Chiny zaatakują Rosję, będzie krew, śmierć, cierpienie. Pamiętajmy, żeby wtedy nie mówić broń Boże o 17 września ani Katyniu, bo będzie to chińska propaganda...

Prawda historyczna nigdy nie może być kneblowana bez względu na okoliczności. Bo prawdę I historię ma się jedną.

A Ty wczytaj, że ogłoszenie roku 2022 rokiem UPA ogłosiła obwodowa rada Lwowa TERAZ a nie blisko 80 lat temu... Tu chodzi o gloryfikację zbrodniarzy wojennych na moment przed wybuchem wojny I wiedziała o tym polska dyplomacja i władze na kilka miesięcy przed inwazją Rosji na Ukrainę i co z tym zrobiła? Nic. Też był nieodpowiedni czas jak przez wszystkie dekady?

Przerąbane mają też Rosjanie żyjący od lat na Zachodzie (nie piszę tu ani o oligarchach i ich dzieciach, ani o tych, co ostatnio w Niemczech demonstrowali poparcie dla Putina, ale o tych, którzy po prostu uciekli z tego rosyjskiego syfu).

"Za każdym razem, gdy będziecie mi mówić o wielkim rosyjskim balecie, ja będę wam opowiadać historię młodej nauczycielki z Browarów, wielokrotnie gwałconej na oczach rodziców, a następnie porwanej przez rosyjskich niedoludzi. O dziesiątkach, a może setkach zgwałconych Ukrainek. Często w obecności dzieci. O nastoletnich dziewczynkach z Borodyanki, które doznały okropnej przemocy ze strony kadyrowców. O ciałach pięciu zgwałconych młodych dziewcząt, zabitych i pozostawionych na drodze. O tym obrzydliwym „będziemy p***dolić ukrainki” w podsłuchanych rozmowach. Oto co wam powiem o prześladowanym wielkim balecie rosyjskim.

Za każdym razem, gdy będziecie mi opowiadać o wielkich rosyjskich kompozytorach, będę wam opowiadać historię dziewczynki, której matka umierała na oczach jej i młodszego brata w piwnicy w Mariupolu. A potem, wraz ze zwłokami zmarłej matki, dzieci musiały nadal ukrywać się w piwnicy przed ostrzałem. O chłopcu z Hostomla, który widział, jak rosyjscy żołnierze zastrzelili jego ojca. A potem chcieli zabić również syna, ale przeżył. O dziewczynce, której strzelono prosto w twarz. O maluchu, który uciekał z babcią na łodzi. Babcia utonęła. A chłopiec jest poszukiwany prawie od miesiąca. Oto co wam powiem o wielkich kompozytorach rosyjskich.

Za każdym razem, gdy będziecie mi mówić o wielkim rosyjskim malarstwie, ja będę opowiadać o cywilach ukraińskich z rejonu makarowskiego rozstrzelanych w plecy. A przed strzelaniem orki związały im ręce. O setkach trupów na ulicach Buczy, Irpenia, Hostomla. O mogiłach zbiorowych na podwórkach osiedli. Mogiłach zbiorowych ludności cywilnej - mieszkańców do niedawna przytulnych i bezpiecznych miast. Mogiłach zbiorowych. W 21. wieku. Oto co wam powiem o wielkim rosyjskim malarstwie.

Za każdym razem, gdy będziecie mi opowiadać o wielkim rosyjskim teatrze, ja będę opowiadać historię kobiety z rejonu browarskiego, z domu której rosyjscy łupieżcy podczas wycofywania się zabrali dachówkę. O czołgach i transporterach opancerzonych „drugiej armii świata”, naładowanych po brzegi łupem z ukraińskich domów. O skradzionych telefonach, tabletach, telewizorach, pralkach, dywanach, biżuterii, butelkach z alkoholem, patelniach, ubraniach, zabawkach, butach – o wszystkim, co przytrafiło się tym łotrom. O tym, jak po dotarciu na Białoruś jeden przed drugim wysyłali łup swoim rodzinom do Rosji. O tym, jak handlowali kradzieżą na białoruskich bazarach. Oto co wam opowiem o prześladowanym wielkim rosyjskim teatrze.

Za każdym razem, gdy będziecie mi opowiadać o wielkim rosyjskim kinie, będę opowiadać o brutalnie zastrzelonych koniach w stajniach pod Kijowem. O zamorzonych głodem i pragnieniem zwierzętach w zoo w Jasnohorodce. O spalonej w wyniku wybuchu skórze jelonka. A teraz maksymalna dzikość… O zabitym i zjedzonym przez rosyjskich okupantów owczarku środkowoazjatyckim. Tak, owczarku. Tak, o psie. Tak, zjedzonym. Oto co wam opowiem o wielkim rosyjskim kinie.

Za każdym razem, gdy będziecie mi opowiadać o wielkiej literaturze rosyjskiej, będę wam opowiadać o dziesiątkach przechwyconych rozmów rosyjskich żołnierzy z ich matkami i żonami. Rozmów, w których nie ma nic oprócz ch*ja. Rozmów, w których żony namawiają ich jak kraść w ukraińskich domach. Rozmów, podczas których matki się śmieją, gdy ich synusie opowiadają, jak ich kumple gwałcą kobitki. A jeśli usunąć z tych rozmów wszystkie przekleństwa, zostaną same „cześć” i „na razie”. Oto co wam opowiem o prześladowanej wielkiej literaturze rosyjskiej.

Nie ma już wielkiej rosyjskiej kultury, literatury, kina, malarstwa, teatru i baletu. Jest kraj zwyrodnialców, zdzierców, gwałcicieli i morderców. Dzikusów, dla których nie ma miejsca w cywilizowanym świecie!
A boleśni nowi dysydenci rosyjscy w przytulnych mieszkaniach Berlina, Londynu, Larnaki, Mediolanu, Tbilisi, Nur-Sułtana, Wiednia i innych tymczasowych schronach - niech podążają szlakiem rosyjskiego statku, dumnie niosąc w swoich rękach wielką rosyjską kulturę!"

"Dzisiaj straciłem Ojczyznę...
Żegnając się w 2012 roku z Rosją i wyjeżdżając do Polski, stałem na trapie i patrzyłem przez spadający śnieg na lotnisko rodzimego miasta. W słuchawkach leciała piosenka „Ostatnia zima”, w języku ukraińskim...
Chciałem w pełni świadomie przeżyć ten moment. Moment pożegnania z Ojczyzną, żeby potem po latach nie wracać się do tego momentu w ciężkich nocnych koszmarach. Pożegnałem się.
Oczekiwałem od samego siebie, że w takim momencie będę bardzo wzruszony, będę miotał się wśród myśli i uczuć. Będę czuł to samo co pasażerowie statku filozofów. Intelektualistów deportowanych 1922 roku z bolszewickiej Rosji, po uprzednim pozbawieniu obywatelstwa.
Intelektualistów oskarżonych o wrogość do państwa sowieckiego i nieakceptowanie ideologii tego państwa.
Myślałem, że poczuję się podobnie, lecz tak się nie stało. Wierzyłem, że po jakimś czasie wrócę do Rosji, więc pożegnanie moje było raczej tymczasowe.
I faktycznie, byłem w Rosji z powrotem za kilka miesięcy, a potem za dwa lata. Kiedy wiesz, że masz możliwość dowiedzieć rodzinę i rodzime strony, nawet jeśli to jest powiązane z uzbieraniem sporej kwoty – czujesz się pewniej. Wiesz, że to rozstanie jest tymczasowe i niech za kilka lat, ale wy się zobaczycie. Zrozumienie tego daję ulgę.
Lecz od roku 2014, z rosyjskiej okupacji Krymu sytuacja zaczęła się zmieniać.
Mając już znacznie wcześniej odmienne polityczne poglądy niż znaczna większość Rosjan, wyrażając swoje zdanie czy na temat wojny z Czeczenią, czy na temat katyński, czy odnośnie do wojny z Gruzją – spotykałem się nie tylko z niezrozumieniem, ale i ciągłym wyśmiewaniem, szykanowaniem i nawet agresją.
Więć, kiedy do tego doszła jeszcze okupacja ukraińskiego Krymu – wydawać się mogło że nie wiele się zmieniło.
Jednak mój pobyt w tym okresie w Rosji, pokazał, że przez odmienne poglądy jestem traktowany już nie tylko jako dziwak, ale i wróg Rosji. Wtedy właśnie po raz pierwszy usłyszałem od własnego ojca, że wyglądam mu na „faszystskiego zdrajcę Ojczyzny”. Tak też zacząłem być odbierany przez znajomych.
Słowa raniły, mimo że wiedziałem, że nie jestem zdrajcą. To ustrój polityczny i ludzie z dziwnym światopoglądem nie chcą mnie. Ale nie tym jest moja Ojczyzna. Ja nadał kocham ją a ona mnie.
Szedł czas Rosja zaczęła okupować Donbas. Rosjanie znowu nie widzieli oczywistego i wierzyłi że jakaś nieliczna grupa miejscowych opanowała miasto z milionem mieszkańców i dąży do niepodległości, ponieważ źle im się żyje i wymagana od nich jest znajomość ukraińskiego, który od dziesięcioleci byl językiem Państwowym.
Nie zostawiłem swoich prób rozmów ze znajomymi Rosjanami o tym, że wierzenie w tak wyglądającą sprawę jest absurdalne, a wsparcie, nawet milczące jest przestępstwem.
Tłumaczyłem to na przykładzie, że co by było, gdyby grupka uzbrojonych Kazachów w rosyjskim Orsku (przy granicy z Kazachstanem), zażądałaby referendum w sprawie niezależności od Rosji, i referendum zostało przez nich przeprowadzone, i Orsk stał się by niezależnym Państwem, ale nadal żądał by wodę, prąd, emerytury i usługi pocztowe od Rosji? Oczywiście Rosja by zareagowała i to dość brutalnie, no bo są naruszone granice i Państwo traci swoje terytorium. Tymczasem Kazachstan pomaga, w tym militarnie nowo powstającemu pseudo-państwu, i jako jedyny w świecie ogłasza, że przyznaje suwerenność państwa Orskiego, a jakby co to jest gotów przyłączyć go do siebie.
Jak reagowali rosjanie ktorym podawałem taki przykład? Najczęściej śmiejąc się mowiąc że Donieck to co innego, on tak naprawdę zawsze był naszym, w sumie jak Alaska, Petsamo, a i wasza Warszawa.
A niektórzy znajomi jeszcze ze czasów szkoły grozili że za takie przykłady, dla takich jak ja na czasie został stworzony paragraf 280.1 KK Federacji Rosyjskiej -wzywanie do separatyzmu, karane do 4 lat pozbawienia wolności.
Marzec roku 2022, Rosja rozpoczęła wojnę z Ukrainą, której świat się spodziewał jeszcze 8 lat temu. Rosja rozpoczęła trzecią wojnę światową. Nadał jest mi trudno w to uwierzyć, lecz stało się to faktem.
Nie jest to jak sądzą wojna Putina, za nim stoją dziesiątki milionów popierających wojnę Rosjan. Tych, co mnie uczyli, tych z którymi się uczyłem, tych, których uczyłem.
Moja rodzina, moje rodzice wspierają wojnę, uwazają że Rosja walczy o pokój nie tylko na Ukrainie, ale i na całym świecie.
Mój jedyny w całym życiu przyjacieł żegnając się z blokowanym w Rosji Instagramem zamieścił obrazek przedstawiający literę Z ułożoną ze wstęgi Św. Jerzego, i hashtag #swoichnie zastawiamy. Symbole Putinowskiej propagandy, symbole zniszczeń i nienawiści.
Mój jedyny przyjaciel w całym życiu. To on był najlepszym uczniem, miał długie włosy, dżinsy z napisem Peace and love i koszulkę z Doors, to on praktykował zen buddyzm i czytał Sartra.
Kilka dni temu umieściłem swoje zdjęcie na tle kolorów flagi ukraińskiej, jako profilowe na wszystkich rosyjskich portalach na których jestem zarejestrowany. Setki znajomych...i tylko jedno polubienie. Od mojej cioci, urodzonej na Ukrainie a żyjącej w Kazachstanie.
Dlaczego nie dostałem polubień? Bo Rosjanie w większości wspierają wojnę i są przeciwko Ukrainie, przeciwko pokojowi i rozsądkowi!
Natomiast dostałem dziewięć wiadomości, w tym nawet od osób co nie odzywały się do mnie od ponad piętnastu lat
Wiadomości z krytyką mojej pozycji, o której zresztą nie wiele wiedzą, wiadomości, w których jestem posądzony o zdradę...bo dla nich już same w sobie kolory flagi ukraińskiej są symbolem zdrady Rosji.
Wiadomości w których „ostrzegają” mnie przed odpowiedzialnością karną zgodnie z kolejnym nowym artykułem 207.3 KK Rosji.
Odezwała się tez Alexandra, moja miłość z lat koledżu kultury. Napisała krótko: Twoje zdjęcie mnie zdenerwowało ... Szkoda, że​ tak wielu nie ma krytycznego myślenia, od słowa - W OGÓLE! Strasznie jest nie widzieć nic poza własnym nosem! Bóg Ci sędzią! Po czym zablokowała mnie.
Cały dorobek lat znajomości, cały ogrom wspomnień – został przekreślony jednym zdjęciem na zólto-blękitnym tle...
Teraz nie mogę dowiedzieć Ojczyzny bo większość ludzi co tam żyję straciło rozsądek.
Nie moge odwiedzić Ojczyzny, bo nie mam pewności czy Rosja w jedną chwilę nie zamknie się za żelazną kurtyną i czy nie ogłosi mobilizacji?
Nie mogę odwiedzić Ojczyzny, bo za głoszoną przeze mnie publicznie opinie, niezgodną z ideologią Kremla grozi mi ogromny mandat a nawet więzienie!
Nie mogę odwiedzić Ojczyzny...bo nie mam już do kogo jechać!
Dzisiaj straciłem Ojczyznę...:". (Władimir Kułakow).

Wiesz, ja piszę przede wszystkim o tych, co uciekli z tego rosyjskiego syfu na Zachód.

Wiesz, ja piszę przede wszystkim o tych, co uciekli z tego rosyjskiego syfu na Zachód.