Garść spostrzeżeń. Mała parafia w średniej wielkości mieście w Anglii. Tylko dwie msze św niedzielne, jedna w sobotę wieczorem. Ksiądz- Szkot którego na szczęście da sie zrozumieć (bo Szkotów mi generalnie trudno zrozumieć). Przed wejściem, przed mszą zawsze ktoś wita przybyłych i podaje list parafialny. Czytania-świeccy, psalm- świeccy, modlitwa wiernych- świeccy, śpiew- grupa świeckich z gitarami, przeważnie wszyscy w średnim wieku. Wiek tutaj widać absolutnie nie gra roli. W liście parafialnym informacje o: parafialnym babrbaque tej niedzieli na trawniku przed kościołem, grupie biblijnej i jej spotkaniach, grupie modlitewnej, grupie tzw fitness w srednim wieku i.. mozna wymieniać.. Kazanie- zawsze o czymś konkretnym.. I , moze to sie nie spodobac na tym forum, ale to są kazania bez sformułowań "Umiłowani w Chrystusie Panu bracia i siostry". Czy ktoś do kogoś mówi dzisiaj, poza kazaniami, "umiłowany"? Czy zamiast mówić ludziom "Otwórzcie serca na.." nie warto byłoby im mówić o konkretach.. Serce otwiera sie samo, dwa przedsionki, dwie komory, zastawki itd, wszystko tam sie regoularnie, średnio 70 razy na minutę otwiera i zamyka..

A dlaczego to Cię drażni? Owszem wiele osób w ten sposób mówi do siębie.
Co kraj, to obyczaj. Warto posłuchać.
https://www.youtube.com/watch?v=Wb7D5GUD0ME

Mogę pisać jedynie o swoich wewnętrznych odczuciach i przyznaję, że w takim duszpasterstwie czułbym się po prostu nie na swoim miejscu...

Już sama liczba sprawowanych Eucharystii wywołuje mały szok. Poza tym te ogłoszenia... pikniki i fitness, to trochę dla mnie mija się z celem... Może jestem przyzwyczajony do ogłoszeń o intencjach Mszy, pogrzebach, remoncie wieży kościoła, porządkach na cmentarzu czy kto ma wychodzić za mąż, na co za tydzień "pójdzie taca", proponowane pielgrzymki no i prasa katolicka. Tyle.

"Umiłowani"... - ten zwrot mi w ogóle nie przeszkadza. No i rola świeckich też nie, bo i u mnie w parafii często ksiądz wikariusz przed Mszą szuka ludzi i wręcz "wyłapuje" do czytania. Psalm to domena organisty, zaś modlitwa wiernych tylko przy większych świętach czyta szafarz np., ale przeważnie celebrans.

No cóż, ja tam wolę zostać przy tym być może typowym dla Polski duszpasterstwie, choć doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że jak ktoś pracuje za granicą, w innym kraju, to nie ma wielkiego wyboru. Może to też kwestia przyzwyczajenia, nie wiem...

Moja wypowiedź nie miała charakteru ataku na Kościół. Czuję się jego częścią. Jest mi jednak smutno, że duszpasterstwo w moim głębokim przekonaniu nie zmienia się, a życie, jego warunki- owszem.
Nie trzeba wiele żeby wiedzieć że komunikat, a więc między innymi język, musi być dostosowany do rozmówcy. Inaczej trafia w próżnię.
Nie widzę żadnego zaangażowania w to, żeby cokolwiek ożywić.
To dobrze że satysfakcjonuje Cię w ogłoszeniach parafialnych mowa o remoncie wieży kościoła i porządkach na cmentarzu, nie mówię że to nie jest ważne, ale ważne jest też żeby ludzie o podobnym systemie wartości czasem spotkali się poza niedzielną mszą św.
Beton, po prostu beton.

Ja Twojej wypowiedzi kompletnie nie odebrałem jako ataku na Kościół. W ogóle mi to do głowy nawet nie przyszło...

Napisałem, że jestem przyzwyczajony do takich ogłoszeń, a nie że mnie "satysfakcjonują..."

Jak dobrze się przyjrzeć, to ja nigdy nie lubiłem ogłoszeń w moim parafialnym kościele. A wręcz przeciwnie: długie, długie i raz jeszcze długie. A do tego nudne. Np. kompletnie nie rozumiem po co ksiądz w każdą niedzielę czyta za kogo w danym dniu tygodnia będzie sprawowana Msza Św. Zwłaszcza, że intencje na przyszły tydzień są wywieszone w gablocie przy wejściu do kościoła nie mówiąc o internecie i stronie parafii... Tu jak najbardziej jest beton.

Takie ogłoszenia bywają bardzo rzadko - jakieś "święto". Z życiem wspólnot parafialnych jest najdelikatniej mówiąc krucho, ale nie o tym tutaj...

Dla porównania w przyszpitalnym kościele ogłoszenia są moim zdaniem idealne: krótkie, treściwe i ważne.

"Umiłowany" to bardzo ładne słowo... Takie poetyckie, czułe...

Trochę logizujesz za bardzo. "Otwórzcie serca" to tylko zwrot.

Mi przeszkadza raczej, jeśli kazanie jest przemówieniem a nie nauką. I jesli jest gadaniem o wszystkim, zamiast o właśnie przeczytanym Słowie.

Co do sformułowań to na kazaniach jest w miarę OK - ale drażni mnie (przy całym szacunku do tego dzieła) ton stosowany np. przez spikerów w Radiu Maryja. Taki łagodny, ugrzeczniony. Niektórzy mówią na to "ton starej pediatrzycy" (która tak mówi do dzieci).

Ja po dzisiejszym niezmiernie długim i monotonnym kazaniu w parafialnym kościele mam ochotę wyjeżdżać gdziekolwiek - do innego kościoła w Lublinie. Byle tylko zaoszczędzić sobie tych "przemówień" właśnie...

Nie wiem czemu tak się dzieje, w czym tkwi problem. Jakoś kompletnie inaczej jest w kościołach - przyszpitalnym, albo prowadzonym przez braci kapucynów na Poczekajce.

To nie są moje osobiste odczucia, ale wielu parafian tak uważa. Już nawet może lepiej słuchać tych pouczeń o godnym stroju w kościele na Mszy Trydenckiej, niż "konsumować takie flaki z olejem"...

Żeby nie było zbędnego narzekania, to trzeba mieć nadzieję na "lepsze jutro".

Dziś było jak to Barney ujął "gadanie o wszystkim"...

Zgadzam się że trzeba mieć nadzieję ..
Pozytywny przykład: trafiam, przypadkiem, do kościoła Św Trójcy w Krakowie.. Jestem pewnie w drodze i mam kilka godzin . Trwa kazanie, siadam i słucham, nie widzę księdza, tylko jego sylwetkę (siedzę daleko i wzrok siada niestety).. zasłuchuję się (czy takie słowo w ogóle istnieje?) i wiem że po wyjściu z tego budynku coś się zmieni, że zmieni się na lepsze, bo wiem że jest coś na co muszę zwrócić uwagę, nad czym muszę konkretnie popracować..

I to mam na myśli.. nie jakieś przykościelne fajerwerki, ale rodzaj duchowego przewodnictwa.. a nie cos typu "sobie a muzom"

I to jest jeden z powodów, dla których - przy moim, jak wiecie, bardzo krytycznym podejsciu do większości tego, co się uważa w Odnowie za charyzmaty (szczegóły mojego "uważania" w filmach, zapraszam!) nie mogę całkowicie odrzucić tych ruchów. Mają one swoje problemu kaznodziejskie - niestety, często herezja, protestantyzowanie, skłonność do zabobonów (o.Witko!), antyintelektualizm, upraszczanie, spłycanie, mieszanie psychologii z wiarą itd - ale w wielu tych grupach jednak kaznodziejstwo jest kaznodziejstwem, a nie przemówieniem. Jest tam ewangelizacja (choć zwykle brakuje elementów katechetycznych) i mowa na temat.

Beton betonem a starsi ludzie niczego z tablicy nie przeczytają, bo przeważnie nie mają przy sobie okularów do bliży.
Rozwiązaniem jest wydawanie gazetki parafialnej, w której byłoby większośc czytanych informjacji, jednak na to potrzeba osób i pieniędzy.
Beton można skruszyć, jeżeli parafia zadziała poprzez swoich przedstawicieli, członków Rady Duszpasterskiej.

Jeszcze jedno zdanie w temacie, refleksja po pobycie w Krakowie. Otóż gdyby tak tylko udało mi się namówić krakowskich Dominikanów do przeniesienia się na wyspy, najlepiej z bazyliką (nie szkodzi że w remoncie) jak byłoby pięknie!
Dzięki kilku zaledwie niedzielom zrozumiałam pewne fragmenty ewangelii, dowiedziałam się jak odnieść je do mojego życia. Konkret. Żywy Kościół.