Każdy, kto trochę liznął teorii przekładu, wie, że miarą dobrego tłumaczenia literackiego nie jest literalna wierność wobec oryginału. Dobry tłumacz, przekładając dane dzieło, tworzy tak naprawdę nową jakość. Przekładowi nie podlega bowiem tylko wartwa językowa, ale też kulturowa.
„Kubusia Puchatka” się po prostu dobrze czyta. A „Fredzia Phi-Phi” to gniot nie z tej ziemi, ponieważ tłumaczce zabrakło talentu.

Wielką zaletą Kubusia Puchatka było dołączenie mapki wydarzeń, wkurza mnie jak jest książka bez takiej mapki, może dlatego nie czytałem Sienkiewicza. Tylko trochę.

Poprosiłabym o rozwinięcie myśli.

Skromna uwaga z mej strony - ten post, podobnie jak ten o jedynym cytacie z Sienkiewicza jaki pamiętasz, nie wnosi zbyt wiele do dyskusji.

No i? To zrozumiałe jest, że dziennikarka zaangażowana w pracę społeczną przede wszystkim zwraca uwagę na społeczne aspekty twórczości Sienkiewicza. Gdy sięgniesz po czasopismo krytycznoliterackie, na przykład tekst literaturoznawcy, to najprawdopodobniej będzie on się koncentrował na kwestiach formalnych.



Powiedz mi, czytałaś w ogóle jakąkolwiek z książek Tokarczuk? Czy tylko jakieś dziwne interpretacje jej pojedynczych wypowiedzi w prawicowych tabloidach? Jeśli się mylę, to wybacz, ale mam wrażenie, że chcesz wypowiadać się o literaturze, której kompletnie nie znasz. I w zacytowanym fragmencie wypowiedzi kompletnie nie ma tego, co mówisz, tu chodzi o budowanie wspólnoty w oparciu o charytatywność, a słowo "naród" użyte jest metaforycznie. Kompromitujesz wyłącznie siebie pisząc o jednej z lepszy ch (nie, nie mojej ulubionej wcale) polskich pisarek, że jest "niemądra".



Żyjesz swoimi urojeniami, które wpychasz do każdego tematu. Nikt z nas nie walczy tu z polskością, wręcz przeciwnie, wielokrotnie podkreślam, że polskość jest bardzo ważną częścią mojej tożsamości. Nie widzę jednak powodu, by czynić z narodowości jakikolwiek "bożek". Rola państw narodowych zmieniała się w historii i będzie się zmieniać. Nie zapominaj, że to pojęcie stosunkowo nowe, kształtowało się dopiero w XVIII wieku.
I owszem, mogłabym (gdybym nie była już w związku) pewnie założyć rodzinę z Niemcem czy Żydem, o ile byłby dobrym człowiekiem i gdybyśmy się pokochali.



Uważam, że zawsze lepiej wiedzieć więcej.



Cały czas piszę w tym kontekście. I rozumiem doskonale, że wskazujesz na książki, które Twoim zdaniem są odtwórcze, bazują na cudzym dorobku i nie wnoszą żadnej wartości dodanej. Tylko że 95% książek, które ukazują się w ogóle na rynku to obecnie badziewie - ale to się nie wiąże z żadną lewicową ideologią (bo masa jest również takich książek prawicowych, "narodowych" itp), tylko faktem, że wydanie książki jest dzisiaj znacznie tańsze niż kilkadziesiąt lat temu i prawie każdy może opublikować swoje dzieło w niewielkim nakładzie. Jeśli chcemy natomiast szukać porównań z Sienkiewiczem, to szukajmy punktów odniesienia w literaturze ambitnej.

Polecam ten felieton Piotra Jaroszynskiego. Zwiezle i na temat
http://piotrjaroszynski.pl/felietony-wy ... izantyjska

Brawo. Teraz rozumiesz, że Twoja uwaga była w kontekście, w którym jesteśmy, nie na miejscu (zbędna)?:


To czy czytałam książki Tokarczuk nie ma żadnego znaczenia w tym temacie (po raz kolejny apeluję o trzymanie się kontekstu), ale jeśli ma to zaspokoić Twoją ciekawośći - tak, przeczytałam 2 książki tej pisarki, w tym 1 po Twojej rekomendacji.

Wracając do tematu, chodzi o to, że Tokarczuk nie jest po prostu apolityczną literatką, która w sposób krytyczny się odnosi w swojej twórczości do Polski, Polaków, tylko m.in. takimi wypowiedziami, jak ta która przytoczylam, swoją własną twórczość upolitycznia. Przy czym nie rozstrzygam, czy robi to rozmyślnie (liczni twierdzą, ze tak), czy jest po prostu "lewicowym freakiem".

A co ja mówię? Czy ja gdzieś napisałam, że słowo "naród" w kontekście WOŚP nie jest użyte metaforycznie? Zdaje się, ze dyskutujesz z chochołem.

Przydałoby sie jeszcze wykazać związek pomiędzy byciem "dobrym pisarzem" a byciem mądrym.

Ściśle chodziło o kradzież fabularną. Od razu nasunęło mi się skojarzenie przede wszystkim z tą "Małą księżniczką", co zresztą również współgra z tą krytyką Sienkiewicza w wykonaniu autorki tego artykułu, że zbyt rasistowski, ksenofobiczny, nietolernacyjny etc. Aż oczyma wyobraźni zobaczyłam, jak feministki zabierają się za napisanie Sienkiewicza od nowa, tym razem z zachowaniem niezbednych niuansów. Nie mogłoby zabraknąć wątków gejowskich, genderowych, multikulturowych etc.

Viridiana


Może nie zbyt wiele, ale zawsze coś.

Wydaje mi się, że ludzie coraz bardziej chcą się czegoś chwycić, wobec tego, że świat przyspieszył.
A najbardziej to chcą się chwycić samych siebie.
Chcą się chwycić za ręce w okręgu i śpiewać jedną pieśń Sienkiewicza, Mickiewicza, Piłsudskiego itd.
Czy to wystarczy by uśmierzyć lęk przed zmianą?
Inni z kolei idą drogą jazdy bez trzymanki. To taki drugi skrajny biegun.

Co proponujesz w zamian? Stanąć z boku?

Ciągle pracuje nad jakimś pomysłem.
To są sprawy wielkiej wagi i i na razie póki wszystkiego jeszcze dobrze nie przemyślałem to trzymam się z boku, a od czasu do czasu doskakuje, biorę co moje i wracam z powrotem. To taki roboczy styl. Ale skoro przyjął się w sposób naturalny, to to też daje coś do myślenia.

Tym razem lewica ma problem z Mickiewiczem. Zobaczymy, kto będzie następny.

https://www.polityka.pl/tygodnikpolityk ... OS01QxBeBs

W artykule padają również sensowne argumenty i w ogóle (zanim ktoś się do mnie przyczepi), ale końcówka mówi sama za siebie, o co tak naprawdę chodzi.

Nie, nie beda, na maturze za 200 lat rowniez beda Dziady.

Ludzie za 200 lat nie będzie matur.
To co będzie za 200 lat jest po prostu nie do przewidzenia ale na pewno będą to zupełnie inne porządki niż obecnie.
Niemal w każdej sferze życia.

Jak znam naszych dydaktyków to jeszcze za 2000 lat będą Dziady

Ja trochę rozumiem o co chodzi autorowi - z czym zgadzam się do pewnego stopnia, choć opisałabym problem inaczej, nie używając na pewno sformułowania "literacki cmentarz" - przy czym to nie ma nic wspólnego z żadną walką ideologiczną, zwłaszcza w tak uproszczonym wydaniu, jak próbujesz to przestawić. Autorowi artykułu chodzi raczej o to, że literatura powinna być materią "żywą", to znaczy czytaną i dyskutowaną - a nie sprowadzoną wyłącznie do "martwych", wykutych na pamięć i uświęconych tradycją schematów i toposów. Absolutnie nie mając nic przeciwko "Dziadom" (o których możemy dyskutować), chodzi o to, by mieć odwagę do własnych literackich rozważań i poszukiwań. Lekcje języka polskiego moim zdaniem powinien zachęcać do odkrywania literatury na własną rękę i dawać pewne narzędzia do badania jej w kategoriach krytycznoliterackich.

Jednocześnie jako osoba publikująca własne teksty literackie i zajmująca się krytyką, powiem, że za bardzo ważne uważam również to, by współcześni twórcy nie byli wyłącznie kibicami i naśladowcami dawnych kanonów literackich, lecz mieli intelektualną odwagę czerpać pełnymi garściami z aktualnych doświadczeń, by poszukiwali własnego języka i własnych narracji.