Wierzę w Boga, dlatego wiem, że nie mogę odebrać sobie życia ale chyba mogę się o to modlić. Moja modlitwa brzmi tak:
"Jezusie Synu Dawida proszę o wybaczenie grzechów i łaskę szybkiej śmierci"
"Jezusie Synu Dawida proszę o zbawienie wszystkich osób, które noszę w sercu"
"Jezusie Synu Dawida proszę o zbawienie wszystkich osób, które mnie skrzywdziły"
Może są jeszcze jakieś sposoby zgodne z wiarą, gdzie mogłanym oddać swoje życie np. w intencji innego życia ?

Uważasz, że nie ma ludzi, którym mogłabyś pomóc?
Pomódl się, żeby Ci Bóg pokazał, czego od Ciebie oczekuje.
Jak zwrócisz uwagę na innych a nie na siebie, przejdą Ci takie pomysły...

A dlaczego chcesz umrzeć?

Mam 46 lat i jestem zdrowa, ale problemy życia, psychicznie doprowadziły mnie do stanu, który mogłabym określić jako wegetatywny, mam wrażenie, że oddycha za mnie respirator.
Jeżeli nie masz siły na zwykły oddech, to jak możesz komuś pomóc.
Poza tym koło mnie nie ma osób, którym mogłabym pomóc, bo nic nie mogę ale jest moja rozmodlona, schorowana mama, która modliła i modli się w moich sprawach.
Raz już, kiedy zdobyłam się na odwagę i powierzyłam mamie, tylko niewielką część moich problemów, to zachwiała się jej wiara, dlatego aby mogła w starości spokojnie żyć i wiarą się modlić - zaczęłam ją oszukiwać, że sobie radzę.
A ponieważ dłużej już nie mam siły, to proszę o pomoc jak można swoje życie, w dosłownym sensie oddać oddać, zgodnie z moją wiarą.

To módl się o uzdrowienie. I proś Boga o siły do życia. I proś aby objawił ci swoją wolę.
Pragnienie śmierci w takiej sytuacji na pewno nie pochodzi od Boga.
Może poszukaj jakiejś grupy w której mogłabyś się podnieść i zacząć służyć innym.

Modlę w swoich sprawach się od 2003 r. i jest coraz gorzej.
Prawie cały czas jestem w stanie łaski uświęcającej, byłam na wielu mszach o uzdrowienie, wiele osób z charyzmatami modliło się nade mną, byłam u egzorcysty, w Watykanie, Asyżu, w San Giovanni Rotondo, przez te wszystkie lata byłam w 3 grupach:
Ośrodku Adopcji Duchowej w Częstochowie 2003-2013 r.
Odmowie Ducha Świętego w Łodzi 2004 - 2005
Neokatechumenacie w Łodzi 2005-2007
teraz znowu próbowałam w Odnowie, ale nie mogę wykrzesać tam z siebie żadnej radości w modlitwie.
Przez te wszystkie lata, przy zdrowych zmysłach utrzymywało mnie doświadczenie jakie miałam będąc wolontariuszem Domowego Hospicjum Gajusz w Łodzi, tam widziałam jak matki walczą o każdy oddech, uśmiech i dzień swojego schorowanego dziecka i jak te dzieci mimo ciągłego cierpienia i bólu chcą żyć choć jeszcze jeden dzień, tam godziny mojego życia były by drogocennym darem i wielkim skarbem, a dla mnie mój oddech jest beznadziją, cierpieniem i modlitwą o szybką śmierć.

Tak, tutaj nie ma zastosowania powiedzenie" nie ma tego złego"... no bo niby jak? Pozostaje przypowieść o owocach. Zły wybór przyniesie złe owoce, dobry dobre pomimo, że ta druga opcja może być trudna do zrozumienia i wyobrażenia.

Skoro śmierć rozwiązuje wszystkie problemy to można spróbować spostrzegać i działać z podobnej perspektywy, czyli z dystansem do samego siebie i problemów, no ale aby spostrzegać i działać żyć trzeba.

Przestań użalać się nad sobą i zacznij żyć dla innych. Możliwe, że masz za dużo czasu dla siebie. Warto umówić się na rozmowę z jakimś kierownikiem duchowym a jak nie masz możliwości to z rozsądnym terapeutą.
Co do modlitwy w Odnowie nie chcę się wypowiadać na forum.

Ale u lekarza od depresji też byłaś? Bierzesz leki?

Jak możesz napisać, że użalam się nad sobą nie znasz mojej historii, zawsze przedkładałam wszystkich nad siebie, przez 10 lat sama wychowywałam dwóch synów, pracowałam, sytudiowałam psychologię (3 lata) jednak nie skończyłam, ze względu na fakt, iż musiałam wybierać opłata studiów czy potrzeby moich dzieci, ale i podstawy psychologi kłociły się z moją wiarą. Nie mam depesji i nie potrzebne mi leki.
Miałam i mam kierownika duchowego, ojca paulina, który jako pokutę zadał mi 3 rzeczy, które miałam zrobić ylko tdla siebie i nie wypełniłam tej pokuty, bo wszystko co zrobiłam, to zrobiłam dla innych, tylko w to "wepchnęłam" siebie.

Zgodnie z moją wiarą, śmierć jest wybawieniem z tego świata i
przejściem do Domu Ojca, gdzie po pokucie za moje grzechy, mam szansę aby uzyskać spokój i bezpieczeństwo w wiecznej obecności Boga.
Dlatego w mojej ocenie, w mojej sytuacji jest to zrozumiłe, że chcę jak najszybciej do MOJEGO DOMU.
Czy to coś złego ?
Czy ktoś może mi pomóc jak to robić zgodnie z moją wiarą ?

Powinnaś poszukać dobrego psychiatry/psychologa klinicznego. Masz problem, którego jednak nie dostrzegasz. Myślenia o śmierci nie rozważa się w kategoriach zdrowia, ale nerwic idących ku śmierci lub psychoz. Zdrowie to widzenie w kategorii nadziei i tego co mamy do roboty na tym świecie, bo nie my piszemy scenariusz na życie. Ty widzisz beznadzieję życia. To dzwonek alarmowy, jeśli trwa dłużej.

Studiowanie psychologii nie stoi w sprzeczności z wiarą, mamy wiele szkół psychologii, właśnie po to, by dostosować rodzaj terapii do poglądów pacjenta. Może się nam nie podobać szkoła biologiczna oparta o potrzeby osoby z problemami, ale ona ma inna wizję rzeczywistości i nie zmienia się tego, ale próbuje postawić człowieka na nogi w oparciu o jego światopogląd. Niestety, czasem się zdarza, że człowiek traci wiarę po terpii. Wiedzą o tym i księża, którzy sami wskazali taką drogę. To jednak tylko zasygnalizowanie spraw, nie wyczerpujące wyjaśnienie.

Odchowałaś synów , teraz jest twój czas i poświęc go całkowicie dla spraw Boskich

możesz się modlić o wypełnienie woli Bożej w Twoim życiu. Może to będzie szybka śmierć, a może życie długie - nie Tobie o tym decydować.
"Bądź wola TWOJA!" - hasło na każdą chwilę.

Masz mamę, masz synów, może w przyszłości pojawią się wnuki. Masz dla kogo żyć. Jesteś zdrowa. Jest za co dziękować. Cóż takiego wydarzyło się w Twoim życiu, że chcesz umrzeć?