Zeby zmienić moje zdanie (...)

Zeby zmienić moje zdanie raczej Kościól musiał by zmienić kodeks prawa kanonicznego pod wzgledem zezwolenia na wieczysta separacje. Wasze argumenty poki co nie trafiaja do mnie ze ktos grzeszy ta sepracje wybierajac wg mnie nie macie racji.

Kodeks Prawa Kanonicznego to nie Ewangelia, tylko... no właśnie, Kodeks.
Niekoniecznie okresla co powinniśmy robić.

To, że jakieś przepisy (bo KPK to jedynie przepisy) coś dopuszczają nie zmienia nic w treści przysięgi, jaka została złożona. Nawet jeśli jej łamanie jest "legalne".
Na przykład gdybyś przysięgła, że do końca życia nie wypijesz ani kieliszka alkoholu, nie mogłabyś się tłumaczyć że "przecież w Polsce picie alkoholu jest legalne".

Nie chciałaś zacytować, to ja zacytuję:

"Ja ...... biorę Ciebie ...... za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci."

1. Czy podkreślisz w tekście przysięgi warunek, pod jakim mąż zobowiązuje się jej przestrzegać?
2. Kiedy - według tekstu przysięgi którą składa - może opuścić żonę?

Zdrady nie da sie naprawić.

To nie Kodeks ustanawia normy moralne. On jest od norm dyscyplinarnych.
Żaden Kodeks nie zwalnia Cię z dobrowolnie złożonego ślubowania.

Nie odpowiedziałaś na moje pytania. Może zapomniałaś, więc przypominam :

"Ja ...... biorę Ciebie ...... za żonę i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i Wszyscy Święci."

1. Czy podkreślisz w tekście przysięgi warunek, pod jakim mąż zobowiązuje się jej przestrzegać?
2. Kiedy - według tekstu przysięgi którą składa - może opuścić żonę?

Idać za takim literalnym rozumieniem przysiegi nie mozna bylo by opuscic w przypadku bicia czy picia a mozna a nawet trzeba.

Zatem twoje argumwnty sa calkiem wbrew logice rozumowej

Przede wszystkim, w opisanej sytuacji osobą, która opuściła jest żona. Choć mogła nie opuścić fizycznie, bo np. ciągle zamieszkiwała z mężem to opuściła w tym co najważniejsze - w sercu.
Odnoszę wrażenie, że w tym wątku właśnie to najważniejsze zostało przemilczane na rzecz jakichś pozornych poprawności.

Po takich zajściach stworzenie prawdziwej wspólnoty małżeńskiej bywa niemożliwe i nie należy pochopnie obwiniać osobę zdradzoną o niedotrzymanie przysięgi, kiedy odchodzi stwierdzając, że nie podoła.

Nie każdy musi wejść na Mount Everest.

Można trwać w postawie miłości zamieszkując osobno, może dorastając duchowo do powrotu

można zamieszkiwać razem próbując udawać heroizm, a w głębi duszy nienawidzić, nie szanować, czyli być bardzo dalekim od dotrzymania przysięgi. Niestety, najważniejsze niewidoczne dla oczu.

Największą głupotą w takiej sytuacji byłoby szybkie przyjęcie małżonki/małżonka jakoby nic się nie stało, bo "tak trzeba".

Ba, nawet wypadałoby wówczas współczuć stronie, która zdradziła, bo doprawdy mogłyby czekać na nią bardzo przykre niespodzianki. Potrzeba czasu, ogromu pracy na związkiem i też nie zawsze skutkują one happy endem.

Wina żony jest oczywista - ale nie o to pytano.
A charakter przysięgi małżeńskiej jest taki, że złamanie jej przez jedno z małżonków nie implikuje prawa do złamania przez drugie.Pytanie było, czy czyni słusznie tak robiąc. Otóż nie, nie czyni słusznie.
A w przypadku małżeństwa nie ma wyboru "możliwe czy niemożliwe" lub "podoła czy nie podoła". Przysięgamy sukces i mamy osiągnąć sukces. Przeciwnie. W przypadku małżonków nie wolno zrezygnować z tego wchodzenia, jesli tak trzeba.
To zupełnie co innego - na to zgoda. Ale nie taka była teza Sachol.Sorry, przysięgałem miłość (niekoniecznie w sensie uczucia - chociaż odpowiadamy za nasze uczucia i mamy obowiązek je kształtować).
Ponieważ? "Bo tak trzeba" w odpowiedzi na pytanie o słuszność jest całkiem dobrą odpowiedzią...
Sachol nie sugerowała separacji w celu "pracy nad związkiem" tylko w celu trwałego oddzielenia.


Podsumowując:
Separacja nie jest pomyślana jako taki quasi-rozwód ("nie wolno sie rozwodzić, więc znajdjemy obejście"). Jest pomyślana jako ochrona w sytuacjach ekstremalnych (np. przemocy domowej) lub - to drugie zastosowanie - jako czas na pracę nad odbudową związku.
Trzecie zastosowanie to separacja w sytuacji trwającego grzechu (zwykle cudzołóstwa) do czasu odwrócenie się grzeszącego małżonka od grzechu

Separacja nie jest złamaniem przysiegi jak twierdzisz.

KKK 2383 Separacja małżonków z utrzymaniem węzła małżeńskiego może być uzasadniona w pewnych przypadkach przewidzianych przez prawo kanoniczne (Por. KPK, kan. 1151-1155).

Po takich zajściach stworzenie prawdziwej wspólnoty małżeńskiej bywa niemożliwe

można zamieszkiwać razem próbując udawać heroizm, a w głębi duszy nienawidzić, nie szanować, czyli być bardzo dalekim od dotrzymania przysięgi.

Największą głupotą w takiej sytuacji byłoby szybkie przyjęcie małżonki/małżonka jakoby nic się nie stało, bo "tak trzeba".

Zachowaniem też nie
Nie rozmawiamy tu o "złamaniu przysięgi" (choć to ciekawa kwestia; zwłaszcza jeżeli sie pamięta, co się przysięgało...) tylko o słuszności.


Powołujesz się na Kodeks kanoniczny, zupełnie ignorując to, w jakim celu ustanawia on separację; otóż Kan. 1152 - § 1. stanowi:

"Chociaż bardzo zaleca się, aby współmałżonek pobudzony chrześcijańską miłością i zatroskany o dobro rodziny, nie odmawiał stronie cudzołożnej przebaczenia oraz nie zrywał z nią życia małżeńskiego, to jednak, gdy wyraźnie lub milcząco nie darował winy, ma prawo przerwać pożycie małżeńskie(...)"

PRZERWAĆ.
Należy przy tym zrobić wszystko, by owa separacja nie była na stałe:
"§ 3. Jeśli współmałżonek niewinny sam zerwał dobrowolnie współżycie małżeńskie, powinien w ciągu sześciu miesięcy wnieść sprawę o separację do kompetentnej władzy kościelnej, która, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, rozważy, czy niewinny współmałżonek mógłby być skłoniony do darowania winy i nie przedłużania separacji na stałe."

co więcej:
"§ 2. Po ustaniu przyczyny separacji, we wszystkich wypadkach należy wznowić współżycie małżeńskie, chyba że władza kościelna co innego postanowi."
".[/b]

Nie o to chodzi - chodzi o ukazanie tego, jak Kodeks traktuje separację - jako zło dopuszczone ze względu na ew. niemożność przemożenia się osoby która decyduje.
Z pewnościa nie jest to "słuszne" rozwiązanie skoro jest mozliwość dotrzymania przysięgi. Zaledwie legalne.