Czy możliwe jest, aby nie rozpoznać, że się kocha? Albo czy lęk może to uczucie przesłonić?
Jestem z chłopakiem od 8 lat i to chyba wiele komplikuje. To jest mój i jego pierwszy poważny związek. Spodobaliśmy się sobie, po jakimś czasie się w sobie zakochaliśmy, po jakimś roku pomyślałam, że go kocham, ale dla mnie było za wcześnie na deklaracje, chciałam, żeby opadły emocje, chciałam się upewnić. Potem zakochanie mijało, a ja myślałam sobie, że moje uczucia są coraz większe i to co wcześniej sobie nazwałam miłością nie mogło nią jeszcze być. I z biegiem lat sobie zawsze myślałam, że to co czuję jest większe niż było, ale nie nazywałam już tego miłością i ciągle miałam wątpliwości czy to miłość i nigdy mojemu chłopakowi nie powiedziałam, że go kocham. On stwierdził, że już taka jestem, a poza tym mówił, że to widzi. Nasz związek przeszedł wiele trudności, szczególnie, gdy zamieszkaliśmy ze sobą po 4 latach związku. Trzy razy w tym czasie się prawie ze sobą rozstaliśmy. Nadal byliśmy bardzo niedojrzali i egoistyczni, szczególnie mój chłopak. Obiecywał mi co jakiś czas poprawę, a ja czekałam aż się naprawdę ogarnie. I w końcu to nastąpiło. Parę miesięcy temu wydarzyło się coś dzięki czemu zrozumiał swoje błędy. Ja byłam na początku sceptyczna, ale zauważyłam, że naprawdę jest inny i ta zmiana nie jest tak powierzchowna jak poprzednie. Widziałam, że dojrzał, przestał się bać, upewnił się czego chce. Ja od 3 lat wspominałam mu o ślubie i dzieciach, o tym, że już mam swoje lata i nie można z tym tyle czekać jeśli tego chcemy. W ostatnim czasie nawet mu wypominałam, że ciągle mi się nie oświadczył (wiem, że to okropne). I w końcu to nastąpiło. Przez pierwsze dwa dni jeszcze się trochęsię cieszyłam, ale już było coś nie tak, a potem ta myśl, że mu nigdy nie powiedziałam, że go kocham doprowadziła mnie do obłędu. Czy ja go kocham? Jak to w końcu powinnam odczuwać? Tyle lat nie chciałam odpuścić tego związku, mój chłopak był dla mnie zawsze ważny, z nim najbardziej lubiłam spędzać czas, rozśmieszaliśmy się, przyjaźniliśmy się, dużo rozmawialiśmy, cieszyliśmy się na swój widok po dniu spędzonym w pracy, ciągle się przytulaliśmy, ciągle sobie wybaczaliśmy i nie wyobrażałam sobie życia bez niego, mimo, że nie zawsze było idealnie. I po tej jego zmianie znów zaczęłam mówić o ślubie, że to już czas, że może nam się udać. O miłości jednak nie myślałam, po prostu wydawało mi się, że wszystko w końcu jest na miejscu. A po oświadczynach coś się zmieniło. Zaczął mnie bardzo drażnić: tym co mówi, jak mówi, tym co robi, nawet jego wygląd przestał mi się podobać. I tak się skupiłam na tych złych rzeczach, na złej przeszłości, wadach, że stwierdziłam, że nie mogę za niego wyjść. Skoro tak się czepiam to może go nie kocham. Wydarzyło się wszystko czego chciałam. Mój chłopak dojrzał, oświadczył mi się, a teraz od miesiąca już niczego nie jestem pewna, tylko dręczą mnie lęki, obydwoje jesteśmy w strasznym stanie. Nie mogę z nim być, bo mnie nawiedzają myśli o tym, że go może nie kocham i zniszczę mu życie i nie mogę odejść, bo jest dla mnie najważniejszy i dostaję paniki na myśl, że go zabraknie w moim życiu. Wiem, że to wszystko nie tak, zupełnie nie po kolei, nie po katolicku, ale nie byliśmy wierzacy, gdy się poznaliśmy. Mój chłopak się nawrócił dwa lata temu i ja od jakiegoś czasu też czuję, że się coraz bardziej otwieram i to też mi dawało nadzieję, że nasze małżeństwo będzie dobre, ale teraz już nic nie wiem.

Aż się przypomina fragment kultowego filmu Marka Koterskiego, gdzie syn głównego bohatera mówi: "Kościelnego, to na pewno nie wezmę - a dlaczego kościelnego nie? Bo jak coś się nie uda, to nie można się rozwieźć..." (czy coś takiego)...

Wielu ludzi na starcie zakłada, że może się "nie udać" i stąd lęk... Jak jeszcze dochodzi do tego perspektywa "rozwodu" i świadomość, że ponownie w żaden nowy związek wejść nie mogą, to boją się, lękają, bo będą "wykluczeni" z Kościoła (niemożność przystępowania do Komunii w nowym związku), więc po co tak "ryzykować"? Poczytają ile to związków kończy się rozwodami, ile problemów, utrapień dnia codziennego, więc "miłość schodzi na plan dalszy..."

To sakramentalne "tak" to duża odpowiedzialność, dla wielu zbyt duża... Może brak zaufania Bogu, może zbyt wiele patrzenia "przyziemnego", kalkulowania co się opłaca czy nie, po co się angażować, a jak to będzie "pomyłka", to co wtedy, co powie rodzina i najbliżsi jak nam nie wyjdzie...

Droga blu

Ja też nie odpowiem Ci na zadane pytanie w tytule wątku, bo Ty sama możesz tylko to zrobić. Chcę zwrócić Ci uwagę na być może, tak przypuszczam , powód lęku. Otóż sama piszesz, że przedtem nie byliście w zgodzie z wiarą, że się nawrociliscie.

Kocha sie wtedy gdy chce sie kochać. Milość to wybór i potem wierność wyborowi. Uczucia zakochanie to poczatek.

Blu, rozumiem tak, że z pytania wynika że już zdecydowałaś, bo miłość to wybór (a uczucia towarzyszą, ale nie są wyborem( mogą być drogowskazami jeżeli masz zdrową uczuciowość), co nie znaczy by nie dążyć właśnie by były spójne z wyborem, czyli były przyjemne. Dla uścislenia zebysmy się zrozumieli.
I widzę to tak, że jeżeli chcesz podporządkować uczucia wyborowi miłosnemu to np. jeżeli przyszły mąż przestaje Cię pociągać (np. z powodu wyglądu na który Twój ukochany ma wpływ to sugerujesz/prosisz by zmienił to i to, bo powoduje u Ciebie złe uczucia. Jeżeli zmiana jest niezależna od ukochanego, to miłość wymaga być ponad te negatywne uczucia.
I analogicznie na inne sfery życia. No i tak sobie w miłości żyjecie (czasami pewnie to jest bardzo trudne).

Pytanie skad Twoje watpliwości czy widzisz w narzeczonym jakieś wady ktore mogą zagrozić trwałości małżenstwa czy piprostu sama sie boisz tak powaznej decyzji ze możesz nie dać rady w niej wytrwać.

Arwena, mimo wszystko, uważam że przyrównywanie związku niewierzących do „ spółki handlowej” jest niesprawiedliwe. Z tego, że niewierzący, nie wynika przecież, że nie będzie się kierował np. ideałami. „Tylko” grzechem niewierzącego jest to, że ukierunkowuje siebie/drugiego człowieka ponad wszystko, albo te idee którymi się kieruje i jeszcze błędem uważanie, że człowiek sam jest zdolny zwalczyć zło. Po prostu niewierzący mają chore patrzenie na człowieka i na świat, ale czy można powiedzieć, że związek takich ludzi będzie „spółką handlową”?

Oczywiście, że można być w poważnym związku z osobą niewierzącą. Świat nie konczy się na chrześcijanach zawierających sakramentalne małżeństwa. Niepoważne lub pogardliwe traktowanie niewierzacych nie jest dobre. To mogą być bardzo uczciwi i szlachetni ludzie. Wierni sobie. Chrześcijaństwo nie ma monopolu na dobro, sachol.
Istnieje też możliwość sakramentalnego związku z osobą niewierzącą, ba, z z nieochrzczoną. Całkiem na serio. Za zgodą Kościoła. Doczytaj zanim wyglosisz kategoryczne a nieprawdziwe teorie. Za zgodą ordynariusza miejsca i pod konkretnymi warunkami (proszę doczytać) strona katolicka może z czystym sumieniem i w pełnej wiernosci Bogu zawrzeć sakramentalne małżeństwo z niewierzacym, z nieochrzczonym, z wierzącym z innego Koscioła, z apostatą itd. Mówi o tym prawo kanoniczne.

Mylisz się. Zapoznaj się łaskawie a bardzo starannie z prawem kanonicznym Kościoła katolickiego. Jest tam pojęcie: małżeństwo mieszane. I tam są opisane możliwości zawarcia ślubu z osobą nieochrzczoną itd.

Dokument Episkopatu Polski: https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WE/ke ... 21989.html

Komentarz np. tu: http://mateusz.pl/rodzina/as-mm.htm