Właśnie moje ciało dopomina się odpoczynku. Więc muszę na dzisiaj kończyć, bo inaczej dusza znowu zaśnie przy różańcu.

Pozdrawiam.
Zosia

Ty Zosiu napisałaś o harmonii duszy i ciała. Ja to widzę inaczej, jakby we mnie było dwóch ludzi - jeden cielesny a drugi duchowy. No dosłownie dwie osoby. I wg mnie tu nie chodzi o harmonię tych dwóch osób, tylko o to, żeby ten człowiek cielesny (ego - jak napisałaś) malał, to wtedy ma szansę wzrastać ten człowiek duchowy (czyli Jezus) we mnie. Ja to tak rozumuję. O harmonii duszy i ciała nie myślałam.

I zauważyłam też, że u mnie barometrem łącznosci z Jezusem (czyli też można powiedzieć wzrostu duszy) jest to, ze wciąż odsłania mi moje słabości i grzechy o których nie miałam pojęcia. Pewnie to się nigdy nie skończy. Ciekawe ile to jeszcze sie o sobie dowiem. Ale bardzo się cieszę z tych Jego reprymend, których mi Pan Jezus stale udziela. Bo jest taki kochany, pokazuje to tak czule, podkreślając to w duszy "Nie potępiam Cię, pomogę Ci się zmienić, zmienię twoje serce, upodobnię do swojego". I jeszcze ciąglę mam w głowie, że mam sama względem siebie mieć miłosierdzie, bo inaczej mnie nie nauczy mieć miłosiernej miłosci do innych ludzi.

Moze i cos przeinaczylam.

Ja też napisałam o dwóch różnych istotach w jednym ciele i jak na razie to one walczą u mnie. Harmonia duszy i ciała jest właściwie chyba ideałem, do którego powinnam dążyć - a to faktycznie nie jest łatwe. To, że napisałaś o miłosierniej miłości i nie potępianiu daje mi do myślenia, bo we mnie cały czas siedzi chyba jakaś zatwardziałość co do postępowania innych ludzi. Ciągle mi to krąży w głowie.
Mindmonkey, nic nie przeinaczyłaś. Czasami czytając czyjś wpis odruchowo na niego odpisujemy tak jak to czujemy. Twój wpis o tronie dał mi do myślenia, że może faktycznie od innych chciałabym wymagać czegoś więcej - zupełnie jakbym siedziała na tronie. A żeby usiąść na tronie, to trzeba być królem - ja nim nie jestem. Cieszę się, że mi to napisałaś. Dziękuję.
Czasami, gdy ktoś opisuje swoje przeżycia, doznania, uczucia, dostaje odpowiedzi w formie "łał" albo "chwała" albo "ojej ty to musisz być święta/y". Tak na prawdę to chłodna ocena kogoś z boku może dać więcej niż tysiące pochwał. Pochwały wbijają w pychę, Myślenie i rozważanie daje możliwość właściwej oceny.

Zosia

Zosiu, to ciekawe co piszesz. Bo Ty Zosiu uważasz, że trzeba dążyć do harmonii duszy i ciała. Ja się z tym jednak nie zgodzę. Rozumiem to zupełnie inaczej. Zawsze tzw. ego, człowiek cielesny będzie walczył z człowiekiem duchowym. I nie ma moim zdaniem szans na harmonię. Jak Ty to rozumiesz tę harmonię? Kompromisy? Trochę dla ciała trochę dla ducha? Owszem, zgodzę się, o tyle, że należy też o siebie dbać, o swoje zdrowie, wygląd, samopoczucie, samemu sobie też dać prawo do odpoczynku, przyjemności. Jeśli chodzi o taką harmonię, to się zgodzę.
Ale upieram się przy swoim myśleniu jednak, że aby człowiek duchowy w nas wzrastał (czyli nie żyję Ja lecz Jezus we mnie), to człowiek cielesny musi maleć stale. W człowieku wówczas w jego sercu toczy się nieustanna walka, dopóki to serce nie zostanie skruszone. I myslę, że im bardziej serce zostanie skruszone, tym ta harmonia będzie większa. Takie jest moje myślenie. Nieco inne jak widzisz od Twojego. Czy któraś z nas źle myśli? Nie wiem. Ale mnie to zastanawia. Bo może ja źle myślę.
I jeszcze tak rozumuję: Kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swoje życie, ten je zachowa. Więc nie ma tu miejsce na harmonię. Strata człowieka cielesnego w sobie spowoduje zyskanie życia duchowego. Jak myślisz? I tak myśląc, harmonia to półśrodki, czy coś w tym stylu.

Różaniec jest jak bicz na człowieka, któremu wydaje się, że jest pod wpływem złego.


zosiek
miałam zamiar napisać ci na temat publicznego i cichego pokutowania, ale Metanoja lepiej oddała treść.

Metanoja, widzę, że rozumiemy podobnie, tylko ubieramy w inne słowa. Czytając czyjś wpis "ubrany" w inne słowa niż by samemu uzyło się pewnych słów, wydaje nam się, że ten ktoś myśli inaczej. W rzeczywistości tok myślenia Twój i mój jest prawie taki sam.

Bez względu na to, czy się komuś wydaje, czy faktycznie jest pod wpływem złego, różaniec zawsze bedzie miał wielka moc.
Joannabw, napisz proszę co chciałaś napisać. Może Ty mnie wprowadzisz na prawidłową drogę.

Zosia

j-bw myślała o pokornej, cichej modlitwie gdzieś na uboczu, o poście w intencji innych ludzi, o faryzeuszach wystawiających się na widowisko. Czemu ma służyć takie szuranie kolanami po posadzce kościoła oprócz wywołania politowania. Podaj mi jeden przykład z Biblii, gdzie Jezus tak robił, lub nakazywał tak robić. Według mnie takie pokazówki łatwo mogą wpędzić człowieka w pychę.

Joannabw, tu masz rację, zgodzę się z Tobą i nie podam Ci żadnego przykładu z Biblii popierającego takie pokuty. Stąd ten temat "karłowatość duchowa". Taka forma pokuty, jaką wtedy widziałam dała mi do myślenia. Pomimo, że te osoby, moim zdaniem, nie rozumieją istoty pokuty i ofiary, to przypuszczam, że ich intencje były szczere. Z drugiej strony, czy Bóg nie przyjmie takiej ofiary jeśli nie ma żadnej innej, a ofiarę składa tylko mała grupka osób, która nie potrafi zrobić tego inaczej? Ofiary składane przez ludzi są karłowate, czyli nie dorosły do właściwych rozmiarów.

Właśnie przed chwilą zrozumiałam mój ostatni sen. Pokazanych mi zostało odprawianych jednocześnie w jednym wielkim kościele kilka Mszy Świętych. W różnych miejscach tego kościoła były ołtarze i przy każdym z tych ołtarzy była sprawowana Msza Św. Niby był gwar ale jedni drugim nie przeszkadzali i ja też tam byłam i brałam udział w jednej z tych Mszy Św. Po zakończeiu Mszy mała część osób wzięła pod pachę wielkiego starego barana, żeby dodatkowo złożyć w ofierze Bogu - bo stwierdzili "On tak lubi" - chcieli upodobnić do ofiary starotestamentalnej ale ofiara była nieczysta. Właśnie ta grupka osób stanowi karłowatą część ludzkości - wciąż nie rozumie, że nie takiej ofiary Bóg oczekuje.
Czy nie powinniśmy składać ofiar duchowych z naszego postępowania, z naszych sumień, ofiar cichych złożonych w skrytości ducha? Wielką ofiarą będzie oczyszczenie własnego serca. Ofiarą czystą będzie otwarte i szczere postępowanie. Ofiarą pokory będzie przyznanie się do własnego błędu. Ofiarą zwycięstwa będzie naprawienie błędu, pokonanie własnego grzechu. Ofiarą siły będzie przygwożdżenie własnego "ja". Ciało Jezusa przybito gwoździami. My tymi gwoździami powinniśmy przybijać nasze grzechy tak, żeby już się nie ruszyły.
Zosia

Spójżcie na obecnego papieża Franciszka. Jego działanie jest właśnie składaniem ofiary - wytyka błędy, gardzi bogactwem, robi porządki w Watykanie. Najpierw sprząta u siebie a tym daje czysty i chwalebny przykład ofiary pokory. Nie wywyższa się. Pokazuje, że jest dokładnie taki sam jak każdy z nas. Pokazuje, że Kościół jest Boży ale pełen jest ludzi, którzy nie rozumieją Boga. Pokazuje świętość Kościoła, która powinna polegać na uniżeniu się, na otwarciu się na drugiego człowieka. Pokazuje grzech, w którym ludzkość jest tak zatopiona, że nie widzi tego grzechu gdyż stał się powszedni. Takie działanie podoba mi się, bo pokazuje, że oczyszczenie ludzkości może odbyć się poprzez obnażenie wszystkich grzechów, poprzez zrozumienie i poznanie.

Zosia

Nad wprowadzenem harmonii pomiędzy duszą a ciałem pieczę może sprawować rozum ale tylko wtedy, gdy będzie oczyszczony i otwarty na prawdę. To Boże oświecenie oczyszcza rozum z błędnego myślenia i wtedy rozum nagle dostaje oświecenia co do błędnego postępowania - trwania w grzechu. Oczyszczony rozum to wolna i świadoma wola każdego człowieka. Ktoś, kto jest zniewolony nie zazna harmonii dopóki nie oczyści rozumu z błędnego myślenia. Harmonia jest wtedy, gdy dusza i ciało współpracują ze sobą. Dusza rozumie, ze ciało potrzebuje jesć, spać, umyć się, kochać; zaś ciało pokornie zgadza się na to aby dusza miała swój czas na współistnienie z Bogiem. A wszystko to będzie możliwe poprzez prawidłowe rozeznawanie rozumu i wolnego wyboru. Ukazanie prawdy prowadzi do rozpoznania grzechu, w którym tkwi się od dawna. Żeby usunąć grzechy, to najpierw trzeba je odsłonić i zrozumieć, że są grzechami.
Zosia