Chciałbym zaprosić do dyskusji na temat wychowania. Kiedy nastąpiło to owo załamanie duchowe, czyli zanik wiary w swoją słuszność postępowania jako rodzic? Jakie przyczyny, zjawiska się do tego przyczyniły i dlaczego tak łatwo ludzie oddali swoją tożsamość, która jest tworzona przez cywilizacyjną kulturę? Chciałbym abyście przedstawili nie tylko wydarzenia, ale także z punktu widzenia natury ludzkiej skłonności, które zachodzącym wydarzeniom sprzyjały.

Czy mógłbyś napisać coś ze swojego doświadczenia? Kiedy zauważyłeś zanik takiej wiary u siebie? Po czym to poznałeś? Jakie były konsekwencje?

Nie zauważyłem u siebie takich zmian, ale w środowisku mnie otaczającym. Jestem ciekaw waszych opinii na ten temat.

Dobrze, to może być na podstawie obserwacji otaczającego środowiska, bo to ciekawe zagadnienie. Moje dzieci nie przyczyniły się do mojego załamania duchowego (jeszcze nie ten wiek).

"Nazwijmy normotypem cywilizacyjnym ogół wartości i norm obyczajowych, które dla danej cywilizacji są charakterystyczne. Gdy na scenę życia wchodzi nowe pokolenie, obecne tam pokolenie dorosłe stara się tym młodym swój normotyp przekazać – jako cywilizacyjny majątek, który samo przejęło od swoich poprzedników i starało się jeszcze pomnożyć. Dokonuje się tak międzypokoleniowy transfer normotypu. Transfer ten nazywamy właśnie edukacją, czyli wychowaniem. Dla danej cywilizacji najlepszą miarą jej żywotności jest dbałość o transfer swojego normotypu. Inaczej mówiąc: miarą jej żywotności jest to, czy pokolenie dorosłe ma w sobie wolę, by w sztafecie biegnących przez wieki pokoleń przekazać swojej młodzieży pałeczkę swojego normotypu. Gdy taka wola jest, wtedy jest także płynąca z niej wychowawcza stanowczość, która oznacza, że cywilizacja żyje i ma się dobrze. Gdy wola owa gaśnie i młodzież puszcza się samopas, jest to znak niezawodny, że cywilizacja obumiera". Śp dr hab. Robert Piotrkowski jest autorem, który sprecyzował ten ogół wartości pod pojęciem normotypu. Pytanie można tutaj zadać takie, które jest skorelowane z pytaniem w pierwszym poście, kiedy to stanowienie autorytetu dla własnych dzieci stało się dla nas niewygodne i co to spowodowało?

Pozwolę sobie wstawić wypowiedź prof. Bogusława Wolniewicza, bo jest szersza: https://youtu.be/GeifvtuktCE?t=367 (można ustawić prędkość filmu na 1,75, gdyż profesor relatywnie wolno mówił, co oczywiście nic mu nie ujmuje, ale ja preferuję szybsze tempo wypowiedzi)
Warto posłuchać i się zastanowić.

Mam taką intuicję, że prawy, silny moralnie i poglądowo, naturalnie wzbudzający szacunek i autorytet, szanowany przez rodzinę i środowisko mężczyzna, a potem ojciec jest podstawą dobrego wychowania dzieci. Uderz w niego, a wszystko zaczyna się rozpadać.

W takim razie jakie cechy ludzkie, idee, mechanizmy prowadzą do zniszczenia tego autorytetu nie tylko u faceta, ale i u kobiety również?

Jakie cechy? Pewnie wszystko co prowadzi np. do notorycznego ulegania siedmiu grzechom głównym. Mogą to być czynniki wewnętrzne jak i zewnętrzne. Masz może za sobą całą lekturę książki Roberta Piotrowskiego "Problem Filozoficzny Ładu Społecznego a Porównawcza Nauka o Cywilizacjach"?

Wydaje mi się, że współcześnie problem transferu normotypu jest znacząco utrudniony przez technologię. Ludzie w pokoleniach pomiędzy którymi transfer mógłby zachodzić nie rozmawiają ze sobą, tylko zdecydowanie i szybko wsiąkają w swoje własne pokolenie dzięki urządzeniom pozwalającym na wirtualną komunikację.

Mam w pdfie.


Może nie tyle co przez technologię, bo ta jest tylko narzędziem, ale co w niej się znajduje. Młode głowy maja dostęp do różnych informacji, w których sami dorośli się gubią, a co dopiero dziecko. Natura dziecka jest przecież tak ukształtowana, że bierze wzorce ze środowiska i jeżeli rodzic jest leniwy to woli dać telefon, żeby mieć spokój. Jednak dlaczego tak się dzieje, że rodzic chce mieć spokój? Wydaje mi się, że nie ma już co transferować. Trochę może mówię tutaj ze swojego doświadczenia, ale ktoś kto ma wiarę w swoje postępowanie przekazuje to z jak największym zaangażowaniem. Nauka również w obecnych czasach nie pomaga, a wręcz szkodzi w przekazywaniu wartości. Dzisiaj człowiek jest kształtowany na samorealizację przez nasz system. Tak się zastanawiam w sumie czego to wina. Zaiste na pewno samego człowieka, ale czy to dobre czasy dobrobytu powodują uśpienie naszych wartości wyższych? Jakby nie spojrzeć na arystokrację to tam religia była zawsze traktowana jako narzędzie co w istocie zaczęło zagrażać w końcu im samym i dlatego tak uporczywie teraz walczą z nią? Jakby nie patrzeć mogła się stać zbędna im do utrzymywania władzy wraz z rozwojem psychologii, za pomocą której można manipulować ludźmi? Oczywiście są to tylko moje luźne dywagacje.

Czy ta książka znacząco nawiązuje do teorii cywilizacji Feliksa Konecznego? Ja dopiero teraz zwróciłam uwagę na tego naukowca i jego prace; wcześniej tylko o nim słyszałam.

Zaczerpnę prosto z artykułu na Wikipedii dot. F. Konecznego. Można tam przeczytać


https://pl.wikipedia.org/wiki/Feliks_Koneczny#Teoria_cywilizacji

Aby spróbować rozważyć fiasko transferu normotypu w ramach cywilizacji łacińskiej, najpierw należałoby opisać jak ów normotyp był dawniej definiowany, czyli jak był rozumiany w.w pięciomian a ponadto wspomniane generalia etyki t.j. obowiązek, bezinteresowność, odpowiedzialność, sprawiedliwość, sumienie, stosunek do czasu i pracy, oraz jak są one definiowane obecnie. Jeśli faktycznie nastąpiło przedefiniowanie, można byłoby się zastanowić nad tym, co na to wpłynęło, dlaczego nowe wyparło stare, bez obiekcji pokolenia odpowiedzialnego za transfer. Wydaje się, że kształtowanie wyznawanych wartości może następować przez rodzinę, przez szkolnictwo, i przez religię, czyli trzeba byłoby też rozważyć, czy te trzy strefy wpływu utrzymały w czasie swój autorytet w formowaniu wartości. Wydaje się, że niewątpliwie wystąpiło zachwianie tego wpływu.

Jest jego analizą logiczno-filozoficzną.



No to chyba nie mamy wątpliwości, że szkolnictwo zostało zainfekowane jako pierwsze lewacką propagandą. Nie od dziś wiadomo, że to kadry uczelni wyższych ubierają w słowa te emocje, które w społeczeństwie aktualnie wrzeją. Jednak lewacki rak zachciał nadawać kierunek. Poprzez wiarę w rozum człowieka spowodował niebezpieczne skutki, gdzie to świadomość zbiorowa zaczęła wskazywać kierunek, w którym idzie społeczeństwo. Rozbijanie rodziny i burzenie autorytetu kościoła chyba jest każdemu oczywiste dzisiaj. Jeżeli odstąpiliśmy od cywilizacji chrześcijańskiej i popadliśmy w kulturę konsumeryzmu, gdzie hedonizm jest głównym celem to w takim razie z pokolenia na pokolenie powinniśmy widzieć coraz to bardziej odchodzenie od zasad i demoralizację, co poniekąd da się zauważyć na przestrzeni ostatnich dekad. Hedonizm sam w sobie jest wbudowany w naturę człowieka i jakby nie patrzeć sprzyja powrocie barbarzyństwa. Trapi mnie tylko dlaczego profesura tak łatwo dała się przekabacić. Czy na prawdę człowiek jest aż tak słaby? To mnie tylko nastawia w stosunku do człowieka w bardzo pesymistyczny sposób. Nie wydaje mi się przy okazji, aby tego rozbrykanego byka dało się już w jakikolwiek sposób powstrzymać.

Myślę, że popadasz bezzasadnie w uogólnienia co do profesury. Owszem, to bywają osoby z pewną łatwością wypowiadania się i dlatego niektóre bywają chętnie wydobywane przez media. Dlatego wiesz o nich - o wybranych, medialnych profesorach (może) więcej niż o np. laborantach medycznych czy pracownikach komunikacji miejskiej, których się chyba nie zaprasza tak często do wywiadów na tematy "ideowe". Niemniej uważam, że Twoje spostrzeżenia są arcykrzywdzące dla środowisk akademickich, bo polegają na wrzucaniu do jednego worka tysięcy ludzi. Zapewne (tyo przypuszczam) wnioskujesz na podstawie tych lepiej widocznych w przestrzeni publicznej.
Skąd wiem? Z doświadczenia. Poruszam się w tych środowiskach całe życie zawodowe. Dlatego wiem, jak niejednorodne są to środowiska. Czasem wręcz skrajnie, biegunowo niejednorodne ideowo. Tyle.

Można poszukać dostępnych badań dotyczących charakterystyki środowisk akademickich (według krajów/według dziedzin naukowych/według zapatrywań politycznych/według pochodzenia/itd.). Na pewno dadzą jakiś obraz jak się sprawa przedstawia.