Proponuję F - poznać i zastosować się do nauczania Kościoła, jakie jest. Szczególnie polecam publikacje z zakresu "teologii ciała".

Woj. podkarpackie choć wydaje mi się, że teraz raczej przeważa pomoc online i dlatego nawet nie pomyślałam o tym aby podać województwo. Tak z księdzem też bym chętnie porozmawiała, tak się zbieram żeby pójść do kościoła porozmawiać gdy będą spowiadać.
Nie wiem czy trzeba należeć do jakiejś religii aby być chrześcijaninem, ja po prostu chciałam być na odpowiedniej drodze do Boga i czuje, że się zaraz wykoleje i w ogóle zwątpię w istnienie Boga co czasem miewam gdy myśle, że to jest tak skomplikowane, że aż nierealne.

Chrześcijanin jest człowiekiem ochrzczonym. Chrzest, ten Chrystusowy, traktowany na serio, jest związany z konkretnym Kościołem, związkiem wyznaniowym. Chrześcijaństwo polega także na włączeniu do konkretnej wspólnoty.
To są takie koncentryczne kręgi: nie jestem chrześcijanką "jakąkolwiek ", jestem bardziej szczegółowo: chrześcijanką ochrzczoną w Kościele rzymskokatolickim. Mój kolega z pracy jest chrześcijaninem ochrzczonym w Cerkwi, jest więc bardziej szczegółowo osobą prawosławną.
I tak dalej.

Coraz więcej przedsięwzięć religijnych i terapeutycznych działa w realu. To lepsze rozwiązanie.

Jest odwrotnie: jeśli sie jest chrześcijaninem, trzeba być w Kościele. Inaczej jest się nie-do-końca chrześcijaninem. Przynajmniej taki obraz wyłania się z kart Pisma.

No właśnie, czyli chrzest noworodka- kościelny nie jest chrztem jaki zalecił nam Jezus. A jednak nie jest mi obojętna ta sprawa bo w Biblii jest napisane, że aby być zbawionym trzeba się ochrzcić. A e katolicyzmie chrzest jest na zmycie grzechu pierworodnego.



O ja wcale nie miałam na myśli nie bycia we wspólnocie/ Kościele. Wspólnota jest ważna, kluczowa wręcz aby wiara była żywa.

Droga A_A_A, jeżeli rygorystyczne stosowanie NPR prowadzi wasz związek do frustracji, wstrzemięźliwości tak długiej, że kończy się depresją i zaburzeniami w funkcjonowaniu rodziny, to znaczy że:

A. Jest problem z umiejętnością posłużenia się NPR-em, możliwe że na poziomie wiedzy są jakieś braki (nie chcę Cię osądzać, tylko rozważam możliwości), możliwe że stosujecie jakieś stare wersje metod, a możliwe że coś jest nie tak od strony medycznej. Warto włożyć wysiłek w uczciwe poznanie najnowszych osiągnięć w tej dziedzinie u sprawdzonych doradców NPR. Faza poowulacyjna daje prawie 100% pewności że ze współżycia kolejnego dziecka nie będzie i jest zrozumiałe, że jesteście tak obciążeni 3-ką dzieci, że myśl o kolejnym jest abstrakcją. Możecie takie plany odłożyć na czas nieokreślony, rozeznając rozsądnie waszą sytuację i wykorzystywać III fazę cyklu na współżycie które nie doprowadzi do poczęcia.

B. Na tym etapie na którym jesteście (obciążenie dziećmi, nieskutecznym NPR - wg waszego doświadczenia) może byłaby czasowa możliwość użycia prezerwatyw, jednak nadal z przestrzeganiem okresów płodnych/niepłodnych. Taką sprawę można rozsądzić tylko ze spowiednikiem - polecam, aby był to stały zaufany spowiednik, który będzie znał wasze małżeństwo i jego problemy dłużej niż z 2-minutowej spowiedzi. To że się wam rozwala małżeństwo nie jest niczym dobrym. Zachowywanie normy moralnej, na której miałaby cierpieć cała małżeńska relacja, nie jest najszczęśliwszym rozwiązaniem.

Prezerwatywy, jeśli byłyby dopuszczone przez spowiednika dla waszej sytuacji, nie rozwiążą też w cudowny sposób wszystkich problemów małżeńskich - jeżeli coś nie gra na innych polach waszej relacji, to trzeba to jednocześnie naprawiać. Dlatego zalecam ostrożność, rozmowę ze spowiednikiem z którym na spokojnie będziecie mogli omówić różne tematy, i przede wszystkim postarać się o wzajemną troskę względem siebie i swojego małżeństwa.

Nie należy patrzyć na antykoncepcję w ten sposób że inne wyznania mogą ją stosować, a katolicy nie mogą, więc oni mają lepiej a my gorzej. To nie jest tak, że katolikom Pan Bóg chce utrudnić życie i wysłać ich do piekła za stosowanie gumek, a prawosławni pójdą do nieba, bo nie mieli takiego zakazu - Pan Bóg nie jest policją ani urzędem skarbowym, żeby w ten sposób patrzeć się na nasze wybory życiowe. Będziemy sądzeni z miłości, przede wszystkim, a nie z tego czy każdy przepis został do końca wypełniony. Zapytaj raczej, czy w twoim małżeństwie, wobec męża, dzieci, wobec siebie samej, kierujesz się wielkoduszną roztropną miłością, czy mąż tak samo postępuje wobec Ciebie i dzieci? Czy jako rodzina kochacie Boga, szukacie Jego woli, modlicie się... To powinien być kierunek w jakim ma iść nasze myślenie. Całym sercem kochać Pana Boga, siebie wzajemnie, dzieci, innych ludzi, wychodzić z miłością poza swoją rodzinę, czynić każdemu dobro, świadczyć o miłości Boga. Mieć świadomość, że owszem jesteśmy słabi i nie zawsze damy radę spełnić w 100% wymóg moralny czystości współżycia, może jeszcze potrzebujemy się tego nauczyć, mimo że już wiele lat w małżeństwie jesteśmy. Może takie podejście, taki kierunek, pomimo wsparcia się prezerwatywą, będzie lepsze, niż zachowywanie wstrzemięźliwości której nie jesteście w stanie sprostać i podążanie w kierunku sytuacji zgorzknienia w małżeństwie, pretensji wobec Pana Boga, że zrobił z was katolików. Takich kilka myśli pod rozwagę i na pewno do szczerego obgadania ze sobą i waszym spowiednikiem.

Serdecznie pozdrawiam

Kochana Alicjo, Ty się do żadnego innego kościoła nie wybieraj Czystość małżeńska jest pięknym byciem ze sobą kochających się osób, w którym jest miejsce na przyjemność płynącą z oddania sobie swoich ciał, jest bardzo dużo czasu na zmysłowe bycie ze sobą i nasycenie się taką bliskością, jest to piękne i bardzo jednoczące dwoje kochających się ludzi, jest też i miejsce na dzieci kiedy tego zapragniecie. Czystość chroni małżeństwo, aby nie wkradły się do niego złe rzeczy, jak pornografia, zdrada, niewierność. Wbrew pozorom, nie jest to wcale tak trudne, jest w tym dużo przestrzeni wolności. Mówię Ci to jako mąż, więc wiem o czym mówię - i pewnie że nie wszystko jest różowe, ale jak najbardziej wykonalne



Pewnie nie jest to dobry wątek do kontynuacji tego tematu, więc tylko krótko napiszę, że dojrzewanie wiary wymaga uczciwego przejścia przez różne pytania, na które odpowiedzi już są, tylko trzeba ich poszukać. Czyściec jest akurat logiczną konsekwencją tego że Bóg jest Miłosierny, bo mało kto jest na takim etapie świętości, aby w momencie śmierci miał miłość wyzbytą z wszelkiego własnego egoizmu. Czyściec nie da się opisać kategoriami miejsca ani czasu - bardziej jako doświadczenie oczyszczającej miłości Boga, która tak zmienia nasze serce, aby mogło naprawdę kochać.



Na poziomie psychiki zadbaj o swoje zdrowie razem z terapeutą, jeśli masz jakieś epizody depresyjne, to taka terapia jest potrzebna. Poszukaj w internecie jakie masz możliwości w swoim miejscu zamieszkania, jest wielu takich terapeutów. Terapeuta nie powinien nigdy ingerować w system wartości swojego pacjenta i osobiście nie słyszałem o takich przypadkach, aby ktoś chciał odciągać od wiary. Sfera wiary, ducha i sfera psychiki wzajemnie na siebie oddziałują, ale metody leczenia psychiki nie powodują utraty wiary, więc bez obaw. Na pewno też przy parafiach są terapeuci chrześcijańscy, czy katoliccy - poszukaj takich.

Jeśli oddajesz się bez reszty Jezusowi, to już masz w Nim życie wieczne - myśli o potępieniu nie są myślami pochodzącymi od Pana Boga. Jeśli takie masz, to może być objaw nerwicowy, który psychoterapia pomoże rozpoznać i leczyć. Inne przyczyny (nękania) są statystycznie bardzo rzadkie. Korzystaj kochana Alicjo z sakramentów - spowiedzi, komunii - i jednocześnie podejmij terapię, nie rób gwałtownych kroków i pamiętaj, że miłość Pana Boga przekracza nasze wyobrażenia, Bóg nas nigdy nie potępi, bo On pragnie tylko naszego zbawienia. Jedynie człowiek, który sam wybiera taką drogę, odchodzi od Boga, ryzykuje swoim zbawieniem. Bóg jest dobrym Ojcem, naprawdę.

Pozdrawiam Cię serdecznie!