Myślę, że wszyscy znamy fragment z Pisma Świętego, gdzie Jezus mówi, że grzech przeciwko Duchowi Świętemu nie będzie odpuszczony.

"Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego»."

Cytat pochodzi z 3 rozdziału ew. Marka, ale znajduje się także w dwóch innych ewangeliach.

Być może należy to rozumieć w kontekście całego rozdziału (działanie faryzeuszy). W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy, że jednym z grzechów przeciwko Duchowi Świętemu jest:

"1. Grzeszyć zuchwale w nadziei Miłosierdzia Bożego."

Co to znaczy "zuchwale" w kontekście KKK ?
Ci, którzy śledzą moje wypociny na forum wiedzą z czym mam problem. Czystość. Walczę z tym, upadam coraz rzadziej. Ale jak już upadnę to upadam w ciągu danego dnia kilka razy. A potem zaś iks dni spokoju. Ale w ten jeden cholerny dzień, kiedy już raz się wywalę, nie mam siły po prostu walczyć a potem już nawet nie próbuję. Potem zawsze idę do spowiedzi, najlepiej tego samego dnia. Z jednej strony jest to grzech, z którym walczę; ale z drugiej strony wiem, że czasami nie ma co próbować. Z trzeciej strony czasem mi przeleci przez myśl "i tak się wyspowiadasz" a z czwartej "to nie powód by nie opierać się chociaż trochę".
Czy popełniam w ten sposób grzech? I to jeszcze przeciw Duchowi Świętemu? Czy osoba, która generalnie walczy ze słabościami ale czasem nie usiłuje już z nimi walczyć (jak np. nałogowy palacz) i szuka lekarstwa w konfesjonale, grzeszy przeciw Duchowi Świętemu skazując się na potępienie?

Kolejnym z grzechów wymienionych w KKK jest:
2. Rozpaczać albo wątpić o łasce Bożej.
Przez całe lata byłem bardzo przygnieciony starymi grzechami. Nie wierzyłem, żeby Bóg mógł/chciał mi przebaczyć. A już na pewno nie wierzyłem w rozgrzeszenie w konfesjonale. Nie rozumiałem pojęcia żal za grzechy - większość grzechów młodości popełniłem z musu, nie żałowałem ich gdyż były mniejszym złem. Wybierając większe zło popełniłbym gorsze. Ogólnie żałowałem, że grzeszyłem ale miałem świadomość, że musiałem - i z tej przyczyny ich nie żałowałem, mimo, że wolałbym ich nie popełnić. Trochę zamotlałem, wiem.

Rozgrzeszenie z tego otrzymałem gdy spowiadałem się po powrocie na łono Kościoła. A był to grzech przeciw Duchowi Świętemu. I co teraz? Mam go odpuszczony (bo komu odpuścicie....) czy też nie?

3. Sprzeciwiać się uznanej prawdzie chrześcijańskiej.
Przez całe lata byłem antyklerykałem. Reszty nie trzeba....

5. Przeciwko zbawiennym natchnieniom mieć zatwardziale serce.
Przez całe lata żyłem w grzechach ciężkich. Opamiętanie przyszło po latach. Jak to ma się do spowiedzi generalnej z całego życia?

Mimo, że z wszystkich grzechów się wyspowiadałem, w Ewangelii napisano "nie będzie przebaczenia". W związku z tym: czy pojęcie "grzech przeciw Duchowi Świętemu" z ewangelii jest tożsamy z tym z katechizmu? Ksiądz na spowiedzi powiedziałby mi chyba "sorry bracie, ale nie mogę Cię rozgrzeszyć bo miałeś zatwardziałe serce" ?

Pytałem kiedyś spowiednika o ten grzech. Powiedział mi, że wcale nie tak łatwo zgrzeszyć przeciwko Duchowi Świętemu. Grzechem przeciwko Duchowi Świętemu jest np. apostazja.

1. nie wiem na czym polega ta zuchwałość, o której pisze w KKK. Pewnie musi dojść do grzechu ciężkiego zgorszenia innych, np. zaszlachtujesz dziecko w autobusie i rykniesz na cały głos, że i tak zaraz pójdziesz do spowiedzi.
2. na spowiedzi powiedz, że dawniej nie wierzyłeś, że ten sakrament naprawdę przynosi przebaczenie. przyznaj, że chodziłeś do sakramentu bez żalu za grzechy albo szczerej chęci poprawy. posłuchaj, co ksiądz powie.

jeżeli już za chiny nie potrafisz wzbudzić żalu za grzechy, to żałuj, że nie żałujesz, a jednocześnie pomódl się i poproś Ducha Świętego o wzbudzenie żalu. Myślę jednak, że samo założenie tego tematu jest jakimś przejawem szczerego żalu

3. to, że sobie cośtam myślałeś, to jedno. Grzech zaciągnąłeś wtedy, gdy wypowiadałeś swoje myśli, tzn. publicznie przekonywałeś ludzi do prawd antykatolickich. Oczywiście jestem świeczuchem, i lepiej żebyś to przegadał w konfesjonale, ale odpowiadam ci na własnych doświadczeniach. Zawsze możesz trochę zrzucić winę na karb swojego buntowniczego wieku.

5. (gdzie nr 4? ) Poszedłeś do spowiedzi generalnej, jak dla mnie skasowałeś grzechy z tego punktu. W końcu podążyłeś za natchnieniem do konfesjonału. Bo sam z siebie nie poszedłeś na 100%, została ci wymodlona łaska nawrócenia. Wówczas zmiękło ci serce

Ciekawi mnie jaką miałeś pokutę (nie mów mi). Jeżeli dalej masz nieuspokojone sumienie to odmów koronkę do Miłosierdzia Bożego, podziękuj Jezusowi w tabernakulum albo wystawionemu w Monstrancji za Jego miłość, pość, pokutuj, odpraw pielgrzymkę, rozsławiaj Boga, Maryję, Świętych, kogokolwiek, przeczytaj Pismo Święte. Pogłębiaj wiarę. Będzie okej.

(sorry za post pod postem)

pamiętaj, że ciężar grzechu jest trochę zmniejszany przez pewne czynniki, ks. Paweł o tym wspominał w temacie, w którym zadaje się mu pytania.
Myślę, że nieświadomość, że grzech przeciwko Duchowi Świętemu niesie tak poważne konsekwencje przemawia na naszą korzyść. Jednakże teraz się pilnuj

Teraz mam już tę sprawę za sobą. Niepotrzebnie się porozpisywałem na temat tego żalu skoro chodziło mi jednak o coś innego: wątpienie w Boże miłosierdzie. Kiedyś wątpiłem bo czułem się odrzucony. Tak naprawdę było to uczucie grzeszności a nie odrzucenia - ale je myliłem. Rozgrzeszenie dostałem - tylko jak się to ma do KKK i przytoczonej Ewangelii?



Tylko znowu nasuwa się pytanie: jak się to ma do KKK i przytoczonej Ewangelii?



Z 4-tym grzechem przeciwko Duchowi tym nie miałem styczności więc pominąłem.



A jak ma się to skasowanie do słów Jezusa z Ewangelii? Bo o to głównie mi chodzi.



Zaskakująco lekką. Myślałem, że Ksiądz zwieje bo nie wytrzyma tej presji a pokutę dostałem jak dziecko komunijne.

Pocieszyłeś mnie tymi słowami z posta pod postem. Swiadomości takiej nie miałem bo (1) nie wiedziałem, że coś takiego istnieje i (2) i tak spodziewałem się, że pójdę po śmierci się jarać w piekle więc to i tak nie miało dla mnie wtedy znaczenia. Dzięki.

Pewnie słyszałeś już o skrupulanctwie. Skrupulanctwo i sumienie faryzejskie to częste zjawisko u świeżo nawróconych, ja się z tym borykam już 2 lata i jeszcze nie mija. Bardzo przydatne jest stałe spowiednictwo.

2. Dostałeś rozgrzeszenie, tak? Facet powiedział:
Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna, i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Więc zaufaj Bożemu Miłosierdziu. Przestań, hmm... no właśnie: wątpić. Bądź ufny jak dziecko. Albo wierzysz w moc sakramentu pokuty i przyjmujesz, że masz odpuszczone grzechy, albo niepotrzebnie chodzisz do spowiedzi.

O! już wiem: właśnie takie niedowierzanie w Miłosierdzie Boże zakrawa na grzech przeciwko Duchowi Świętemu. W tej chwili oczywiście nie grzeszysz, bo pogłębiasz swoją wiarę. Zgrzeszysz dopiero wówczas, gdy poddasz się rozpaczy powiesz sobie: "Nie ma dla mnie już ratunku, takich grzechów to już na pewno nie mam odpuszczonych, po co więc mam się starać? Lepiej przestanę chodzić do kościoła, do spowiedzi, w końcu i tak to wszystko na nic, lepiej używać życia doczesnego, bo tylko to mi zostało"

5. Generalnie nie ma takiego grzechu, którego Boże Miłosierdzie, przybite do krzyża by nie udźwignęło. Przeczytaj dzienniczek św. Faustyny, tam jest wzruszająco przedstawiony ogrom tego Miłosierdzia.

Ja to wszystko rozumie. Tylko jak ma się to do słów Jezusa?

Czy nawrócenie/wewnętrzna zmiana/zerwanie z grzechem a przynajmniej taka intencja sprawia, że te słowa mnie nie dotyczą?

Zmierzam do tego, czy "odpuszczenie w tym świecie" jest osiągalne w momencie gdy ktoś postanawia poprawę?

Jest tak jak mówisz- tamten fragment PŚ nie dotyczy ciebie.

Zauważ, że postanawiając poprawę (i rzeczywiście poprawiając się ;p) współdziałasz z Duchem Świętym, którego otrzymałeś na chrzcie i który cię umocnił na bierzmowaniu. W tym wypadku nie ma mowy o bluźnieniu Duchowi Świętemu. Sam fakt, że się nawróciłeś świadczy o tym, że jesteś w porządku z całą Trójcą.
(Musiałbyś umrzeć jako nienawrócony, żeby kategorycznie stwierdzić, że nie skorzystałeś z natchnień Ducha Świętego, przez co Mu zbluźniłeś.)

To jest deklaracja wolicjonalna, nie emocjonalna. Możesz się parszywie czuć żałując za grzechy i obiecując poprawę, ale to decyzja, ja chcę. Wiesz, że grzeszenie było odczuwane jako przyjemne, to jednak mówiła natura. Teraz rozum przejmuje kontrolę i chce prowadzić w inną stronę.

Dziękuję wam, Kochani. Wlaliście nieco otuchy w me serce.

Nie chcę zakładać nowego tematu, a to o co chcę zapytać praktycznie można zawrzeć tutaj:

Czym się różni grzech ciężki od grzechu przeciw Duchowi Świętemu?

No bo w sumie: osoba popełniająca grzech ciężki liczy na miłosierdzie. Chce iść do spowiedzi i uzyskać rozgrzeszenie. To smutne, ale czasem przeleci przez myśl takie egoistyczne "wyspowiadam się". Człowiek kocha Jezusa, nie chce grzeszyć, ale popada w ten grzech ciężki i liczy na to miłosierdzie.

Czy to można nazwać zuchwałym grzeszeniem w nadziei miłosierdzia? (które jest grzechem przeciw Duchowi Świętemu)

Pparę dni temu trafiłem na pewną stronkę, prawdopodobnie protestancką (klik) i przypomniałem sobie, o czym rozmawialiśmy parę miesięcy temu.

Czytamy tam, że:

Każdy grzech i bluźnierstwo będzie ludziom odpuszczone, ale bluźnierstwo przeciw Duchowi nie będzie odpuszczone.
A jeśliby ktoś rzekł słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone, ale temu kto by mówił przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie odpuszczone ani w tym wieku ani w przyszłym.
(Mat 12,31-32)

Jezus użył tutaj słowa blasfemia, które oznacza dosłownie “odmowę skierowaną przeciwko Bożemu Majestatowi"
(...)
Przyjście Ducha Świętego, Boga objawionego w sposób doskonały i majestatyczny, przekonało świat o grzechu. Tym grzechem jest wszystko to co robimy wbrew woli Boga. Ktoś kto mimo wszystko odrzuca Zbawiciela, nawet jeśli jest mu on objawiony w najdoskonalszy sposób, dokonuje bluźnierstwa, blasfemii. Ten grzech nie będzie mu wybaczony, ani w tym wieku, ani w przyszłym, czyli nigdy. To jest grzech śmiertelny, tzn. taki, po którym nie ma już możliwości zbawienia. Za ten jeden grzech Pan Jezus nie umarł. To oznacza także tyle, że Bóg nikogo nie będzie zmuszał by zamieszkał w Jego Królestwie.

polecam cały artykuł, ja tutaj zacytowałem tylko fragment.

Wydaje mi się, że nierozważne jest inspirowanie się protestantyzmem. Jest to całkowicie odmienny typ duchowości, heretycki i mający początek w pysze ludzkiej i w buncie przeciwko objawieniom Bożym i Tradycji Kościoła.



Obawiam się tak jednoznacznego potępiania grzesznych ludzi. Pan Jezus jest przede wszystkim Miłosierdziem i każdemu grzesznikowi daje w życiu szansę nawrócenia. Nawet jeżeli ktoś popełni grzech śmiertelny- to i tak ma szansę pokuty i odkupienia. Dopiero jeżeli uparcie i do końca grzesznik odrzuci dar Miłosierdzia- to wtedy możemy przypuszczać, że zostanie potępiony. Piszę "przypuszczać", bo przecież tylko Pan Bóg decyduje o potępieniu, a my czasami nie wiemy, czy dany grzesznik żałował za swoje winy.

Dokładnie tak, bardzo nierozwazne. Prawda miesza sie z herezją.

Kiedyś ksiądz tłumaczył że grzech przeciwko Duchowi Świętemu jest wtedy kiedy zuchwale grzeszymy mówiąc sobie że tuż przed śmiercią sie wyspowiadamy. Chyba nikt nie lubi dwulicowego myślenia, grzesze świadomie i dodatkowo potem jak aktor idę do spowiedzi i udaje że strasznie żałuję. Warunkiem spowiedzi jest zal za grzechy jakaś refleksja że źle robię, a jaki może być żal tuż przed śmiercią skoro podobało się to życie grzeszne.... ciężko wzbudzić w sobie ten żal, dlatego też grzech nie może być odpuszczony.

Polecam ponizszy cytat.... i tyle w temacie. Chodzić do spowiedzi, wierzyć w Boże Miłosierdzie kiedy sie już zgrzeszylo i walczyć z grzechem nawet powszednim.

Z Dzienniczka s. Faustyny - 1728
"Napisz: - Jestem święty po trzykroć i brzydzę się najmniejszym grzechem. Nie mogę kochać duszy, którą plami grzech. ale kiedy żałuje, to nie ma granicy dla Mojej hojności, jaką mam ku niej. Miłosierdzie Moje ogarnia ją i usprawiedliwia. Miłosierdziem Swoim ścigam grzeszników na wszystkich drogach ich i raduje się Serce Moje, gdy oni wracają do Mnie. Zapominam o goryczach, którymi poili Serce Moje, a cieszę się z ich powrotu. Powiedz grzesznikom, że żaden nie ujdzie ręki Mojej. Jeżeli uciekają przed miłosiernym Sercem Moim, wpadną w sprawiedliwe ręce Moje. Powiedz grzesznikom, że zawsze czekam na nich, wsłuchuję [się] w tętno ich serca, kiedy uderzy dla Mnie. Napisz, że przemawiam do nich przez wyrzuty sumienia, przez niepowodzenia i cierpienia, przez burze i pioruny, przemawiam przez głos Kościoła, a jeżeli udaremnią wszystkie łaski Moje, poczynam się gniewać na nich, zostawiając ich samym sobie i daję im czego pragną. "

Pewien mądry biblista ksiądz Mieczysław Wołoszyn, jezuita o grzechu przeciwko Duchowi świętemu wypowiadał się w ten sposób, że postawą grzeszną przeciwko Duchowi św. jest posiadanie grzesznych zasad, a także ich głoszenie (czasem w imię Boga), co się dzieje w mediach na przykład. Tym samym wchodzi się w grzech przeciwko Duchowi Świętemu. Jezuita mówił, że w momencie, kiedy świat wchodzi, a dzisiaj wszedł, w wielu sferach w grzech przeciwko Duchowi Świętemu, czyli Bogu odmawia prawdy, bo my ludzie mamy rację, tym samym świat głosi i wielu chrześcijan głosi grzeszne zasady i jest w grzechu przeciwko Duchowi Świętemu. Ten grzech nie może być odpuszczony tak długo, dopóki człowiek nie skoryguje swego myślenia, dopóki nie powie "pobłądziłem, nie mam racji", to jest grzech. I dopiero wtedy, kiedy człowiek koryguje swoje myślenie, zło nazywa złem, grzechem, w tym momencie dopiero ma prawo do miłosierdzia. Więc nieodpuszczalność grzechu przeciw Duchowi Świętemu nie leży w Bogu tylko w człowieku. Na tym polega nieodpuszczalność grzechu przeciwko Duchowi św. Bóg nie może powiedzieć temu, który głosi błędne zasady: dziecko, dobrze Ja ci wszystko daruję. Nie. Najpierw musi zaistnieć korekta prawdy.