Że nie służy, to się nie zgodzę. Często przecież trzeba się zastanowić nad przesłaniem dzieła.

No i właśnie problem leży w tym, że się tą kulturą ludzie nie interesują.

Problem będziesz widziała Ty, ale nie ktoś, kogo sztuka "nie rusza." Jeśli Ty dostrzegasz problem, to też możesz próbować go rozwiązać. Namawiałam swoje dzieci do brania udziałów w konkursach plastycznych, czy do uczenia się gry na instrumentach muzycznych w bardzo wczesnym wieku. To jest projekt na lata, ale efekty już widać Może one kiedyś swoim przykładem wpłyną na to, że ich znajomi też będą robić podobne rzeczy. Ty pewnie też masz jakiś pomysł, co możesz zrobić w swoim środowisku?

To, że odbiór dzieła wymaga refleksji nie czyni dzieła łamigłówką logiczno-matematyczną, a jej odbioru ćwiczeniem intelektualnym. Tak naprawdę ten intelektualny wymiar odbioru sztuki/kultury jest wtórny wobec odbioru emocjonalnego, który jest najważniejszy. Najpierw stwierdzasz, że dzieło Cię poruszyło, a potem możesz (jeśli masz ochotę) przeanalizować, dlaczego Cię poruszyło i odkryć przy tym dodatkowe wymiary, które Ci umknęły przy pierwszym (spontanicznym) odbiorze.

No, tylko, że ja na razie nie mam dzieci.
A cała dyskusja w końcu rozchodzi się też o to, co możnaby z tym robić.

Na pewno założenie tego tematu było taką inicjatywą.
Ogólnie jeśli chodzi o środowisko to ciężko, bo jestem dosyć wyobcowana i moje kontakty z innymi ludźmi są ograniczone. Próbuję czasami coś robić, ale to, jak to wygląda, zależy od osoby, którą próbuję trochę tym zainteresować. Za dobrze to nie wychodzi.

Ale kultura wyższa polega na tym, że łączy ona w sobie wymiar emocjonalny i wymiar intelektualny. Więc funkcją kultury wyższej nie jest tylko poruszenie, ale też próba zastanowienia odbiorcy.

Wobec tego zdaje się, że funkcja kultury wyższej nie odbiega zwykle od funkcji kultury niższej.
Nawet serial "M jak Miłość" albo telenowela "Rolnik szuka żony" porusza i próbuje zmusić do zastanowienia.
Skąd zatem ta potrzeba zaprowadzania kultury wyższej pod strzechy? Kultura niższa nie daje rady, czy jak?

Verbal, to wymień te funkcje i przesłanie, które Twoim zdaniem są bardzo istotne dla każdego człowieka. Widziałam, kiedyś w teatrze na przedstawieniu Jerzego Sthura jednego człowieka, który spał w najlepsze, podczas gdy inni głośno się śmiali. Myślę, że dla niego teatr pełnił funkcję sypialni, nawet wtedy, gdyby mu się mówiło, że pełni funkcję np. rozrywki.

Tylko, że takie telenowele poruszają w tandetny sposób (jeżeli w ogóle poruszają, nie oglądam ani tego, ani tego). Poza tym, nie widzę, jakie mogłyby nieść głębokie przesłanie.

Myślisz, że tyle osób by je oglądało, gdyby nie poruszały? Nie wierzę.
A co do głębi przesłania to stoję na stanowisku, że ta głębia nie tkwi wcale w samym dziele. tylko rodzi się na styku komunikatu artystycznego ze świadomością odbiorcy. Odbiorca współtworzy tę głębię. Zatem teoretycznie można sobie wyobrazić odbiorcę "M jak miłość", który nawet z tego zdawałoby się tandetnego serialu wyciągnie niesamowite wnioski, a z drugiej strony konesera ambitnych (najlepiej czarno-białych) filmów, który ni w ząb nic z tego nie rozumie, tylko udaje, żeby poczuć się inteligentnym.

Odbiór emocjonalny jest ściśle związany z odbiorem intelektualnym i posiadaną wiedzą, także ogólną nie związaną ze sztuką.
Widać to wyraźnie np. w fotografii rodzinnej, a konkretnie fotografii dzieci.
Przykład 1.
Młoda mama zrobiła zdjęcie swojemu synkowi i chwali się nim:
-Jakie piękne zdjęcie (odbiór emocjonalny).
-Ale popatrz na tło, jakieś ubrania, garnek itp
-A to tło też jest ważne?
-Dziecko ma wielką główkę (wodogłowie?) i małe, krótkie nóżki (zdjęcie zostało zrobione z bliska, aparat był trzymany powyżej głowy dziecka).
-No tak, ale jakie on ma piękne spojrzenie.

Mama jest związana emocjonalnie z dzieckiem i stąd taka jej reakcja.
Obserwator neutralny nie związany emocjonalnie z dzieckiem widzi obraz czyli kompozycję, proporcje, tło, oświetlenie itp.
Dla mamy jest to piękne zdjęcie, dla widza zewnętrznego zdjęcie do wyrzucenia. Reakcja też emocjonalna ale odwrotna.

Przykład 2.
W pewnym portalu fotograficznym pojawiło się takie zdjęcie: stoi sobie roześmiany,grubszawy facet z brodą ubrany na czarno, obok drabina.
Jedni zdjęcie krytykowali, inni chwalili.
Krytykant pisał tak:
-Co wy w tym zdjęciu widzicie, stoi jakiś facet przy drabinie i tyle.
Ci którzy zdjęcie chwalili mieli znacznie większą wiedzę ogólną. Reakcja emocjonalna to odruchowe skojarzenie ze sceną biblijną: drabina Jakubowa.
To samo zdjęcie i dwie, skrajne reakcje.

Fotograf, posiadający jakąś tam wiedzę fachową, ma zupełnie inne reakcje emocjonalne niż przeciętny odbiorca sztuki. Niefachowiec wchodzi do kościoła i widzi ładny kościół. Fotograf wchodzi do kościoła i widzi światłocienie, proporcje, kolorystykę światła, krzywe w niektórych miejscach łuki sklepienia (zniszczenia wojenne, remonty, brak dobrych rzemieślników?). Wyobraża sobie to wszystko na zdjęciu (kompozycja), to jest odruch.
To samo przy oglądaniu zdjęć, pierwsza reakcja emocjonalna uwzględnia te wszystkie szczegóły jednocześnie. Nie ma żadnego podziału na wcześniej czy później.

sztuka polega glownie na tym by poruszyc nawet osooby niewrazliwe na sztuke.
z drugiej strony wrazliwosc ludzi na sztuke to bardziej kwestia osiagniecia czegos co nazwal bym optimum warunkow zycia, ale to tez roznie jest postrzegane zaleznie od oczekiwan jakie rozni ludzie oczekuja od zycia.
Jednemu wystarczy ze ma co wlozyc do garnka i przez to nie ma zadnych innych problemow egzystencjonalnych, a drugi taki stan osiagnie dopiero jak bedzie mial wiecej niz ktokolwiek z jego otoczenia bedzie mogl zakupic kazda prace artysty jaka mu wpadnie w oko, choc najczesciej bedzie to praca ktora wiekszosc podziwia, bo dla takiej osoby nie bedzie to uznanie sztuki, tylko dalsza wspinaczka egzystencjonallna by poosiadac wiecej niz inni.
Innaczej mowiac rozumienie sztuki to najlepszy indicator (wskaznik) tego jaki jest stan spoleczenstwa.

A sztuka pisania polega na tym, żeby tekst dzielić na zdania zaczynające się dużą literą.
Ale nie gniewaj się
Pozdrowienia.

Masz rację. Ja w swojej poprzedniej wypowiedzi nieco inaczej definiowałam intelekt - bardziej jako analityczną stronę ludzkiego umysłu. Czyli intelekt uruchamia się świadomie, a ta wiedza ogólna/wrażliwość uruchamia się nieświadomie i tak jak piszesz, jest podłożem reakcji emocjonalnych.

Tylko to by wskazywało na to, że remedium na słabe zainteresowanie ogółu społeczeństwa sztuką wyższą jest podniesienie poziomu ich wiedzy ogólnej, a nie zasypywanie ich od dziecka literaturą piękną i biletami do teatrów i oper

Myslalem ze to temat o sztukach artystycznych, a nie temat polonistyczny.

Zreszta, nawet bledna pisownia moze byc sztuka cos znaczacego pokazujaca.
Niestety nie mialem na mysli pokazywania czegos znaczacego pisownia.

A jak oceniasz dzialalnosc najblizszego Osrodka Kulturalnego w Twojej okolicy? W moim byla bardzo aktywna dyrektorka - pani Olszewska. Sporo sie dzialo za jej przyczyna. Tacy animatorzy kultury sa na wage zlota.

A nie przyszło Ci na myśl,że ten człowiek może np być stałym bywalcem i hobbystycznym znawcą teatru ale tak się złożyło,że musiał gdzie tyrać 24/24 albo podsypia z powodu choroby?

W sumie to zamiast epistoły o funkcjach i przesłaniu wystarczy jedno : społeczeństwo pozbawione kultury wyższej ( między innymi) staje się takim jak je przedstawił Aldous Huxley w "Nowym, wspaniałym świecie".Bezmyślną gromadą konsumentów.