http://businessinsider.com.pl/wiadomosc ... ca/rtpsv8e

Teoretycznie jest to możliwe. Nie ma przeciwwskazań, by praktycznie też nie mogło być.
Co ciekawe, żaden byt nie jest w stanie sprawdzić, czy znana przez niego rzeczywistość to nie jest matrix.

W notatce przesłanej swoim klientom we wtorek 6 września Bank of America (http://businessinsider.com.pl/wiadomosc ... ca/rtpsv8e)

Nie no, błagam, w dziale nauka mamy dyskutować o radosnej twórczości pracowników banku?

oraz Nicka Bostroma. Ten ostatni jest wybitnym szwedzkim filozofem i współtwórcą (http://businessinsider.com.pl/wiadomosc ... ca/rtpsv8e)

To jest jedyna podstawa do dyskusji - artykuł tego jegomościa.
To znaczy byłaby podstawa, gdyby udało się ten artykuł odnaleźć.

Ale jeśli nie, prawdopodobnie nigdy nie stworzymy matriksa, bo gdyby jego uruchomienie było prawdopodobne, zostałby stworzony tak czy inaczej - a my byśmy już w nim żyli. (http://businessinsider.com.pl/wiadomosc ... ca/rtpsv8e)

A gdyby uruchomienie komputera było prawdopodobne, to już Jan III Sobieski miałby go w Wilanowie...
Autor artykułu coś tam słyszał piąte przez dziesiąte i napisał co wiedział. To co napisał qpy się nie trzyma. Tym bardziej rzeczowa dyskusja może być prowadzona tylko w oparciu o oryginalny artykuł.

Żyjemy w matriksie, który tworzy nasz umysł. Tworzy go oczywiście na podstawie pewnych bodźców, jednak jak zdefiniować "realność" źródła z jakiego pochodzą?

@Halloran
Nie dyskutuję tu o samym artykule, ale o tym, że faktycznie możemy żyć w matrixie.
Nie ma żadnego sposobu, żeby się przekonać, że dana rzeczywistość jest ostateczna.
Artykuł to jedynie ciekawostka.
Boro ma tu całkowitą rację - gdyby wyjąć twój mózg i podłączyć go do stymulatorów bodźców, to nie odróżniłbyś, co jest prawdziwe a co nie (zakładając, że mózg nie jest wytworem matrixa).

Zawodowo robię coś takiego na o wiele mniejszą skalę - ale model koncepcyjny jest identyczny. System, dla którego nie stworzono jeszcze innego systemu, podłącza się roboczo do takiego "matrixa", żeby testować zachowanie na różne komunikaty i reakcje tego nieistniejącego systemu - nie da się go odróżnić od oryginału.

Nie dyskutuję tu o samym artykule, ale o tym, że faktycznie możemy żyć w matrixie.
Nie ma żadnego sposobu, żeby się przekonać, że dana rzeczywistość jest ostateczna. (Irbisol)

W jaki sposób widzisz możliwość dyskutowania - na gruncie nauki - czegoś co z założenia jest niefalsyfikowalne?

Właśnie o tym założeniu miałem zamiar dyskutować.
Ale skoro się zgadzasz, to nie bardzo jest o czym.

Bo też i na gruncie nauki nie za bardzo jest o czym rozmawiać. Niklas Boström (o ile to o tego Niklasa Boströma idzie) jest filozofem. Filozofia jako taka jest nauką o tyle o ile. Zaproponował - jeśli wierzyć artykułowi który przytoczyłeś - własną odsłonę solipsyzmu. No i super, tylko że solipsyzm jest z założenia nieweryfikowalny w żaden sposób.
Można, oczywiście, o tym dyskutować, ale, dla porządku trzeba by chyba pierwej przenieść do innego działu? Dwa piętra wyżej jest Chrześcijaństwo, ateizm, religie, filozofie (podkreślenie moje) - to ostatnie określenie nawet by pasowało...

To prawda, że teza o życiu w matriksie jest niefalsyfikowalna, ale mi chodziło o coś więcej. Nie istnieją żadne obiektywne kryteria pozwalające rozgraniczyć rzeczywistość od symulacji, nawet zakładając nieograniczony dostęp do informacji. Wydaje nam się, że taki podział jest możliwy ponieważ intuicyjnie uznajemy za rzeczywistość to, w związku z czym posiadamy wspólne doświadczenia z innymi ludźmi, czyli te bodźce, które wywołują podobne subiektywne wrażenia co u innych. Możemy o tym porozmawiać, inni też to widzą i czują, więc uznajemy to za "realne".

Trzeba zdać sobie jednak sprawę z tego, że patrząc na monitor nie widzimy go. Nasz mózg tworzy jego symulację na podstawie pewnych bodźców.
Co to znaczy, że źródło tych bodźców jest realne? Moim zdaniem nic to nie znaczy. Dlaczego forma energii w postaci materii ukształtowanej w monitor jest "realną rzeczą" a forma energii w postaci wygenerowanych w jakiś inny sposób impulsów nerwowych, już nie jest. Według jakich kryteriów to stwierdzamy?

Moja konkluzja jest taka, że nie da się stwierdzić czy żyjemy w symulacji, ale nie dlatego, że nie dysponujemy żadnym sposobem sprawdzenia tego, lecz dlatego, że podział na symulację oraz rzeczywistość nie istnieje w takim kontekście. Jest po prostu źródło bodźców. Nie ma żadnego powodu aby jedne źródła bodźców nazywać rzeczywistymi a inne nie.

Filozofia to jednak gdybanie.
A wirtualna rzeczywistość to coś, co tworzy się na naszych oczach. Nauka na w tym procesie wiele do powiedzenia.

Ta "prawdziwa" nauka to też niestety gdybanie. Pomiar czegokolwiek nigdy nie jest w 100% pewny, obarczony jest zawsze jakimś błędem. Nie mówiąc o tym że wynik pomiaru często jest oparty na pośrednich danych (zamiana fizycznego zjawiska na najczęściej sygnał elektryczny, który po drodze jest wzmacniany, odszumiany, kompresowany, kodowany itp). Wyniki pomiaru są najczęściej dopasowywane do jakiegoś modelu matematycznego, który sam w sobie zawiera uproszczenia, bo inaczej problem byłby albo w ogóle niepoliczalny, brakuje pewnych danych, albo policzenie byłoby zbyt czasochłonne.

I dzięki tej "niepewnej nauce" mamy techniczną cywilizację, samoloty, Internet, łączność bezprzewodową oraz przede wszystkim nieporównywalnie łatwiejsze i bezpieczniejsze życie.
A co nam dała "pewna" wiara, bez gdybania?

Zapomniałeś do tych zdobyczy cywilizacyjnych dodać supernowoczesną broń, także i nuklearną, a także i pornografię i przestępstwa internetowe..

No wiadomo ze sa plusy dodatnie i ujemne .

A jaki to ma związek z tym, że nauka mimo iż ma ograniczenia, pozwala wiele osiągnąć?

Naprawdę chcesz porównać jakość życia w średniowieczu i teraz?
A więc zrób rozrachunek - ile z tych wynalazków ilu ludziom zaszkodziło, a ile pomogło.
Ja jakoś wolę postęp i naukę - nikt mnie przez internet nie okradł, bomby na mnie nie zrzucił. Za to zostałem wyleczony z pewnej choroby, nie przepracowuję się i mimo to nie przymieram głodem, a wręcz żyję na bardzo dobrym poziomie.

Ciekawe, jak by to wyglądało 700 lat temu, gdy wszyscy byli wierzący.

I wracając do pytania - co konkretnego osiągnęła wiara? Co dzięki niej odkryto? Czego się DOWIEDZIELIŚMY o świecie, co można wykorzystać?
Nie rozpisuj się ponad miarę