Witam. Mam pytanie bo to ostatnia opcja jaka posiadam na uzyskanie odpowiedzi w zyciu. Mam dziwne zycie a malo miejsca by to wszystko opisac. Powiem w skrocie: w zyciu od dziecka zdazaja sie dziwne rzeczy czyli to co nie jestem w stanie wykonac na codzien w momentach zyciowych takich jak praca czy cos zawodowego udaje sie. Odosobnilem sie by to przemyslec, nie mam problemow w poszukiwaniu dziewczyn ale nie jestem szczesliwy, nie poszlem do zakonu bo myslalem ze chce sie zenic a jak juz mam takie zamiary i idzie wszystko w tym kierunku nastepuje krach, bardzo latwo nawiazuje kontakty i mowie rzeczy ktore nie wiem skad mi sie biora, jestem malomowny nawet nie jestem wstanie kupic nic. Wszyscy przypadkowi ze powinienem mowic kazania bo swietnie mi to idzie, jha sie bronie przed kaplanstwem mam 32 lata wciaz samotny modle sie cale dnie i kiedy nie spie jest to samoistne psycholog i psychiatra mowi ze to nie choroba a ksiezaodsylaja mnie z kwitkiem z rachunkiem sumiuenia ktore i tak zamierzalem odmowic. Nie wiem co jest grane. Prosze o pomoc. Zagubilem sie. Pozdrawiam

Ale czy możesz sprecyzować problem?

Bo nie jestem pewien (namieszałeś), że chodzi o powołanie do kapłaństwa czy małżeństwa (ew. życia bez żony).

Jeżeli tak: to Ty to musisz wiedzieć, nie ulegaj gadaniu ludzkiemu. Pytaj o radę księży, ale słuchaj siebie. Spróbuj żyć przez rok w całkowitym celibacie i czystości. Zaangażuj się w życie wspólnoty na jakiś czas poprzez wolontariat w Kościele, Diakonię itp. To powinno Ci rozświetlić obraz sytuacji.

nie wahaj się, zapewne masz powołanie ku kapłaństwu diecezjalnemu albo zakonnemu. Nie ma co się łamać, tylko sobie znaleźć dobrego spowiednika stałego na razie i koniecznie kierownika duchowego, najlepiej jakiegoś zakonnika pokornego Chociaż i księży takich nie brakuje. Nie szukaj sobie kobiety na siłę. Co do zaś powołania i twojego wieku, to nie jest przeszkoda; przyjmują i takich, nie jest to problemem, powstało nawet seminarium spóźnionych powołań w Krakowie, 40+ , czy jakoś tak, zatem jakby coś też masz szansę się załapać.
Pamiętaj, że to w wolności sumienia wszystko, pamiętaj o tym też, że powołanie to dar i łaska, której warto nie zmarnować.

powiem jedno, jezeli chodzi o celibat zyje w celibacie juz 5 lat i od ostatniego roku mnie sie to podoba, wlasnie tu czuje problem, gdzies tam pragne byc jak inni pracowac zakladac rodzine dzieci i we wszystkim tym nie ma problemu problem tkwi we mnie bo jak juz spotykam jakas kobiete to moja wiara moje podejscie do zycia powoduje ze okazuje sie ze niby ona szuka wlasnie takiego faceta ale ja nie kocham jej i nie chcac ja ranic ranie ja odrzucajac wczesniej bo wiem ze dluzsze zaangazowanie moze wywolac u niej podejzenia ze mze ja ja kocham ostatnio mialem przyjaciolke tzn dlugo sie znalem byla zona mojego przyjaciela zawsze moglem o wszystkim porozmawiac czesto sie spotykalismy wszyscy mowili ze pasujemy do siebie ale ja nic do niej nie czulem od razu ja odepchnalem bo nie chcialem by ona brnela w tym kierunku, ja jej nic nie obiecywalem tylko pomoc po smierci jej meza a ona? ona poprostu wykorzystala mnie moje uczucia i powiedziala ze milosci mozna sie nauczyc ja tak nie potrafie. Boli mnie i zaluje ze tak postapilem, z ksiedzem gadalem na ten temat to mnie wysmial z drugim to kazal mi sie modlic ale juz sam nie wiem co mam robic naprawde, szczerze 12 lat szukam milosci ale to nie taka milosc, probowalem na sile ale szczerze za kazda proba to pierwszy tydzien czulem sie swietnie bo swiadomosc mowila wkoncu masz swoja milosc ale w duszy zatracalem sie i moja niepewnosc i obawa ze to jednak nie jest to ta milosc gorowala. A sprawa kaplanstwa szczerze nie myslalem o tym ale powiem uwielbiam mowic wlasnie przekonania o Bogu co innym sie nawet z moim zaskoczeniem latwo przychodzi odbierac, z moim zaskoczeniem bo normalnie wiekszosc ludzi gdy ktos mowi cos o religii czy o Bogu uznaje tego kogos za idioty czy glupca
Kolega mowi ze namieszalem, no wlasnie tak sie czuje tak dokladnie sie czuje taki namieszany, tak pisze bo pisze tak jak sie wlasnie czuje, przyznaje ze normalnie bym tego nie napisal bo nie mam wstanie musialbym strescic moje zycie ktore pamietam od najmlodszych lat ze szczegolami co inni wiedza ze mowie prawde ale niedowierzaja ze wiele tych chwil jeszcze pamietam, modle sie do Boga by pokazal mi cel w zyciu ale nie wiem czuje sie jak dziecko ktore prosi Ojca by wzial go za reke i poprowadzil a on tylko mowi idz jestes duzy chlopiec idz wlasnie tam bo ja nie mam czasu ale wlasnie gdzie mam isc, tak sie wlasnie czuje.

chcialbym dodac ze za ksiedza siebie nie widze ale powiem ze mysle czesto bo taki grzesznik jak ja nie ma szans, Bog raczej nie wybralby tej drogi dla mnie...

Bardzo trudno o rozwój duchowy przy takim sytemie myślenia. Mam być ułożony, taki i taki, szablonowy, skrojony wg własnego projektu. Bo sobie uroiłem, że taki mam być i kropka. Jeśli taki nie jestem, mamy tragedię.
Jaki jestem biedny, że nie mogę się zakochać. I zamiast zająć się czymś naprawdę pożytecznym w życiu myślę o sobie i swoich niedoskonałościach. I zupełnie nie widzę przeogromu własnej pychy i koncentracji na sobie.

Pomogłeś koleżance, dobrze. Po co o tym rozpamiętywać. Ona szukała poczucia bezpieczeństwa w męskich ramionach, ale się pomyliła. Nie da sie zakochać na zawołanie. Po co z tym latać do księdza? To nie grzech.


Albo Tobie czegoś brakuje, że nie możesz się zakochać, albo nie spotkałeś na swej drodze właściwej osoby. A jak Ci się nie podobają kobiety, marny z Ciebie kandydat na księdza. On rezygnuje z kobiety na rzecz pracy w winnicy Pańskiej a nie wybiera życie w celibacie, bo jest aseksualny.

wlasnie uciekam od mysli kaplanstwa tylko inni obcy radza mi zebym wybral kaplanstwo, od dziecka chcialem byc ksiedzem ale od mnie wpajano ze kaplanstwo nie dla mnie. Ja sie zakochuje ale czuje ze milosc do kobiety to nie jest ta milosc, jezeli chodzi ze niby nie pociagaja wiec jest odwrotnie i tu jest moj grzech bo mnie pociagaja i to strasznie ale nie potrafie sie z nimi zwiazac poniewaz milosc jest dla kogos, kocham pomagac biednym chorym uwielbiam modlic gadac z Bogiem, od 12 lat nie potrafie nie pomoc nikomu choc jedni mnie za to karca ale nie bacze na to i jestem szczesliwy, a przyjaciolka to ona uznala milosc ona chciala mnie za meza wiem powiedziala wprost i tak nagle a ja nic do niej wiecej nie czulem i poczulem wstred naprawde wstred poczulem jakby wbila mi noz w plecy, wielu osobom pomagam a kobiety pozniej sie zakochuja nie wiem nawet czemu bo nie jestem ani piekny ani taki madry, nawet z jedna myslalem ze ja kocham ale nie moglem z nia isc nawet do lozka chociaz marzylem o tyma jesli bylo tak daleko nie potrafilem, 5 lat wszystko ludzkie kusilo ale duch mowil mi nie ona nie dla ciebie. Kiedy chcialem sie oswiadczyc stracilem prace zostawila mnie bo nie utrzymam rodziny bez pracy, szukalem pracy i znalazlem ale bylo za pozno miala innego, z kazda miloscia bylo prawie tak samo kiedy juz cos planowalem cos sie dzialo ze zostawalem sam
kiedys nagle szef zmarl i przez polroku nie moglem znalez prace wiec zostalo mi wyjechac za granice i za reszte pieniedzy wsiadlem w samochod i wyjechalem jechalem przed siebie bez nawigacji z podstawowym angielskim i jechalem za 450 zloty zatankowany do pelna na dwa razy do niemiec i na postoju poznalem Polaka jak sie okazalo z okolicy i akurat w jego pracy szukali pracownikow i on mi pomogl. Uwierz 5 lat w niemczech nieznajac niemieckiego wsrod niemcowbo po dwoch latach kolega wrocil do kraju i moglem sie dogadac a jakbym prywatnie sie spotkal nie potrafie wydusic slowa, mam wiecej historii podobnych wiele czyli wiecej niz 50. Powiem to ze po wyjezdzie kiedy bylem w samotnosci w niemczech bardziej zrozumialem siebie swoje wady i po 5 latach samotnosci zrozumialem ze to dzieki Bogu i dzieki Ducha sw moge sie dogadac ale wciaz kocham kobiety kocham dzieci i pragne dzieci ale nie potrafie wiazac sie z Kobieta bo zawsze cos nas rozdziela, jedna miala wypadek i nie moglismy sie spotykac, druga nie mogla bo miala z bylym dzieci i jej sie odwidzialo po czasie inna ze za duzo sie modle ona nie wierzy w Boga a jak wyjechalem to kobiety mnie stronia jakbym byl wrzodem bo Polak a polak w niemczech ma zla reputacje jako Polak
i kolo sie zamyka

chyba faktycznie moze to takiej odpowiedzi oczekuje

Darek, z całym szacunkiem do Ciebie, ale twoje posty ciężko się czyta.Piszesz bardzo chaotycznie i masz problem z interpunkcją. Zgadzam się z tym co napisała Merss.Niewiem jakie były Twoje relacje z rodzicami, a zwłaszcza z mamą, ale Twoje problemy z relacją między kobietami, może mieć związek właśnie z nimi.

dobrze postaram sie poprawic z pisaniem. Ok bede jasniej. Z rodzicami bylo prosto jak kazdy z nas zawsze cos tam napochalem czyli cos poukladalem a potem rodzice mowili ze dobrze albo i na odwrot: cos ty zrobil, teraz jest totalny balagan, po czasie zrozumialem ze mieli racje bo do dziecka wszystko jest piekne i latwe a nie zawsze tak jest. Do rodzicow zawsze mialem szacunek bo jednak sa to moi rodzice. no wlasnie masz racje sam sobie wlasnie odpowiedzialem na pytanie dobre pytanie. Kocham mame szanuje ale trzymam ja na dystans bo boje sie ze kiedy jej faktycznie zabraknie ( nie mieszkam z rodzicami) nie dam sobie wtedy rady bez niej, tego wlasnie i tu jest ta odpowiedz jezeli dotyczy mamy.

Twoja mama jest nadopiekuńcza?

Pan Bóg właśnie wybiera niedoskonałe narzędzia na swoje arcydzieła prowadzące innych ku Zbawieniu dusz
Co do kapłaństwa to są różne formy kapłaństwa, zakonne albo diecezjalne, tutaj jest szeroki spektrum, znajdź sobie kierownika duchowego i nie roztrząsaj tego z wieloma osobami naokoło, bo sobie namieszasz w głowie.

paniczdomi - proszę Cię, nie krąż nad biedakiem niczym sęp. Pewien zakonnik napisał kiedyś, że praktycznie każdy człowiek jest powołany do małżeństwa, do kapłaństwa tylko nieliczni.

darek24dm - jeśli dobrze Cię zrozumiałem (faktycznie, bardzo chaotycznie piszesz), to rozglądasz się za kobietami, zaznajamiasz, zaprzyjaźniasz, one bardzo chętnie by Cię chciały (hm.. który facet by tak nie chciał.. ), ale Ty stwierdzasz że to nie to, albo jak nawet byś chciał, to trach! katastrofa, nie udaje się. To że Ci się podobają kobiety - to nic złego - to naturalne wręcz. Co do pokochania/zakochania.. Moim zdaniem musisz nabrać pewnej cierpliwości. Te wypadki co krzyżują Ci plany, to pewne znaki, że to (a właściwie ta) jeszcze nie to. No daruj, ale panna, która daje nogę, bo straciłeś pracę, nie rokuje dobrze na przyszłość. Dobrze że teraz, a nie w małżeństwie.. Nie ma na to lekarstwa, jedynie co to nie skupiać się jedynie na szukaniu "baby" tylko zajmowaniu się codziennym życiem i nie załamywaniu się że coś nie wychodzi. Pamiętaj że małżeństwo jest na całe życie - przynajmniej dla chcącego zachowywać zasady katolika. (tak samo z resztą kapłaństwo)

jak mam szukac tego przedstawiciela, rozmawialem z dwoma ksiezmy to tylko doradzili mi sie modlic o powolanie a nic nie doradzili konkretnego. Jak ma dobierac jak juz znajde tego pasterz duchownego, jak mam podejsc do niego?