Hm... Sam się wyprowadź i odetnij żonę od kasy.

Ma swoją bo "wzięła pigułkę". Praca, kariera, kariera, praca...nałóg, alkohol...długi

Przykra sytuacja. Może jednak warto przemyśleć temat jak wstrząsnąć kobietą?

"twarda miłość" nic innego. Czekam cierpliwie na dno. Od niego może się jeszcze odbić. Może... Tylko bez kręgosłupa katolickiego będzie piekielnieeee trudno. Pan Bóg jest też ten zły.

No dobra, to nie mój temat.
Chciałem tylko powiedzieć, że inni (czytaj ANDPOL) też mają problem z celibatem małżeńskim i jakoś muszą z tym żyć.

Temat nie Twój, ale to jest problem, który należy rozwiązać, a nie odkładać na półkę, bo żona to "mur z żelbetu". Czasem trzeba postawić sprawę na ostrzu noża, bo w takich sytuacjach nie można odpuścić, kiedy jedna strona lekceważy drugą i uważa, że to jest porządku.

Cierpliwość, cierpliwość i miłość. Nic innego. Nożem można się tylko poranić, tym bardziej, jak ktoś przysięgę małżeńską ma za nic.

Ktoś tutaj kiedyś podrzucił link do wykładów ks. Dziewieckiego o uzależnieniach. Po obejrzeniu paru konferencji na ten temat trochę w moim ciasnym rozumku się rozjaśniło i teoretycznie znam już mechanizmy, chociaż ciągle się łapię na tym, że daję sobą manipulować.

Podstawa to wiedza, że ktoś próbuje manipulacji. Mając taką świadomość łatwiej jest wyłapać takie sytuacje i ich uniknąć.

Dlatego też nic nie będę robił na siłę i stawiał na ostrzu noża bo to da efekt odwrotny. Jak to mówią specjaliści, ostatnia deska ratunku uzależnionego to własne cierpienie i ten etap już powoli następuje. Czekam co czas przyniesie. Może doczekam a może nie... Martwi mnie tylko moja frustracja i coraz większe zniechęcenie.

Potrzebne Ci wsparcie kogoś na miejscu z rodziny lub przyjaciół, kto podtrzyma Cię na duchu i pomoże przetrwać ew. załamanie.

Nie ma nikogo takiego. Wszyscy to bagatelizują (każdy ma swoje życie i swoje problemy) a objawy uzależnienia (w zasadzie to już uzależnień) są podręcznikowe. Jak obejrzałem pierwszą konferencję to tak jakby powstała na naszym przykładzie. Wszystko się zgadza punkt po punkcie. Tylko w pierwszym momencie człowiek nie chce wierzyć. Jak to mnie coś takiego spotyka? Oczywiście przespałem a właściwie przespaliśmy ten pierwszy "zły" moment a potem to już kula śniegowa.

To może warto poszukać jakiejś grupy wsparcia dla osób w takiej sytuacji jak Twoja?

Myślałem o SYCHAR ale jestem typem zamkniętego w sobie milczka i nie lubię się obnosić ze swoimi problemami. Tutaj jest łatwiej sobie "ponarzekać" bo jest to bardziej anonimowe. Na razie się nie poddaję i czekam cierpliwie na "lepsze czasy" chociaż w chwilach zwątpienia myślę, że lepiej to już było. Pocieszam się tym, że łączy nas jednak SAKRAMENT a to coś znaczy (przynajmniej dla mnie) i jest KTOŚ tam na górze, kto nam pomaga i pewnie ma dla nas tysiące kół ratunkowych.

Taka grupa może być tym kołem ratunkowym, więc warto jednak rozważyć dołączenie do niej.