Od lat analizuję sposób dyskusji użytkowników sieci. Uważam, ze jest to najlepszy (najbardziej reprezentatywny) materiał do tego typu analizy, ponieważ w anonimowej sieci ludzie zachowują się bardziej naturalnie niż w tzw. realu, gdzie obowiązują restrykcyjne konwenanse. Dyskusje (w prawdziwym tego słowa zdarzeniu) ogólnie rzadko się odbywają w realu, a jeśli się już odbywają, to w zamkniętych gronach (naukowcy, grupy światopoglądowe, polityczne) i mają ten minus, że często trzeba się ugryźć w język, zanim chlapnie się, co się tak naprawdę myśli. Wolna myśl w takim środowisku jest krępowana oczekiwaniami. Nie wszystko się nadaje na salony.

Internet daje ten komfort, że można odseparować się od tożsamości opatrzonej imieniem nazwiskiem, wiekiem, wykształceniem, zawodem, stanem cywilnym etc. Zostaje tylko „ja”, człowiek obnażony do tego kim jest tam w środku. Wiele osób widzi w tym zagrożenie, padają dydaktyzujące pytania „Czy powiedziałbyś to samo, rozmawiając z tą osobą face to face”? „Czy podpisałbyś się pod tym swoim nazwiskiem”? „Oj, raczej nie” – pomyśli wielu. Wielu w tym momencie zdobędzie się na jakąś refleksję nad własnym niepohamowaniem. Jednak, czy ta reakcja jest słuszna? Ilu rzeczy być nie powiedział/powiedziała drugiej osobie face to face, a które powiedział(a)byś awatarowi w sieci? Czy te rzeczy, które mówisz tylko w sieci są złe? Czy może tylko bardziej szczere? Kurtuazja jest ostoją obłudy.
Tyle tytułem wstępu.

Jednym z zachowań, z którymi notorycznie się spotykam, śledząc z boku bądź aktywnie uczestnicząc w internetowych dyskusjach jest sprowadzanie dyskutanta do roli pacjenta, w efekcie czego przedstawiane przez dyskutanta stanowisko zostaje zdegradowane do majaków wariata, najczęściej pojawiająca diagnozą będzie „depresja” albo „schizofrenia” jako pewne szablony funkcjonujące w świadomości społecznej. „Depresja” jeśli pesymistyczniej niż wypada, „schizofrenia” jeśli niespotykaniej niż wypada. Był czas, że w takim zachowaniu upatrywałam przede wszystkim celowego (i jak się przekonałam, bardzo skutecznego) zabiegu, który ma zdyskwalifikować przeciwnika. Jeżeli X jest chory psychicznie, to treść jego wypowiedzi nie może być przedmiotem poważnej dyskusji. Szach-mat. Jednak wędrówki w głąb ludzkiego umysłu uświadomiły mi, że za czymś takim w znakomitej większości przypadków nie stoi zachowanie celowe, lecz nieświadomy mechanizm obronny. Skoro stanowisko współdyskutanta aż tak dalece od biega od mojego własnego, to któryś z nas musi być wariatem. W obliczu takiego dylematu tylko świr wybrałby siebie. Sprowadzanie dyskutanta do pacjenta jest tylko jednym z niezliczonych przejawów instynktu samozachowawczego.

Zapraszam do dzielenia się swoimi spostrzeżeniami i przykładami na ciekawe zachowania sieciowych dyskutantów. Eksplorujmy swoje demony

Całość: https://www.msn.com/pl-pl/wiadomosci/swiat/%E2%80%9Ekobieta-to-pojemnik-na-sperm%C4%99%E2%80%9D/ar-AAxM6XU?ocid=spartandhp

Dzięki Andy72 za bardzo ciekawy "input".

Autorka cytowanego artykułu cierpi na głębokie zaburzenia poznawcze:



Ktoś, kto zapoznaje się ze stanowiskiem drugiego człowieka, nakładając wcześniej na umysł taki filtr, nigdy tego stanowiska nie zrozumie.
Autorka artykułu próbując zdyskredytować kontrowersyjnego użytkownika sieci, sama sobie wystawiła laurkę...smutnego i głęboko zaburzonego człowieka.

A może ta subkultura sfrustrowanych samców jest po prostu zaburzona?
Tylko czekać aż ktoś będzie im oferował specjalne prawa tak jak feministkom i gejom.
Co prawda - artykuł pochodzi z Newsweeka, który to nie budzi we mnie zaufania, ale artykuł zdaje się w porządku.
A co sądzisz o autorce na temat jej artykułu o siostrze Faustynie?
http://teologia.deon.pl/piekielny-dramat-faustyny/

chodzi o całkiem inną autorkę , bo moje użyte zdanie mogło by sugerować że to ta sama osoba.

Oni też mają swoje zaburzenie, ale jak przejrzałam pobieżnie kilka wywodów tego internauty, to ja tę frustrację rozumiem. Tak naprawdę to jest odpowiedź na durny feminizm. Uwaga, nie uważam, ze feminizm jest durny, ale kiedy za feminizm biorą się twardogłowe babsztyle, to niestety nabiera durnych kształtów.



Jest przede wszystkim oparty na manipulacji. Autorka zestawia jakiś ekstremalny seksizm z umiarkowaną mizoginią. Tak naprawdę w poglądach tego internauty nie ma nic bardziej szokującego niż w poglądach bliźniaków Terlikowskich czy Kai Godek. Ba, poglądy tego pana są o tyle mniej szokujące, że wyrastają z buntu, a nie zakonserwowanego idealizmu.

I to jest właśnie problem ze współczesnym feminizmem, utracił zdrowy rozsądek. O kobiecie, jak o Murzynie nie można nic złego napisać, nawet w żarcie.



Ciężko to ze sobą porównywać, bo zupełnie inny kaliber. Tam mamy lekkie dziennikarstwo a tutaj jednak coś poważniejszego. Nie czytałam dokładnie tego artykułu, choć wydaje się ciekawy i pewnie do niego wrócę, ale na pierwszy rzut oka wygląda ok. Jednak nie znam tekstu, który autorka analizowała, więc nie wiem, na ile jej wywód jest wynikiem rzetelnej analizy, a na ile manipulacją mającą na celu udowodnienie stawianej tezy.
Wnioski na końcu wydają się sensowne, zbieżne zresztą z moim poglądem na chrześcijaństwo.

Andy72,
A jakie są Twoje przemyślenia na temat tego tekstu? Pani Anny Connolly wydała książkę "Toksyczni święci, czyli o kulcie cierpienia w chrześcijaństwie" (Warszawa 2013). W zeszłym roku lekturę tej książki polecał na https://m.deon.pl/ ks. Wacław Hryniewicz. Nie czytałam jej, ale tytuł sugeruje, że swoiste podejście do cierpienia może być tematem, który szczególnie absorbuje autorkę. Moje zdanie na temat jej długiego tekstu (przeczytanego pobieżnie) jest takie, że odnoszę wrażenie, iż pisze z perspektywy osoby, która nie stara się wniknąć i pozytywnie zrozumieć okoliczności, w jakich funkcjonowała św. Faustyna, a raczej przyjęła postawę oceniającą (negatywnie) z perspektywy osoby, której rozumienie wiary jest ukształtowane współcześnie. Św. siostra Faustyna była poddawana badaniom, mającym na celu ocenić stan jej zdrowia psychofizycznego (prawda?) i wydaje mi się, że wtedy nie było zastrzeżeń, ale może za czasów życia św. Faustyny stawianie komuś diagnozy 'neurotyk' nie było zbyt popularne? To chyba moda obecnych czasów?

Ale fajny temat Nie za bardzo wiem co mógłbym do niego teraz dodać, ale może autor poda jakieś konkretne przykłady? Najlepiej z innych forów, żeby zaraz nie było oburzenia.

Niestety, teraz żałuję, ale nie gromadziłam cytatów, więc nie dysponują zbyt obszernym materiałem przykładowym, jednak coś tam jestem w stanie przytoczyć.

Zaryzykuję, zaczynając przykładu z tego forum, który był bezpośrednią inspiracją do założenia tego tematu. Żeby nie było zbyt ad personam, zmieniam nick:

1) Katolik
W odp. na temat "Życie jest zawsze darem niechcianym i zbędnym"



2) Forum ogólnotematyczne
W odp. na temat "Życie jako wyrok śmierci"





3. Forum ogólnotematyczne
W odpowiedzi na temat "Mieszkamy razem, ale nie uprawiamy seksu"


4. Forum ogólnotematyczne
W odpowiedzi na temat: "Aborcja"


5. Forum ogólnotematyczne
W odp. na temat "Czy wydawanie na świat dzieci jest moralne"


Przytoczone przeze mnie przykłady wskazują nie tylko na motywowane obroną światopoglądu sprowadzanie dyskutanta do pacjenta o zaburzonym postrzeganiu świata, ale na pewną tendencję do oceniania merytoryki wypowiedzi/problemu przedstawianego przez dyskutanta przez pryzmat jego stanu psychologicznego/motywacji, sugerując, że jeśli jakaś teza pada z ust osoby "zaburzonej" czy "chorej" albo "po przejściach" to automatycznie teza jest fałszywa albo nie może być przedmiotem dyskusji.

Następuje wywrócenie kota ogonem, zamiast rozmawiać o "problemie", rozmowa kieruje się na "autora""Life is full of suffering"
"Ok. Let's talk about your depression"

Na Twoim miejscu - skoro tyl osób rozpoznaje w Tobie zaburzenia - wziąłbym to pod uwagę zamiast "analizować, czemu skupiają się na autorze". Skupiają się, bo to widać bije po oczach

Życie jest pełne cierpienia. Pytanie czy to stwierdzenie wyczerpująco opisuje życie? Raczej nie. Inną sprawą jest (ale dość mocno skorelowaną i wpływającą na spostrzeganie życia) do czego dążymy w życiu i czy w ogóle, czy po prostu cierpimy. No nie jest prosto odpowiedzieć czym jest życie w szerszej perspektywie, niż nasza (teza) w dodatku (chciał nie chciał) na chwilę obecną.

Może wobec życia, (szczególnie wobec jego negatywnej strony) należy przyjmować postawy przeciwne do odrzucenia, potępienia, wyparcia, zaprzeczenia, wyrzeczenia, itp. Czyli postawy niekończącej się cierpliwości, współczucia, miłości, otwartości, poddania się, braku oporu. Doprecyzujmy, siłą rzeczy przyjmując postawę trochę z boku, spoza, obok, tak aby całe to cierpienie móc zrozumieć i pokazywać, dostrzegać alternatywne sposoby spostrzegania, myślenia, przeżywania

Cóż, może i to dyskusyjne wariatkowo należy "potraktować" w podobny sposób. Życie jest takie a nie inne. Każdy z nas ma tendencje do myślenia z wewnątrz jakiegoś pudełka. Ale z drugiej strony, samo uświadomienie sobie, zrozumienie tego faktu, zmienia tę sytuację. Niestety! Zmiana nie jest jakaś zasadnicza Po prostu mentalnie lądujemy w innym pudełku (pudelku "B"), tyle że być może większym, obejmującym pudełko "A". Owszem myślenie z pudełka "A" nie ogranicza "lokatora" pudełka "B". Ale nie ma się czym ekscytować, ponieważ w istocie, rdzeniu myślenie, przeżywanie, reagowanie, jest ograniczone jednak jakimś pudełkiem. No chyba, że jesteśmy już świętymi, czyli w nas nie żyje już ja, lecz żyje Chrystus, tutaj droga, prawda i życie.

Dla przykładu. Osoba "B", czyta wypowiedzi osoby "A" (w warstwie wolicjonalnej, lub w warstwie uwarunkowanych potrzeb) jako spełnienie potrzeb odreagowania, "ulżenia sobie", "wyżycia się", utwierdzenia siebie samego w błędnej postawie, będących pochodną przypadłości umysłu. Ale reagując w określony, powtarzalny sposób na określone wypowiedzi, rożnych adwersarzy, sposób polegający na diagnozowaniu chorób psychicznych, lub zaburzeń osobowości w celu deprecjacji osoby, a poprzez to wypowiedzi osoby, sama wykazuje przypadłości umysłu, rozumiane jako myślenie i spostrzeganie z wewnątrz jakiegoś pudełka. Szkoda, trochę bez sensu, ponieważ zawsze jest jakaś alternatywa, tutaj zamiast "walki z ...," piętnowania, odrzucenia, np. wskazanie zwykłej alternatywy, no dobra, zwykłej, niezwykłej, bo tutaj trzeba by przejść z pudełka "B" do "C", w ramach pudełka "B" to nie będzie możliwe.

Ponieważ miliony much nie mogą się mylić?



Oczywiście, że nie jest wyczerpujące, ale jest prawdziwe.
Ja tu wstawiam cytaty wyrwane z kontekstu, bo bym musiała całe elaboraty przeklejać, więc może nie do końca jest czytelna wymowa.

Jednak ludzie na podstawie oczywistej prawdy "życie jest pełne cierpienia" dopowiadają sobie "życie jest pełne (tylko) cierpienia" i z tym "chochołem" walczą. Dlaczego? Bo nie chcą się pogodzić z tą mniej piękną stroną życia.



Dokładnie.

Żeby być obiektywnym (na tyle, na ile to możliwe), trzeba zaakceptować dwie strony medalu. Ja te osoby co żyją tylko w pudełku "A" lub "B" nazywam "półgłówkami" i próbuję im pomóc w znalezieniu swojej drugiej połówki.

Poza tym, dziękuję za mądra wypowiedź.

Doswiadczenie pokazuje, ze nie jest to prawda.

Jak to?

No tak. Szczególnie jeśli masz na myśli pewną postawę wolicjonalną, rozciągniętą w czasie, a nie jednorazowy akt woli, czy cokolwiek innego. Wszystko wskazuje na to, że jesteśmy nano cząstką życia. Z tej perspektywy posiąść prawdę to marzenie ściętej głowy. Co nie znaczy, że nie da się poddać prawdzie, ze ona nie może nas posiąść. Inaczej mówiąc jajko nie może być mądrzejsze od kury, ale może stać się kurą z pomocą tejże. Eee... co ja to chciałem napisać. No tak, myślę, że być obiektywnym na tyle na ile to możliwe, to "niekończąca się historia" (podobnie jak życie), gdzie (być może zaskakująco) nie chodzi o to by coś osiągnąć lecz właśnie o to być, być w określony sposób, powracać do postaw, jak to było, celowej cierpliwości, współczucia, miłości, otwartości, poddania się, obserwacji, pewnej (samonapędzającej się) dyscypliny, świadomości, czy czegoś takiego