To tylko jedna strona medalu. Tak czy inaczej w postulacie aby dążyć - w granicach zdrowego rozsądku - do precyzyjnego posługiwania się słowem nie ma nic złego, przeciwnie. Tyle, że problem nie tkwi w języku lecz w rzeczywistości. Dla przykładu pojedyncza komórka ludzka o średnicy jednej pięćsetnej centymetra zawiera w swoim DNA informacje, którymi można by wypełnić tysiąc tomów, każdy grubości sześciuset stron. Hm, ale nasze DNA w 50% pokrywa się z DNA.. banana, 97% szympansa, a od siebie różnimy się 0,01%, no to juz nie wiem czy to wszystko takie skomplikowane, czy takie proste, tak czy inaczej podejrzane

@Domgo
Ja bym nazwał to ciekawym i wartym uważnego zbadania.

No ale z egzystencjalnego punktu widzenia ten postulat jest - o ile akurat ktoś nie jest biologiem molekularnym, genetykiem, czy kimś takim - nie logiczny, no dobrze nie praktyczny, znaczy się życie jest tylko rozbłyskiem światła a Ty chcesz je zmarnować?

Nie rozumiem. Co jest nie praktycznego? Chyba jednak nie zrozumiałem sensu Twojej wypowiedzi, tego, co chciałeś powiedzieć.

https://zapodaj.net/b2b6e784f2b30.jpg.html

Chodzi o to ze jak wiadomo grawitacja wplywa na zalamanie-ugiecie linii swiatla.
Teraz jak na rysunku, wyobrazmy sobie ze swiat jest w ksztalcie kuli z czarna dziura w srodku tworzac ksztalt wydrazonej kuli od bieguna do bieguna, cos jak wydrazona czeresnia czy oliwka.

Nie wiem czy uda mi sie to jasno przedstawic, bo rysunek jest prowizoryczny.
Na rysunku :
D, to centrum, czarna dziura o silnej grawitacji
A, B , C , to obiekty jak np. Galaktyki czy planety.
Zewnetrznu okrag to jakby granica swiata, a jednoczesnie granica na przekroczenie ktorej grawitacja centrum nie pozwala na przekroczenie.
Zolt linie to swiarlo zalamane-ugiete przez grawitacje centrum na przestrzeni milionow lat swietlnych.
Czerwona linia to swiatlo_obraz biegnacy w przeciwnym kierunku od C do B
Jak widac z takiego ukladu, to pozorne kierunki obiektow ktore widzimy zakladajac linie proste w optyce, tworza nam kompletnie inny uklad rozmieszczenia przestrzennego obiektow w swiecie i w ten sposob mozemy niejako widziec ten sam obiekt z dwu roznych kierunkow, ale percepcja linii prostych w optyce daje nam dwa przeciwnie rozmieszczone obrazy tego samego obiektu, a tym samym falszywy obraz swiata jako calosci.
Obiekty jak np. C widziany z punktu B wzgledem drogi swiatla wzdluz czerwonej linii tworzy pozorny obiekt w innym miejscu przestrzeni, a ktory w rzeczywistosci jest o wiele blizej w przeciwnym kierunku.
Mozna ten rysunek udoskonalic wprowadzajac linie swiatla wychodzace promieniscie z kazdego obiektu z uwzglednieniem zalamania-ugiecia grawitacyjnego.
Ogolnie, to chodzi mi o to by zwrocic uwage na to jak samo ugiecie swiatla salami grawitacji moze znieksztalcic rzeczywisty obraz i kierunki jak i rozmieszczenie faktyczne obiektow w przestrzeni, jesli uzywamy niewlasciwej gemetrii i percepcji optycznej zakladajacej linie proste swiatla.
Najciekawszym jest to ze obiekt widziany na wprost I wydajacy sie bardzo daleko, faktycznie moze byc za nami I bardzo blisko.

@sapper
Soczewkowanie grawitacyjne to fajna sprawa. Pozwala nam obserwować obiekty dalsze niż moglibyśmy robić to bez tego zjawiska. Nie wiem jednak do czego zmierzasz...

Podkoloryzowana wersja zdjęcia czarnej dziury ukazujące ten efekt.
https://media.fromthegrapevine.com/asse ... k-hole.jpg

Nieistniejący byt urojony.


Zaledwie fikcja filmowa, a nie zdjęcie czarnej dziury.

Zwykłe nieporozumienie. Myślałem, że Ty chcesz bardzo osobiście podejść do zarysowanego problemu, teraz rozumiem, że jego rozwiązanie pozostawiasz biologom, a swoje zainteresowanie zaznaczasz na ogólnym poziomie. Kolejna przesłanka, że język nie jest w stanie oddać w skali 1:1 rzeczywistości.

Czyli my patrząc gołym okiem na obiekty dalekie w przestrzeni, widzimy ich w dwuwymiarowej perspektywie.
A faktycznie one istnieją z całą pewnością w trzech wymiarach, tu celowo nie kombinuję z innymi wymiarami.
Choć jeszcze ważny jest wymiar czasu jako czwarty, bo czas aktu obserwacji pozwala na przemieszczenie się obiektów.
Choć my tego nie dostrzegamy, bo zbyt krótki czas obserwacji mamy do dyspozycji.
Przyrządy jednak te zmiany wykrywają.

Jest jeszcze inne zagadnienie o którym wspomina -sapper.
My widzimy obiektu liniowo, w katach ( stopniach ).
A rzeczywiste położenie obiektów przez przesuniecie, załamań światła, czy soczewkowania grawitacyjnego, jest trochę inna.
Czyli trzeba by było mieć schemat ( obraz załamań światła w przestrzeni ), by nałożywszy go na obraz widzialny, skorygować do prawdziwego położenia.
Bo wtedy obraz przestrzenny obiektów na symulacji, będzie wiernie oddany.
Bez tego były by mocno nieprecyzyjnie oddane rozmieszczenia.
Nie przeszkadza to jednak w podróży do takich obiektów, bo podróż może się odbywać na cel.
Zgodnie z biegiem światła i jego ugięciami.

Nieistniejący byt urojony.

Widac nawet nie przeczytales o co chodzi, a stawiasz zarzuty i osady.
Czarne dziury nie musza istniec wystarczy wspolna suma grawitacji obiektow swiata, by swiatlo nie wychodzilo poza pewien obreb.
To samo zjawisko wystepuje takze gdy chodzi o sile implozji v sila rozrzutu,
grawitacja v sila odsrodkowa.
Poza tym nie stwiierdzalem faktow tylko podalem przypuszczenia na podstawie zalamania-ugiecia swiatla pod wplywem grawitacji. Uzylem okreslenia czarnej dziury jako zrodla grawitacji o duzym zasiegu.

Jesli jest tak jak to narysowalem zgrubnie to bylo by prawdopodobne ze obiekt do ktorego chcemy sie dostac, a z naszej obserwacji wynika ze jest bardzo daleko, poza zasiegiem, to moze sie okazac, tak jak to wychodzilo by z przebiegu drogi swiatla zaznaczonego na czerwono, ze ten daleki obiekt jest bardo blisko, tylko w przeciwnym kierunku, oraz mozliwe ze z tego wlasniie kierunku poprzez ugiecie grawitacyjne go nie widzimy. Po prostu swiatlo tego obiektu z przeciwnej strony moze do nas nie docierac, omijac akurat nas.
Czesto slyszy sie o tychh tzw. zakrzywieniiach przestrzeni itp. a to moze chodzic glownie o to ze to przestrzen jest zakrzywiona caly czas, tylko nasze wyobrazenia przedstawiiaja ja w wyprostowanej formie optyki, to jak to wynikalo by z linii pozornych kierunkow obiektow na rysunku.

Nawet nie rozumiesz tego, co napisałeś i narysowałeś.
Na rysunku pokazałeś czarny okrąg, od którego światło się odbiło. Jak od lustra. Sory, ale w dostępnym nam zakresie obserwacji (ocenianym na 46 miliardów lat świetlnych w dowolnym kierunku) nic takiego nie istnieje. Jeśli istnieje poza naszym horyzontem obserwacji, to nigdy się o tym nie dowiemy, bo światło stamtąd nie zdążyło jeszcze dolecieć do Ziemi. Jeśli nasze modele wszechświata są słuszne, to nigdy z reszta nie doleci. Jeśli modele słuszne nie są – doleci za jakieś kilkadziesiąt miliardów lat (o ile wszechświat będzie jeszcze istniał, bo może pierwej Bóg zarządzi Sąd Ostateczny).


Jeśli zaś to tylko niezrozumienie soczewkowania grawitacyjnego (ono wygląda tak jak łuk wokół Twojej czarnej dziury a nie jak odbicie od tego zewnętrznego kołka) to z powyższego tekstu wynika, że wedle Ciebie cały wszechświat jest wewnątrz horyzontu zdarzeń czarnej dziury. Czy masz jakąkolwiek przesłankę na prawdziwość tej tezy?


Bo jest.


Otóż to, tylko Wasze wyobrażenia tak to przedstawiają. BTW - kim jesteście i ilu Was jest?

Hollram, przyczepiles sie do recznego rysunku i traktujesz go jak precyzyjne wyliczenia i wydruk naukowych wynikow.
To co uwazasz za odbicie swiatla, to po prostu zalamanie na polaczeniu dwuch linii-lukow wynikle z rysowania na szybko w Paint-cie.
Ot masz cale twoje odbicie od niewidziialnej powierzchni.
Pisalem wyraznie ze jest to prowizoryczny rysunek i mozna by go zrobic dokladniej uwzgledniajac faktyczne ugiecie swiatla pod wplywem grawitacji.

Innaczej mowiac, mucha wlazla na rysunek, a ty twierdzisz ze niemozliwe by w takim ukladzie mucha mogla zaistniec bo to jest nienaukowe.

Ty chcesz coś tu udowodnić, nie ja. Na Tobie tedy ciąży obowiązek takiego przedstawienia poglądów, dowodów i rysunków, żeby nie były bezsensownymi bohomazami, po których łażą muchy. Skoro wiedziałeś że zrobiłeś błąd w paincie i go nie poprawiłeś przed prezentacją – o czym to świadczy?

Z odpowiedzi wnioskuję, że wedle Ciebie żyjemy w czarnej dziurze. Jakieś przesłanki?

Coś mi się tu wydaje że -Sapper, chciał tu przedstawić efekt odbicia wielokrotnego.
Tak jak widzimy w lustrze czy kamerze, ten sam obraz tylko pomniejszony, w głębi.
Zwielokrotniony obraz gdy patrzymy na wprost, także kamerą.
Co nie zmienia faktu, że to czysta abstrakcja nie mająca punktu zaczepienia do analizy.

W przypadku przestrzeni kosmosu, można by było to zweryfikować, poprzez identyczność wysyłanych sygnałów lub barw spektralnych, tylko świadczących o mniejszych gabarytach.
Czy dobrze to odczytałem -Sapper?