Walczyć można by za wiarę, za Chrystusa, ale za jakikolwiek naród to trudno powiedzieć. Mam polskie obywatelstwo i żyję na terenie tego kraju ale nie czuję się Polakiem, nie czuję przywiązania do polskości.

Józef Teodor Konrad Korzeniowski, (z którym możliwe, że dzielę herb) napisał "Każde źdźbło trawy ma swe miejsce na ziemi, skąd czerpie swe życie i siłę; tak i człowiek ma swe korzenie w kraju, z którego ciągnie wraz z życiem wiarę swoją!" Chyba poniekąd podzielam tę myśl. Mieszkałam w paru miejscach, ale najbardziej czuję się związana z jednym miejscem w Polsce, w którym spędziłam pierwsze lata swego dzieciństwa. Moi dziadkowie mieli tam kawałek ziemi i chyba to, że byli jej właścicielami powoduje, że tam czuję się najlepiej (to taki stały punkt zaczepienia na ziemi), chociaż właściwie wszędzie mi dobrze, jednak w tym pierwszym domu czuję się tak jak u siebie, a wszędzie indziej tak jakby przejazdem (przynajmniej do tej pory).

Mówisz i piszesz z w jakimś języku sprawniej niż po polsku?

Mnie w kontekście tej rozmowy zastanawia, czy jest coś takiego jak chrześcijański patriotyzm. Wydaje mi się, że musi być i wygląda on tak samo, jak dbałość o własny dom i miłość do niego. Ustalam(y) zasady, jakie w nim panują i wymagam tego, by obowiązywały one mnie i wszystkich gości, jacy się w nim pojawią. Teraz jest takie pytanie, czy domownicy mogą korzystać z przywilejów domu, jednocześnie nie dbając o dom, czy mogą wprowadzać zmiany, a jeśli tak, to kiedy, w jakich sytuacjach, itd.

Polskość to nie więź etniczna, ale kulturowa. Więź etniczna prowadzi do zamknięcia; to chwalenie własnego podwórka, to karykatura Polaka - katolika, który tak naprawdę nie utożsamia się z katolicyzmem, bo katolicyzm to przede wszystkim uniwersalizm. Być Polakiem to być sobą i u siebie, jest to więc wybór. Ojcowiznę się ma, ojczyznę się otrzymuje, ją się wybiera.
Spoglądając w perspektywnie etycznej, prawdziwą wartością Polaka jest dzielność. To obywatelskie sumienie i poczucie obowiązku. Norwid mówił: Ojczyzna to wielki - zbiorowy Obowiązek. Ten obowiązek jest zakorzeniony w sumieniu. Czy Murzyn odpowiada tym kryterium, również w swoim sumieniu? Myślę, że pierwsze pokolenie ma problem, bo w kulturę się wrasta, nasiąka nią i przyswaja. Można dużo dobrego uczynić dla nowej ojczyzny, zwykle jednak wzbogaca się tę polską kulturę o swoje doświadczenia.

Nikt nie rodzi się Polakiem, Niemcem, czy Francuzem. Człowiek staje się Polakiem, Niemcem, Francuzem, gdy wchodzi w historyczną rzeczywistość danego narodu. Czy ów Murzyn sobie przyswoi te elementy kultury? Jego dzieci z pewnością będą Polakami. On - chyba zależy, czy poczuje się sobą i u siebie.

Syn Polki i Murzyna może czuć się Polakiem, jego sprawa.
Z polskością nie wiążą się zadne obowiązki i uprawnienia. Nigdy też się z nią nie wiązały.
To z faktu posiadania obwyatelstwa polskiego mogą wypływać obowiązki (ewidencyjne), ale też uprawnienia, zwłaszcza możliwość piastowania stanowisk państwowych czy starania się o zatrudnienie w strukturach władzy.
Natomiast inną sprawą jest to, czy Polacy ww. Mulata uznają za swojego, za Polaka.
Nie można rozpatrywać polskości w oderwaniu od kategorii politycznych, bo sama polskość elementem walki politycznej była. Kiedy zaś powstawała świadomość narodowa (II połowa XIX w.) kryteria przynależności do narodu nie były jeszcze skrystalizowane. O to postarali się dopiero w latach 30-tych XX w. młodzi ludzie - działacze ONR-Falanga. O przynależności do narodu miały ich zdaniem decydować przede wszystkim kryteria rasowe. Wedle tych kryteriów nawet ślub z Żydówką pozbawiać miał męża polskości.

To chyba nie chodzi o to, czy inni uznają Murzyna za Polaka, ale to czy on się nim czuje. Normy kulturowe związane z akceptacją innego koloru skóry szybko się zmieniają. Tyle mieliśmy wojen w historii/otwartości dla emigrantów i związanych z wojnami zawirowań moralnych, mnóstwo mieszanych małzeństw, że jesteśmy mocno wymieszani genetycznie.
To z etycznego poczucia rodzą się powinności. Wówczas norma 'być Polakiem' przestaje być pustą.
Po prostu spojrzałam na sprawę polskości z innej strony.

wypowiedź chłopaka z polsko-japońskim korzeniami:
"jak ja nie lubię Ruskich... zabrali nam Lwów i Wyspy Kurylskie!"

Zawsze kiedy czytam tego typu deklaracje wracam do podręczników, które fachowo opisują ludzką psychikę i podają metody naukowego podejścia do człowieka. W podręcznikach jest wszystko tak pięknie wyłożone i podpięte naukowymi badaniami oraz znaczącymi nazwiskami. Tylko konkretny człowiek w gabinecie, który przychodzi ze swoimi bolączkami nie chce wpisać się w te podręcznikowe schematy.

Jakby zakochał się w Rosjance, ożenił się z nią, to poczułby pewnie, że je odzyskał (?)

Wydaje mi się, że zamieszanie wynika z łączenia kwestii biologicznych (rasa) z kulturowymi (narodowość). Po co w ogóle mieszać te dwie sprawy? Biologia to biologia, kultura to kultura.


Polacy, którzy czują się jednocześnie przywiązani do rasy europejskiej/białej czy jak to zwać, nie muszą przecież odwoływać się do kwestii kulturowych uzasadniając to przywiązanie. Mogą uznawać zarówno swoje dziedzictwo kulturowe jak i biologiczne równolegle.


Gdyby ktoś chciał wiedzieć, w takim razie co ja o tym myślę - ja nie jestem przywiązana ani do narodowości ani do rasy, bo my chrześcijanie mamy jedną ojczyznę - w Niebie wszystko co ziemskie i tak przeminie, tyle już przeminęło narodów, kultur, plemion... Cała Ziemia przeminie. Po co się przejmować takimi "drobiazgami".

Akurat język ma niezbyt wielkie znaczenie w poczuciu bycia Polakiem, w poczuciu przynależności do polskości, język to po prostu zlepek liter, słów, dzwięki i słowa którymi posługują się ludzie aby się wzajemnie porozumieć na terenie danego skrawka ziemi. A jeśli ktoś operowałby lepiej japońskim niż polskim to już z gruntu byłby Japończykiem?

Można by powiedzieć że korzenie i przodkowie bardziej stanowia o pochodzeniu, ale jak już wspomniałam tutaj należałoby wykonać badanie gentyczne w celu zbadania przynależności do bycia Polakiem z krwi dziada i pradziada, bo mogłoby się okazać że ten pra, pra przodek tysiące nawet lat wstecz wcale Polakiem nie był.

W Polsce najczęściej spotykany jest typ neo-danubian (subnordyczny), a ja nie należę do tego typu, nie pasuję także do typu alpejskiego. Antropologicznie trudno mnie zakwalifikować. Jestem bardziej jak typ dynarski wymieszany ze śródziemnomorskim, ale wysoki wzrost wpisuje się bardziej w typ dynarski, natomiast profil i reszta wspisuje się w typ środziemnomorski.

Od czasu do czasu zastanawiam się, jaki ktoś musi być (poza wyglądem zewnętrznym), aby powiedziano o nim, "O ten/ta, to prawdziwy/a Polak/Polka". Dla przykładu czytam http://culture.pl/en/article/8-typically-polish-traits i tam autor wymienia takie cechy Polaków:
-pracowitość;
-gościnność;
-wiara w demokrację;
-to, że nigdy się nie poddajemy; nie przyjmujemy porażki;
-odwaga;
-zaradność;
-przedsiębiorczość;
-poczucie łączności z naturą;

Mnie na pewno rzuca się w oczy to, że Polacy dość często są bardziej szarmancy wobec kobiet niż mężczyźni innych nacji i mnie to bardzo się podoba. Polki natomiast często są bardzo dobrymi gospodyniami.

Ciekawe jak postrzegają nas inne poszczególne narody.



Mnie się wydaje, że mój przodek podbierał miód pszczołom w jakiejś starej lipie

T.j. z dziupli w starej lipie

Jeśli rusofobia jest miarą polskości, to ja jestem nie Polakiem. Jeśli chcecie, możecie mnie nazywać "antypolakiem".
Tego chłopaka też już nie lubię.