Pielgrzymki ruszają w trasę, a na nich dzieją się różne rzeczy. W ubiegłym roku na jednej z pielgrzymek udzielano sakramentu namaszczenia chorych. Okazało się, że większość ludzi biorących udział w pielgrzymce jest chorych, po sakrament ruszyły całe tłumy i nic nie pomogło wcześniejsze wyjaśnienie kto może sakrament przyjąć.
Zastanawiam się jaki jest sens udzielania tego sakramentu na pieszej pielgrzymce? Przecież teoretycznie idą ludzie zdrowi, może i znalazłby się ktoś komu rzeczywiście można tego sakramentu udzielić ale to by było co najwyżej kilka osób a nie całe tłumy.
W KKK 1514-15 czytamy:
Namaszczenie chorych "nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości".
Jeśli chory, który został namaszczony, odzyskał zdrowie, w przypadku nowej ciężkiej choroby może ponownie przyjąć ten sakrament. W ciągu tej samej choroby namaszczenie chorych może być udzielone powtórnie, jeśli choroba się pogłębia. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, u których pogłębia się słabość.

Osobiście byłam zgorszona faktem tak nieroztropnego udzielania tego sakramentu. Nie wiem kto wpadł na tak genialny pomysł żeby na pieszej pielgrzymce udzielać sakramentu chorych.

W tym roku znowu idę na pielgrzymkę, nie wiem czy znowu będą udzielać tego sakramentu, ale co zrobić jeżeli ktoś znowu wpadnie na taki pomysł? Jakie są możliwości działania?

Nie przystępować do niego jeśli bedziesz zdrowa, jeśli nie - czego Ci nie życzę - wtedy przyjąć sakrament (oczywiście jeśli zechcesz).

Dlaczego masz coś zrobić?
Chcesz być bardziej papieska niż papież?

Takie same jak przy eucharystii.

Zanim sięgniesz po środki "administracyjne", warto wyrazić swoje zaniepokojenie księdzu przewodnikowi pielgrzymki, nie czekając do przyszłego roku. Księża naprawdę potrzebują takich rozmów.

A to był obowiązek przystąpienia do tego sakramentu, że czujesz się w obowiązku działać?

Czuję się w obowiązku dlatego, że wiele osób ten sakrament przyjmowało na zasadzie jak udzielają to podejdę. Także moi znajomi którzy ku temu nie mieli powodów. Kiedy pytałam co komuś dolega, że przyjmuje sakrament to słyszałam, że często boli go głowa albo zimą często choruje lub inne prozaiczne rzeczy. Ludzie nie zdają sobie sprawy z powagi sakramentu, a co gorsza nie słuchają pouczeń, bo było kilka razy wyjaśniane kto może przyjąć sakrament i jak grochem o ścianę. W takiej sytuacji wydaje mi się niezasadne udzielanie sakramentu.

Taka sytuacje warto zgłosić biskupowi. On powinien się tył zając na terenie swojej diecezji. Jego kompetencje a nie twoje. Ty możesz co najwyżej znajomych uświadamiać pokazując konkretne dokumenty.

A tak w praktyce, to kiedy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości? Jeśli ktoś (załóżmy młody lub dojrzały człowiek) ma znaczące nadciśnienie tętnicze, to powinien przyjąć sakrament, czy nie? (Może raczej ograniczyć się do polegania na lekach zamiast na sakramencie?)

To ja widocznie Koleżanki nie zrozumiałem. Myślałem, że chodzi Ci o działanie w sensie: co masz zrobić - czy przystąpić? (Wiec tak jak przy eucharystii - przystępujesz lub nie). No ale jeśli chodzi o praktyczne działanie, to rzeczywiście można zglosić. Ale ja bym najpierw, grzecznie, poprosił księdza na bok i powiedzialbym o swoich wątpliwościach (na pewno parę osób je miało). Podkreślam: grzecznie, ze szczerym uśmiechem i Bogiem w sercu. Dyskusja powinna być wtedy konstruktywna.

http://www.opoka.org.pl/varia/poradnik/ ... nie02.html

Chyba choroby nie muszą być widoczne dla innych (nie każdy lubi nimi się chwalić).

Ciekawe są Kanony 1005, 1006, i 1007 z
Z Kodeku Prawa Kanonicznego (1983) (klik)

Tytuł V

SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH

Kan. 998 - Namaszczenia chorych, poprzez które Kościół wiernych niebezpiecznie chorych powierza Chrystusowi cierpiącemu i uwielbionemu, żeby ich podtrzymał i zbawił, udziela się przez namaszczanie ich olejem i wypowiedzenie słów przepisanych w księgach liturgicznych.

Rozdział I
SPRAWOWANIE SAKRAMENTU
Kan. 999 - Oprócz biskupa, olej używany w namaszczeniu chorych mogą
poświęcać:
1 ci, którzy są prawnie zrównani z biskupem diecezjalnym.
2 w razie konieczności każdy prezbiter, jednak tylko w czasie sprawowania
sakramentu.
Kan. 1000 - § 1. Namaszczenia powinny być dokładnie dokonane przy
zastosowaniu słów, porządku oraz sposobu przepisanego w księgŕch liturgicznych. W wypadku wszakże konieczności wystarcza jedno namaszczenie na czole lub nawet na innej części ciała i wypowiedzenie całej formuły.
§ 2. Namaszczeń powinien dokonywać szafarz własną ręką, chyba że poważna racja zaleca zastosowanie narzędzia.
Kan. 1001 - Duszpasterze i bliscy chorego powinni troszczyć się, by chorzy byli umacniani tym sakramentem w odpowiednim czasie.
Kan. 1002 - Wspólne sprawowanie namaszczenia chorych, dla wielu równocześnie chorych, którzy są odpowiednio przygotowani i wewnętrznie usposobieni, może być dokonywane według przepisów biskupa diecezjalnego.

Rozdział II
SZAFARZ NAMASZCZENIA CHORYCH
Kan. 1003 - § 1. Namaszczenia chorych ważnie udziela każdy kapłan i tylko
kapłan.
§ 2. Obowiązek i prawo udzielania namaszczenia chorych mają wszyscy kapłani, którym zlecono duszpasterstwo w stosunku do wiernych, powierzonych ich pasterskiej trosce. Z uzasadnionej przyczyny jakikolwiek inny kapłan może udzielić tego sakramentu za domniemaną przynajmniej zgodą kapłana, o którym wyżej.
§ 3. Każdy kapłan może nosić ze sobą olej poświęcony, ażeby w razie konieczności mógł udzielić sakramentu namaszczenia chorych.

Rozdział III
OSOBY, KTÓRYM NALEŻY UDZIELAĆ NAMASZCZENIA CHORYCH
Kan. 1004 - § 1. Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.
§ 2. Sakrament ten wolno powtórzyć; jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze.
Kan. 1005 - W wątpliwości, czy chory osiągnął używanie rozumu, czy poważnie choruje albo czy rzeczywiście już umarł, należy udzielić tego sakramentu.
Kan. 1006 - Sakramentu należy udzielać chorym, którzy - będąc przytomni na umyśle - przynajmniej pośrednio o niego prosili.
Kan. 1007 - Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.