Jak miałem około 20 lat, Korwin stał się dla mnie takim bożkiem. Był okres że rozumowałem :
“Korwin jest NIE-SA-MO-WI-TY! (a młody Korwin był o wiele bardziej niesmowity i odlotowy niż dzisiejszy), nie znam drugiego takiego. Jezus? No byl taki Jeden, chodził z długimi włosami i w sandałach, no taki hippis”
Korwin potrafił przeorać świadomość, jak np. przeorał świadomość randysty KeltHuza.
Zwłaszcza tym, którzy mają „problem ojca” : https://www.youtube.com/watch?v=a9bBEbAO8Ik („Korwin to wolność. Korwin to nadzieja”)
Nie piszę to by obrażać kuców – sam mam „problem ojca”, polega on przede wszystkim na tym, że miał On we wszystkim inne poglądy niż ja. Choć w pewnych aspektach był absolutnym gigantem – wtedy gdy opiekował się moją matką w ostatnich dniach jej życia, albo to że był lekarem, który uratował życie wielu ludziom.
Z problemów z rodzicami bierze się też głównie antyteizm, podczas gdy do wrogości do rodziców boimy się przyznać sami przed sobą, to Bóg staje się często takim „chłopcem do bicia” na którym wyżywamy swoje frustracje.

Pewien święty opowiadał że wiarę wyniósł w domu: wtedy gdy jego spracowany ojciec po całym ciężkim dniu klękał do modlitwy. Pojawiała się myśł "skoro mój ojciec jest tak wielki (a widział szacunek swej matki wobec jej męża) to jak wielki musi być TEN przed którym on codziennie klęczy?"

Piszesz bloga czy temat do dyskusji?

Piszę o swoim doświadczeniu, może ktoś napisze coś o idolach?
Dla niektórych idolami stają się 20-letni czarni raperzy jak 2PAC czy 50cent.
Dla mnie najmniej sympatyczny wśród Beatlesów był John Lennon, który miał powiedzieć
Lennon powiedział: "Chrześcijaństwo zaniknie. Będzie się kurczyć i zniknie. Nie trzeba się o to spierać. Wiem, że mam rację i czas to potwierdzi. Jesteśmy teraz bardziej popularni niż Jezus. Nie wiem, co się skończy pierwsze - rock’n’ roll czy chrześcijaństwo".
No i miał fana, dla którego był największą postacią, która kiedykolwiek stąpała po ziemi, a gdy nie spełnił jego oczekiwań, to go zastrzelił.

Skoro opisujesz swoje doświadczenia i przemyślenia, to powinieneś założyć bloga, a nie wrzucać je na forum.

Ciekawe jest to, że ludzie często mają potrzebę posiadania bożków i idoli (wzorców osobowych), a nie wystarczają im wzorce w formie samych suchych kodeksów moralnych, zasad, wytycznych etc., w czym jest pewne niebezpieczeństwo, że zamiast naśladować idola w tym, czym on nam imponuje, zaczniemy właśnie się do niego modlić, wielbić i bezkrytycznie naśladować nawet w tym, gdzie popełnia błędy. Tak jakbyśmy mieli potrzebę znalezienia ucieleśnienia wszystkich cnót i projektowali to na każdą osobę, która nam zaimponuje, co zwykle kończy się nienawiścią, złością na idola, że nas zawiódł, nie spełniając naszych oczekiwań. Zawiódł nas tym, że wcale nie jest ideałem.

Fajny temat, Andy

Przyłączam się do pytania...

Andy72 Bogu dzięki nie złapał koronawirusa, ale z całą pewnością korwinofobię jak najbardziej - co w drugim poście i temacie jakieś nawiązanie do JKM, ciągle "korwiniści", "Korwin" itd... naprawdę to dosyć...dziwne (?)

A co do idoli, to jest nim Robert Lewandowski i Lionel Messi

Najprawdopodobniej człowiek ma wkodowane w swojej naturze głęboką potrzebę i skłonność do adoracji osobowego Mesjasza.
Stąd bardziej podążanie za ludzkimi autorytetami niż za kodeksami. Prawo ma także splendor i doniosłość, bo za nimi stoi ludzka mądrość, często pokoleniowa, ale jest bezosobowe i bezduszne, a żywy autorytet ma ten powab osobowej namacalności.
Natomiast gloryfikacja jakiegokolwiek ludzkiego autorytetu poza bezgrzesznym Chrystusem wywołuje w końcu zawód, wstrząsy i poszukiwanie nowego idola. Dotyczy to autorytetów literackich, miłosnych, naukowych, medycznych, politycznych, religijnych, czy ideii.
Powodzenie, które krążyło wśród francuskiego kleru brzmiało: Jeśli chcesz być szczęśliwy przez parę godzin pij wino, jeśli chcesz być szczęśliwym przez kilka miesięcy, ożeń się, a jeśli chcesz być szczęśliwy przez całe życie, zostań księdzem. Zapewne istota tego powiedzenia sprowadza się do nie pokładania całej nadziei na szczęści w przedmiocie lub człowieku.
Najlepszym przykładem zawiedzonych nadziei milionów są żydzi, którzy od nieuznania Chrystusa za Mesjasza telepią się od mesjasza do mesjasza: Szymon bar Kochba, Sabataj Cwi, Jakub Lejbowicz Fran Dobrucki czy Karol Marks z komunizmem i wielu innych po drodze.
Czczenie prawdziwego Mesjasza nie oznacza brak problemów i cierpienia, ale eliminuje ten niekończący się cykl zachwytów i zawodów.

Może to pod pewnym względem dobrze? Bo chrześcijaństwo to Osoba Chrystusa a nie jak w innych religiach kodeksy moralne.

dopisek: Czyli wynikałoby to że jest to naturalna i dobra potrzeba wczepiona przez Boga, którą szatan karykaturyzuje,
Podobnie z seksem: kiedyś pisałem że od grzechu pierworodnego jest poposuty. Teraz widzę, że jest to wspaniały dar służący przekazywaniu życia, a szatan wykorzystuje seks do grzechu. Można powiedzieć że jedną rzeczą 100% zła jest tylko grzech.

Nasz układ nerwowy socjalizuje się w taki sposób, schematy zachowań osób, które uznaje za bardziej zaawansowane socjalnie, są przez niego przyswajane jako elementy własnej osobowości. Z punktu widzenia ewolucji, nasza świadomość oraz zdolność do kierowania się suchymi zasadami, są jeszcze bardzo młode, więc ciągle posługujemy się tu głównie pierwotnymi mechanizmami. Myślę też, że socjalizacja zaczyna się o wiele wcześniej niż jesteśmy zdolni do pojmowania tak abstrakcyjnych rzeczy jak kodeksy moralne.
Jeśli ktoś ma szczęście, to prawidłowe wzorce zachowań są mu przekazywane przez rodziców. Jak już kiedyś pisałem, takie osoby posiadają "rdzeń" osobowości.