Całkiem podoba mi się ta definicja.

Powinny to robić osoby... kompetentne Czyli takie, które same na tym języku, plastyce, muzyce się znają i są pasjonatami, na przykład.

Dyrektorzy teatrów i galerii, jak sądzę.

Całkowicie być może nie, ale my jako obywatele mamy też wpływ na to, jakiej kultury chcemy.

I cóż by w tym było złego? Jak mają talent, kompetencje...

A tak to wygląda w praktyce.
http://www.perspektywy.pl/index.php?opt ... ew&id=3310


Czyli ludzie (mimo wszystko) u władzy, mający wpływy i swoje za uszami:
Cezary Morawski


A to i jest tutaj najważniejsze. Przy czym zauważ, że formą takiego wpływu może być na przykład odmowa korzystania z jakiejś formy kultury, która nam nie odpowiada.

W takich dziedzinach jak kultura jest mnóstwo pojęć wieloznacznych, których zdefiniować się nie da np. właśnie talent, dzieło, kultura wysoka, kicz itp. Na ten temat od lat toczą się dyskusje, które nam nieco przybliżają temat, ale nigdy nie doprowadzą do żadnych ostatecznych definicji, wzorców itp. To nie matematyka. Można powiedzieć że osoba ma talent, jeżeli jej dzieło przetrwa np. 500 lat i nie zostanie zapomniane, ale tu też są rózne zależności, mody, maniery itp.
A czy można to oddzielić od elit politycznych? Oczywiście że nie, ale to jest zupełnie naturalne. Decydują ci, którzy mają jakąś praktyczną możliwość realizacji różnych koncepcji. Kasjerka w sklepie takiej możliwości nie ma z przyczyn oczywistych.
Ale przecież te elity to są tacy sami ludzie jak my wszyscy, my je wybraliśmy. Jeżeli my je wybraliśmy a teraz je krytykujemy, to jak to nazwać? Po prostu my jesteśmy bierni, zachwycamy się demokracją ale np. wybory mamy w nosie i jest jak jest. Nie ma na kogo głosować? Kto jest temu winien?
Jeżeli komuś elity się nie podobają, to wystarczy przy najbliższej okazji wybrać lepsze. Jak to zrobić?

A to jest dalszy ciąg takiego właśnie podejścia biernego. Oczywiście można tak protestować, tylko że jest to mało twórcze i raczej nieskuteczne. Jeżeli się chce mieć kulturę na wyższym poziomie to niestety trzeba się jakoś w to zaangażować, co zresztą mnóstwo ludzi robi. Odnoszę wrażenie, że o wiele łatwiej jest to zauważyć w małych miejscowościach, w dużych miastach takie inicjatywy giną w tłumie. Jest dużo inicjatyw lokalnych np. małe kawiarenki, których właściciele organizują różne spotkania artystyczne, wystawy plenerowe itp.
Są małe miasteczka, czyste, zadbane, ukwiecone, z wystawami fotograficznymi, malarskimi, małymi teatrzykami. Spotkałem wiele takich inicjatyw.
Jeżeli chce się podnosić poprzeczkę w tej dziedzinie to tylko przez pokazanie samemu czegoś atrakcyjnego. Nigdy przez moralizatorstwo.

Ktoś im tę władzę nadał.
A "posiadanie czegoś za uszami" nie jest warunkiem zostania dyrektorem. Są też dyrektorzy, którzy mają w sobie sporo pasji.

Odmowa odmową, jeszcze lepiej, jak coś zrobisz czynnie. Zresztą, podejrzewam, że teraz nikt cię nie zmusza do korzystania z jakiejś formy kultury, żebyś musiała odmawiać komuś.

Właśnie dlatego nie lubię demokracji. Można nie maczać palców w wyborze obecnie rządzących, a ktoś przyjdzie i Ci wypomni, że "my" wybieraliśmy. No nie "my", tylko "wy" albo "oni". Ja odpowiadam tylko za siebie.

Jedyną skuteczną metodą jest oddolne edukowanie społeczeństwa, z wykorzystaniem mediów społecznościowych oraz lokalnie organizowanych spotkań. Niestety, trzeba mieć na uwadze, że jest cała masa ludzi, którzy wiedzę o świecie czerpią gł. lub wyłącznie z mainstreamowej TV, a i sporo takich, którzy co prawda nie ograniczają się do TV, ale ostatecznie zagłosują zgodnie z sondażem (samospełniającą się przepowiednią). Normalnie nie jestem zwolenniczką cenzury, ale w tym wypadku to bym chciała zakazu publikowania takich sondaży. Niech ludzie nie wiedzą, na kogo mają głosować - część sobie odpuści, a druga się zastanowi.

Wiesz, ja nie narzekam na to, że mam wokół siebie za mało ambitnej kultury. Mam całą listę książek do przeczytania, muzyki do wysłuchania, filmów do obejrzenia etc. Życia mi nie starczy, żeby to wszystko poznać. Ale jak ktoś odczuwa na tym polu jakieś braki, to jak najbardziej popieram, że powinien się czynnie zaangażować.

Demokracji można nie lubić, ale podobno nic lepszego do tej pory nie wymyślono. Wszelkie inne ustroje to historia nie mająca w dzisiejszym świecie praktycznego zastosowania. Dzisiejsi monarchowie to tylko sympatyczna tradycja.
Mówiąc "my" miałem na myśli całe społeczeństwo, czyli także siebie i Ciebie, wszystkich.

Sądzę że każdy zauważa jakieś piękno, tylko nie każdy potrafi to piękno opisać, powiedzieć na czym ono polega itp. Czuje intuicyjnie. Nie zauważa jego konkretnych cech. Pisałem poprzednio o pani, która nie wiedziała że w fotografii ważne jest tło. Jakby jej pokazać 2 zdjęcia, z ładnym tłem i fatalnym to by różnicę intuicyjnie wyczuła, ale nie potrafiłaby powiedzieć na czym ona polega. Do tego potrzebna jest pewna wiedza.
I tu dochodzimy do roli tzw. elit.
W moim przekonaniu elitę artystyczną tworzą ludzie, którzy spełniają 2 warunki: potrafią stworzyć coś wartościowego, ale jednocześnie reprezentują wysoki poziom etyczno-moralny. Przejawia się to w wewnętrznej potrzebie bezinteresownego działania dla wspólnego dobra.
Takie właśnie elity ciągną to wszystko do przodu. Dzięki nim ta pani która nie ma odpowiedniej wiedzy na temat np. właśnie roli tła w obrazie, może tę wiedzę zdobyć.
Rola elit polega na bezinteresownym działaniu, pochodzenie nie ma tu nic do rzeczy. Arystokracja to pojęcie czysto historyczne.

Takie średniaki o jakich piszesz nie są oczywiście klasą średnią. Ale prawdziwa klasa średnia rozrasta się bardzo szybko, tylko dziś wywodzi się ona z innych grup społecznych niż kiedyś. W okresie międzywojennym mogli to być państwowi urzędnicy. Mieli oni szansę bo urzędnik dobrze zarabiał.
Dziś jest to np. kadra inżynieryjno-techniczna, która w wielu przypadkach szybko dochodzi do niezależności materialnej. Takich ludzi jest coraz więcej. Urzędnik ma dziś raczej mniejsze szanse.

Dobrym sposobem na uwrażliwienie dzieci i młodzieży na sztukę jest umieszczanie reprodukcji uznanych dzieł malarskich na podręcznikach szkolnych. Dla przykładu, okładka książki do matematyki syna przedstawia 'Pokój van Gogha w Arles (III)', i jest to bodziec dla niego do bliższego zapoznania się z historią obrazu i jego autorem. Zauważyłam, że obecnie wiele książek dziecięcych jest bardzo dobrze ilustrowana, a nauczyciele zwracają uwagę nie tylko na czytanie tekstu, ale i na "czytanie" ilustracji i wysnuwanie z nich wniosków. Oczywiście rodzice, dziadkowie, ktokolwiek związany z dziećmi może brać pod uwagę to, by przy kupowaniu dzieciom książek wybierać te, które mają szczególnie dobre ilustracje, bo jest nadzieja, że 'czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci.' Gdy dzieci z książek wyrosną, można je przekazać znajomym (tym sposobem my otrzymaliśmy wiele książek dziecięcych).

Za każdym razem, kiedy kupujesz książkę, film, płytę, wspierasz rozwój kultury i zachęcasz danego twórcę do dalszego działania. Więc coś robisz.

I znów - zgadzam się z taką definicją. Dorzucę tylko jeszcze to, że ludzie stanowiący elitę artystyczną sami powinni być pasjonatami kultury.

Wydaje mi się, że nastąpiło w tym wątku pewne pomieszanie. Jedną kwestią jest podział na kulturę ambitną/wysoką i kulturę masową, który oczywiście pod wieloma względami jest płynny. Zupełnie inną kwestią jest stwierdzenie, że pewne dzieła kultury - książki, obrazy, utwory muzyczne - są zupełnie niedobre.

Nie ma absolutnie nic złego w tym, że pewna część dzieł jest tworzona z myślą o rozrywce czy dotarciu do mniej wykształconych, oczytanych/obeznanych osób, które potrzebują treści sformułowanych w sposób bardziej przystępny. Wręcz przeciwnie, takie dzieła pełnią bardzo ważną funkcję społeczną - edukują, uwrażliwiają, przygotowują do sięgnięcia po bardziej ambitne treści.
Podam taki przykład - w ostatnim czasie otrzymałam do recenzji książkę Duriana Sukegawy "Kwiat wiśni i czerwona fasola". Książka napisana prostym, lecz ładnym językiem, lekko upoetyzowana, w zachęcającej okładce udaje lekkie "czytadło", lecz tak naprawdę służy przemyceniu wiedzy na temat choroby Hansena. Wielu czytelników pewnie nie sięgnęłoby po książkę o trądzie, bo ten temat wzbudza odrazę, ale po przyjemną obyczajówkę już tak.

Fakt, że istnieją książki, które są proste, a jednocześnie wartościowe, nijak nie przeczy temu, że istnieją dzieła, które żadnej wartości nie reprezentują. Przykładowo, bardzo popularne książki takich autorek jak Katarzyna Michalak, Krystyna Mirek czy Anna Ficner-Ogonowska nie są złe dlatego, że to romanse (w końcu miłość jest istotną częścią życia człowieka), ale dlatego, że są bardzo słabe pod względem językowym, schematyczne, wtórne, a często także bardzo szkodliwe pod względem społecznym (przedstawiają toksyczne-przemocowe relacje jako "romantyczne", u Ficner-Ogonowskiej gwałt małżeński przedstawiony jest jako normalny element współżycia, Michalak stygmatyzuje całe grupy społeczne w tym chorych psychicznie, otyłych i bezdomnych)

Nie wspomnę już o tym, że cała masa twórców chce aspirować do tworzenia ambitnych dzieł awangardowych, jeszcze nie mając opanowanych podstaw warsztatu. Niestety, w Polsce bardzo brakuje higieny myślenia, którego się u nas po prostu nie uczy, czego pokłosiem jest podejście do kultury na zasadzie tworzenia kółek wzajemnej adoracji i "hejtowania" osób z wrogich obozów zamiast merytorycznie dyskutować o dziełach.

Odświeżając temat: co uważacie o tym?
https://konwenty-poludniowe.pl/31-infor ... nansowania

Dotacje jak dotacje. Ten festiwal z Sopotu trochę dziwi.
Wszystko i tak mało ważne.
Lepiej by zrobili konstruując coś w rodzaju tanich wydań jak kiedyś Penguin Books w UK