Tu akurat zgodzę się z Tulczynem - jest to zresztą również zdroworozsądkowe podejście. Choć trzeba przyznać, że są i bardziej skomplikowane przypadki , to nie są łatwe sprawy i wymagają niekiedy sporego heroizmu (zwłaszcza od strony porzuconej).
Problemem jest raczej to, że sformułowania zarowno Amoris laetitia jak i wypowiedzi papieskich były... delikatnie mówiąc niejasne.
Tak dalece niejasne, że episkopaty kilku państw ( w tym Niemiec) uznały je za otwartą możliwość komunikowania osób żyjących w związkach cudzołożnych (łącznie ze współżyciem).
W dodatku takie (publiczne) odczytanie Amoris laetitia nie spotkało się z żadnym sprzeciwem ze strony Watykanu. Nic dziwnego, że panuje kosmiczne zamieszanie - nie tylko informacyjne, ale i moralne.

Moim zdaniem stoi, choć trzeba by omawiać konkretne przypadki.

Stoi. Ale mówimy tu o sytuacji gdy to już się stało i człowiek stoi w obliczu sytuacji, którą sobie zafundował: jest w konkubinacie z dziećmi. Tu nie ma dobrego wyjścia.

Barney, dzięki za wsparcie, temat jest trudniejszy niż myślałem, a rozmowa z Tulczynem mi to uświadomiła.

To co należy do nauczania katolickiego oczywiście obowiązuje katolika. Przypomnę, że konsultowane są z naczelnym Kongregacji Doktryny Nauki i Wiary.

W liście apostolskim Ad tuendam fidem Jan Paweł II przedstawia trzy poziomy nauczania Kościoła, z których każdy domaga się innego stopnia posłuszeństwa wiary.

1. Najwyższy poziom to nauczanie nieomylne, czyli prawdy głoszone jako objawione przez Boga.
2. Bezpośrednio poniżej tego poziomu znajduje się nauczanie definitywne, które nie jest głoszone jako objawione, niemniej ściśle wiąże się z Objawieniem; jest to nauczanie - czytamy w dokumencie - niezbędne do świętego strzeżenia oraz wiernego objaśniania depozytu wiary
3. Trzeci - najniższy - poziom to nauczanie autentyczne.

Komentarz kard. Ratzingera pogłębia i poszerza rozumienie tych trzech poziomów, ilustrując je przykładami konkretnego nauczania i wyjaśniając różną zobowiązującą moc prawd należących do tych poziomów.

Powiedzmy tu tylko tyle, że uparte odrzucanie lub negowanie nauczania nieomylnego jest herezją i wyklucza z Kościoła.

Kto zaś odrzuca nauczanie definitywne - czytamy - nie jest w pełnej komunii z Kościołem (ale nie jest z niego wykluczony!). W końcu wypowiedź przeciwna nauczaniu autentycznemu może (ale nie musi) być uznana za błędną, za zuchwałą lub niebezpieczną.

A tak na marginesie: na jakiej podstawie odrzucasz nauczanie Kościoła? Uważasz, że wiesz lepiej?

Gdzie powiedziałem, że odrzucam? Zapytałem z ciekawości. Jedyne co tu odrzuciłem to zacytowane przez kogoś słówka Wyszyńskiego o narodzie polskim.

Smutne.

Może. Ale nie mam obowiązku zachwycania się narodem takim samym jak każdy inny.

Jeszcze smutniejsze.

Typowy kosmopolityzm. Lansowany przez wiadome środowisko.

Abraham nie miał z tym problemu. Odesłał niewolnicę z dzieckiem i po kłopocie.
Każdy, kto wbija się klinem w związek małżeński, powinien mieć tego świadomość, że w oczach bożych jest niewolnikiem i wszystko co się w tym urodzi. Oddanie wolności, to najlepsze co może spotkać niewolnika. Chyba, że chce się oddać w posługę rozbitemu przez siebie małżeństwu. Przykro mi, ale pewne grzechy mają daleko idące konsekwencje.