Nie bez przyczyny młodzież się zaczytuje w fantastyce, gdzie się odtwarza odwieczny mit dobra zwyciężającego zło.

I wbrew temu co pisze Pelikan, fantasy o charakterze tolkienowskim(czarno-białe pod względem ukazywanych postaw etycznych) nie jest aż tak bardzo popularne obecnie, poza oczywiście prozą samego Tolkiena.

Nawet postmodernistyczny Sapkowski bazuje na tym tradycyjnym porządku, tylko że się od niego dystanstuje. Czerpie całymi garściami z tego co tradycyjne, a potem sobie z tym eksperymentuje.
Sapkowski tak się ma do Sienkiewicza jak ateizm do teizmu. To pierwsze bez drugiego nie istnieje.

Masz jakieś statystki na ten temat?

Dlaczego fantastyka jest tak popularna? Czego młodzi szukają w światach rodem z baśni, pełnych magii, średniowiecznych klimatów lub odwrotnie – w cyberprzestrzeni, w odległych galaktykach bądź historiach alternatywnych? Przede wszystkim siebie samych. Literatura jest dla nich zwierciadłem duszy, chcą być odważni, walczyć w słusznej sprawie, poświęcać się, uczą się odróżniać dobro od zła (Tam gdzie spadają anioły D. Terakowskiej).
Bardzo silny w literaturze fantastycznej jest wątek bohatera, przybysza, którego zadaniem jest ocalenie lub odkupienie świata. Często musi się on do tej misji solidnie przygotować, przechodząc cykl szkoleń. Ten schemat powtarza się w Opowieściach z Narnii C.S. Lewisa, Harrym Potterze J.K. Rowling, Zwiadowcach J. Flanagana, klasycznej Grze Endera O.S. Carda czy mniej dzisiaj znanej Córce czarownic D. Terakowskiej. Podobne zadania stają przed bohaterami cyklu B. Mulla Baśniobór.
(...)
Autor uczy dużej odpowiedzialności za słowa, pokazuje, jaką mogą mieć siłę sprawczą. Uczy reguł rządzących życiem grupy rówieśników, zwraca uwagę, że każdy jest obdarzony innymi umiejętnościami, sprawnościami, darami, które przydają się w trakcie rozwiązywania zagadek, wychodzenia cało z przeróżnych opresji (...)
Właśnie działanie i współdziałanie w grupie jest bardzo charakterystyczną cechą literatury fantastycznej, od Tolkiena i Lewisa po Kosika, Maleszkę, Sapkowskiego, Flanagana, Riordana i innych. Drużyna, grupa rówieśnicza jest dla młodych bardzo ważna – tak w powieści, jak i w rzeczywistości (...)
Literatura fantastyczna pomaga marzyć nie tylko o tym, że jest się silnym,
odważnym, dobrym, że z pomocą magii przekracza się swoje możliwości, lecz także – co szczególnie ważne dla dziewcząt – że się kocha i jest się kochanym. Tu można upatrywać czytelniczego sukcesu wszelkich historii
romansów z wampirami i innymi istotami nadprzyrodzonymi, w których
miłość jest ponadczasowa, nieśmiertelna, wieczna, co szczególnie ważne
w dzisiejszych nietrwałych związkach i szybko rozpadających się rodzinach (...)
Fantastyka jest lubiana szczególnie teraz, gdy codzienność, rzeczywistość odarte zostały z Tajemnicy, wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą, komentują, ale tak naprawdę nie ma z kim rozmawiać, kogo się poradzić, brakuje prywatności, nikt nie tłumaczy, co jest dobre, a co złe, bo wszystko jest względne.

Wypada jeszcze raz podkreślić, że w swojej masie – oraz masowości – fantastyka jest gatunkiem skonwencjonalizowanym, tradycyjnym i popularnym. Przy czym nie stanowi to problemu ani dla jej wrogów, którzy z upodobaniem wytykają jej niedojrzałość intelektualną oraz miałkość artystyczną, ani dla jej zwolenników, jako że kolejne teksty doskonale wpisują się w ich oczekiwania. Dlaczego zatem jest to literatura tak obecnie popularna? Sądzę, że istotna jest właśnie jej tradycyjna forma, atrakcyjna dla czytelnika zmęczonego trudniejszymi w odbiorze współczesnymi arcydziełami powieściowymi – nie bez powodu John Barth pisał, że wiele z nich potrzebuje krytyka, pośredniczącego pomiędzy autorem a czytelnikiem. Atrakcyjna jest również forma opowieści inicjacyjnej. Oto bohater, często wywodzący się z niskiego rodu albo o pochodzeniu owianym mroczną tajemnicą, musi dokonać wielkich czynów i pokonać niezmierne trudności, żeby zdobyć zasłużoną nagrodę lub odzyskać utracony status. Czytelnik może się łatwo utożsamić z bohaterem, który podczas poszukiwań dorasta i weryfikuje swoją wiedzę o świecie. Niewątpliwie czytelników zachęca aura cudowności (czy to technologicznej, czy magicznej – nie bez kozery jeden z mistrzów złotej ery SF, Arthur C. Clarke, pisał, że każda wystarczająco zaawansowana technologia jest nieodróżnialna od magii), którą przesiąknięta jest współczesna popkultura. Materia fantastyki weszła tu bardzo głęboko w tkankę kultury i wspólnych wzorców wyobrażeniowych: dzieci w przedszkolu moich synów walczą mieczami świetlnymi z patyków, a trzylatek wykłóca się z pięciolatkiem, który z nich będzie artuditu, co w ich pidgin English oznacza R2d2 (niewtajemniczonym wyjaśnię, że ja również w ten sposób dowiedziałam się, jak miał na imię robot z "Gwiezdnych wojen"). Zapewne znaczenie ma również przekaz, który przeważnie jest optymistyczny, bo bohater pokonuje jednak rozliczne trudności, po okresie dezintegracji, chaosu ład zostaje przywrócony i tradycyjne wartości zostają umocnione.

Zanalazłam też opracowania, które potwierdzają moje spostrzeżenia:
http://www.bc.ore.edu.pl/Content/738/Fa ... tyczna.pdf

Strasznie schematyczne podejście do fantastyki, napisane przez kogoś kto zapewne wie jedynie że jest taki gatunek literatury.

A mlode pokolenie czyta te ksiazki ?
Czy czyta ksiazki wogule ?
Bo wydaje mi sie ze nic a nic.
A to co autorka napisala to czysta prawda.

Towarzyski Pelikanie, mam wrażenie, że czytamy zupełnie inny tekst. Ciężko mi się zgodzić z tym, co piszesz, bo wyciągasz z tego artykułu bardzo daleko idące wnioski, których autorka sama nie artykułuje. Poza tym nie wiem, na jakiej podstawie sądzisz, że zdanie tej konkretnej publicystki jest reprezentatywne dla całej, jakkolwiek ją definiujesz lewicy-centrum

W zacytowanym artykule nie ma mowy o tym, że nie należy czytać Sienkiewicza, że należy wyrzucić go ze szkół - jest krytyczna analiza jego dzieł i wskazanie kontrowersyjnych fragmentów, które zdaniem autora, z dzisiejszego punktu widzenia się nie bronią. Jeśli dobrze rozumiem intencje autorki, to raczej chodzi jej o to, by czytać Sienkiewicza - ale nie bezrefleksyjnie i nie bezkrytycznie oraz że lepiej byłoby jeśli byłaby to lektura dodatkowa, tak by nauczyciel sam mógł zdecydować, na jakim etapie uczeń powinien po nią sięgnąć.

A jeśli chodzi o te "opracowania" odnośnie fantastyki, to pierwsze wygląda mi w ogóle na słaby tekst SEO napisany na kolanie przez jakiegoś copywritera, który w ogóle fantastyką się za bardzo nie interesuje. Ja też specjalnie w fantastyce nie siedzę (chociaż Dukaja kocham, ale on wyrasta zdecydowanie ponad), ale zdecydowanie widzę, że tu autor próbował wysnuć tezę na podstawie kilku wpisujących się w tezę książek, zupełnie ignorując te pozycje, które do niego nie pasują. Naciągane to mocno i też wnioski jakieś takie infantylne.

I tak, w literaturze schematyczność raczej nie jest plusem, choć do pewnego stopnia się sprawdza w niektórych pozycjach rozrywkowych, które nie mają być bardzo ambitne.