - ciekawe, prawda? Nie wie, skąd to wie. Po prostu, po tym jak przeżył śmierć kliniczną, widzi/wie/czuje więcej.
Moje podejście do Boga jest nie najlepsze jeśli mówimy o Bogu chrześcijańskim. Nie rozumiem chociażby tego, jak ktoś nieskończenie dobry wymyślił świat, w którym jeden żeby przeżyć musi zjeść drugiego.
Natomiast mój sens życia jest taki, żeby być szczęśliwym i dobrym. Ale nie dlatego, że ktoś mnie straszy, że jak będę zły to pójdę do piekła, ale dlatego, że robienie dobra jest bardzo przyjemne.

Pozdrawiam,
Piotr.

Dzięki Piotrze za to wyznanie. Oczywiście - nie jestem w stanie odpowiedzieć na Twoje pytanie.
Jest w Twoich wnioskach kilka nieporozumień, pozwól że zajmę się jednym:

Otóż (abstrahując od przyjemności czynienia dobra - cóż zwykle tak jest, ale nie zawsze...) z tym "straszeniem" jest pewne nieporozumienie. Otóż do Piekła pójdzie ten, kto chce. Tylko ten.
Z tym że piekło to właśnie stan w którym człowiek "jest zły" - nienawidzi Boga i innych. Niebo to stan przeciwny. Więc nie tyle się do nieba i piekła "idzie" co człowiek się do takiego stanu "doprowadza".

W moich wnioskach jest mnóstwo nieporozumień, masz rację. A z tym piekłem zawsze byłem przekonany, że jest po mojemu. Ale ostatnio zaczynam patrzeć na to inaczej i jestem skłonny przyznać Ci częściowo rację. Najgorsze, że ja ogólnie nie lubię, nie przepadam za Bogiem, ale lubię dobro i ludzi. Gdy myślę "po chrześcijańsku" to życie niby ma jakiś tam sens, ale jak myślę "po ludzku" przez pryzmat Boga, wtedy nie ma żadnego. Jestem po prostu zły na Niego, ale ostatnio też dochodzę do wniosku, że Bogiem nie jest ten Bóg opisany w Piśmie, albo jest on po prostu źle opisany. Jak już pisałem, postanowiłem niezależnie od Niego być dobrym człowiekiem. Niemniej czegoś mi brakuje. Nie wiem, może wiedzy, może pewności czegokolwiek, nie wiem...

Jeśli tak, to jak Go poznasz, to polubisz. Często ludzie, mając fałszywy obraz Boga, w konsekwencji Go nie lubią ze szlachetnych pobudek (bo wydaje im się niedobry).Nie tyle "źle opisany" co trzeba trochę treningu by Go poznać z Pisma (to jednak tłumaczenie, z języka w martwej wersji, sprzed tysiącleci, z kultury posługującej się zupełnie innymi "kluczami pojęciowymi" i skojarzeniami, z tekstu napisanego przez ludzi żyjących w zupełnie innych realiach. Dlatego właśnie - wbrew "dobremu brzmieniu" zasada "tylko Pismo" jest taka głupia).Niestety, samemu to niemożliwe. Można kawałek pójść samemu, ale dalej nie przejdziesz.
Na szczęście nie trzeba tak...

Może wyjaśni Ci ten hymn, napisany przez św. Pawła?
Wczytaj się w niego - to bardzo mądry tekst, nie ma tam nic o straszeniu:

Obyście mieli rację, że Bóg jest jedynie dobrem i miłością.

Nie jedynie, a w całości. I mamy rację na 100%

Dziękuję Krzysztof za Twoje świadectwo. Ja w nie wierzę. Dało mi sporo do myślenia.

I sprawiedliwością .

też dziękuję Krzysztofowi za świadectwo, było tam nawet kilka spraw, które mnie zastanawiały i trochę się rozjaśniły, właściwie mnie utwierdziły, była też odpowiedź na moją dzisiejszą wątpliwość
Otóż dziś rano modliłam się do Boga bardzo szczerze, wylewając swoje żale -tzn. wydawało mi się, że tak nie wypada...

Zaskoczyły mnie też wyznania hmhmm - jego świadectwo poniekąd. Hmhmm pytałeś co to jest nawrócenie, więc ośmielę się ciebie naprowadzić, choć pewnie to znasz. Nawrócenie to powrót do Boga przy jednoczesnym PORZUCENIU swojego grzesznego życia. Nie raz i nie dwa razy w życiu takie nawrócenie ma miejsce. Nawracamy się przez całe życie, pamiętając, że:
"Nie każdy, który Mi mówi: Panie, Panie!, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie."
Tak więc nie wystarczy BYĆ PEWNYM, że jest Bóg na Niebie.